Verder maak ik een onderscheid tussen boeken die ik wil aankopen voor mijn eigen bibliotheek (dit zijn veelal prentenboeken, kunstboeken, hobbyboeken, poëzie, biografieën, en héél af en toe ook een roman die mij geraakt heeft en die ik in de toekomst graag zou willen herlezen), en boeken die ik uitleen in de bibliotheek (veelal romans en proza).
Inmiddels ben ik er al wel achter gekomen dat psychologische romans met een 'licht' filosofisch tintje mij het meeste aanspreken. Ik lees verder ook graag romans waarin er weinig of niets gebeurt, maar waarin daarentegen de gevoelens en emoties van de personages uitgebreid worden beschreven. Voor mij dus absoluut géén thrillers a la Nicci French (waarvan intussen wel een boek in mijn kast staat te verkommeren dat ik nooit gelezen heb). Science fiction is ook al niet mijn ding, hoewel ik wel erg geïnteresseerd ben in de ruimte en buitenaards leven.
Ik kwam op het idee om op deze blog tweemaandelijks een 'boekenuurtje' te organiseren. Dit houdt in dat ik telkens één boek bespreek of voorstel dat ik recent heb gelezen én dat ik goed vind. Af en toe zal ik ook een boekenlijst met suggesties toevoegen.
Vandaag start ik niet met één maar met twee boeken, die mij allebei op hun manier hebben aangesproken maar erg verwant zijn met elkaar.
Het eerste boek is 'Een soort van liefde' van Alicja Gescinska. Het is een liefdesverhaal, waarin twee verschillende vertelperspectieven worden gehanteerd. In hoofdzaak gaat het verhaal over een studente die verliefd wordt op haar professor (erg cliché dus, maar de benadering is dat zeker niet). De aantrekkingskracht is wederzijds, en beiden beginnen een 'geheime' relatie. Het hoofpersonage (= de Belgische Anna) gaat een jaar op uitwisseling naar een universiteit in Amerika. Zij moet namelijk een scriptie schrijven over Emily Dickinson, en gaat daar ter plekke op onderzoek uit. Daar heeft ze een onenightstand met Bernard, en ze blijft toch aan hem plakken. Hun relatie blijft bovenal platonisch, hoewel het anders had 'kunnen' lopen. Op een dag wordt ze uitgenodigd op één van hun discussieavonden. Daar leert ze professor Raymond Vernon kennen. Ze woont tevens een college van hem bij.
Dan is er ook nog psychologe Elisabeth Vernon, de dochter van Raymond. Haar verhaal begint in het ouderlijke huis, op het moment dat haar vader is gestorven en ze het huis met de inboedel gaat verkopen. Heel mooi vind ik de herinneringen aan vroeger die hier worden beschreven. Op het einde van het boek (het boek heeft een open einde) krijgt ze een brief van de inmiddels overleden Anna onder ogen.
In de eerste hoofdstukken (elk hoofdstuk krijgt trouwens een passende titel) is niet meteen duidelijk wat Elisabeth en Anna met elkaar gemeen hebben.
Waarom spreekt dit boek mij aan? Eerst en vooral wemelt het van de mooie citaten in dit boek. Het is daarom moeilijk voor mij om er een favoriet citaat uit te pikken. Bovendien is erg beeldend verteld. De filosofische achtergrond van de schrijfster komt hierin sterk naar voren. Er zijn verwijzingen naar de literatuur, muziek en de beeldende kunst. Verder gaat het boek ook over dilemma's en beslissingen nemen (bijvoorbeeld: de zwangerschap van Anna, de twijfel bij Elisabeth wanneer ze de lange brief van Anna leest: "Moet ik haar wel of niet contacteren?"). Uiteindelijk blijkt dat het lot telkens deze beslissingen overbodig maakt (bijvoorbeeld: Anna krijgt een miskraam, en Elisabeth merkt op dat er een 'doodsbrief' van Anna bij de brief gevoegd is). Vooral het voorlaatste hoofdstuk (= de brief van Anna) maakt veel duidelijk, en heeft mij erg aangegrepen.
Met mijn achtergrond als kunstenaar kon ik mij prima inleven in dit boek. Ik heb achteraf gelezen dat dit boek het debuut van Gescinska als romancier is. Ik kan alleen maar hopen en vurig wensen dat er nog boeken van dit kaliber in de pijplijn zitten. Een schrijfster om in de gaten te houden!
Recensies zijn er al meer dan voldoende, dus heb ik ervoor gekozen om de schrijfster zelf aan het woord te laten:
https://indrukmagazine.be/interview/de-liefde-is-vaak-een-groot-probleem
Het andere boek dat ik gekozen heb om hier te vernoemen is 'Noem me bij jouw naam' van André Aciman. In dit verhaal staat de nog jeugdige Elio centraal, die op het landgoed van zijn ouders elke zomer nieuwe studenten ontvangt. Tot de Amerikaanse Oliver langs komt, want die jongen doet al zijn ontmoetingen van vroeger en later teniet. Het grootste deel van het boek tast Elio in het duister omtrent zijn gevoelens. Is hij wel of niet verliefd op Oliver? Aanvankelijk denkt Elio dat hij geen enkele kans maakt bij Oliver (niets van de beschrijvingen over het gedrag van Oliver doen zelfs iets vermoeden in die richting), tot de kaarten plots op tafel worden gelegd en alles mogelijk wordt. Dat moment is letterlijk het begin van het einde, want dan komt het verhaal in een stroomversnelling.
Ik vind dit een geslaagd boek, MAAR het is literatuur voor fijnproevers. Je moet toch al wel gevorderd zijn, aangezien de gevoelens en twijfels van de hoofdpersoon in dit boek haarfijn worden geanalyseerd. Heel het boek op zich is eigenlijk één langdradige, psychologische gedachtegang. Niets van wat de hoofdpersoon Elio denkt en voelt wordt achterwege gelaten. Integendeel!
Qua thematiek leunt dit boek sterk aan bij het bovenstaande boek, maar de schrijfstijl is wel enigszins anders. Bij haast elke handeling van de hoofdpersoon volgt een uitgebreide uiteenzetting. Dit resulteert vaak in uiterst lange zinnen zonder enige interpunctie. Ik zou adviseren om dit boek bij voorkeur in de zomer (of tijdens een ontspannen vakantie in één of ander tropisch oord) te lezen, aangezien het verhaal zich grotendeels in dit seizoen afspeelt. Enkel de laatste hoofdstukken nemen grote sprongen in de tijd, om ons te laten zien hoe het beide hoofdpersonages in de toekomst is vergaan. Er spelen bovendien veel scènes aan het zwembad.
-'Afscheid van het ijs: het lot van de Noordpool' van Peter Wadhams
-'De eerste keer dat ik mijn hoed verloor' van Colette
-'Hollywood Boulevard' van Steven De Foer
-'In Europa' van Geert Mak
-'A portrait of the artist as a young man' van James Joyce
-'Vloeibaar harnas' van Peter Verhelst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten