...Met al die Indonesische Rupia's voel ik mij de koningin te rijk, maar het grote aantal nullen speelt mij serieus parten bij het tellen. Een uitschuiver, een nul te veel of te weinig, is dan ook snel gebeurd.
Om half 6 zijn we al op weg naar de luchthaven van Denpasar voor onze binnenlandse vlucht naar het eerste eiland dat we zullen aandoen: Flores. Onze reisleider legt uit dat we eerst een vlucht nemen naar Labuan Bajo. Daar moeten we ruim 5 uur wachten voor onze volgende vlucht naar het plaatsje Ende, in het oosten van het eiland Flores.
Onze lokale reisleider Komang heeft reeds meer dan 20 jaar ervaring met deze reis. Hij beheerst het Nederlands opvallend goed, terwijl hij beweert echter nooit eerder in Nederland geweest te zijn. Hij legt uit dat hij vroeger chauffeur is geweest, en pas daarna reisleider is geworden. Hij heeft dus ontzettend veel ervaring, kent ondertussen veel mensen (het valt mij op dat iedereen die hij tegenkomt hem kent) én kan uitstekend tolken. Hij werd ook al benaderd door organisaties als Sawadee maar kiest toch voor Koning Aap als werkgever, vooral om administratieve redenen. Tijdens de coronaperiode kregen ze, ondanks het feit dat er weinig tot geen budget was, een fikse vergoeding om de moeilijke periode te overbruggen.
De luchthaven van Denpasar telt twee luchthavens: een internationale en een plaatselijke. De plaatselijke luchthaven is gehuisvest in een oud gebouw.
Het vliegtuig is kleiner dan ik verwacht had. Ondanks het feit dat de vlucht minder dan 2 uur duurt, krijgen we water en een snack aan boord. Ik zit naast de reisleider, maar die doet een dutje tijdens de vlucht. Doordat ik aan het raam zit, kan ik enkele mooie foto's nemen. Het is heel bijzonder om de vele eilanden van bovenaf te mogen aanschouwen!
In de luchthaven van Labuan Bajo aangekomen moeten we de wachttijd zien te overbruggen. De winkels zijn op één hand te tellen, dus daar zijn we snel doorheen. Ik koop alvast mijn eerste souvenier: een postkaart van een komodovaraan. Ik installeer mij en lees wat, loop wat rond om de benen te strekken en ga dan opnieuw zitten. Ik lunch ter plekke, met een koffie erbij. De tijd duurt tergend lang en de seconden tikken traag voorbij. Op een gegeven moment is de gate bijna zo goed als leeg.
Uiteindelijk kunnen ook wij boarden. Dit vliegtuig is nog veel kleiner dan het vorige. Het lijkt wel een sportvliegtuigje. De vlucht verloopt voorspoedig, maar al gauw merk ik op dat het langer duurt dan gebruikelijk. Het vliegtuig maakt een aantal bochten, wat ik vreemd vind. De piloot meldt ondertussen al een aantal keer dat hij gaat landen, maar plots volgt de mededeling dat er te veel wind is. De piloot maakt bekend dat hij 3 kwartier gaat rond cirkelen, in de hoop dat de wind ondertussen gaat liggen. Is dit niet het geval, dan zullen we moeten terugkeren.
Na een half uur kunnen we dan toch landen. Net op tijd, want er worden hier en daar al de nodige kruistekens gemaakt. Al stel ik mij wel een paar vragen, want ik zie nergens een landingsbaan? Hoezo, landen we dan op het water? Uiteindelijk landen we, met de nodige vertraging, veilig en wel op vaste grond maar de schrik zat er toch wel in! Het oponthoud heeft er wel voor gezorgd dat mijn oren zich tijdig konden aanpassen aan de drukverschillen, dus elk nadeel heeft zijn voordeel.
In de luchthaven van Ende halen we onze koffers op (tot overmaat van ramp was tijdens de internationale vlucht de koffer van een medereiziger niet meegekomen, en die is op dit moment nog steeds spoorloos) en begeven ons naar onze luxebus. We zetten koers naar ons eerste hotel. In elk geval is er ruimte genoeg in de bus. Er gaat naast onze chauffeur Kobus ook nog een bijrijder mee: Irene. Hij neemt plaats achterin de bus. Daar kunnen we ook een flesje water nemen als we dit willen. Omdat de kwaliteit van het leidingwater in Indonesië niet zo goed is, worden er verzegelde flesjes mineraalwater voorzien in de hotelkamers. Gelukkig heb ik mijn LifeStraw drinkbus mee. Een goede tip!
Naast de vele andere voordelen, die ik al eerder aangaf, heb ik ook nog eens het bijkomende voordeel dat ik een gratis single kamer krijg. Normaal gezien moet je hier 400 euro extra voor betalen, maar aangezien er geen andere singles meegaan op deze reis krijg ik steeds een kamer voor mij alleen. Dat betekent ook alles dubbel: zeepjes, tandenborstels, handdoeken, waterflesjes, slippers, koffie en thee,...
De reisleider vertelt dat ons voorziene hotel in Moni, Kelimutu Ecolodge, momenteel zonder elektriciteit zit en dat we daar bijgevolg niet terecht kunnen. Vandaar dat we in het stadje Ende blijven. We overnachten in het Grand Wisata hotel. Ik vraag prompt een visitekaartje aan de balie, voor mijn verzameling. Morgen wordt een zware reisdag, want we moeten ook nog eens 2 uur extra rijden van Ende naar Moni, bovenop de 6 uur naar de beroemde Kelimutuvulkaan én ons volgende hotel.
In het hotel worden onze sleutels verdeeld. We zitten allemaal in dezelfde gang, tegenover en naast elkaar. De airco staat continu op en dat is hier echt wel nodig. Ik voel mij hier een beetje als in de gevangenis, aangezien deze kamer piepklein is en geen ramen heeft. Gelukkig is het maar voor één dag. Er is ook een zwembad, maar ik houd mij zoet met het in- en uitpakken van mijn koffer. De wifi werkt zelfs in de kamer, en dat vind ik best straf.
s' Avonds gaan we met heel de groep en onze reisleider eten in een plaatselijk restaurant, tussen de locals. Wij zijn de enige toeristen, en dat valt meteen op. We mogen eerst vooraan in 'de etalage' kiezen wat we willen eten, en dit wordt even later opgediend. Ik kies voor een kippenpoot, aangevuld met een salade en rijst. Ik kies voor een kokosnoot als drankje. Blijkbaar is er nog één over, dus ik heb geluk. Maar de kokosnoot valt groter uit dan ik verwacht had! Iedereen kijkt verbluft. Er zit ongelooflijk veel melk in één noot, en de dunne kokoslaag wordt er speciaal voor mij vakkundig uit geschraapt. Ik laat de anderen ook proeven, maar zij zijn er niet zo enthousiast over.
Er komt spontaan een jongen optreden voor ons (karaoke schijnt hier erg in trek te zijn), al moeten we toegeven dat zijn muzikale kwaliteiten eerder van geringe kwaliteit zijn. Het valt mij op dat alle mensen hier altijd zo goed gezind en vriendelijk zijn. Dit zet meteen de toon voor de hele reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten