Vandaag hebben we een vrije dag. Er staat een keuzeactiviteit op het programma. Bijna iedereen kiest voor de sneeuwscootertocht. Dit was de activiteit die ik vooraf ook wilde doen.
Ik kan meteen aansluiten bij de eerste groep. We zijn in totaal met vijf personen voor drie scooters. Ruben legt uit dat onze gids van dienst, Kari, vorige week te laat was. "Dat zal hij nu niet meer riskeren...". Zijn woorden hebben blijkbaar indruk gemaakt, want vandaag is Kari ruim op tijd. Hoewel dit dé gelegenheid bij uitstek is om mijn skibril te testen, krijgen we echter een helm met vizier om ons te beschermen. Een sjaal hebben we niet nodig ("you don't need that"), maar wél een bivakmuts. Ook die krijgen we, indien we er zelf geen bij hebben.
Allereerst krijgen we een grondige introductie. Hoe starten we de motor? Hoe remmen we? Blijkt dat er niet eens versnellingen aanwezig zijn. Evenwicht houden in de bochten is ook hier erg belangrijk. Indien er zich een probleem stelt, communiceren we met armgebaren.
Al van bij aanvang heb ik beslist dat ik NIET zal rijden (hoewel ik wel degelijk beschik over een rijbewijs). Ik zet mij op de achterbank. Mijn teamgenote rijdt aanvankelijk erg voorzichtig. Het is even wennen in het begin. Achter ons krijgen we te horen dat we gerust wat harder mogen rijden. Een enkele keer komen we een bocht van 180° tegen. Er is ook een bepaalde strook waar Kari zelf aangeeft dat we vaart moeten minderen. Het loopt prima. Ik zet mijn vizier halfopen.
Onderweg stoppen we even om van plaats te wisselen. Ik blijf achteraan zitten, en wissel even heel kort van scooter zodat mijn teamgenote ook de kans krijgt om achterop te zitten. Ongeveer halverwege bereiken we via een meer onze kota, waar we een korte pauze nemen. Kari maakt dadelijk vuur aan. Hij heeft thee en koffie bij zich, maar deze keer kies ik voor de thee.
Blijkbaar was Kari ons eerder gepasseerd tijdens onze sneeuwschoenwandeling. Hij vertelt ons meer over zijn land, en ook over de recente zomerstorm die lelijk huis gehouden heeft in deze buurt.
Hij toont ons een mes en een houten kuksa die hij zelf vervaardigd heeft. Erg mooi! Naar het schijnt is de houten variant erg duur.
We nemen dezelfde route terug. Wij rijden nu in tweede positie. Alles gaat goed, tot mijn teamgenote de controle verliest in een bocht van 180°. Zonder dat we er erg in hebben wijken we van de weg af en knallen tegen een boom aan. Godzijdank beschikt de scooter over een goede schokbumper! We komen er beiden ongedeerd, maar met de schrik vanaf.
Even later komt Kari ons uit onze netelige positie bevrijden. Het duurde wel even vooraleer het opgevallen was. Hij rijdt de scooter terug de weg op, en we rijden verder. We doen het verder rustig aan, want we zijn er nu toch bijna. Het was een mooie rit, maar drie uur is echt wel lang genoeg voor mij. Na afloop krijgen we ook nog een visitekaartje. Kari is een goede instructeur, dus ben je ooit in de buurt van Kylmäluoma, dan kan je bij hem een scootertocht boeken: www.kj-experience.com.
Wanneer we gaan lunchen is het wissel van de wacht, en is de volgende groep aan de beurt. Ik heb nog heel de namiddag de tijd om in te pakken. Ondertussen komt er iemand hout leveren, maar we zijn niet meer van plan om de kachel aan te steken. Na het inpakken ga ik terug naar het restaurant. De andere groep is net terug van hun tocht, en nu blijkt dat er toch een scooter omgekanteld is. Een ongeluk komt blijkbaar nooit alleen. Gelukkig zat ik zelf niet achter het stuur, want dan zou het allemaal nog veel erger afgelopen zijn!
's Avonds verzamelen we opnieuw in de kota bij het meer, voor ons laatste avondmaal. We krijgen een typisch Finse maaltijd voorgeschoteld: rendierstoofpotje, (overheerlijk smeuïge) puree en (ijskoude) veenbessen. Uiteraard is er ook bessensap, en als dessert is er een soort aardbeienyoghurt met opgeklopte slagroom. Erg lekker!
Tot slot mogen we één voor een vertellen aan elkaar hoe we de week beleefd hebben, en wat we de beste en wat de minste activiteit vonden. Ik mag de spits afbijten. Voor mij zijn alle activiteiten geslaagd. De huskytocht vond ik heel erg tof, maar de echte hoogtepunten zaten voor mij in 'kleinere' momenten (onder meer tijdens de sneeuwschoenwandeling). Het ijsvissen viel wat tegen, maar waarschijnlijk komt dat omdat ik zelf niets gevangen heb.
Het is leuk om naar elkaars verhalen te luisteren, want iedereen ervaart de reis heel anders of legt andere accenten. Ik vind het fantastisch om deze reis 'in kringverband' af te sluiten, bij wijze van evaluatiemoment.
Uiteraard zetten we ook Ruben in de bloemetjes. Dankzij hem beleefden we een fijne week vol onvergetelijke ervaringen.
De volgende ochtend nemen we afscheid van Ruben in het hoofdgebouw. Hij vergezelt ons tot buiten. De (luxe)bus staat al op ons te wachten.
Op de luchthaven van Kuusamo is het erg rustig. De douane is erg kleinschalig. We hebben nog ruim de tijd om enkele inkopen te doen in de plaatselijke shop.
We krijgen in het vliegtuig te horen dat we een tussenlanding maken in het noordelijker gelegen Kittilä, om daar nog enkele passagiers op te pikken. Dit is slecht nieuws voor mijn oren, want dat betekent twee keer stijgen én twee keer dalen.
Ik krijg opnieuw een plaatsje aan het raam, en deze keer vlak naast de vleugel. Het is grotendeels helder weer vandaag.
Het is middag. In Kittilä aangekomen zien we opnieuw de zon aan de horizon glooien. Alsof ze twijfelt of ze moet opkomen of ondergaan. Bijzonder! Als we zuidwaarts keren schijnt de zon pal in mijn ogen. Ik maak enkele mooie foto's. Eenmaal geland zitten deze keer mijn beide oren verstopt. Er zit vocht achter, waardoor ik alles gedurende enkele uren hoor alsof ik in een visbokaal zit.
Wanneer iedereen zijn of haar koffer heeft, nemen we afscheid van elkaar. We hebben natuurlijk ons groepje op WhattsApp om contact te houden met elkaar. Hoe ik deze reis ervaren heb, lezen jullie in het volgende én laatste verslag (= deel 7).
aankomst in Kittilä
Geen opmerkingen:
Een reactie posten