Elke morgen staan we op een ander tijdstip op, dus dat is wennen. Deze keer moeten we alweer uit onzen beddenbak omstreeks 5.30 uur. Er staat vandaag een extra lange busrit op het programma. We maken meteen kennis met het typische Indonesische ontbijt. Dit betekent warme groenten en rijst, maar daar pas ik toch maar voor. De 'American' potatoes zijn hier overheerlijk, dus daar neem ik nog een extra portie van. De noodles zijn een flasback naar mijn kindertijd. Ze hebben hier duidelijk verstand van kruiding. Eieren zijn courant, en dan meestal in de vorm van een (groenten)omelet. Niet verwonderlijk als je al die kippen hier overal vrij ziet rondlopen.
Flores betekent bloemeneiland (hoewel er van bloemen weinig sprake is). Tijdens de busrit begint Komang spontaan te vertellen, onder andere over hoe het is om hier op te groeien. Zo kan men hier zijn of haar voornaam niet zelf kiezen, want er zijn slechts een drietal namen beschikbaar en deze wordt vastgelegd per geslacht en zelfs rangorde van geboorte. De achternaam daarentegen kan men (in tegenstelling tot bij ons) wél zelf kiezen. Op school word je weer met een andere naam aangesproken. Ingewikkeld allemaal...
Ik probeer het landschap onderweg goed in mij op te nemen en bestudeer de planten. Overal palmbomen, bananenbomen, en wat vallen de bladeren van de bomen immens groot uit! Flores is een ruw, weelderig groen, bergachtig eiland vol diepe kloven én haarscherpe bochten die eindeloos blijven doorgaan. Als chauffeur speel je hier meermaals met je leven en weet je nooit wat er achter de volgende bocht schuilt....Maar wat is het landschap adembenemend mooi! Dit is echt wel een eiland naar mijn hart. De ene keer dalen we heel steil, de andere keer stijgen we weer en zo gaat het telkens op en neer. Het wegdek is zeker en vast voor verbetering vatbaar.
Onderweg gebeurt er altijd wel iets. Sommige huisjes zijn gemaakt van bamboe, met een golfplaten dak. Elk huishouden heeft ook zijn eigen veedier of buffel. De mensen komen hier iedere avond spontaan bij elkaar op het terras zitten om bij te praten. Zoiets zie je bij ons in België niet zo gauw gebeuren. De kinderen wuiven spontaan naar ons als ze ons zien passeren. Ik moet er zelf nog aan wennen dat ze hier geen toeristen gewoon zijn. Soms voel ik mij dan ook als één of andere 'exotische vissoort'. Hoewel Flores in het algemeen als een heel christelijk eiland wordt aanzien, is de islam opvallend aanwezig.
We passeren de fameuze rijstterrassen. Af en toe stoppen we aan een tankstation voor een plaspauze. Het is geboden om zelf wc-papier en handgel mee te nemen. Overal waar we stoppen willen de kinderen enthousiast met ons op de foto. Ik probeer enkele foto's te maken vanuit de bus, al is dit soms moeilijk of is de timing net niet goed. Af en toe stappen we wel eens uit bij een mooi uitzichtpunt. Onderweg stoppen we ook even voor een koffiepauze, met heerlijke koekjes. Daar leer ik dat er een koffie met prut of zonder prut bestaat. Een cappuccino nemen is ook een optie. Er wordt goed voor ons gezorgd. We houden ook een korte stop bij een plaatselijke markt, waar ze groenten en fruit verkopen. Een dankbare plek om enkele mooie foto's te nemen.
Op 1600 meter hoogte treffen we de actieve Kelimutuvulkaan. Deze vulkaan heeft 3 kratermeren, gevuld met water. De kleuren van deze meren veranderden in de loop van de vorige decennia regelmatig van kleur. Enerzijds door de microben in het water, anderzijds door substanties afkomstig van het magmagesteente en vulkanische activiteit. Elke krater heeft een unieke naam: in het noordwesten treffen we het meer van de oude geesten (= Tiwu Ata Mbupu), de andere twee kraters in het oosten heten respectievelijk het meer van de jonge geesten (= Tiwu Nua Mura Kooh Fai) en het meer van de boze geesten of heksen (= Tiwu Ata Polo). Er worden nog altijd ceremonies en rituelen gehouden, ter ere van deze geesten.
De weg ernaartoe is al even prachtig. Eerst volgt een heel korte wandeling door een stukje jungle. De aapjes houden ons goed in de gaten. Kort daarop gaan we een klein stukje omhoog, via trappen, naar de eerste krater. We kunnen ook een glimp waarnemen van de krater ernaast. De kleur is eerder appelblauwzeegroen. Via het pad verder naar omhoog (je kan hier niet verdwalen want er is maar één pad), komen we uit op het hoogste punt waar we op alle drie de kraters uitkijken. Het zicht is hier werkelijk spectaculair! De grote wolkenmassa vouwt zich mooi als een witte boa rondom de kraakheldere kraters, en ik neem prompt een panoramafoto van dit prachtige schouwspel. De derde krater heeft een donkerblauw-grijze kleur.
Eén van mijn medereizigers krijgt een astma-aanval (wellicht veroorzaakt door de ijlere lucht) en moet halsoverkop naar beneden om zich te behelpen. Onderweg zijn we er getuige van hoe een aap razendsnel een jongetje zijn maaltijd afhandig maakt.
Na dit mooie natuurfenomeen trekken we verder naar onze volgende bestemming: het plaatsje Riung. Onderweg houden we halt om te lunchen, in de vorm van een smakelijke sandwich met tomaat, eieren, salade en mayonaise. Als dessert is er watermeloen. Dat smaakt!
Weldra rijden we een eind langs de kust. We passeren ook langs een plaats waar ze de fameuze blauwe stenen verzamelen. Deze stenen worden door de vrouwen in de buurt netjes gesorteerd. Ze worden vervolgens geëxporteerd naar Java, Singapore en Hongkong als decoratiemateriaal voor onder andere villa's, zwembaden en zelfs juwelen. Dit werk is echt een huzarenstukje. Overal liggen grote hopen met blauwe keien. We houden hier even halt. Héél de kustlijn ligt bezaaid met blauwe stenen. Het is schrijnend om te zien hoe deze zich op het strand vermengen met het al even talrijke afval. Ook dit beeld verdient het om vastgelegd te worden. De Indonesiërs kijken er echter al lang niet meer van op, en dat is erg verontrustend. We zien enkele opgetogen jongens uit de golven tevoorschijn komen met hun vangst van de dag: een mantarog. Zou dit hun maaltijd zijn?
We proberen de zonsondergang nog mee te pikken, met een mooi uitzicht op het Pulau 17 Marine Park (= 17 eilanden marine park). We klimmen naarstig de heuvel op maar zijn nét te laat. Wat rest is nog een laatste gloed, ideaal voor een panoramafoto. Op deze plek krijg ik morgen mijn vuurdoop in het snorkelen.
Omstreeks 18.30 uur komen we toe in Riung. Dit kleine dorpje is slechts een zakdoek groot. We gaan meteen iets eten in een plaatselijk café, en zijn vrijwel de enige gasten. Er speelt een groepje van 4 muzikanten, en de 2 leadzangers (ze wisselen elkaar beurtelings af) zijn écht goed. Ze vragen aan het publiek om suggesties voor nummers door te geven. Meezingen is echter een brug te ver voor mij. Hun repertoire omvat onder andere populaire nummers van groepen zoals U2 en the Beatles. Dit soort muziek hoor je hier vaak.
We worden op onze wenken bediend in de vorm van een heerlijk buffet. Dit wordt voorafgegaan door een lekkere pompoensoep. Als dessert wordt er een schaal met vers fruit opgediend. De sfeer is heel gezellig en nodigt uit om nog even na te kaarten. We zijn echter moe van de lange busrit.
Na de maaltijd checken we in bij het hotel vlak ernaast: Pondok SVD. De kamers bevinden zich rondom een kleine, mooie binnentuin. Wanneer ik naar boven kijk, zie ik de meest heldere sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Ik neem onnoemelijk veel sterren waar. Eerst denk ik dat het om een flinterdunne witte wolk gaat, maar het blijkt waarachtig de Melkweg te zijn! Van lichtvervuiling is hier duidelijk geen sprake. Ik ben een beetje verbluft. Zélfs in Zuid-Afrika was de hemel niet zo helder.
In het 'restaurant' van het hotel, waar we nog even het programma doornemen voor morgen, krijg ik instant een reftergevoel. Er hangt een groot kruis aan de muur. Het geheel doet mij denken aan een klooster. Eerst maar even de wificode installeren, om het thuisfront op de hoogte te stellen.
Het raam in de eenvoudige kamer biedt uitzicht op een straat, en is afgezet met gaas om de muggen tegen te houden. Aan de muur hangt ook een kruis. De douchekop is hier ook geïntegreerd in de gehele badkamer, waardoor de kleine ruimte makkelijk onderloopt tijdens het douchen. Er staat ook een mandi-bak. Toch loopt het water snel weg. De kamers zijn hardhorig, want ik hoor perfect wat er in de kamer naast mij gezegd wordt.
In de gang hangen portretten van belangrijke leiders, maar ook een mooie schelpenmobiel en twee gedetailleerde kaarten van Flores en Indonesië. Komang toont aan de hand van deze kaart onze toekomstige route voor de komende week.
Na een goede nachtrust word ik 's ochtends gewekt door een mengelmoes van bijzondere geluiden: een kraaiende haan, vechtende honden, een vogelconcerto, krekels,... Ik krijg een déjà vu gevoel met de vele geluiden in het Krugerpark. Ik heb voor het eerst ruim zeven uur geslapen en de jetlag lijkt min of meer verteerd.
Ik ga vroeg ontbijten, maar blijkbaar zijn ze nog alles aan het klaarzetten wanneer ik toekom.
Het ontbijt is erg karig, maar de pannenkoeken maken veel goed. Een prachtige dag kondigt zich alweer aan. We kunnen hier ook een wasje doen en hoewel ik een handmatige wasmachine in zakformaat bij heb, maak ik toch gretig gebruik van deze faciliteit. We vernemen tevens dat de opbrengst van dit hotel rechtstreeks geïnvesteerd wordt in de plaatselijke economie. Een mooi gebaar, te weten dat we op deze manier ons steentje kunnen bijdragen om via de nodige initiatieven deze mensen een inkomen te verschaffen!
schrijnend om te zien hoe de stenen zich vermengen met het talrijke afval op het strand, een duidelijke wake-up call?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten