DEEL 13: Demarreren in 'Le tour de Bali'

Bij reizen zoals deze worden de vele hoogtepunten als parels aan een ketting geregen. Ik ben en blijf ontzettend dankbaar voor al het moois dat ik heb mogen zien en beleven!

Bij het ontbijt doe ik mij tegoed aan de warme tomaten en de mangojuice. Om 8 uur vertrekken we naar een locatie, op ongeveer een uurtje rijden naar Ubud, waar onze fietsen klaar staan. Overal vind je hier op de meest banale plaatsen op straat kleine doosjes, gevuld met eten om te offeren aan de goden. Ik heb onbewust al menig doosje verpletterd, dus hopelijk wacht me geen ongeluk omdat ik het gewaagd heb de goden te tarten! 

Het is de eerste keer dat ik een fietstocht doe met een mountainbike. Deze fiets heeft brede banden. We krijgen allemaal een helm, voor de veiligheid. De rit zal ongeveer 3 uur duren, met af en toe een tussenstop. We leggen dus flink wat kilometers af. Ik neem mijn action camera mee om een deel van de rit te filmen. De volgorde waarin we fietsen wisselt voortdurend. Omdat we voor 95% van het traject aan het dalen zijn, moet ik constant op de rem gaan staan. Ik weet niet hoe de versnellingen werken, en wanneer ik tijdens een steile klim niet ver genoeg schakel ligt mijn ketting eraf. De gids lost dit meteen op. Ik besluit heel de rit voortaan met de lichtste versnelling te doen, hoewel ik dit normaal gezien niet gewend ben. Ik moet nu ontzettend veel toerentallen doen, haha. :) 

Op een gegeven moment komen we in het bos aan een steil, hobbelig paadje naar beneden. De reisgenote in eerste positie stapt van haar fiets, en de gids neemt deze even over. "Can you do this?", vraagt de gids vervolgens aan mij. "Yes I can!" Het lukt feilloos. 

Een enkele keer gaan we van de hoofdweg af en wordt het technischer, wanneer we op modderige paadjes fietsen. Er zijn een aantal scherpe bochten bij tijdens het dalen. We voelen ons warempel in de 'Tour de France'. Opeens rijd ik ergens halverwege, en besluit ik om te demarreren. Ik word zelfs aangemoedigd. "Nele wint de bolletjestrui... en de gele trui!!", roept iemand enthousiast. Het fietsen gaat mij goed af, al maken de tegenliggers het ons soms niet eenvoudig. Onderweg maken we enkele stops, zoals midden in de rijstvelden om enkele foto's te maken, of bij een school of enkele tempels. Er zitten ware kunstwerken bij. De deuren zijn verfijnd met ornamenten en ingelegd zijn met bladgoud. Erg mooi! 

We stoppen ook bij een huis. De familie is bezig met de voorbereidingen van een ceremonie. Ze vlechten offers uit bamboe. Komang legt uit dat ze hier 3 dagen op voorhand mee beginnen. Op de dag zelf, uitgerekend bij volle maan, wordt alles geofferd in de tempel. Elk gebouw heeft een  specifiek doel en is georiënteerd naar een specifieke richting, maar niet naar het zuiden. Zo gaat dat in het Hindoeïsme. 

Hier worden ook veel mandarijnbomen gepland. We mogen er zelf ook plukken, achteraan in de tuin. Ze smaken best goed, maar zijn lang niet zo sappig als de geïmporteerde exemplaren in ons belgenland. Op het plein staat ook een muskaatboom met.

De tocht is werkelijk prachtig en toont ons het échte Bali, al is het vermoeiend om constant op de rem te moeten staan. Zeker als je vlak achter elkaar moet rijden. Gelukkig regent het niet. Vlak voordat we vertrokken is de eerste regen gevallen op 3 weken tijd. Uitgerekend op onze laatste dag. 

Mountainbiken is een aanrader! Ik heb genoten van de rit. 

's Middags lunchen we bij een lokale familie. We moeten in kleermakerszit aan lange, lage tafels gaan zitten (en niet te vergeten: eerst onze schoenen uit doen). Het eten smaakt heerlijk. We nuttigen vers fruit als dessert, waaronder van die schattige minibanaantjes. Het houdt maar niet op!

Rond 14 uur zijn we terug en verken ik het centrum, waaronder de Jalan Raya Ubud. De anderen hadden mij al gewaarschuwd voor de immense drukte die er heerst. Na een tijdje krijg ik hoofdpijn. Maar ik moet mijn laatste Roepia's toch verzilveren? 

Ik loop een winkel binnen waar ze Indonesische poppetjes verkopen voor een aantrekkelijke prijs. Ze verkopen er ook de traditionele, handbeschilderde Wajangpoppen van buffelleer. Daarna ga ik naar de Pura Tirta Empul Tempel. Per ongeluk kom ik langs de zijkant het complex binnen. De bewakers kijken mij verbaasd aan. Ik sta al even perplex. Zonder het te weten bega ik hier zomaar een overtreding! Geen idee hoe dit komt, eerder 'typisch' Nele denk ik... Mijn sarong hangt nog te bengelen aan mijn rugzak. Ik zie een prachtige vijver vol lotussen voor mij. Wanneer ik naar de ingang wil gaan voor een kaartje zie ik een gigantische file. Ik besluit toch maar te passen, en keer terug naar het hotel. Ik neem een bad en pak alvast mijn koffer. 

's Avonds gaan we, in het gezelschap van Komang, vlakbij in de buurt iets eten. Ik bestel een dragonfruitjuice en een vis curry thaï. Een medereiziger neemt het woord en steekt een gevatte speech af, om Komang te bedanken. We zijn allemaal erg tevreden over de reis en belonen hem met een flinke fooi. Wanneer ik de eindbalans opmaak, blijkt dat ik de afgelopen 3 dagen maar liefst 2/3de van mijn budget heb uitgegeven.

Vandaag was helaas een dag van té veel prikkels voor mij, veroorzaakt. Het contrast met de rest van de reis is té groot. 

We vertrekken de volgende dag, vreemd genoeg, allemaal op een ander tijdstip. Ik stel voor aan Komang dat ik met het Belgische koppel meerijd. Zij hebben hun vlucht in de vroege namiddag, en ikzelf pas 's avonds om 19.30 uur. Om 12 uur moeten we echter het hotel uit, en ik heb er geen zin in om enkele uren te staan koekeloeren met mijn koffer. Bovendien vermijd ik op deze manier de files, en op zo'n luchthaven is vast meer te beleven. Komang gaat meteen akkoord en vindt dit zelfs een heel slim idee. 

Pech voor de Nederlandse familie. Zij vertrekken om 9 uur, maar de bus heeft platte band. Komang regelt meteen twee auto's, en bestuurt zelf één van de auto's. We wuiven hen uit. Ik vertrek samen met de anderen pas om half 11. 

Ik neem afscheid van de anderen en dood de rest van de tijd op een bankje met het lezen van een tijdschrift. De check-in voor Emirates opent uitzonderlijk vroeg, dus dat is een mooie buitenkans. Ik koop mijn laatste souveniers in de luchthaven, waaronder een doosje kopi luwak.  

De terugvlucht verloopt ongewoon vlot. Deze keer ook weinig tot geen turbulentie. Helaas geen plek bij het raam tijdens de terugvlucht van Dubaï naar Amsterdam. Gelukkig hebben de we camera's nog.

Arme stewardessen... We zijn blijkbaar allemaal zó moe dat we het grootste deel van de vlucht aan het slapen zijn. Er zit duidelijk geen greintje leven meer in ons!

Boven Roemenië zie ik een helder landschap. Een diepe groef loopt als een golvende slinger doorheen het landschap. Dat moet vast de Donau zijn. En kijk: al die rechthoekige lapjes grond... In Roemenië vind je nog heel wat ruwe natuur? zo te zien. Moet je al dat groen zien!... Hongarije voorbij duiken er steeds meer wolken op. Onheilspellend. De wolken worden hardnekkiger naarmate we Tsjechië naderen, en belemmeren het zicht. Het weer in België ziet er blijkbaar minder rooskleurig uit... 

Dankjewel voor het lezen van mijn blog! Hopelijk hebben jullie wat inspiratie opgedaan (of wie weet, zelf zin gekregen om deze reis te ondernemen!), en geven de foto's aanvullende informatie. Vragen over deze reis zijn steeds welkom op mijn emailadres (dit vindt u bij het infogedeelte). 

een fietstocht door Bali is een echte aanrader, en onderweg stoppen we op vele plekken waaronder deze school

het échte Bali...

deze dame is volop bezig aan de voorbereidingen van een ceremonie

's middags lunchen we bij een lokale familie

in Bali bezoeken we ook een zilverfabriek, nabij Ubud* (*zie het vorige verslag op deze blog)

een voorbeeld van een rieten object, genomen aan de balie van ons hotel 

Bali staat bekend om zijn prima wellnessfaciliteiten, en te oordelen naar de prijs is dit een echte aanrader! Dit kan bijvoorbeeld bij Maya Ubud Spa of The Kayma Spa Massage

ons laatste avondmaal: ik bestel een thai curry

DEEL 12: The Luckys

 ...En we merken dat we terug in de bewoonde wereld zijn. Wow, er zijn zelfs cornflakes! Ik ga bijna een vreugdedansje doen. Het is al een tijdje geleden dat we nog eens zo'n uitgebreid ontbijtbuffet hebben gezien. Er zijn zelfs (verrassend goede!) minicroissants en pistolets. Maar de grootste verrassing: er is 'vloeibare' melk!! Dit laatste hebben we gedurende de hele reis nergens gezien bij het ontbijt (tenzij bij uitzondering in poedervorm). Ze kennen hier uiteraard geen melkkoeien zoals bij ons. Er zijn wél buffels. Zo beschikt elke huishouden over een buffel, zoals ik eerder vertelde. 

Ik spring een gat in de lucht. Het enige dat ik gemist heb is yoghurt, omdat ik dat zelf thuis bijna elke ochtend eet.

Na een goed ontbijt is het tijd om te gaan snorkelen. Onze reisleider gaat niet mee (wellicht heeft hij deze snorkeltrip in het verleden al ontelbaar veel keren gedaan). Eén iemand van onze groep gaat niet mee, maar kiest ervoor om het eiland verder te verkennen en ook dat is prima. Hij wilde eerst een fietstocht doen, maar dit valt eigenlijk af te raden omdat de ondergrond te zanderig is (...en dat klopt, want later op de dag zie ik meer mensen naast hun fiets dan erop en dat is toch zonde).

Deze snorkelexcursie start bij de beroemde onderwaterstandbeelden op het nabijgelegen eiland Gili Meno. Het gaat om 48 levensgrote, menselijke standbeelden. We worden er met een boot, The Luckys, naartoe gebracht. Er is een glazen bodem in de boot. De oceaanbodem is niet eens zo diep. We varen een groot stuk van de tijd, en zullen onderweg op vier verschillende plaatsen halt houden. 

De zon brandt op onze huid. Op voorhand insmeren is dus de boodschap. Een tip: vertrek ruim op tijd! Ook vandaag zijn we vroeg uit de veren, maar dat belet ons niet dat er aan het startpunt heel wat andere groepen aanwezig zijn. We krijgen nog enkele instructies mee van onze gids: "Volg steeds je groep." Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het is erg druk en iedereen is onherkenbaar dankzij zijn of haar duikuitrusting. 

Wanneer we de eerste zeeschildpad spotten is de overmacht te groot. Iedereen komt in een mum van tijd naar hetzelfde punt. Chaos. Ze vertrappelen elkaar hier bijna. Ik weet wel beter. Er komen straks nog kansen om zeeschildpadden te bewonderen, en hopelijk om ze op mijn camera vast te leggen. Onze duikinstructeur leidt ons naar de juiste plekken. Hij geeft non-verbaal aan waar en wanneer er iets belangrijks te zien is. 

Op de tweede plek die we bezoeken zijn wij de enige groep. We zien toch een zestal schildpadden. Ik probeer mijn best te doen om ze zo goed mogelijk te fotograferen, maar eenvoudig is dat niet. Ik durf niet meteen naar een schildpad te duiken, want daarvoor ben ik nog te onervaren. Ik zou ook niet weten hoe ik dit zou moeten doen. Iemand van onze groep waagt er zich wél aan. Van de boot in het water gaan en omgekeerd is een uitdaging, als je én vinnen én een camera vast hebt. 

We stoppen even op Gili Meno voor de lunch. Blijkt dat er maar één iemand onder ons geld bij zich heeft. We lenen allemaal, Monopoly-gewijs, geld bij 'de bank'. Ik bestel een bananenshake, maar stiekem vind ik het erg om in het rood te staan. Twee mensen van onze groep zijn inmiddels zeeziek geworden. Ze voelen zich misselijk en moeten overgeven.

Op de derde snorkelplek zien we vooral mooie koraalbanken. Ik laat mijn camera bewust op de boot en geniet met volle teugen. Ik kijk en observeer alles met mijn volle aandacht. Op de vierde en laatste plek zien we héél veel gekleurde visjes. 

Deze snorkelervaring was (na het 17 Eilandjes Marine Park in Riung) de mooiste én de gevarieerdste. Thuis ga ik beslist aan de slag met mijn foto's om ze te identificeren. Hoewel we toch bijna 4 uur aan een stuk gezwommen hebben, ben ik niet moe. Wel integendeel! In het water verbruik je nu eenmaal minder energie.

Na het snorkelen is er nog meer dan voldoende tijd om (bijvoorbeeld) een tour te maken rondom het eiland. De 1,5 uur die je hiervoor nodig hebt worden er bij mij uiteindelijk 3. Ik ben maar nét op tijd terug voor ons diner om 18 uur. De zonsondergang meemaken in het Westen van het eiland schijnt een aanrader te zijn. Je krijgt er een prachtig zicht op de Gunung Agung, één van de imposante vulkanen op het nabijgelegen eiland Bali. "Oh, is dit een excursie?", informeert iemand van onze groep ernstig. :)

Ik stop tijdens de wandeling regelmatig om een babbeltje te slaan met de winkeluitbaters, of voor een ijsje met 3 bollen tiramisu. En ik koop mijn eerste souveniers. De prijzen zijn hier, logischerwijs, erg hoog. 

Gili Air is een gezellig, cosy eiland met een goede afwisseling tussen korte winkelstraten en stukjes natuur. Er staan overal pijlen (bv: 'hier verse kokosnoot'). Via de app 'Here We Go' kan ik prima volgen waar ik op dat moment ben. Er zijn overal op het eiland live optredens. Eén ding is zeker: verdwalen kan hier niet, hoogstens een paar rondjes te veel lopen. ;)

's Avonds eten we met een ge-wel-dig zicht op de Agungvulkaan. Ik bestel een spaghetti met kip en pesto. De meisjes laten een henna tattoo zetten. Samen genieten we van de zonsondergang.

De volgende ochtend is onze enige uitslaapdag. Ik zet de wekker om 8 uur, en slaap maar liefst 9 volle uren. Ik ontbijt samen met de meisjes van het Nederlandse gezin. Na het ontbijt krijgen we nog even de tijd om boodschappen te doen, vooraleer we de fast boat nemen naar Bali. Ik doe mijn laatste impressies van Gili Air op. Ik heb mij hier prima vermaakt. Dit is een locatie waar ik best nog een paar dagen extra aan kan plakken. En geef toe, wie niet? 

Het is druk op de aanlegsteiger. Vlak naast ons staat een groep van Shoestring te wachten om aan boord te gaan. Links op de kade heb je een heel mooi uitzicht. We checken voortaan altijd dubbel dat iedereen van onze groep zeker aan boord is. :)

Eenmaal aan boord krijgen ikzelf en een andere medereiziger te horen dat het beneden in de boot volzet is. Wij moeten, samen met enkele anderen, boven plaats nemen op het dek. De boot maakt eerst nog een tussenstop in Lombok. Wanneer mijn medereizigster wil afstappen, maak ik haar duidelijk dat wij nog moeten blijven zitten. Zo dadelijk varen we immers naar onze eindbestemming Bali. Er stappen heel wat passagiers af, dus er is een kans dat we beneden nog een plaatsje vinden. Wat een geluk dat we binnen zitten! Even later zien we de golven metershoog opspatten.

Op de boot worden we verwend met een koekje, water en een grote vochtige handdoek om ons te verfrissen. Dat is welgekomen. Een dikke 2 uur later komen we aan op Bali. Ik kan de route perfect volgen op mijn app. Ik las ergens dat de zee tussen Lombok en Bali, de Straat van Lombok, één van de diepste zeeën van Indonesië is. 

We bewegen ons verder onder de krioelende menigte. Er schijnt echter een probleem te zijn met ons vervoer naar het hotel. Komang pleegt geërgerd enkele telefoontjes. Het probleem wordt vrij snel verholpen. Onderweg komen we in een file terecht, omwille van een omgekantelde wagen. Als we het centrum van Ubud naderen, wordt het steeds drukker. 

Opeens stoppen we op een hele mooie plek, met een enorme grandeur. Hier zullen vast rijke mensen wonen! We gaan naar binnen? Komang is een man van zijn woord, want we zijn bij Saraswati Silver, een zilverfabriek waar ze handgemaakte juwelen verkopen van het merk Buddha to Buddha. De ontwerpen worden in de hoofwinkel te Nederland gemaakt, en uitgevoerd in de fabriek hier in Bali. 

De juwelen worden kennelijk gemaakt van 925 sterling kwaliteitszilver. Na grondig research te hebben gedaan, blijkt dit inderdaad zo te zijn. Het wordt dus zaak van hier je slag te slaan, want in Nederland kosten dezelfde juwelen driemaal hun waarde! Het loont dus de moeite om te investeren in zilver, maar dan moeten de juwelen uiteraard passen. 

We mogen eerst een kijkje nemen in het aanpalende werkatelier. Daar heeft iedereen zijn specifieke taak. Vervolgens gaan we naar de winkel. Er zijn op dat moment nog enkele Nederlandse toeristen. Men is het duidelijk gewend om hier Europeanen te ontvangen. Het is een ruime winkel, waar je makkelijk een hele dag voor nodig hebt om alle juwelen goed te kunnen bekijken. Ze zijn gesorteerd op kleur. 

We nemen onze tijd. De verkoopsters geven ons een schaaltje. De bediening is erg vriendelijk. De dames wegen elk juweel afzonderlijk en geven dan meteen de prijs mee in euro's. Dit bedrag noteren ze op een bijbehorend briefje. Ik kies uiteindelijk 4 juwelen uit waarvan 3 ringen en 1 armband, afgewerkt met fijne stenen waarvan ik de namen afzonderlijk op een briefje laat zetten. Het is een fijn juweel dat prima rond mijn fijne pols past. Eén ring is bestemd voor mijn mama. Gelukkig dacht ze eraan om een ring in haar maat mee te geven. Ik ben erg tevreden! De juwelen worden ter plekke opgeblonken (wat een service!), en je krijgt er als souvenier een mooi zilverkleurig doosje bij. 

De rit gaat verder naar ons hotel Sri Aksata (formely Sri Bungalow), gelegen aan het Monkey Forest in Ubud. We komen toe rond 16.30 uur. Er is ook een wellnesscentrum. Ik val bijna van mijn stoel wanneer ik de prijzen bekijk, en wát je daar allemaal voor krijgt. In België betaal je voor een hele dag ruim 400 euro per persoon, maar hier kost dat tien keer minder! 

Hoewel ons hotel in het drukke centrum gelegen is, straalt het niets dan rust uit. Vanuit mijn kamer kijk ik uit over de rijstterassen. Een heel mooi zicht! Vandaag dineren we allemaal apart. Ik kies ervoor om in het restaurant van het hotel te gaan eten, want ik zie het niet meteen zitten om in het donker alleen de stad in te trekken. Als dessert kies ik banana split. Het favoriete dessert van de serveerster. Morgen wacht de laatste dag van deze ongelooflijke reis. We made it! We are the luckys.

s' Avonds geniet ik nog ruim een vol uur van het uitzicht op mijn terras. De krekels tsjirpen oorverdovend. Ik leg dit bijzondere geluid vast met mijn smartphone. Wat houd ik ervan! Als ik het zo overzie, lijkt dit hotel wel een half stadje. Er staan bungalows die meer weg lijken te hebben van huizen. De ramen van de huisjes lichten mooi op in het donker, en op de achtergrond weerklinkt muziek. Muziek van groepen als U2 en The Dire Straits is hier geweldig populair. Sinds ons verblijf op de Gili's horen we nu ook nieuwe geluiden van hedendaagse popsterren zoals Miley Cyrus.

een prachtige zonsondergang op Gili Air, met in het midden op de achtergrond de Agungvulkaan 

een close-up van de Agungvulkaan op Bali bij valavond, te zien vanop het eiland Gili Air

de Gili Air 'Sea Swing' is hier bijzonder populair

een heerlijk dessert

Soto Ayam (= kippensoep), steeds geserveerd met rijst en een bijgerecht

enkele beelden van de snorkelexcursie op Gili Meno: onderwaterselfie

centraal in beeld: een zeeschildpad die zijn hoofd verbergt onder een steen

centraal in beeld zie je een zeeschildpad zwemmen

de bovenste helft in het midden: een zeeschildpad

op zoek naar groene zeeschildpadden, hawksbill zeeschildpadden, de blauwe mandarijnpitvis, anemoonvis, maskerwimpelvis, gekleurde papegaaivis,...

DEEL 11: Op bezoek bij de sultan

Het valt mij op dat het gedrag van mensen sterk bepaald wordt door het klimaat waarin ze leven. Eerder was ik al in Scandinavië, en daar zijn de mensen eerder koel en gesloten. Hier is men open, uitbundig, spontaan en vol energie. In Zuid-Afrika was dit ook het geval. Het samenhorigheidsgevoel en de support zijn groot in laatstgenoemde landen. Deze mensen gunnen elkaar alles (waarschijnlijk omdat ze zelf zo weinig hebben), en dat vind ik een prachtige eigenschap. 

Eén minuut voor mijn alarm af gaat word ik wakker. Als dat geen perfecte timing is! Deze keer heb ik diep geslapen, want ik word voor één keer niet gewekt door de moskee. Het is nog erg vroeg, amper 4.45 uur. Na mijn portie scrambled egg rep ik mij naar het zwembad. De zon komt bijna op, en nu kan ik de silhouetten van de palmbomen in beeld brengen. In combinatie met de eerste glimp daglicht geeft dit een mooie, subtiele smaragdgroene gloed aan de foto. 

We krijgen een andere, grotere bus. Deze keer ga ik aan de andere kant zitten (omdat ik voordien altijd het gevoel had dat ik aan de verkeerde kant van de bus zat voor de mooiste vergezichten). Ook deze keer heb ik dat gevoel, maar ik blijf bij mijn leuze: 'schoenmaker, blijf bij je leest!'. 

We vertrekken in het donker, en het is de eerste keer dat dit gebeurt (afgezien van mijn trip van de luchthaven naar het hotel bij aanvang van de reis). De wolken kleuren voorzichtig van felroze naar grijs. Aan de andere kant een brede streep vurig oranje, die langzaamaan oplost. We zien de weerspiegeling van de rijststengels in het water. In deze regio komen ook veel tabaksplantages voor. 

Eerst en vooral maken we een stop van een vol uur bij de plaatselijke vissershaven. Het is zelden dat toeristen zoals wij zich hier durven vertonen, maar wij dus wél. Het is hier over de koppen lopen (nóg drukker dan de markt die we bezochten op het eiland Sumbawa), en wat een rumoer! Er is dan ook enorm veel te zien en er heerst een grote bedrijvigheid. Mannen komen continu met gevangen haaien aangelopen. Deze worden in een opslagruimte verzameld en opgemeten. Vermoedelijk om de prijs vast te leggen bij de verkoop. Haaien worden hier gevangen met een hengel, en dus niet met een net. De vinnen worden verhandeld naar China en Japan, terwijl het haaienvlees lokaal wordt verkocht en opgegeten. Het schijnt een delicatesse te zijn. 

Vrouwen vervoeren zware, grote manden met vis op hun hoofd. Ook Komang toont dat ons dat hij een voorwerp op zijn hoofd kan dragen. Er passeren voortdurend brommers en auto's door de drukke menigte. Naast auto's en brommers rijden er ook veel karren met paarden rond. 

De haven en het strand liggen bezaaid met kleurrijke vissersbootjes. Dit levert mooie plaatjes op. Aan de kraampjes wordt de vis gepresenteerd in grote, ronde, kleurrijke borden. Het zijn meestal alleen vrouwen die op de markt hun koopwaar verhandelen. Ik passeer ook even bij een vrouw met een grote handtas. Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat deze gemaakt is van afvalmateriaal. Ik vraag haar of ik er een foto van mag nemen. 

Toch verloopt dit bezoekje aan de markt niet zonder slag of stoot, want een medereiziger glijdt onverhoopt uit over de glibberige weg en komt ten val. Zijn arm bloedt en moet verzorgd worden. 

Even later stoppen we bij een ijsjesfabriek. Daar hebben we wel zin in! Vooraleer ik enthousiast de keuze van mijn favoriete smaken kenbaar wil maken ("Voor mij graag 2 bollen..."), krijgt dit bezoekje een wel heel zoute nasmaak. Hier maken we namelijk het hele proces van zoutwinning mee. Het grove zeezout wordt eerst opgewarmd, gefilterd. Vervolgens wordt het fijne verkregen zout in een soort reuzenhoorntje geschept. Dit fijne zout wordt gebruikt voor consumptie. De prijs is ondertussen hard opgeslagen, namelijk van 20 000 naar ruim 

200 000 Roepia's per zak. 

Ondertussen horen we al een tijdje vrolijke muziek in de verte. De muziek komt onze kant uit. Wanneer we aanstalten willen maken om te vertrekken, passeert er een bruiloftstoet van de moslims. Ze zijn allemaal piekfijn uitgedost, en stoppen tussendoor zodat we foto's kunnen maken. Ik leg het spektakel ook op film vast.

Nadien trekken we verder naar een weversdorpje. Daar worden we rondgeleid in het dorp, en krijgen uitleg van een plaatselijke gids. We kunnen het proces van het weven van nabij volgen. Zelfs een meisje van amper 11 jaar is al vol ernst bezig met het vervaardigen van deze prachtige doeken, weliswaar aan een kleiner weefgetouw en met een eenvoudiger patroon. Het is voor deze vrouwen een voltijdse job, aangezien ze er 8 uur per dag doorlopend mee bezig zijn. 

Er lopen verder kippen, koeien, katten,... rond. Op een gegeven moment worden we gevolgd door 3 ondeugende jongetjes. Er is ook een winkel waar ze krissen* (*= messen), hoofddeksels, tasjes van textiel en origineel geweven sarongs verkopen. De sarongs zijn peperduur (ruim 1 000 000 Roepia!), dus je moet wel een goede reden hebben om ze te kopen.

We zitten nog niet zo lang in de bus tot we merken dat we iemand vergeten zijn! Eén van de (tweeling)zussen van het Nederlandse gezin was blijkbaar nog even naar het toilet. "Stop! We're missing a girl!" , zegt Komang in paniek. "Dit is echt de eerste keer in mijn leven dat ik dit meemaak. Normaal gezien tel ik altijd!" Hij neemt meteen zijn telefoon. Gelukkig wordt het meisje gauw gebracht met een brommer. De schrik zat er even goed in! Ik ben er zelf niet goed van...

Weldra komen we aan in Mataram, de hoofdstad van Lombok. Hier krijgen we de eer om te mogen koken en lunchen bij niemand minder dan de sultan. Bijzonder straf dat Komang dit voor ons heeft kunnen regelen!? Ik ben benieuwd. 

We zien een huis dat in eerste instantie weinig weg heeft van een riant, groot vertrek met de nodige pracht en praal. Twee jongens komen ons beleefd een hand geven. "Dit zijn de zonen van de sultan.", informeert Komang. En waar is de sultan dan, vragen we ons af? Komang barst in lachen uit bij het zien van onze vragende gezichten. "Jullie zijn bij de sultan!" Hij moet zijn zin nog een keer herhalen, vooraleer we volledig mee zijn. Wat een leuke verrassing! We vergeven het hem om ons voor de gek te houden! "Dit doe ik niet met elke groep. Eerst even kijken welk vlees ik in de kuip heb." We mogen overal gaan kijken. Het meubilair is een soort eclectisch allegaartje. Er staat zelfs een duplicaat van een Manneken Pis. 

Lombok is trouwens een koninkrijk, en het enige eiland waar geen sultan aan de macht is. We ontmoeten zijn mooie familie (buiten zijn dochter en vader, die momenteel op Bali verblijven), waaronder zijn vrouw Annie. 

We mogen plaats nemen aan een lange tafel en worden verwend met heerlijkheden. Als aperitief zijn er pisang goreng en koffie. Als voorgerecht mijn lievelingsgerecht tomatensoep. Dit is een speciale, doch heerlijke versie. Komang somt alle ingrediënten op. Ik herinner mij alleen nog dat er een mengsel van garnalen en kruiden in verwerkt is. Daarna volgt een buffet met rijst, groenten, soyasaus, pindasaus (die ik laat voor wat het is), saté's en loempia's. Om af te sluiten eten we gele watermeloen. 

We hebben hier beter gegeten dan in een sterrenrestaurant, en bedanken Komang en zijn familie voor de gastvrijheid. Komang zijn familie behoort tot de Hindoe. We zien dan ook enkele tempeltjes in zijn tuin staan. Hij geeft uitleg. De eerste tempel is gewijd aan Brahma om de goden te eren, de tweede tempel aan Vishnu, ter ere van Yin en yang, en de derde tempel is gewijd aan Shiva. Er staan ook enkele fruitbomen, waaronder een granaatappelboom. Tijdens covid hebben ze even een winkeltje gehad. Ze hebben ook een hond, Chocolat. 

"Van waar heb je die leuke oorbellen?", vraagt één van de meisjes van onze groep aan één van de vrouwen des huizes. "Ik zal jullie op Bali wel meenemen naar een zilverfabriek. Ik vraag aan de chauffeur of we daar even kunnen passeren.", antwoordt Komang.

Het is tijd om afscheid te nemen van de familie én van onze chauffeur, die we uiteindelijk maar heel kort hebben gekend. Komang rijdt zelf (hij is werkelijk van alle markten thuis) en brengt ons met een kleinere bus naar de haven. Omdat zijn zoon ook die kant uit moet rijdt hij met ons mee. Het laatste stuk van de route gaat stevig omhoog en omlaag, alvorens we de overtocht nemen naar het mini-eilandje Gili Air. 

Er liggen 3 populaire eilandjes ten westen van Lombok: Gili Meno (dit wordt aanzien als het rustigste eiland), Gili Trawangan (...ofwel Gili 'Tralala' zoals Komang het zo trefzeker zegt, als het meest uitbundige en lawaaierige eiland), en Gili Air (een mix van beide eilanden, dus ideaal voor ons). 

Gili Air is het eerste eiland op de kaart. We nemen met z'n vieren de speedboot, en binnen de 20 minuten zijn we al ter plaatse. We hebben geluk, want ons hotel ligt pal aan de plaats waar we arriveren. We moeten wel onze schoenen uitdoen en door het water lopen, want er is geen kade of aanlegplaats. Het is nu 15 uur in de namiddag en heerlijk weer, perfect om nog een siësta te doen. 

Gili Air is een klein paradijs. De mensen zijn hier overdreven vriendelijk (tien keer op een minuut goeiedag zeggen is best vermoeiend). Hier is géén gemotoriseerd verkeer (of toch wel, want horen we daar geen motor ronken?). Nu ja... bijna geen gemotoriseerd verkeer.

Dit is dé locatie bij uitstek om uit te rusten. In het hotel is muziek, en er is een mooie binnentuin met een zwembad dat meteen uitnodigt om er in te plonzen. Even later lig ik op mijn rug in het water, met boven mij niets dan wuivende palmbomen. Dit is vakantie! Ik geniet nog na op het terras van mijn kamer met een kop koffie. Boven het restaurantgedeelte van het hotel heb je een mooi uitzicht.

Naar het schijnt is de mushroom shake hier een aanrader.

 

Ik lees dat je op 1,5 uur heel het eiland kunt rondwandelen. Misschien een idee voor morgennamiddag, na de snorkelexcursie? Er loopt een smal wandelpad langs het strand dat doorloopt over het hele eiland, maar je moet voorzichtig zijn dat je niet omver gereden wordt door de vele cidomo's* (*= kar met paarden). 

Op 5 minuten wandelafstand van ons hotel liggen enkele souvenierwinkels. Wanneer ik wil betalen met creditcard, blijkt dit niet te lukken. Ik besluit morgen geld af te halen aan de ATM en alsnog terug te keren met contant geld. In een ander winkeltje koop ik een blauw armbandje met schelpjes. Op deze manier ben ik blijkbaar ook een beetje assorti met de anderen van de groep. 

Die avond eet ik in het restaurant van het hotel. Ik kies een tafeltje uit op het strand. Op de kaart staat Soto Ayam (wat zoveel betekent als kippensoep). Laten we dat maar eens proberen; Ik krijg er als bijgerecht witte rijst bij en een schaaltje met soyasaus en chilisaus (dit laatste schijnt hier overal standaard te zijn). Ik bestel een ananasjuice en als dessert de cake van de dag. Dit is een stuk  chocoladecake met een bol vanille-ijs. Alles samen kost de maaltijd mij 7 euro. Ik hoef u al lang niet meer te vertellen hoe belachelijk laag dit bedrag is, en al zeker in contrast met ons peperdure België! Betalen met creditcard lukt zonder enig probleem. 

Op het strand worden elke avond 2 films vertoond op een groot scherm. Er staan overal zeteltjes om in neer te ploffen. ...En plots zie je echt overal Nederlanders opduiken, maar evenzeer veel Duitsers en geen Belgen tot nog toe. Je merkt het ook aan de drukte in het hotel dat we weer stilaan 'de bewoonde wereld' naderen. Dit betekent tegelijk ook dat het einde van onze reis nadert. 

we bezoeken een traditioneel weversdorpje

het weven is voor deze vrouwen een fulltime dagtaak

een meisje van amper 11 jaar oud wordt geïntroduceerd in de weeftechnieken, want de traditie moet immers worden doorgezet

tijdens het weven zitten de vrouwen meestal in kleermakerszit

in Indonesië bestaat er amper een ophaalsysteem, met als gevolg dat je resultaten als deze krijgt!

de vissershaven leeft en bruist

wij, als toeristen, krijgen een unieke inzage in het dagelijkse leven op de haven

enkele sfeerbeelden...

deze tas is volledig gemaakt uit recyclagematerialen

onze Manneken Pis moest eens weten dat hij een dubbelganger heeft!

bij de 'sultan' wacht ons een heerlijk viergangenmenu, deze tomatensoep is voortreffelijk!

één van de vele drijvende vlotten die we onderweg tegenkomen

we bekijken het proces van zoutwinning: het grove zeezout wordt gefilterd tot fijn zout voor consumptie

die fameuze ijsjesfabriek blijkt een zoutwinningsfabriek te zijn: de hoorntjes met zeezout doen denken aan reuzenijsjes (met toevallig vanille, mijn lievelingssmaak :))

na ons bezoek aan de ijsjesfabriek hebben we het geluk dat er een ceremonie passeert

een voorbeeld van een tabaksplantage, deze komen veelvuldig voor op het eiland

ochtendstond heeft goud in de mond

op Gili Air is doorgaans geen gemotoriseerd verkeer, want hier rijdt men nog met paard en kar om zich te verplaatsen

dineren op het strand van Gili Air