Bij reizen zoals deze worden de vele hoogtepunten als parels aan een ketting geregen. Ik ben en blijf ontzettend dankbaar voor al het moois dat ik heb mogen zien en beleven!
Bij het ontbijt doe ik mij tegoed aan de warme tomaten en de mangojuice. Om 8 uur vertrekken we naar een locatie, op ongeveer een uurtje rijden naar Ubud, waar onze fietsen klaar staan. Overal vind je hier op de meest banale plaatsen op straat kleine doosjes, gevuld met eten om te offeren aan de goden. Ik heb onbewust al menig doosje verpletterd, dus hopelijk wacht me geen ongeluk omdat ik het gewaagd heb de goden te tarten!
Het is de eerste keer dat ik een fietstocht doe met een mountainbike. Deze fiets heeft brede banden. We krijgen allemaal een helm, voor de veiligheid. De rit zal ongeveer 3 uur duren, met af en toe een tussenstop. We leggen dus flink wat kilometers af. Ik neem mijn action camera mee om een deel van de rit te filmen. De volgorde waarin we fietsen wisselt voortdurend. Omdat we voor 95% van het traject aan het dalen zijn, moet ik constant op de rem gaan staan. Ik weet niet hoe de versnellingen werken, en wanneer ik tijdens een steile klim niet ver genoeg schakel ligt mijn ketting eraf. De gids lost dit meteen op. Ik besluit heel de rit voortaan met de lichtste versnelling te doen, hoewel ik dit normaal gezien niet gewend ben. Ik moet nu ontzettend veel toerentallen doen, haha. :)
Op een gegeven moment komen we in het bos aan een steil, hobbelig paadje naar beneden. De reisgenote in eerste positie stapt van haar fiets, en de gids neemt deze even over. "Can you do this?", vraagt de gids vervolgens aan mij. "Yes I can!" Het lukt feilloos.
Een enkele keer gaan we van de hoofdweg af en wordt het technischer, wanneer we op modderige paadjes fietsen. Er zijn een aantal scherpe bochten bij tijdens het dalen. We voelen ons warempel in de 'Tour de France'. Opeens rijd ik ergens halverwege, en besluit ik om te demarreren. Ik word zelfs aangemoedigd. "Nele wint de bolletjestrui... en de gele trui!!", roept iemand enthousiast. Het fietsen gaat mij goed af, al maken de tegenliggers het ons soms niet eenvoudig. Onderweg maken we enkele stops, zoals midden in de rijstvelden om enkele foto's te maken, of bij een school of enkele tempels. Er zitten ware kunstwerken bij. De deuren zijn verfijnd met ornamenten en ingelegd zijn met bladgoud. Erg mooi!
We stoppen ook bij een huis. De familie is bezig met de voorbereidingen van een ceremonie. Ze vlechten offers uit bamboe. Komang legt uit dat ze hier 3 dagen op voorhand mee beginnen. Op de dag zelf, uitgerekend bij volle maan, wordt alles geofferd in de tempel. Elk gebouw heeft een specifiek doel en is georiënteerd naar een specifieke richting, maar niet naar het zuiden. Zo gaat dat in het Hindoeïsme.
Hier worden ook veel mandarijnbomen gepland. We mogen er zelf ook plukken, achteraan in de tuin. Ze smaken best goed, maar zijn lang niet zo sappig als de geïmporteerde exemplaren in ons belgenland. Op het plein staat ook een muskaatboom met.
De tocht is werkelijk prachtig en toont ons het échte Bali, al is het vermoeiend om constant op de rem te moeten staan. Zeker als je vlak achter elkaar moet rijden. Gelukkig regent het niet. Vlak voordat we vertrokken is de eerste regen gevallen op 3 weken tijd. Uitgerekend op onze laatste dag.
Mountainbiken is een aanrader! Ik heb genoten van de rit.
's Middags lunchen we bij een lokale familie. We moeten in kleermakerszit aan lange, lage tafels gaan zitten (en niet te vergeten: eerst onze schoenen uit doen). Het eten smaakt heerlijk. We nuttigen vers fruit als dessert, waaronder van die schattige minibanaantjes. Het houdt maar niet op!
Rond 14 uur zijn we terug en verken ik het centrum, waaronder de Jalan Raya Ubud. De anderen hadden mij al gewaarschuwd voor de immense drukte die er heerst. Na een tijdje krijg ik hoofdpijn. Maar ik moet mijn laatste Roepia's toch verzilveren?
Ik loop een winkel binnen waar ze Indonesische poppetjes verkopen voor een aantrekkelijke prijs. Ze verkopen er ook de traditionele, handbeschilderde Wajangpoppen van buffelleer. Daarna ga ik naar de Pura Tirta Empul Tempel. Per ongeluk kom ik langs de zijkant het complex binnen. De bewakers kijken mij verbaasd aan. Ik sta al even perplex. Zonder het te weten bega ik hier zomaar een overtreding! Geen idee hoe dit komt, eerder 'typisch' Nele denk ik... Mijn sarong hangt nog te bengelen aan mijn rugzak. Ik zie een prachtige vijver vol lotussen voor mij. Wanneer ik naar de ingang wil gaan voor een kaartje zie ik een gigantische file. Ik besluit toch maar te passen, en keer terug naar het hotel. Ik neem een bad en pak alvast mijn koffer.
's Avonds gaan we, in het gezelschap van Komang, vlakbij in de buurt iets eten. Ik bestel een dragonfruitjuice en een vis curry thaï. Een medereiziger neemt het woord en steekt een gevatte speech af, om Komang te bedanken. We zijn allemaal erg tevreden over de reis en belonen hem met een flinke fooi. Wanneer ik de eindbalans opmaak, blijkt dat ik de afgelopen 3 dagen maar liefst 2/3de van mijn budget heb uitgegeven.
Vandaag was helaas een dag van té veel prikkels voor mij, veroorzaakt. Het contrast met de rest van de reis is té groot.
We vertrekken de volgende dag, vreemd genoeg, allemaal op een ander tijdstip. Ik stel voor aan Komang dat ik met het Belgische koppel meerijd. Zij hebben hun vlucht in de vroege namiddag, en ikzelf pas 's avonds om 19.30 uur. Om 12 uur moeten we echter het hotel uit, en ik heb er geen zin in om enkele uren te staan koekeloeren met mijn koffer. Bovendien vermijd ik op deze manier de files, en op zo'n luchthaven is vast meer te beleven. Komang gaat meteen akkoord en vindt dit zelfs een heel slim idee.
Pech voor de Nederlandse familie. Zij vertrekken om 9 uur, maar de bus heeft platte band. Komang regelt meteen twee auto's, en bestuurt zelf één van de auto's. We wuiven hen uit. Ik vertrek samen met de anderen pas om half 11.
Ik neem afscheid van de anderen en dood de rest van de tijd op een bankje met het lezen van een tijdschrift. De check-in voor Emirates opent uitzonderlijk vroeg, dus dat is een mooie buitenkans. Ik koop mijn laatste souveniers in de luchthaven, waaronder een doosje kopi luwak.
De terugvlucht verloopt ongewoon vlot. Deze keer ook weinig tot geen turbulentie. Helaas geen plek bij het raam tijdens de terugvlucht van Dubaï naar Amsterdam. Gelukkig hebben de we camera's nog.
Arme stewardessen... We zijn blijkbaar allemaal zó moe dat we het grootste deel van de vlucht aan het slapen zijn. Er zit duidelijk geen greintje leven meer in ons!
Boven Roemenië zie ik een helder landschap. Een diepe groef loopt als een golvende slinger doorheen het landschap. Dat moet vast de Donau zijn. En kijk: al die rechthoekige lapjes grond... In Roemenië vind je nog heel wat ruwe natuur? zo te zien. Moet je al dat groen zien!... Hongarije voorbij duiken er steeds meer wolken op. Onheilspellend. De wolken worden hardnekkiger naarmate we Tsjechië naderen, en belemmeren het zicht. Het weer in België ziet er blijkbaar minder rooskleurig uit...
Dankjewel voor het lezen van mijn blog! Hopelijk hebben jullie wat inspiratie opgedaan (of wie weet, zelf zin gekregen om deze reis te ondernemen!), en geven de foto's aanvullende informatie. Vragen over deze reis zijn steeds welkom op mijn emailadres (dit vindt u bij het infogedeelte).
een voorbeeld van een rieten object, genomen aan de balie van ons hotel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten