Zaterdag zijn Nicole en ik naar het strand gereden. Eerst met de minibus naar de stad en daarna verder met de My Citybus naar het strand. We hebben het plaatsje Clifton uitgekozen, nabij Camps Bay, aan de Westkust. Deze is omgeven door de koude Atlantische Oceaan, dus het is bepaald geen lachertje om hierin te gaan zwemmen. Toch zijn hier heel veel surfers actief. In de restaurants zie je er uitsluitend blanke mensen, omdat het kennelijk te duur is voor de zwarten. Het is een echte toeristenplaats, en zowel de stad als de Tafelberg liggen er op een boogscheut vandaan. De uitzichten zijn er prachtig. Het was een heerlijk dagje uit aan het water, en ik kwam er nog bekenden tegen ook (= de Russische meisjes :))!
Nicole is reisagente van beroep, dus ze is echt een kei in het organiseren van activiteiten. Dat is een leuke extra troef!
Zondagochtend reeds om vijf uur uit te veren (!), want vandaag stond er een zware klim op het programma: 'de Tafelberg', de trots van Kaapstad! Deze activiteit stond nummer één op mijn prioriteitenlijstje. Alle omstandigheden leenden er zich toe: een stralend blauwe hemel zonder ook maar één wolkje (de Tafelberg is meermaals versluierd, en dat is geen goed teken!), en bovendien geen wind. Een warme dag ook, met
temperaturen die zelfs de kaap van de 30 haalden.
Wij hadden nog meer geluk: de zoon de huizes, Irfaan, was jarenlang een begenadigde berggids. Voor een mooie prijs wilde hij ons begeleiden tijdens deze zware klim, vervoerskosten incluis.
Er zijn ruim driehonderd verschillende paden naar de top, maar wij hebben het zwaarste en snelste pad uitgekozen: recht omhoog in amper twee uur (door)wandelen.
Nog voor zonsopgang begonnen wij aan onze klim, omstreeks zes uur, en nog voor de middag hadden wij de klim naar boven én weer terug naar beneden gedaan! Onze conditie werd dus danig op de proef gesteld. Het was soms klauteren en uitkijken geblazen, maar de uitzichten onderweg waren mooie beloningen.
De top is ruim 1500 meter boven de zeespiegel. Boven gekomen konden we even uitblazen, en haalde ik mijn schetsboek even boven. Ik hoop nog enkele tekeningen te maken.
Toen wij terug naar ons gastgezin reden en een korte tussenstop hadden, waren er op dat moment paraglyders (= parachutisten) aan het werk. Boeiend om dat van dichtbij te mogen meemaken. Misschien dat ik dat ooit ook eens ga proberen.
In het gastgezin zijn Nicole en ikzelf inmiddels verhuisd naar de bovenverdieping, waar de andere vrijwilligers slapen. Er zijn twee vrijwilligers vertrokken. Aangezien wij met zes dames op één kamer slapen is er weinig plaats, maar daar nemen wij vrede mee.
Nu zal het wellicht iets langer duren tot mijn volgende bericht, maar jullie lezen het wel. Na dit goedgevulde weekend volgt een rustige week. Ik zal dan ook meer informatie geven over de werking van de school.
Na een dag als vandaag voel ik mij tevreden en gelukkig. Het was lang geleden dat ik nog zo fysiek heb afgezien, laat staan een bergtocht heb gemaakt. Dat belooft morgenvroeg voor de spieren!
De landschappen zijn hier soms zo adembenemend, vooral de manier waarop de schaduwen en het zonlicht met de rotsen spelen.
Langzaam komen dus al mijn wensen in vervulling...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten