Ik ben wakker met de kippen op stok, zoals vrijwel iedere ochtend. Ik realiseer mij dat een alarm voor mij eigenlijk overbodig is, maar je weet toch maar nooit...
Vandaag wordt het maar liefst 40°C, en dat is wel even wennen. Gelukkig is het maar voor één dag. Tot nog toe hebben we steeds aangename temperaturen gehad rond de 25°C.
In Oudtshoorn rijden we rechtstreeks naar de Safari Ostrich Farm. We bestellen eerst onze lunch aan de kassa, en dit werkt via een nummersysteem. Iedereen bestelt iets en krijgt dan een nummer mee. Daarna staat er een rondleiding op het programma, maar aangezien ik vier jaar geleden al een struivogelboerderij heb bezocht pas ik hiervoor. Er is nog een koppel dat niet meegaat, dus met hen vermaak ik mij prima in 'de loden hitte'. We bestellen een koffie en zetten ons aan een tafeltje. Ik laat hen foto's zien van mijn vorige reis naar Kaapstad. Vanaf nu hebben ze een streepje voor op de rest van de groep.
Vervolgens bezoeken we de winkel vol koopwaar: plumeaus met struisvogelveren, lederen (hand)tassen, portemonnees en clutches in alle soorten, maten en kleuren,... En nog zó veel meer.
s' Middags vervoegen de anderen ons en gaan we lunchen. In het restaurant worden de nummers afgeroepen. Het lijkt wel een loterij. Mijn nummer wordt als eerste afgeroepen en ik moet mijn kaartje afgeven (en maar goed ook, want ik ben een trage eter). Een handig systeem, bedenk ik mij. Zoiets zouden ze bij ons in de horeca ook wel kunnen invoeren. Ze grappen allemaal dat ik de eerste prijs heb gewonnen. Helaas is de portie, twee sandwiches en een massa garnituur, iets te hoog gegrepen voor mij.
Na de maaltijd rijden we naar ons hotel: Oudtshoorn Inn Hotel. Het hotel valt mij in eerste instantie een beetje tegen. De kamer is voorlopig de minste die ik al heb gehad, met grote witte, doorzichtige gordijnen die uitzicht bieden op een saaie straat. Het doet verder ook een beetje gedateerd aan. Stel je voor, er is niet eens een vuilbakje. Gelukkig is het wel een propere kamer, maar het is er bloedheet. Ik kan niet anders dan de airco even op te zetten.
We krijgen even de kans om ons te installeren in onze kamer, en ik zet intussen wat foto's over. Er is een televisie, maar daar is nooit tijd voor.
Even later verzamelen we, met 'bijna' iedereen, voor een bezoek aan de Cango Caves. Ik verneem van Andre dat hij telefonisch contact heeft gelegd met mijn school. Een hele opluchting! We vernemen ook dat de walvissentocht in Hermanus niet zal doorgaan, omwille van de sterke wind. Onze herkansing lijkt dus ook in rook op te gaan.
We vertrekken om 15 uur naar 'de druipsteengrotten'. Het is er erg druk. Er zijn drie gidsen beschikbaar: Duits, Engels en Nederlands. De Nederlandse Koning Aap-groep neemt de Nederlandse gids dus besluiten wij voor de Engelse gids te gaan, omdat die groep een pak kleiner is.
Er wachten ons zes verschillende kamers om te ontdekken, en de tour duurt ongeveer anderhalf uur. Eerst geeft de gids uitleg bij elke kamer. In de prehistorie was deze grot een doortocht voor de oorspronkelijke bewoners. De stalactieten en stalagmieten hebben er miljoenen jaren over gedaan om zich te vormen. Via aangelegde trappen gaan we van ruimte naar ruimte.
In de tweede ruimte worden eerst enkele seconden lang alle lichten en spots uitgedaan, precies zoals het vroeger was. Na elke uitleg worden bepaalde 'speciale' formaties van de grot in de spotlights gezet, zodat we de gelegenheid krijgen om foto's te maken. Op een gegeven moment komen we in een ruimte waar ook gekleurde spots zijn, maar het witte licht is toch veel mooier en zachter.
Vervolgens mogen de twee aanwezige bruidsparen (waaronder een koppel uit onze groep) de bruidskamer inleiden. Er is namelijk een constructie aanwezig die, met wat verbeelding, sterk lijkt op een bed. De laatste ruimte is de drumkamer, en de gids voegt meteen de daad bij het woord door op de rotsen te trommelen met haar handen. Er weerklinkt inderdaad een drumgeluid. Er zijn zelfs toiletten aanwezig, maar het wordt sterk afgeraden om hier gebruik van te maken!
Aan mijn linkerzijde zie ik een trap naar beneden. Hier begint de adventure tour. Erg jammer dat het hier stopt, want ikzelf en een groepsgenoot hadden hem maar wat graag gedaan. Ik was vroeger al een grote fan van de speleobox.
's Avonds gaan we eten in The Black Swan, en dat is absoluut een aanrader als je in Oudtshoorn bent en de beste struisvogelsteak ter wereld wilt eten! Er staat een lange tafel op ons te wachten en die is prachtig gedekt: wit tafellinnen met zilveren details. Ik durf al bijna niet plaats te nemen met mijn 'afgedankte' kleren aan. Aanvankelijk durf ik de struisvogelsteak niet te bestellen, omdat ik een taaie lap vlees verwacht. Gelukkig weet mijn buurvrouw mij te overtuigen. Je kunt er verschillende bijgerechten kiezen, en ik opteer voor de salade, de potatoes en een pepersaus. Ik neem een hap en... dit is werkelijk 'hemels'. De steak is perfect gebakken (ik heb geleerd dat je een struisvogelsteak nooit well done ofwel bien cuit mag eten, rare is het beste) en zacht als boter. Elk ingrediënt op mijn bord zit bomvol smaak. Dit is wat men noemt een 'culinair orgasme', en er zullen er nog volgen... Ik heb zelden zo heerlijk gegeten als vandaag. Dit is de overtreffende trap.
Ik bedenk in stilte dat Andre er steeds de beste restaurants weet uit te pikken. Rond 22.30 uur arriveren we terug goed en wel in het hotel. Ik val vrijwel meteen in slaap.
De volgende ochtend ben ik een uur vroeger op, en ik heb mij blijkbaar vergist. Wanneer ik in het restaurant kom, is er nog bijna niemand. Er zit al één koppel van onze groep, en Andre is ook aanwezig. Mij valt meteen het zwembad in de tuin op, te zien vanuit het open raam. Het nodigt uit om een duik te nemen, maar helaas vertrekken we al om 09.30 uur.
Ik besluit om een tafeltje van vier te nemen. Het is nog vroeg en er is amper volk. Plaats genoeg dus. Ik zet mijn kopje koffie op de tafel, maar wanneer ik een minuut later terug kom met de rest zie ik dat de plaats naast mij is ingenomen. Ik wil aanstalten maken om te vertrekken, maar daar komt Andre aan: 'Please don't leave'. Aha, dat wist ik natuurlijk niet! Kennelijk heeft hij zichzelf uitgenodigd aan mijn tafel? Uiteindelijk wordt het nog een open, aangenaam gesprek.
Halverwege het gesprek vraagt hij plots waarom ik niet voorgoed naar Zuid-Afrika kom. Er zijn immers veel mogelijkheden voor iemand zoals ik. Dit moet ik toch even laten bezinken. In eerste instantie lijkt het een drastische utopie, maar eigenlijk... Wat heb ik te verliezen? Er is thuis niemand die op mij wacht, buiten mijn familie.
Andre zegt: 'You're an introvert'. Ik blijk een combinatie te zijn van zijn beide dochters. Fijn om te horen! Ik maak hem duidelijk dat ik weliswaar een introvert ben, maar daarom niet minder geniet van deze fantastische reis. Integendeel! Na afloop bedank ik hem voor het gesprek. Ik ben ineens minder bang van hem geworden, en bekijk hem nu toch anders.
Met de bus rijden we verder naar Hermanus. De bosbranden gaan inmiddels al richting Knysna, dus moeten we alweer omrijden. Deze keer rijden we een stukje langs de befaamde Route 62, en die heeft zijn naam allerminst gestolen. Ongelooflijk mooie uitzichten!! Deze heeft als bijnaam 'de wijnroute'. In de bergen zien we de oorspronkelijke wegen nog lopen, waar de boeren zich vroeger met hun ossenwagen verplaatsten.
Onderweg op de N2 zie ik het al: we naderen de Indische Oceaan. Ik zit aan de goede kant van de bus. We naderen bekend terrein voor mij, en we rijden langs de Walker Bay. Ons hotel is gelegen vlak tegenover de oceaan: het Windsor hotel. Ik vind het een prachtig, stijlvol hotel. Het past wel bij mij. Het heeft historie en karakter. Er staan prachtige voorwerpen. Dit is zo'n hotel waar ik nog wel een nachtje langer zou willen slapen, maar helaas is het maar voor één nacht. Mijn kamer is op de eerste verdieping. Andre heeft ervoor gezorgd dat we allemaal zicht op zee heeft. Hoe lief! Hier geniet ik zo van...
We trekken met z'n allen via het paadje naar een uitkijkpunt. De zee is inderdaad erg woest, en niet zo kalm en vredig als toen ik hier 4 jaar geleden was. Geen bootje te bespeuren, walvissen daarentegen wel. Andre zegt ons: "You can sit here the whole day. It's like a never ending movie."
Op een gegeven moment worden we zelfs vanuit onze 'spotplaats' overspoeld door een grote golf, maar gelukkig weet ik snel te ontkomen. Sommigen echter krijgen de volle laag. Het is erg koud, en iedereen is warm ingeduffeld. Een sjaal is echt onontbeerlijk.
De harde en barre wind zorgt ervoor dat het moeilijk wordt om de walvissen te fotograferen. Na een tijdje verkleumen mijn handen. Ik besluit iets vroeger door te gaan om een warme douche te nemen. Wat doet dat deugd! Ik neem een chocolaatje (een attentie van het hotel) en geniet nog enkele minuten op mijn balkon van de zonsondergang. Om 18 uur hebben we immers afgesproken met een groot deel van de groep in Café 1904 voor het diner. Andre heeft dit vooraf gereserveerd voor ons. Zelf komt hij ook eten, in de ruimte naast ons. Ik mis de open haard in ons hotel wel. Lekker knus bij de vlammen zitten... Ik spot er ook een erg mooie zetel.
Ik bestel kabeljauw. We moeten een tijdje wachten, maar alles komt vlot tegelijk. No complains. De maaltijd is weer een voltreffer. Door een misverstand krijg ik rijst én frieten voorgeschoteld. Als dessert bestel ik één van mijn persoonlijke favorieten aller tijden: moelleux ofwel vulcano. Helaas is er nog eentje over en zijn er veel gegadigden. Uiteindelijk belandt hij wonderwel op mijn bord, en ik heb 'm zelden zo perfect lopend gegeten. Perfect zoals het hoort te zijn. Poef, niet simpel! Ik laat mijn buurvrouw een hapje mee eten.
Later op de avond komt de kok met zijn vrouw poolshoogte nemen. Zij baten samen dit restaurant uit. Blijkt dat de andere kok die avond afwezig is, en dat zijn vrouw mee geholpen heeft. Ze vraagt of we al in Franschhoek zijn geweest. Ja, ik wel!
Gelukkig houd ik alle tickets en adressen bij, als geheugensteuntje.
Ik herinner mij ook de plaatsen iets verderop in het stadje, waar ik 4 jaar geleden gestaan heb. Pure nostalgie. Ik ben graag in Hermanus, en voel mij hier veilig. Wanneer ik terug in mijn hotelkamer ben, geniet ik van het ruisen van de oceaan... en val zo in een diepe slaap. Dit is vakantie.
Hoewel het een goed bed is, heb ik verrassend slecht geslapen. Rond 7 uur sta ik op, want in een oogwenk besef ik dat we nu in Hermanus zijn en dat we nog even tijd hebben om walvissen te spotten. We vertrekken immers pas om 10.30 uur. Uit de veren (ook al zitten we niet langer in de struisvogelstad)!
Ik haast mij naar het ontbijt. Wanneer ik mijn banaan wil verorberen passeert Andre. Er zijn verder nog twee andere koppels van onze groep.
Korte tijd later trek ik er op uit. Ik klim beneden naar de rotsen en zie een overeenkomst met 4 jaar geleden, weliswaar iets verder maar hetzelfde uitzicht. Ik vraag aan iemand van de groep om een foto te maken, zodat ik later kan vergelijken.
De zee is nog steeds woest, maar wel minder als gisteren. Er zijn minder walvissen te zien, maar wel veel Rocky dassies en meeuwen. Ik nestel mij op de rotsen, in de brandende zon. Zalig! Op deze plek kan ik wel een ganse dag blijven zitten. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Af en toe kijk ik even naar boven voor een reality check. Het is al gauw tijd om te vertrekken, en net op tijd zit ik in de bus.
Nu rijden we naar Stellenbosch, met zijn beroemde universiteit en machtige eiken. Rondom ons niets anders dan uitgestrekte wijnlanden. We stoppen en gaan een stadswandeling maken met Andre. Eerst gaan we door het nieuwe gedeelte, waar onder meer 'Oom Samie Se Winkel' gelegen is. Het was niet de bedoeling, maar op vraag gaan we toch een kijkje binnenin nemen. We bezoeken enkele gebouwen en de kerk op het plein. Ik kan hier geen enkel herkenningspunt vinden.
Na onze wandeling gaan we naar het winkelcentrum om inkopen te doen voor onze lunch. De dame aan de kassa moet mij nog 10 Rand, maar het duurt mij te lang voor ze terugkomt. Bovendien is het de hoogste tijd, dus verkies ik het hazenpad te nemen.
Daarna begeven we ons naar het oude gedeelte, en dat komt mij wél bekend voor. We verpozen 5 minuten op een bankje. De bus wacht ons al op. Hoog tijd om wijn te gaan proeven!
Het landgoed dat wij bezoeken noemt Morgenhof Estata. Hier ben ik nog niet geweest. Het is een prachtig landgoed. In de verte krijg ik een rozenstruik in het vizier. We worden ontvangen door een vriendelijke dame, die ons kort wat vertelt over de geschiedenis van dit pand. We gaan naar de kelders en mogen enkele foto's nemen. Er liggen honderden tonnen met wijn opgeslagen. Vervolgens krijgen we een lijst voor de wijnproeverij, en mogen we zes wijnen degusteren. Drie rode wijnen en drie witte wijnen, waaronder een chardonnay en een chenin blanc. Bij elke wijn volgt een introductie. Onze groep is overduidelijk fan van de rode portowijn, maar ik verkies liever de blend... want ik ben helaas geen portoliefhebber. Nooit geweest...
Tijdens onze rit naar eindpunt Kaapstad rijden we ook langs één van de drie grote waterreservoirs. Kaapstad kent al vier jaar op rij grote droogte. Afgelopen winter is dit reservoir voor 60% gevuld, en dat is in elk geval een pak beter dan de vorige jaren. Toch moeten ze steeds blijven opletten, en er moet zuinig omgesprongen worden met het water. Ook wij als toeristen zijn ons hier sterk van bewust.
We passeren ook een indrukwekkend panorama. Beetje bij beetje komt de Tafelberg in ons vizier.... langzaam maar zeker.
