Vooraleer we onze tocht omhoog naar de fameuze Drakensbergen verder zetten, maken we nog een ommetje langs de belangrijke havenstad Durban. Andre vertelt ons dat hij hier vroeger als kind lang gewoond heeft. Later passeren we met de bus ook nog langs zijn geboortedorp, nabij de Drakensbergen. Ook onze chauffeur is hier thuis. We maken een korte stop aldaar en zetten verder koers naar onze bestemming. Onderweg maken we tijdig de nodige tussenstops voor een plaspauze en/of een koffiepauze. De rit verveelt mij geen ogenblik. Onze gids vertelt onderweg heel veel, dus dat wil ik niet missen. Ik maak er tevens steeds gebruik van om foto's en filmpjes te nemen van het veranderende landschap. Die kan ik dan later aan elkaar monteren als één vloeiende afspeelfilm. Het loont absoluut de moeite om de ganse rondreis met een bus of wagen te doen. Een binnenlandse vlucht zou ik in dit geval ten stelligste afraden, want je mist onderweg zoveel mooie stopplaatsen én bezienswaardigheden.
In de late namiddag komen we aan, en ik kijk mijn ogen uit. Zulke prachtige uitzichten! De bergtoppen zijn mooi groen en vol ronde bosjes. Hier voel ik mij pas helemaal thuis. We verblijven er in het 'Hlalanathi Drakensberg Resort' in Bergville, de provincie Kwazulu-Natal. Er zijn eenvoudige chalets mét gedeelde living en keukentje. De grote troef is hier natuurlijk de prachtige omgeving. We vernemen van Andre dat de Nederlandse groep (die gelijktijdig met ons vertrokken zijn) enkele kilometers verderop verblijft, in een voor hen bovendien minder gunstige omgeving en accommodatie. Je hebt hier inderdaad ook prachtige golfterreinen ter beschikking.
Ze komen ons en de bagage met golfkarretjes ophalen. Het is zondag vandaag, dus de receptie is gesloten. We vertrekken reeds om 18 uur met de bus om te gaan eten in 'Tower of Pizza', iets verderop. Dit betekent dat mijn geplande skypsessie met het thuisfront geen doorgang krijgt. Vandaag viert mijn metekindje Amber immers haar derde verjaardagsfeest. Erg jammer, maar ze zullen het hopelijk wel snappen en begrijpen.
In het restaurant bestel ik een pasta met pesto en tomaatjes. Ik proef Italië op mijn bord, en dat is toevallig één van mijn favoriete keukens. Na de maaltijd bestel ik nog een milkshake. Voor de prijs hoef je het hier niet te laten, want hij kost amper 2 EURO. Bij ons is dat zeker het dubbele waard. Wij eten hier altijd zéér lekker én goedkoop.
De volgende dag staan er twee wandelingen op het programma, en ik ben in mijn element! Het ontbijt is hier erg basic en eenvoudig, maar dat deert mij niet. Het is heerlijk weer, en dat geldt ook voor onze komende bestemmingen. Kortom, voor de komende week ziet het er alvast erg rooskleurig uit.
Het is slechts een korte rit naar de ingang van het Royal Natal National Park. Andre betaalt de entreetickets en we nemen een makkelijke wandelroute van 5 kilometer naar de Cascade Falls en terug. Persoonlijk heb ik al een beetje ervaring met stevige bergtochten, dus deze wandeling is echt wel een piece of cake voor mij. Mijn conditie is in elk geval nog tiptop, dus dat is een hele geruststelling na al die busritten.
We krijgen bij aanvang te horen dat de zeldzame lammergier hier voorkomt. Het pad is wijd en goed begaanbaar. Enig klauterwerk komt hier niet bij te pas. Het begin van de tocht loopt door struikgewas. We zien bavianen in de verte. Hier leer ik echt luisteren én kijken met aandacht. We wandelen heel langzaam, maar onze zintuigen staan op scherp. Wat een contrast met de korte wandeltocht die ik in het verleden heb gedaan, waar het voor de groep louter leek te gaan om het 'wandelen om te wandelen' terwijl er zo veel moois te zien is. Dankjewel Andre (al zal je dit wellicht nooit lezen), omdat jij hier wél aandacht voor hebt en het ons 'aanleert'.
We steken een rivier over via een hangbrug, en hier neemt Andre een foto van onze groep. Even later passeren we de Cascades Rock Art Site. Hier hebben de San (of bosjesmannen) duizenden jaren geleden verbleven. Ze communiceerden met elkaar via schilderingen op deze rotsen. Dit zijn nog overblijfselen, maar er zijn er nog veel meer te zien in deze omgeving. De rotsen zijn van vulkanisch gesteente.
We bereiken ons uitkijkpunt bij de waterval. Het horen van het klaterende water doet mij goed. Dit is een wondermooi uitkijkpunt. We doen onze schoenen uit en stappen in het ijskoude water. Dat doet enorm veel deugd! Ik neem een aantal foto's. Hier word ik even heel stil van. Even later wijst Andre mij op een volledig intact spinnenweb. Hij spot ook een hagedis, en die weet ik even later zelfs in mijn lens te vangen. Het zijn allemaal kleine dingen, maar onvergetelijke herinneringen voor mij. Ik weet nu al dat dit moment mij later zal bijblijven....
Even later gaan we met een aparte gids én Andre de Bushman Paintings bezichtigen, iets verderop. Het is een korte, doch steile klim. Ik hoor mensen hijgen achter mij, maar ik kan het tempo prima aan. We hebben links een prachtig uitzicht op het uitgestrekte amphitheater, een indrukwekkende rotswand. Ik beeld mij in dat ik hier ooit misschien nog wel eens zou willen terugkomen, maar dan louter om uitgestrekte wandelingen te maken.
Boven gekomen treffen we dan de rotsschilderingen. Er staan wilde dieren afgebeeld, maar ook mensen die jacht maken. Sommige zijn zeer zichtbaar, andere veel minder. Andre legt uit dat de schilderingen sterk onderhevig zijn aan erosie en weersomstandigheden, en dat ze enkele jaren geleden duidelijker zichtbaar waren. Jammer, maar wel machtig om ze in het echt te mogen zien.
In de namiddag hebben we vrij, maar eerst gaan we lunchen in het plaatselijke restaurant. We genieten ten volle van de zon. Ik open mijn whatsapp en zie een tof filmpje van Amber verschijnen die haar pakje opent. Leuk!
In de namiddag maak ik een schets vanuit mijn chalet. Om 18 uur hebben we beneden afgesproken om te aperitieven. Straks staat er een braai op ons te wachten. Feest!
Tijdens het aperitief is Andre erg openhartig tegen ons. Hij vertelt over zijn vele reizen en avonturen. Hij is tevens een fervent vliegvisser die al prijzen gewonnen heeft. Ik sta met open mond te luisteren naar deze 'avonturier' in hart en nieren. Tegelijk denk ik: 'dat zou ik ook ooit wel willen, want ik ben best avontuurlijk aangelegd'. In dat opzicht lijkt hij het uiterste van mij, wat het voor mij extra boeiend maakt om naar zijn verhalen te (blijven) luisteren. Mijn leven verloopt echt 'saai', in vergelijking met dat van hem. Ik ben echt onder de indruk.
Tijdens de braai, die avond, komt Andre bij ons groepje staan en vertelt ons meer over zijn familie én ook over zijn inzichten over bepaalde dingen in het leven. Ik heb veel respect voor hem. De braai zelf is weer dik in orde. Speciaal voor ons hadden ze de houten balken aan het plafond versierd met lichtjes. Het lijkt wel Kerstmis, zó gezellig! Na afloop krijgen we een bittere pil te slikken, wanneer blijkt dat één van onze medereizigers haar fototoestel verdwenen is. Wij voelen erg met haar mee! Het zet een domper op de vreugde.
De volgende dag vertrekken we naar een nieuw landje binnen Zuid-Afrika, het aparte koninkrijkje 'Lesotho'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten