Een nieuwe dag is aangebroken, al heb ik een hard nachtje achter de rug. Desondanks voel ik mij merkwaardig fit. Zou het koude klimaat mijn hersenen een extra dopamineshot bezorgen?
In de voormiddag gaan we ijsvissen. Lang geleden heb ik wel eens een hengel vastgehad (waaronder op de kermis, haha), maar toch klasseer ik deze activiteit als volledig nieuw voor mij. Ook de condities voor het ijsvissen zijn vandaag optimaal: het is droog weer, niet overdreven koud en er staat niet te veel wind. Stuk voor stuk gunstige omstandigheden.
In het hoofdgebouw hangt een poster met illustraties van al de vissen die hier kunnen voorkomen, en dat zijn er heel wat. Ruben duidt er een viertal aan en noemt ze bij naam. Naar het schijnt zit er heel wat vis in de meren, maar dat is natuurlijk nog geen garantie op een goede vangst.
Voor deze activiteit moeten we ons extra warm aankleden omdat we veel stilstaan, dus heb ik ook mijn bivakmuts en overall aangedaan. Evenals mijn dunne en dikke handschoenen.
We nemen een klapstoeltje mee, en daar hangt ook een tas aan voor 'onze vangst'. Ik verheug mij al op een heerlijke visschotel vanavond! Zelf ben ik een enorme visliefhebber en het moet gezegd: de vis die hier gevangen wordt (waaronder de wilde zalm) is op en top een natuurproduct. Ik proef duidelijk een verschil in smaak tussen de zalm én de bewerkte zalm zoals wij die in België verpakt in de winkel kopen.
We begeven ons naar het meer, alwaar Ruben aan de demonstratie begint. Er begint mist op te komen.
Allereerst moeten we voor onszelf ergens een plekje bepalen. De meesten kiezen voor een plaats aan de rand van het meer, op enkele meters afstand van elkaar. Ik waag mijn kans, voor de verandering, iets verder weg van de oever.
We maken ons plekje sneeuwvrij, zodat we een gat kunnen boren in het ijs. Aangezien er slechts twee schroefboren beschikbaar zijn, moeten we dus een beetje geduld oefenen. Het boren zelf duurt wel enkele minuten, omdat de dikte van het ijs ongeveer 40 cm dik is. Je hoort én voelt het als de boor door het ijs heen is.
Vervolgens scheppen we het overtollige ijs uit het gat, om de doorgang zoveel mogelijk open te laten. Bij deze temperatuur (-15°C) vriest het gat onmiddellijk weer dicht, dus regelmatig scheppen is de boodschap. Ruben zorgt voor aas. Ik laat de draad van mijn hengel helemaal naar beneden gaan, tot ik voel dat de bodem is bereikt. Dan haal ik hem met vijf toerentallen iets naar boven. Ziezo, nu mag de vis bijten!
Hier en daar hoor ik al enthousiaste geluiden. Meestal gaat het om piepkleine exemplaren, maar af en toe is er ook een iets grotere vis bij. Ik ben blij voor hen, maar zelf zit ik al een tijdje op hete kolen (én op een ijskoude stoel :)) Ik probeer mijn hengel zo weinig mogelijk te bewegen, om ze een halve meter onder mij niet te doen schrikken.
Na een tijdje controleer ik of mijn aas er nog aan hangt. Dat blijkt het geval te zijn, maar ondertussen is het bevroren. Even verderop hangt iemand zijn hengel in de knoop. Operatie Ruben, want die moet eerst even ontward worden.
Ondertussen hebben de meesten al minstens één visje gevangen. Het record is zelfs zes vissen! Ruben besluit om nóg meer aas aan mijn hengel te hangen (vrijwel aan elk haakje één), in de hoop dat dit misschien zal helpen. De meesten zijn al teruggegaan, maar ik wil nog even volhouden.
Het is kennelijk een kwestie van geluk hebben, maar ik vrees dat het toch niet voor vandaag zal zijn. Achteraf ben ik toch wel een beetje ontgoocheld. Ik had maar al te graag willen 'pronken' met mijn vangst, maar het heeft niet mogen zijn... Ze bijten niet vandaag. Ik heb een koffie nodig om mijn teleurstelling door te spoelen (al heb ik inmiddels toch thee leren drinken).
Na de lunch (die dagelijks bestaat uit een stevige maaltijdsoep, zoals ik die zelf thuis graag het liefste maak) worden we met de bus opgehaald om naar de dichtstbijzijnde rendierboerderij te gaan. Onze reisleider Ruben heeft nu (welverdiend!) een half dagje vrij gekregen. Helaas laat de chauffeur een klein halfuurtje op zich wachten. Er wordt ons verzekerd dat dit geen invloed heeft op het programma. Wanneer we eenmaal op de bus zitten moeten we onze mondkapjes weer opzetten. Het is een comfortabele bus, en de rit naar de rendierboerderij duurt een klein uurtje. Onderweg zijn we allemaal uitgeteld. Ik merk dat ik plots heel slaperig word en voel de naweeën van afgelopen nacht op mij doorwerken, maar dat geldt duidelijk niet voor mij alleen...
Ter plekke zijn ze reeds op de hoogte van onze late komst. We gaan eerst een ritje maken op de rendierslee. Per twee mogen we op de slee om een klein rondje te maken. De uitbaatster legt uit dat rendieren erg koppig kunnen zijn, dus een plotse versnelling is niet uitgesloten. Het is ook mogelijk dat het rendier 'alleen' terugkomt zonder passagiers... We schrikken ons een aap wanneer we enkele tellen later een omgekantelde slee zien. Toevallig waren mijn reisgenoten hun eigen val aan het filmen. Hilarisch om dit filmpje na afloop terug te zien! Wij kiezen voor het rustige rendier, en bij ons verloopt de rit dan ook zonder enig probleem.
De schemering treedt in, dus goede foto's nemen wordt moeilijk. We worden meegetroond naar een soort kota, waar een gezellig vuur voor ons brandt. We krijgen een diepgaande uitleg over het leven en werk op de rendierboerderij. We krijgen hierbij een lekkere rookworst voorgeschoteld, thee en een heerlijk koekje van eigen makelij.
De rendieren lopen hier in de zomer vrij rond in de bossen, maar wanneer het herfst wordt en ze moeilijker eten vinden worden ze hier opgevangen. Vaak vinden ze de weg zelf al naar de poort, want ze onthouden dat. In de lente worden ze weer vrijgelaten. Ze worden ook gechipt, zodat ze gevolgd kunnen worden. Men gebruikt de rendieren niet alleen voor hun vlees, maar ook voor toerisme (rendiertochten,...). Er worden heel wat vragen gesteld. De uitleg is héél interessant.
Daarna mogen we een kijkje gaan nemen bij de kleintjes, en we mogen hen ook voederen. Vanaf vier jaar is een rendier volwassen.
De rendierboerderij: https://palosaarenporotila.fi/en/ heeft ook een bescheiden winkel. Er zijn onder andere rendiervellen en geweien te koop. De uitbaatster geeft hier ook nog wat duiding bij. Zo'n mannelijk gewei weegt als lood! Na wat wikken en wegen heb ik mijn souveniers gekozen, waaronder onder meer een magneet van Kuusamo. Als geschenk krijgen we allemaal ons 'Reindeer driving licence', met de belofte om vijf jaar later terug te komen (om ons certificaat te vernieuwen).
Die dame mag al blij zijn dat ze mij niet aan het stuur van een wagen heeft bezig gezien, want hoewel ik (wonder boven wonder) mijn rijbewijs heb behaald, ging dat bepaald niet zonder slag of stoot. Maar ja, je bent een bikkel of je bent het niet hé!?
Ook vannacht zijn de kansen op noorderlicht groot. Om 20 uur liggen wij echter al onder zeil. Morgen wacht immers een zware dag(tocht) naar onze wildernishut Hukantupa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten