Doorheen de jaren heb ik immers de eer gehad te mogen kennismaken met allerlei (al dan niet gekende) interessante persoonlijkheden die mijn leven danig hebben verrijkt met hun opvattingen: boeiende kunstenaars en schrijvers in allerlei mogelijke disciplines.
Ik kwam aldus op het idee om hen uit te nodigen een gastblog voor mij te schrijven. Het zijn tenslotte allemaal mensen die ik bewonder, en op deze manier kan u ook met hen kennismaken. Een aantal van hen zijn ondertussen vrienden geworden voor het leven.
In de spotlights voor de maand februari: Emma Liekens. Ik leerde Emma kennen op de tekenacademie van Herentals, alwaar ik de laatste drie jaren van mijn middelbare schoolcarrière les heb gevolgd. Toen al viel zij mij meteen op, hoe frêle ze ook was/is.
Heden ten dage roem ik haar om haar grote originaliteit, sterke schrijfkwaliteiten (waarvan getuige haar blog, zie bijhorende link in dit verslag) én haar doorzettingsvermogen en verbetenheid.
Zij is erin geslaagd haar eigen communicatiebureau op te richten: Think Tomorrow. Voeg daar nog een portie goede smaak bij, de nodige humor, een eigen visie en je hebt een méér dan geslaagde, pittige 'Emma-cocktail'. En, niet onbelangrijk om te vermelden, zij is tevens van het markante, gezegende geboortejaar 1986.
Vol vurig enthousiasme kroop Emma voor mij in haar pen, en het resultaat van haar epistel kan u HIER lezen.
...En hiermee is de aftrap officieel gegeven!
ps.: Helpt u Emma misschien verder met haar zegeltjes?
De intro extra verte planeet.
Januari 2016. Ik
krijg de vraag van Nele of ik als gastblogger een artikel wil schrijven op haar
blog. En of ik dat wil!
Bij het aftrappen
van 2016 nam ik mezelf voor om weer actief te bloggen. Emmablogt (http://emmablogt.be) lag al
geruime tijd stil door verbouwingen (met de bijhorende ellende) en drukte als
zelfstandige. Mijn eerste blogpost van het nieuwe jaar schenk ik dan ook maar
al te graag aan Nele.
Ik heb even
moeten nadenken over het onderwerp, of noem het eerder “bezinken”, wat ik dan
ook het liefst letterlijk in mijn bad doe. Gek genoeg kreeg ik mijn AH(A) –
erlebnis aan de kassa van de Nederlandse supermarktketen Albert Heijn (of AH).
Net zoals vele
creatievelingen kan ik me moeilijk in het hokje introvert of extravert duwen.
Op sommige momenten ben ik introvert waarbij ik me letterlijk en figuurlijk
terugtrek. Wanneer ik in een omgeving ben waarin ik me comfortabel voel (thuis
of tussen mijn collega’s) kan ik net heel open en extravert zijn. Het is niet
zwart óf wit. Het is ook niet grijs. Het is eerder een dambord waarbij de
pionnen af en toe van vak wisselen.
In grote groepen
of bij onbekenden zinkt mijn zelfvertrouwen in de schoenen. Dan sta ik liever
onopvallend aan de zijlijn. Onbekende mensen aanspreken blijft een hele
uitdaging en als zelfstandige helaas niet onvermijdelijk.
In 2015 sloot ik
me aan bij SOFIA (http://www.uhasselt.be/sofia), een netwerk- en vormingsprogramma voor vrouwelijke
ondernemers. Daar stond ik dan, aangekomen in een zaal waar ik niemand kende.
Een kleine stap voor anderen, een gigantische uitdaging voor mezelf (om het in
astronautentermen te omschrijven). Gelukkig land ik steeds veilig in het SOFIA-netwerk en heb ik nog geen seconde spijt gehad van mijn lidmaatschap.
Maar goed, wat
heeft Albert Heijn daar nu mee te maken? Wel, sinds oktober 2015 sparen mijn
vriend en ik via een zegelactie voor nieuwe keukenmessen en een messenblok.
Helaas, zoals bij vele marketingacties, werd het al snel duidelijk dat we
zegels tekort kwamen. Om extra zegels te verwerven begonnen we aan voorgaande
passanten, die aan de kassierster aangaven hun zegeltjes niet te willen, te
vragen of wij hun zegeltjes mochten hebben.
Je hoort het al. Een kleine stap voor anderen,
een uitdaging voor mezelf. De reacties van andere supermarktbezoekers blijkt
overigens steeds anders. Je hebt enorm vriendelijke mensen die me al
glimlachend en spontaan meteen hun zegels toestoppen. Je hebt anderen die een
norse knik geven aan de kassierster dat zij me de zegels mag overhandigen. En
je hebt er die (slik), ook al gaven ze aan de kassierster aan hun zegels niet
te willen, ze nog liever in de vuilnisbak gooien dan aan anderen te geven. Ook
al worden zelfs met deze kleine oefening serieuze stappen voorwaarts gezet. Ik
blijf onzeker. Een piekeraar.
Enkele jaren
geleden leerde ik toevallig de illustraties van Gemma Correll kennen. Naast het feit dat
ik énorme fan ben van haar tekenstijl, herken ik me ook vaak in haar thema’s.
Om deze eerste blogpost van 2016 af te sluiten deel ik nog graag enkele werken
van mijn favoriete illustratrice (op Nele na dan). Bij elke eerste aanspreking
denk ik dankzij Gemma steeds “ik ben niet alleen op de intro extra verte
planeet”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten