Nieuwjaarsdag wordt vandaag héél symbolisch ingezet met een duik in het ijswak (voor de liefhebbers onder ons alleszins). Onze reisleider Ruben huurt speciaal voor ons twee uurtjes lang de groepssauna af. Maar vooraleer we dat gaan doen, hebben we eerst nog een druk programma af te werken.
De dag is alvast stralend begonnen. De zon schijnt volop aan een staalblauwe hemel, en dat was al een tijdje geleden na de lange grijze periode die we beleefd hebben in België. Wat zijn wij gelukzakken! Van elk weertype krijgen we voorlopig een mooi staaltje, want dit zijn ideale condities om te gaan langlaufen.
Afgelopen nacht is er nog extra verse sneeuw gevallen, wat dan weer gunstig is voor onze iglo om aan te sterken. De kansen op noorderlicht nemen gestaag toe. Vanavond zou het wel eens prijs kunnen zijn. Ruben zegt dat de kansen hier 1 op 2 zijn. De groep van vorige week heeft het helaas niet gezien. Hopelijk hebben wij meer geluk! Afwachten...
Ik heb goed geslapen, en na een stevig ontbijt begeven we ons naar buiten voor de langlaufles. Toen ik 12 jaar oud was zijn we met de klas op schoolreis geweest naar Bütgenbach. Ik herinner mij daar nog vaag iets van, maar niet meer het gevoel van op de latten te staan. Voor deze gelegenheid kan ik mijn skibroek testen. We krijgen stokken op maat (die zijn groter en dienen vooral om achter ons te houden), corresponderende latten op basis van onze lengte en aangepaste langlaufschoenen. Ruben legt alles traag en stapje voor stapje uit, zodat iedereen zeker mee is. Hij geeft ook mee welke houding we moeten aannemen tijdens het dalen en klimmen.
Na de uitleg begeven we ons één voor één op een rijtje naar het meer. Daar krijgen we meteen onze vuurdoop: van een heuvel afglijden. Van een opener gesproken! Bij niet iedereen lukt dit vlekkeloos van de eerste keer. Mij is het wonderwel gelukt. Even lichtjes voorover buigen en dan... gáán met die banaan!
Na verloop van tijd merk ik dat ik weliswaar een talent heb voor dalen, maar echter niet voor het klimwerk (terwijl dat tijdens het wandelen eerder omgekeerd is bij mij). Hoewel ik de 'V'-techniek toepas, blijf ik echter naar beneden glijden. Ik moet enorm veel kracht zetten op mijn armen, en een vergeefse poging om mijn stokken achter mij te plaatsen (om mij vooruit te duwen) houdt geen steek. Ik probeer grote stappen te zetten en meer kracht te zetten vanuit mijn benen, maar ook dit lukt mij amper.
Op de vlakke onderdelen lukt alles prima, maar voor sommigen is dat een heel ander verhaal. De persoon voor mij valt om de zoveel meter, en op een gegeven moment is ze er even helemaal klaar mee. Gelukkig is het parcours grotendeels vlak, en kan iedereen zijn of haar tempo zelf bepalen. Ik slaag er zelfs in om geen enkele keer te vallen, maar op de finishlijn is het dan eindelijk zover. Voor het oog van iedereen, én uitgerekend op het moment dat we de ski's ontbinden om even te pauzeren en opwarmen in de plaatselijke kota. Wellicht was ik een beetje overmoedig geworden na het vlekkeloze, beheerste parcours dat ik heb afgelegd.
In de kota kunnen we ons even opwarmen aan het vuur, onder het genot van een tas koffie of thee. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een filmpje te maken van de omgeving. De toppen van de bomen worden ondergedompeld in een mooie oranje gloed. We zijn net op tijd om de mooiste kleuren van de zonsopgang waar te nemen. Tegen 16 uur is het alweer pikkedonker. Het is een waar plezier om in deze omstandigheden te kunnen langlaufen. Ruben vertelt dat de ervaren langlaufers er dagelijks een parcours van 40 km op nahouden. Nog veel oefenen geblazen dus!
Na de pauze maken we rechtsomkeer. Een klein groepje, waaronder ikzelf, proberen nog iets verder te langlaufen. Even verder lonken twee flinke heuvels. Het dalen is een eitje, maar bij het klimmen geraak ik de heuvel niet volledig op zonder te vallen. Ik besluit dan maar 'het betere heupwerk' te doen. We keren terug om en vatten de terugtocht aan. Onderweg nog één keer een moeilijke, dubbele daling met een bocht in, maar die kom ik zonder enige moeite door. Ik ben best trots op mezelf!
Na het langlaufen en de lunch is het tijd om onze iglo uit te houwen. Er dienen zich meteen al twee kandidaten aan om een opening te graven. Ik en nog enkele anderen wisselen elkaar weldra af met het sleetje rijden. De sneeuw uit de iglo wordt telkens in de slee geladen en weggevoerd om de ingang vrij te houden. Het uitgraven blijkt een pak lastiger te gaan dan het bouwen, omdat het allemaal veel langer duurt. Uiteindelijk is het dan zover, en is onze iglo klaar. We zijn best fier op het eindresultaat!
Ikzelf en mijn reisgenoot gaan er vannacht in slapen en inspecteren hem grondig. Hij is net gepast voor twee volwassenen. Vannacht zou er namelijk kans zijn op het noorderlicht en morgen wacht ons een rustig programma, dus die kans willen we niet ontlopen.
Ruben zorgt ervoor dat er achteraan nog een schuin ventilatiegat wordt aangebracht, voor de aanvoer van verse lucht. Hij zorgt verder voor twee slaapmatjes per persoon, een slaapzak en zelfs een binnenslaapzak (waardoor de buitenste proper blijft). De nacht doorbrengen in een quinzhee is al een ervaring op zich, maar ik ben er redelijk gerust in...
Het is ondertussen al ruim 15 uur. Na een warme tas koffie trek ik nog even naar ons huisje om mij om te kleden voor de sauna. Uiteraard ga ik de uitdaging van het ijsbad aan! Tegen 16 uur trek ik naar de publieke sauna, die twee uur lang voor onze groep gereserveerd is. Een aantal hebben het ijsbad al overleefd, ...maar eerst even rustig opwarmen.
Aangezien we met bijna allemaal dames in deze groep zijn, zit onze sauna overvol. Heel erg gezellig! De vier mannen besluiten te passen voor het ijsbad, en er zijn verder ook hartpatiënten in de groep die uiteraard dit risico niet willen lopen.
Ik wacht tot mijn lichaam goed zweet, want enkel op deze manier worden alle afvalstoffen optimaal afgevoerd. Vervolgens begeef ik mij rustig naar het meer, met enkel mijn laarzen aan en een handdoek over mijn bikini. Het is ijskoud, donker en ik zie helaas geen steek zonder mijn bril!
Ruben komt mij al tegemoet en begeleidt mij naar het wak. Aangekomen ga ik langzaam, trede voor trede, naar beneden. De bodem is verrassend snel bereikt, maar ik besluit onder te gaan tot aan mijn hoofd. Na enkele seconden ga ik terug naar boven, en wanneer ik terug in de sneeuw sta tintelt heel mijn lichaam na. Ik kende dit gevoel reeds, maar niet zó intens als nu.
Een ijsbad zou bovendien tal van gezondheidsvoordelen opleveren. Ik ben dan ook erg blij dat ik het gedaan heb. Ik rep mij terug naar de sauna voor een verkwikkende, warme douche om mijn lichaam terug op temperatuur te brengen. Ik bedenk mij dat ik dit in het dagelijkse leven veel meer zou moeten doen. Het moge duidelijk zijn: een ijswak is niet weggelegd voor watjes. Wij zijn allemaal dappere Dodo's!
Algauw is het weer tijd voor het avondmaal. Ik geniet met volle teugen van het heerlijke eten. We komen weer helemaal op krachten na de doorstane emoties.
Na het diner hebben we opnieuw afgesproken in het bijgebouw want vanavond voorspellen ze, verrassing, het noorderlicht!! Gespannen houden we onze app in de gaten. Op een gegeven moment stijgt het percentage naar een buitengewone 37%, terwijl volgens Ruben 10% al meer dan de moeite waard is om een kijkje te gaan nemen.
We besluiten per twee een korte beurtrol op te nemen. Wanneer het onze beurt is rond 21 uur, laat ik mijn fototoestel achter in het gebouw. Het is al laat op de avond, maar de kansen zijn nu het hoogst. We kijken een tiental minuten uit over het meer, en bestuderen de sterren, de Grote Beer,... Plots zien we een vage, groene gloed. Als uit het niets. Even denken we dat het straatverlichting is, omdat het zó subtiel is. "Zou het... ?" "Ja, JA, JA!! " We wachten even af en observeren, zodat we de anderen niet nodeloos hoeven te roepen voor een dooie mus. Mijn reisgenote app't iedereen en ik ga hen enthousiast halen. Ruben komt er ook aan.
Ondertussen tekent het noorderlicht zich iets duidelijker af. Er is nu een grote, groene gloed achter het bos te zien die subtiel begint te dansen. Het verschijnt én verdwijnt én verplaatst zich tegelijkertijd. We zijn niet de enigen, want er komen in de verte andere mensen op af die het ook gezien hebben. Ik doe pogingen om enkele foto's te nemen (met behulp van de instellingen op mijn camera), maar tot mijn teleurstelling en verbazing zijn ze mislukt. Al die moeite voor niets! Ik maak een filmpje, maar zelfs daar is niets op te zien.
De anderen maken gelukkig wel mooie, duidelijke foto's. Zelf ga ik ook even poseren voor een foto, als bewijsstuk! Ik heb toch maar mooi als eerste het noorderlicht gespot. Wat een avond! Fantastisch om de eerste dag van het nieuwe jaar zo te mogen inzetten. Een aantal gaan om vijf uur 's ochtends al opstaan om opnieuw te komen spotten, maar ik houd het voor gezien en maak mij klaar voor mijn buitengewone nacht in onze iglo.
Ruben heeft zelfs een kleine inham gemaakt in de iglo, om een kaarsje op te kunnen zetten. Heel gezellig! Het is überhaupt de eerste keer dat ik in een slaapzak ga slapen (of het moet althans van mijn kindertijd geleden zijn). Het is al een gedoe om in beide slaapzakken te geraken. We liggen vlak naast elkaar. Ik leg met mijn hoofd aan de kant van de ingang, en mijn reisgenote doet het tegenovergestelde. Kort nadat we gaan slapen moet ik echter alsnog dringend plassen. Een helse karwei, want ik kan absoluut niet bewegen zonder mijn reisgenote wakker te maken. Bovendien moet ik mij met mijn hoofdlampje door de sneeuw begeven.
Na een tijdje krijgt mijn reisgenote het jammer genoeg erg benauwd, en besluit ze om terug te gaan naar haar huisje. Ik begin te ondervinden dat het allesbehalve makkelijk is om mij een houding aan te nemen in zo'n slaapzak. Vooral het feit dat ik op de grond lig en niet op een zachte matras, begint door te wegen. Ik trek de slaapzak helemaal over mijn hoofd, omdat ik merk dat ik op deze manier de warmte nóg beter kan bewaren (al heb ik het zeker niet koud). Ik vind het af en toe wel spannend... Wie zou mij hier nu komen opzoeken? Wilde dieren hoef ik al zeker niet te vrezen, want die doen hun winterslaap. Van slapen is helaas bijna de ganse nacht geen sprake, maar ik ben heel blij dat ik alsnog heb doorgezet. Eén ding is zeker: dit is geen goed idee voor mensen met claustrofobie. Godzijdank ben ik al van kindsbeen af een enorme fan van de speleo. :)
Loos alarm de volgende ochtend, met het noorderlicht. Het blijft doodstil in de app. Goed gegokt. Mijn reisgenoten vernemen de volgende dag hoe ik mijn helse nacht heb beleefd, en betitelen mij als bikkel (volgens het woordenboek een persoon met héél veel doorzettingsvermogen). Ik zou daar nog aan willen toevoegen: 'Belgische bikkel' ;) !
even uitblazen en opwarmen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten