Eén van de aspecten die ik altijd zo boeiend vind aan reizen is de voorbereiding, de voorpret. Je weet vooraf niet wat je bestemming inhoudt, en dus begin je allerlei informatie op te zoeken. Wat deze reis betreft, vond ik zelfs helemaal géén reisliteratuur over Flores. Slechts één boek met enkele luttele bladzijden over de Komodo-archipel (overigens pas in de eerste helft van de vorige eeuw ontdekt). Ook op het internet vind je maar een handvol blogs en artikelen. Dat zegt voor mij genoeg, het toerisme in dit ongerepte gebied staat nog steeds in de kinderschoenen. En of we dit gemerkt hebben! Overal waar we kwamen waren we de enige toeristen. Af en toe kwamen we een verdwaalde Australiër tegen, maar daar stopt het. Overal worden we aangestaard alsof we van de planeet Mars komen. Dat voelt soms best heftig, als je een introvert bent zoals ik.
Men komt ons oppikken aan de kade met een kleine speedboot. Hiermee varen we in een klein kwartiertje naar de KM. Liberty 2, een mooie witte boot die onze vaste stek zal worden voor de komende 2 dagen. We ruilen het landleven in voor het zeeleven. Ik proef in gedachten het zilte zout.
Het is de eerste keer dat ik overnacht op een boot, dus alweer een item dat van de bucketlist kan geschrapt worden. Ik ben benieuwd of het mij zal bevallen.
Mijn trouwe rugzak heb ik, samen met de grote reistas, achtergelaten in de bus. Die wordt op slot gedaan, dus ik hoef me geen zorgen te maken (hetgeen ik sowieso eigenlijk niet doe). We hebben alleen een zak met enkele noodzakelijke spullen mee, zoals een toiletzak, smartphone, fototoestel en snorkelspullen. De overtocht moet in 3 keer gebeuren. In zo'n klein bootje zitten met 5 mensen valt niet mee. We wiebelen constant van hier naar daar. In combinatie met de wind wordt het lastig voor mij om de filmcamera te hanteren, maar tóch houd ik het vol.
Wij zijn de eerste groep die aankomen op de boot. Op het dek staat een tafel, gevuld met allemaal lekkernijen. Dat ziet er alvast goed uit! We gaan op verkenning. Via de ladder komen we op het bovenste dek. Daar staan overal verspreid plofzetels. Hier kan je héérlijk zonnebaden. De kapitein lacht mij tegemoet. Beneden zijn 4 kajuiten. Ik slaap in de achterste kajuit, samen met het Nederlandse koppel. Op de boot is plaats voor maximaal 20 mensen, terwijl wij slechts met 9 zijn. Van een luxepositie gesproken...
De kajuit is een piepkleine ruimte waar 2 stapelbedden staan. Achterin de boot is ook een kleine badkamer met toilet. Boven op het dek zijn ook nog enkele kajuiten, bestemd voor het kabinepersoneel. Ik houd in de gaten hoe het anker gelicht wordt. Daar moet je altijd met 2 personen voor zijn. Eén persoon bedient het touw, terwijl de andere alles uitvoert en het anker licht.
We krijgen als welkomstdrankje een mocktail en pisang goreng. We installeren ons meteen comfortabel in de zetels. Mijn zonnebril komt hier goed van pas, dus ik ben blij dat ik hem mee heb. En ja hoor, er is muziek. Toevallig allemaal jaren 80-nummers (bijvoorbeeld hits van de Duitse groep the Scorpions). Veel muziek staat toevallig ook op mijn playlist, dus ze hebben een goede smaak! :)
Ik zie de anderen om het half uur smeren én smeren, maar blijkbaar is dat niet voldoende om na een paar uur in de zon toch lelijk te verbranden. Talk is dan hét wondermiddel. Zelf heb ik maar één tube zonnecrème bij me (naast een aparte tube voor mijn gezicht tegen pigmentatie), dus ik smeer maar één keer. Tip: volgende keer een tube extra meebrengen als je drie weken weg gaat, nele. Gelukkig verbrand ik niet (zoals ik al wel vermoedde).
Wat een zaligheid! We worden enkel omringd door water, en eilandjes die opdoemen in de verte. Af en toe vaart er een schip voorbij. Vanaf het bovenste dek heb je een beter zicht op de omgeving. Af en toe zien we zelfs vliegvissen of de staart van een grote vis boven komen. Beneden op het dek, aan de zijkant, zijn enkele mannen naarstig aan het vissen met hun hengel. Onze maaltijd voor vanavond?
De boten die voorbij varen zijn er in allerlei soorten en maten. Het is een plezier om ze te kunnen observeren. Ik voel mij warempel een echte zeevrouw! Captain nele is speaking! ;)
Na een aantal uurtjes luieren is het tijd voor wat actie. We worden met een klein bootje naar een snorkelplek gevoerd (= Manjarite snorkling spot?). Vanaf het bootje moeten we rechtstreeks in het water springen. Niet zo eenvoudig als het lijkt. Maar wat is dat? Ik ben nog maar net in het water of ik voel allerlei prikjes aan mijn onderbenen. Het doet echt pijn. Verschrikt kijk in om mij heen. Blijkbaar ben ik niet de enige. "Au!" "Dat zijn de vissen, ze bijten ons."
Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik zwem even naar de kade, want ik ben een beetje van slag. Ik zet mij er gauw over, en even later zit ik alweer gemoedelijk te dobberen op het water. Uiteraard gaat mijn onderwatercamera overal mee, om alles vast te leggen.
We zien een zeeschildpad, een oranje zeester en vooral héél veel kleine (en iets grotere) visjes. Ze komen ook op ons af. Dat is niet op elke snorkelplek het geval. Het bedienen van de camera gaat al veel beter. Oefening baart kunst zeggen we dan. Ik ben tevreden.
Na een goed uur komt het bootje ons alweer ophalen. Tijd voor een koffiebreak. Voor het diner is een uitgebreid buffet voorzien. Ik doe mij tegoed aan het seafood: gefrituurde calamares, maar ook aubergines (= een ingrediënt dat je hier regelmatig terugvindt). Er is watermeloen als dessert.
De volgende en laatste spot op onze route voor vandaag is Kalong Island. Wat nu volgt, zal nog lang in mijn geheugen gegrift staan. Niet alleen mogen we een prachtige zonsondergang meemaken, die de ganse baai in een heldere oranje gloed hult. Vlak nadat de zon is ondergegaan, komen er honderden vleerhonden overvliegen. Zij trekken naar het vasteland voor voedsel. Dit indrukwekkende natuurfenomeen in combinatie met de juiste setting, het goede gezelschap én ideale weersomstandigheden zorgen ervoor dat dit sowieso een absoluut hoogtepunt van de reis wordt (of, althans bij mij, zeker en vast de top 3 haalt). Komang zegt dat dit schouwspel makkelijk enkele uren kan duren. Langzaam wordt het donker, en zien we de stralende ster Venus schitteren aan de hemel. Dit geeft aan de foto's nog een extra dimensie. Weldra wordt de ganse hemelkoepel zichtbaar, tot in de kleinste details in kaart gebracht. Er is druk verkeer op het water. Begrijpelijk. Iedereen wil dit fenomeen wel eens een keer zien in zijn of haar leven. Komang ondervraagt ons: "Waar staat het Zuiderkruis?" "Daar!", wijst iemand van de groep. "Ja, dat is duidelijk hé."
Het is bijna 20 uur. Er wordt nu druk heen en weer gesjouwd met matrassen. Waar ik in Lapland vrijwel de enige was die een nachtje wou doorbrengen in de quinzhee* (*= iglo), wil 'bijna' iedereen blijkbaar de nacht doorbrengen op het dek. Het is file. :) Een nacht onder de sterrenhemel doorbrengen, romantischer kan bijna niet. Het is stil en rustig, met enkel het deinen van de golven. Naar het schijnt is het een aanrader om hier 's nachts te snorkelen, omwille van het lichtgevende plankton. Maar dat zal ik wijselijk toch maar niet doen. :)
We nemen ons lakentje mee, maar moeten alert zijn dat het niet wordt meegenomen door de wind. Terwijl ik in Lapland wél het nodige doorzettingsvermogen had, ontbreekt het mij hier. Als ik op mijn 'goede' kant lig, blaast de wind in mijn gezicht. Dat valt niet mee. In een quinzhee ben je nog beschut tegen de wind, maar dat is hier niet het geval. Ik heb het niet echt koud, dus dat valt wel mee.
Ongeveer een uur later hoor ik iedereen één voor één vertrekken. Na een uurtje of 2 zoek ook ik mijn kajuit op. De reis duurt nog lang, dus ik wil niet inboeten op mijn slaap. Wanneer ik vertrek ligt er nog één iemand op het dek. Later verneem ik dat ook hij er kort na mij de brui aan heeft gegeven. We feliciteren elkaar met onze mooie poging! Ik heb er geen spijt van, want ik heb uiteindelijk nog heerlijk geslapen... tot ik om 4 uur in de ochtend gewekt word door het geluid van motoren. De kapitein zet koers naar Komodo Nationaal Park. Mijn antwoord op de vraag van een medereiziger: "Waarom deze reis?" is dan ook: een komodovaraan spotten in zijn natuurlijke habitat.
In principe vaart de kapitein op goed geluk. De boot mag niet te dicht bij de kust komen omdat er anders kans is op schade. Oorspronkelijk zouden we ook een wandeling maken op het nabijgelegen eiland Padar, maar dat slaan we over. We vermijden een omweg om zo méér tijd over te houden voor het snorkelen. Goed plan!
Als ontbijt zijn er groene pannenkoeken. We vertrekken rond 8 uur naar Komodo Nationaal Park, omdat Komang meent dat we op dit tijdstip horden toeristen vóór zijn. Er zijn echter heel weinig schepen te bespeuren. We komen aan, samen met een groep van een 20-tal mensen. De bewolking is hardnekkig vandaag.
Er staat een groot standbeeld van een komodovaraan aan de ingang (= het domein is erg gecommercialiseerd, en doet bijna aan als een pretpark of dierentuin), en verder zijn er tal van winkeltjes waar ze pluchen varanen verkopen, kleine houten beeldjes van varanen, magneten, enz,... Onze groep krijgt een ranger mee. We zullen de middelgrote route doen van 1,5 km. Ons wordt duidelijk gemaakt dat de kans op het zien van varanen op dit moment erg klein is, aangezien het volop paartijd is en ze dan wel andere dingen te doen hebben.
Maar wat blijkt? We hebben nog maar een paar stappen gezet en zien daar al een prachtexemplaar op het strand liggen. We kunnen onze ogen niet geloven. Behoedzaam volgen we hem, steeds onder het toeziend en waakzaam oog van onze ranger. De rangers zijn voorzien van een vorkvormige houten stok, om de varaan te vangen bij een mogelijke aanval. Het zijn niet voor niets één van de grootste roofdieren ter wereld, en ze komen enkel en alleen hier voor. Heel bijzonder! Het gaat om een mannetjesvaraan.
Na een paar minuten vraagt Komang wie op de foto wil met de varaan. Pardon? Het Nederlandse gezin gaat ervoor. Nadien volgt ook het Belgische koppel. Ikzelf geef aan dat ik niet goed durf. Maar dan herinner ik mij het ijswak, dus zet ik mijn verstand op nul en gá met die banaan. Behoedzaam, doch vastberaden, maak ik een grote boog langs de varaan. Om er vervolgens op een drietal meter achter te gaan staan. Ik laat mijn angst varen (onder het motto: alles voor de foto!) en neem een ontspannen pose aan voor de camera. Het levert werkelijk prachtige beelden op. Ik slaag er ook nog in om een selfie te maken met de varaan op de achtergrond. Onze dag kan al niet meer stuk.
Amper een minuut later zien we alweer een varaan. Het lijkt wel onze geluksdag! Er staat echter ook een hert aan de andere kant, die ik mooi in de lens weet te vangen.
Volgens Komang ruiken varanen bloed. Ze ruiken met hun tong. Als je dus als vrouw ongesteld bent moet je dit van tevoren aangeven bij de ranger, want anders kom je in een lastig parket terecht!
Ze komen naar het strand om voedsel te zoeken. De varaan heeft hier geen natuurlijke vijanden.
We trekken verder door het dichtbegroeide savannegebied. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hier plots zomaar een varaan uit de donkere struiken tevoorschijn kan komen. De gids geeft uitleg over hoe het vrouwtje eieren legt. Het zijn kannibalen, dus ze durven hun eigen kroost opeten. Vandaar dat kleine varaantjes hun eerste levensjaar doorbrengen in de bomen. Het vrouwtje legt tussen de 10 en 32 eieren. Ze verstopt deze in het bos op een plek waar ze hoopt dat niemand ze kan vinden: 3 meter onder de grond, waarvan 1 meter verticaal en 2 meter horizontaal.
We ontdekken sporen van een gat in de boom, waar de babyvaranen zich verstoppen. We passeren ook een centraal aangelegde drinkplaats, die vooral in het droge seizoen van nut kan zijn voor de dieren. Onderweg vinden we poep van de fameuze civetkat. We zien 2 reeën opduiken. Het lijkt wel een safaritrip! We houden halt bij een grote spin. Hiervoor gebruik ik mijn macrolens. Iedereen neemt foto's, maar ik loop kennelijk met de hoofdprijs weg. Op mijn foto zie je zelfs de minitieuze, ragfijne draden van het web in detail. De reacties bij het zien van mijn foto zijn erg enthousiast. "Goede camera!" "Kan je die foto doorsturen?" "Je hebt duidelijk je roeping gemist, Nele!"
We maken ook nog even een klein klimmetje, met boven een mooi uitzicht. Zelfs helemaal op het einde zien we nog een derde varaan. We kunnen ons geluk niet op. Wanneer twee jongetjes ons iets willen verkopen, moeten we helaas vaststellen dat we bancrupty zijn.
Zelfs om 10 uur, als we vertrekken, is het nog steeds erg rustig. Moraal van het verhaal: soms kan de reisleider er al eens naast zitten. ;)
Nog vol nieuwe indrukken varen we met de Liberty 2 naar onze laatste snorkelplek: Long Beach, ofwel 'het roze strand' van Komodo Village. Ik verwachtte een felroze kleur te zien (= veroorzaakt door het aangespoelde koraal), maar dat valt tegen. Het strand ziet er eerder zachtroze uit. De boot dropt ons een heel eind van het strand. Ik geraak even licht in paniek als ik merk hoe diep de bodem is, en hoe ver we van het strand vandaan zijn. Die paniek duurt hoogstens enkele seconden.
Ik leer nu met de vinnen zwemmen, en dat gaat goed. Ik merk op dat het koraal op deze plek veel mooier is dan op de voorgaande plekken, en dat er véél meer kleurrijke visjes zwemmen. Ik zwem naar het strand. Op een gegeven moment word ik meegenomen door een reusachtige golf, en word terug het water in gesleurd. We amuseren ons kostelijk. Ik heb ook geleerd om achterwaarts met de vinnen het water in te stappen. Een beetje zoals een pinguïn. ;)
Zelf heb ik al enige dagen geen notie meer van tijd. Ik zou niet eens weten welke dag het vandaag is, dus dat is een goed teken want zo hoort vakantie te zijn.
Eenmaal op de boot is het tijd voor de lunch, waar weer een buffet met een aantal heerlijkheden op ons staat te wachten. Met onze buikjes goed gevuld trekken we naar Manta Point. Het lijkt me fantastisch om deze gigantische, platte vissen (= de manta's) van dichtbij te kunnen zien.
Daar aangekomen besluit de kapitein om terug te keren naar Labuan Bajo. De wind waait té hard en er zijn grote golven, wat gevaarlijk is om te snorkelen. Bovendien schrikt dit de roggen af. Een verstandig besluit, maar we balen wel even. Dit is tot nog toe de enige keer dat er een activiteit geannuleerd wordt. Ik hoop dat ik ooit nog een herkansing krijg. Het duurt nog een drietal uur vooraleer we weer in de haven zijn. We genieten volop van de laatste momenten van onze cruise, en installeren ons nog even op het bovendek met een goed boek.
rechts bovenaan in beeld: de planeet Venus
selfie
snorkelen op Pink Beach: dit strand heeft zijn naam te danken aan het rode koraal dat aanspoelt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten