Het is héél lang stil geweest op deze blog. Vaak ontbrak mij simpelweg de tijd (ik moest gedurende een bepaalde periode interims doen bovenop mijn gewone werkuren), en tijdens de kalmere periodes wilde ik mij vooral bezig houden met andere projecten. Ondertussen heb ik alweer een aardig lijstje met items waarover ik de komende weken en maanden op deze blog verslag zal uitbrengen.
Ik begin deze post echter met vreselijk nieuws.... "...November slaat met stomheid de bladeren van de bomen. Kale takken stutten een hemel grijs en laag,..." pende Jo Govaerts. Op het moment van schrijven is het zondag 1 november 2020. Allerheiligen, de feestdag waarop we naar traditie onze doden herdenken... wat ook ik heb gedaan. Nog steeds verbijsterd, overvallen door een immens verdriet en pijn die diepe wonden hebben geslagen. Afscheid moeten nemen van een GROOT talent voor de buitenwereld en een dierbaar persoon voor mijn innerlijke wereld. Véél te jong gestorven...
Lang geleden leerde ik, tijdens mijn schooljaren op Sint Lucas in Antwerpen, een héél bijzonder meisje kennen. Haar naam is Vanessa Verstappen. Zij gaf ongelooflijk veel kleur aan mijn bestaan dankzij haar positivisme, niet aflatende enthousiasme én luisterend oor. Vooral dat laatste is een kwaliteit die weinigen gegeven is. Zij maakte mijn periode op Sint Lucas 'onvergetelijk'. Ik zou zelfs een stap verder willen gaan door te zeggen dat zij 'mijn richtingaanwijzer' was. Mijn kompas naar het geluk.
Vanaf het eerste moment dat ik haar zag wist ik al dat zij 'het zou máken in deze verdomd harde wereld'. Máár er is meer,... er is de mens én er is de kunstenaar. Zij had warempel álles in zich: goedheid, schoonheid, talent (één van de grootste talenten in de boekenwereld, maar ook nog op vele andere vlakken), warmte, zorg, dynamiek, intelligentie, levensvreugde (wie 'prees' er ook alweer mijn 'joie de vivre'?), een uitzonderlijk gevoel voor goede smaak en esthetiek (en die zijn dezer dagen al niet dik bezaaid), een goed ontwikkeld gevoel voor humor,... en zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom, de meerdere in zovele zaken... en tegelijk zó ongelooflijk bescheiden en eenvoudig. Zij stal mijn hart. Tot op de dag van vandaag blijf ik het een geweldige eer vinden dat ik bij haar in de klas heb gezeten. Ik koester haar meesterwerken, een tastbaar bewijs, op een ereplaats in mijn boekenkast. Onmisbaar. Verder, en dat is tot op heden héél belangrijk gebleven voor mij, had zij ook een onwankelbaar geloof in mijn kunnen. Zij gaf mij inzicht en zelfvertrouwen.
Ik heb in de loop der jaren (onvermijdelijk) enkele malen over Vanessa en haar werk geschreven op mijn blog, omdat ik nu eenmaal een grote fan ben en omdat zij het verdient om 'opgehemeld' te worden. Als mijn taak er voortaan uit zou bestaan om haar werk 'blijvend' te promoten naar de buitenwereld toe, én postuum mee te mogen eren, dan zou ik dit een enorme verdienste vinden. De mensen MOETEN weten welke unieke, fantastische en bovenal 'autenthieke' vrouw en bezielde kunstenares zij was. Net als mijn grote idool Judy Garland '...right from her soul'!
'Liefste Vanessa,
Woensdag 14 oktober 2020 gebeurde het onvermijdelijke. Je nam voorgoed afscheid van deze grote, boze wereld. Je nam het besluit om voor altijd rusten. Ooit was 14 oktober voor mij de vooravond van mijn eerste, lange, verre reis naar Zuid-Afrika. Jij koos er echter voor om te reizen tot voorbij de regenboog. Ik las het nieuws op een zondagavond, vlak na het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Amber. Ik heb eerst enkele uren voor mij uit liggen staren. Ik kon het niet geloven... Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht. Emoties als woede en verdriet speelden voortdurend de hoofdrol gedurende de dagen die daarop volgden. Je laat iedereen achter met enorm veel VRAGEN en onopgeloste RAADSELS. Krijgen we hier ooit een antwoord op? Je was altijd 'de beste coach' die er bestaat voor anderen, maar nu had je overduidelijk zélf coaching nodig? Dat is een merkwaardige paradox, die ik persoonlijk zéér moeilijk kan vatten. Je was immers succesvol én geliefd, maar blijkbaar was er NIEMAND die jou kon helpen? Dát kan ik niet begrijpen...En waar waren WIJ toen jij ONS nodig had? Ik had er ALLES voor over gehad om jou te helpen, en dat méén ik oprecht. Jouw persoonlijk welbevinden was mij alles waard. De laatste weken en maanden voor jouw overlijden spookte je vreemd genoeg weer veel door mijn hoofd. Je verscheen meermaals in mijn dromen.
Enkele goede maanden geleden maakte ik een ets, wellicht één van mijn mooiste tot dusver. Een collega merkte op dat de sfeer van deze prent veel weg had van 'de tuin' uit Alice in Wonderland. Onwillekeurig maakte ik meteen de connectie met jou. Er zijn nog lege, blanco plekken in het beeld: vlinders, en ruimte voor een portretje in de schaduw... van JOU. Ik overwoog sterk de idee om de print als verrassing te maken voor jouw verjaardag, en zou het werk persoonlijk komen brengen. Het is bedoeld als 'ODE' aan jou, om mijn gemeende dankbaarheid uit te drukken voor alles wat je destijds voor mij gedaan hebt. Ik zal het beeld hier posten. Jij had én hebt voorgoed een plaats in mijn hart verworven.
De laatste keer dat we elkaar zagen was in november 2010, op de boekenbeurs in Antwerpen. Ik kwam mijn exemplaar van Armandus de Zoveelste laten signeren, jouw debuut als illustrator in samenwerking met auteur Dimitri Leue (jouw grote idool). Toen al voelde ik intuïtief aan dat onze wegen zouden scheiden. Daarna volgden de vele jaren van 'stilte'. Géén contact meer, op geen enkele wijze.... Een tijd waarin mij gaandeweg duidelijk werd wát jij nu precies voor mij betekende. Een drukke periode brak aan voor jou. Je leerde plots veel nieuwe mensen kennen, en was als het ware gelanceerd in de boekenwereld. Ik hoefde mij dus geen zorgen te maken, want je werd goed omringd. Toch ben jij 'nooit' uit mijn gedachten geweest. Er waren tijden dat ik spontaan de telefoon nam en jouw nummer al intoetste, maar mijzelf steeds bedacht op het allerlaatste moment. En, oh jawel, er waren zéker gelegenheden waarop ik aanwezig was en we elkaar hadden kunnen (en eigenlijk zelfs hadden moeten) ontmoeten. Drie gouden kansen, om precies te zijn. Telkens kwam ik onaangekondigd. Ik wachtte geduldig (ik hoor het de toezichter nog zo zeggen: "Ze komt straks zeker nog langs."), en liet uiteindelijk achter dat ik geweest was. Ontgoocheld ging ik telkens opnieuw weer naar huis. Het heeft niet mogen zijn...
Vanessa, met volle verbijstering laat je ons allen achter. Hoewel we elkaar ruim een decennium niet gezien of gehoord hebben, raakt dit mij tot in het diepste van mijn hart. Het voelt vreemd te weten dat ik je nooit meer terug zal zien. Ik voel mij nu als een papieren bootje dat stuurloos op een oceaan rond dobbert, niet wetende waar de wind mij heen voert,... al geloof ik immers niet dat je echt wég bent. Wij zullen jou NOOIT vergeten. Het is een milde troost dat je ons zo'n indrukwekkend oeuvre achterlaat. Een fantastische, rijke, artistieke nalatenschap. Ik hoop van harte dat jouw familie, en in het bijzonder jouw tweelingzus, hier zorg voor zullen dragen. Komende generaties beeldende kunstenaars kunnen en zullen hier nog héél veel van opsteken.
Jij, een al even grote literatuurliefhebber, dweepte vooral met Paul van Ostaijen en Rainer Maria Rilke. Zelf kon je ook prachtig dichten, maar toch kies ik hier als afscheid voor een gedicht van mijn lievelingsdichteres Jo Govaerts (en dat weet je wel), omdat het jou zo mooi typeert.
De yellow brick road ligt open vanaf nu. Nog zó veel paden om te bewandelen... Graag had ik dat je, vanop een afstand, mijn gids zou willen zijn. Laat mij in elk geval op tijd eens weten hoe het jou vergaat, ginds over de regenboog.
Het ga je goed, Vanessa. Je hebt deze harde wereld iets 'zachter' gemaakt. Dikke kus en slaap zacht.
nele.
X.'
-rouwregister van Vanessa: nesverstappen.be
Was ik een plant had ik wortels
en ging ik met vaste tred
mijn weg omhoog naar zonlicht.
Ik was een kind van
het veld en in het veld
zou ik mij leggen tegen de avond.
Was ik een plant,
en niet een bloedend mensenkind.
-Jo Govaerts (*uit 'Apenjaren')
RIP Vanessa <3 <3 <3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten