Men moet soms de nodige beproevingen doorstaan vooraleer men op zijn bestemming aankomt. Van bij de start van mijn reis word ik geconfronteerd met tegenslag. Het treinverkeer wordt urenlang verhinderd doordat iemand voor een trein gesprongen is. Dagelijkse kost, ware het niet dat het uitgerekend gebeurt op de reisroute die ik moet nemen. Ik voel de spanning stijgen. Optie B dan maar, de bus nemen tot in Antwerpen Centraal met de nodige stophaltes onderweg. Gelukkig heb ik ook nog een zus die toevallig die kant op moet, dus een lift is gauw geregeld. Op deze manier win ik extra tijd, al is dat niet echt nodig omdat ik altijd ruim op tijd vertrek (net om tegenslagen als deze het hoofd te bieden!).
Kom ik eenmaal toe in Berchem station (waar een vriendelijke man aanbiedt mijn zware koffer van de trappen te sjouwen) blijkt dat er onderweg naar de luchthaven van Schiphol ook oponthoud is. Gelukkig slechts met een kwartier vertraging. Ik slaag er zelfs in om de trein een uur vroeger te nemen dan voorzien. Op deze manier ben ik alsnog ruim op tijd. Meteen ga ik mijn gereserveerde valuta inwisselen aan de balie van Travelex, dan heb ik alvast wat cash geld op zak. Ik was al eerder op deze luchthaven, dus ik ken de weg al een beetje.
Aan de incheckbalie staat een gigantische rij aan te schuiven. Het duurt even vooraleer ik aan de beurt ben. Mijn koffer blijkt 'slechts' 18 kg te wegen (wat nog steeds véél te veel is in mijn ogen). Ik ontvang mijn vliegtuigtickets en beweeg mij in de richting van de security. Daar word ik toch even opzij genomen omdat ik 'ritsen' aan mijn broek heb. Ik heb mijn les geleerd. Voortaan zal ik op de luchthaven enkel nog een broek zonder ritsen dragen. Mark my words.
Ook de paspoortcontrole doorloop ik niet zonder kleerscheuren. Ik heb mijn hoofddeksel nog op, en dat is nu niet meteen een goed idee voor een correcte identificatie. Ook dit euvel wordt verholpen en daar zit ik dan, zonder verdere kleerscheuren, op het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. ...En wat heb ik geluk! Ik zit op de voorste rij van een gang, waardoor ik mijn benen comfortabel kan strekken. Wel handig als je een reis van achtereenvolgens 8 uur en 9 uur voor de boeg hebt. Van het personeel van luchtvaartmaatschappij Emirates krijgen we allemaal een tasje cadeau, met daarin de essentials zoals onder andere een oogmasker, kousen, een tandenborstel en tandpasta. Toch duurt het nog een uur vooraleer we goed en wel vertrekken.
Bij een internationale vlucht horen ook de nodige maaltijden, en het eten valt heel goed mee. Een film kijken lukt mij niet, want daarvoor ben ik te nerveus en bovendien is het al heel laat op de avond. Ik probeer dus wat te slapen, al lukt dat amper. Via de ingebouwde camera's kunnen we alles goed volgen. Wanneer ik uitstap ben ik even in paniek, omdat ik mijn handbagage onder mijn stoel niet meer vind. Godzijdank, deze is enkele stoelen naar achteren gerold (aangezien de stoelen onderaan blijkbaar niet dicht zijn).
In Dubaï heb ik een overstap van ruim 2 uur naar de luchthaven van Denpasar op Bali. Alles staat ter plekke vlot aangegeven, en in een mum van tijd vind ik de juiste gate. Tijd genoeg om nog even een koffie te drinken en 2 croissants te nuttigen. Een luchthaven is in elk geval dé uitgelezen plek om jezelf even op te frissen en de tanden te poetsen. Een Japanse jongen wil een foto van mij maken omdat hij 'mijn haar zo mooi vindt'. Ik sla het aanbod vriendelijk af.
Ook de volgende vlucht verloopt naar wens, met af en toe wat turbulentie. Alweer zit ik aan het gangpad, dus ik ben in mijn nopjes. Ik denk er ook nu aan om mijn horloge tijdig gelijk te stellen met de aankomstbestemming.
Eenmaal geland op Bali Ngurah Rai International Airport, moet elke toerist eerst en vooral een visa on arrival aankopen. Hiermee krijg je officieel toestemming om maximaal 30 dagen te mogen verblijven in Indonesië. Meteen krijg ik nog wat extra wisselgeld in de lokale valuta (pas later merk ik dat de dame in kwestie mij een halve euro te weinig heeft betaald, so be it). Voor het omrekenen van valuta gebruik ik de app XE Currency. Je kan deze app ook offline gebruiken. Daarnaast kan je hiermee budgetten beheren. Ik stelde bijvoorbeeld een algemeen bedrag in om uit te geven gedurende de hele reis. Je kan elke uitgave makkelijk bijhouden in de app (vergezeld van een notitie met nadere details) en dan wordt dit bedrag telkens automatisch afgetrokken van het reisbudget. Een aanrader!
De rij aan de douane duurt erg lang, en op een gegeven moment is er enig oponthoud. Ikzelf en enkele medereizigers vragen ons oprecht af wat precies het probleem is.
De douanebeambte bevestigt het visa on arrival in mijn gloednieuwe paspoort, en ik ontvang het receipt. Ik voel mij een kind dat een taak heeft volbracht en als beloning een sticker krijgt. Mijn eerste souvenier is in elk geval binnen!
De vermoeidheid van deze lange reis, met hindernissen en weinig slaap, begint nu zijn tol te eisen. Ik ben doodmoe en de tranen prikken in mijn ogen. Het is midden in de nacht en aardedonker in Bali.
Wanneer ik denk dat alles wat betreft formaliteiten achter de rug is, wacht mij een nieuwe verrassing. Ik merk dat veel mensen in de rij een QR-code tonen op hun smartphone. Ik vraag wat de bedoeling hiervan is. Blijkbaar moet er verplicht ook nog een 'Passagier Lokalisatie Formulier' ingevuld worden. Er staan hiervoor computers ter beschikking, maar het klavier werkt anders en wanneer ik het @-teken niet meteen vind, op een verkeerde toets druk (en hierdoor onverhoopt heel de pagina verdwijnt) geef ik het op. Ik neem mijn smartphone en maak gebruik van de wifi. Ik spreek een plaatselijke medewerker aan die mij de juiste weblink bezorgt. Het duurt nog een tijdje vooraleer ik alle informatie verzameld heb en de vragenlijst volledig heb ingevuld. Uiteindelijk bemachtig ik de QR-code en begeef mij naar de uitgang. In tussentijd is de lange rij wachtenden zo goed als opgelost. Deze vragenlijst is waarschijnlijk nog een gevolg van de afgelopen coronaperiode (die inmiddels wel zo goed als opgeheven is).
Ik zoek koortsachtig naar een man met een bordje van Koning Aap. Maar wat blijkt? Er staan wel honderden mensen met bordjes. Het uitzicht is duizelingwekkend, en achteraf heb ik spijt dat ik er geen foto van genomen heb. Dit beeld komt binnen bij mij, en ik word moedeloos. Dit is helemaal niet wat ik mij voorgesteld had. Ik herinner mij onze reis naar Zuid-Afrika, en over het feit dat daar hooguit 10 mensen stonden met een bordje. Deze luchthaven is verrassend groot, en helemaal niet vergelijkbaar met kleine luchthavens als die van Kaapstad of Kuusamo.
Ook na de bocht zie ik niet meteen iemand met mijn naam. Zelf ben ik voorzien met een logo van Koning Aap (ja, zelfs hier heb ik aan gedacht!). Kort daarna sta ik op de parking en zie nog steeds niemand, buiten een hele hoop opdringerige taxichauffeurs die mij één voor één proberen aan te klampen.
Ten einde raad laat ik het omroepen. Omdat bellen te veel kost voor mij, laat ik de infoverantwoordelijke contact nemen met de plaatselijke agent van Koning Aap. Een kwartiertje later ben ik verenigd met de taxichauffeur. Hij heeft het bordje met mijn naam in zijn hand, als bewijs. Op deze manier worden kennelijk heel wat mensen verenigd met elkaar. Mooi om te zien!
Het is donker buiten, dus ik zie (nog) niet veel van de omgeving. In een klein uurtje rijden we naar de badplaats Sanur, in het zuiden van Bali. Wel valt mij al bij aankomst meteen de warme, vochtige lucht op. Evenals de vele motorrijders, die zich als volleerde acrobaten een weg banen tussen de auto's. Ze toeteren ook constant. Het voordeel is dat het momenteel iets na middernacht is, en files op dit uur dus taboe zijn.
De chauffeur heet mij welkom in het hotel: Swastika Bungalow. Ik word opgewacht door twee portiers. De receptionist vertelt me dat onze reisleider, Komang Merta, te laat is en pas morgen zal arriveren. Hij laat een briefje achter met zijn contactgegevens. Ik word naar mijn bungalow begeleid en zoek doodmoe mijn bed op. Morgen een vrije dag, en dan ontmoet ik mijn medereizigers. Spannend!
Na een goede nachtrust neem ik eerst en vooral een douche. Net op het moment dat ik de douchekabine wil instappen krijg ik telefoon. Het is onze reisleider Komang met de vraag of ik kom ontbijten. Ik antwoord positief, en even later maak ik in het restaurant kennis met onze reisleider en het Nederlandse gezin: een koppel met hun vier kinderen (twee tieners en twee prille twintigers). Er gaat ook nog een koppel uit België mee. Ik zit er als soloreiziger met mijn 37 lentes tussenin. In totaal zijn we met 9 mensen. Ik ben het niet gewend om in zo'n klein groepje te reizen, maar kan mij inbeelden dat het heel wat voordelen heeft.
We geven allemaal een bedrag van 150 euro per persoon aan Komang voor de groepspot. Het Nederlandse gezin zit er al meteen doorheen wat hun euro's betreft. Ik krijg medelijden met hen. Hiermee worden de voornaamste kosten zoals fooien, entreegelden en enkele maaltijden gedekt. Een tip: als je deze reis maakt en euro's wilt inwisselen of geld wilt afhalen kan je dit het beste doen aan het begin van de reis (en dan bij voorkeur met Bancontact/Maestro), aangezien de wisselkoers op de eilanden Flores en Sumbawa meestal een stuk gunstiger is als op Bali. En je wil toch waar voor je geld!?
Tijdens het ontbijt ontdek ik schattige minibanaantjes en de mysterieuze drakenvrucht. De rustdag vandaag komt als geroepen. Ik besluit om de ganse dag in het hotel te blijven. De omgeving is werkelijk prachtig. Ik bestudeer de weelderige tropische plantengroei. Ik voel mij net Dorothy Gale, die landt over de regenboog en na een donkere nacht plots de kleuren van het paradijs ontdekt. Ticket to the tropics.
Wat zijn er sterke contrasten door het intense zonlicht! Dit is het moment bij uitstek om de vele instellingen van mijn compactcamera stelselmatig te onderzoeken. Ik heb mijn camera al bijna 2 jaar, en tot nu toe heb ik er nog geen tijd voor gehad. Naar het schijnt heb ik wel 'oog' voor fotografie ("...Je moet dat aan Nele vragen, want die kan heel mooie foto's maken."), dus dat zal nu blijken. Ik neem enkele foto's en ga daarna luieren aan één van de drie zwembaden die het riante domein rijk is. Ik installeer mij onder een palmboom, en kom even helemaal tot rust.
s' Middags eet ik in het plaatselijke restaurant een heerlijke, luchtige tomatensalade. Ik realiseer mij dat de vakantie nu pas echt begint.
's Avonds spreken we om 18.30 uur af om samen te gaan eten in een plaatselijk restaurant. Ik bestel vis (= pepes ikan udang) en een bananen- aardbeien smoothie. Alles samen kost de maaltijd mij omgerekend 7 euro. Het is een mooi etablissement, en de vis wordt naar traditie opgediend in een bananenblad. Het eten smaakt heerlijk, en we leren elkaar beter kennen. Om 6 uur s' avonds is het hier al donker, dus we boeten wel wat uren zonlicht in op een dag. Ondanks de wirwar van straatjes in het hotel vind ik de weg naar mijn bungalow makkelijk terug.
Alhoewel ik nog niet helemaal uitgeslapen ben moeten we de volgende ochtend vroeg op, omstreeks 5 uur. We nemen immers het vliegtuig naar het eiland Flores (= behoort tot de provincie Oost Nusa Tenggara). Toch pakt de jetlag tot nog toe mild uit voor mij. Ik ben kennelijk ook de enige die preventief malariatabletten neemt, en dat is geen overbodige luxe want ik word hier toch veel gestoken en gebeten. Daar staat tegenover dat mijn huid gelukkig niet snel verbrand, maar daarentegen mooi bruin wordt. Ik realiseer mij dat ons avontuur morgen pas echt begint!
Swastika Bungalow, enkele beelden van de omgeving van het hotel
'pepes ikan udang' = de vis wordt, naar traditie, in een bananenblad gepresenteerd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten