Over 'Sunny'side Primary School

Mijn volgende verslag komt iets later, omdat de week (relatief) rustig verlopen is. Ik ben nog steeds kerngezond, en mijn benen doen al bijna geen pijn meer na de zware klim van afgelopen zondag. Oef!

Ik had jullie beloofd om wat meer te vertellen over de werking van Sunnyside Primary School. Naast de talrijke beeld- en filmopnames die ik reeds heb gemaakt om een algemene indruk te geven, breng ik ook graag mondeling verslag uit.

Zo starten ze maandagmorgen traditiegetrouw met een bijeenkomst van alle klassen op de speelplaats. De directeur komt dan een korte speech geven. Tot onze grote verbazing werden ook Nicole en ikzelf vernoemd. Er werd uitgelegd dat wij vrijwilligers waren, en wij mochten naar voren komen om ons voor te stellen aan de hele school. Nu weet iedereen dus wie wij zijn, en we zullen het geweten hebben! s' Ochtends komen de kinderen ons al van verre begroeten, en ze kunnen amper van ons lijf blijven. Ze roepen dan luidkeels: 'teacher, teacher!'

Het Capetonian accent is enorm moeilijk om te begrijpen. De klanken worden er heel anders uitgesproken dan het 'normale' Engels zoals wij dat kennen. In het begin heb ik meermaals moeten vragen om te herhalen. De mensen praten er meestal snel en zonder onderbrekingen of adempauzes.
Het begrip tijd heeft hier inderdaad een andere connotatie, maar niet altijd! De leerlingen zijn (op een uitzondering na) steeds allemaal aanwezig in de klas, én ze zijn stipt.
Het weer daarentegen heeft hier vele gezichten, en op sommige dagen kunnen er wel vier seizoenen tegelijk zijn in één dag! Deze week was het weer niet al te goed, dus hopelijk wordt het terug zo mooi als de vorige twee weken.

In de klas betuigen de kinderen ons hun dankbaarheid door het geven van snoepjes en zelfs leuke tekstjes. Dit soort zaken bewaar ik zorgvuldig. Het valt op dat de kinderen hier heel veel snoepen tijdens de pauzes, en dat wordt zelfs toegestaan in de klas. Boeken en rugzakken liggen vaak onoverzichtelijk en kriskras door elkaar. Achteraan in de klas zijn schappen om de verschillende boeken in te bewaren. Tijdens de 'speeltijden' zie je regelmatig kinderen met waterijsjes rondlopen.

Mrs. Benjamin heeft mij ook verteld dat ze na schooltijd ook nog eens de remediëring van de 'zwakke' leerlingen op zich neemt. Wie aangepast onderwijs wil, moet er voor betalen en niet iedereen heeft die mogelijkheid. De regering is rijk, maar investeert niet in dit soort (broodnodig) onderwijs.
De klassen zijn hier 'overvol' en er zijn te weinig leerkrachten. Dit is echter enkel het geval in 'publieke' scholen. De privéscholen tellen 'slechts' 20 leerlingen, en is enkel weggelegd voor de 'hogere' klasse. Zij hebben ook meer middelen en mogelijkheden.

Men kan merken dat er een zeker gebrek aan structuur is in de klas. De leerkracht kan onmogelijk alle resultaten controleren. De klasgroep heeft zichtbaar 'nood' aan een vorm van respect. Wanneer gevraagd wordt om te zwijgen, luisteren de leerlingen vaak niet. Ze zijn enkel gefocust tijdens de momenten dat de leerkracht in discussie treedt met de leerlingen, en hen vragen stelt over de te behandelen leerstof van die dag. Bovendien zit er een leerling in de klas met een extreme vorm van ADHD.

Deze week kreeg ik de kans om mijn eigen idee uit te werken: het tonen van één van mijn flapboeken over dieren. Elke dag had ik een andere groep. Naast een vragenronde was er op het einde ook een korte tekenopdracht voorzien.
Qua didactische materialen heeft mijn klas enkel een bibliotheek met Engelse en Zuid-Afrikaanse boekjes. Regelmatig ga ik de klas rond, en dan moeten ze mij er twee pagina's uit voorlezen. Of de leerkracht leest zelf voor, of de leerlingen lezen klassikaal in kleine groepjes.

Elke dag doen ze een ander vak, en dan geeft mrs. Benjamin telkens een beetje uitleg en stelt ze (controle)vragen. Vervolgens nemen de leerlingen de leerstof over in hun boek en moeten ze dit oplossen. Tussendoor gebruiken ze ook educatief spelmateriaal.
De klas is uitgerust met de basisvoorzieningen (zoals potloden, kleurpotloden, papier,...), maar extra materiaal is zeker en vast noodzakelijk. Dat ga ik nu dus in orde brengen!

Verder gaat alles z'n gewone gangetje, en vervul ik mijn taak als 'assistente'. Ik help, begeleid, corrigeer en leg uit waar het nodig is.
Vandaag was het een beetje een speciale les, want er was een jarige in de klas. Na de sportactiviteit trakteerde de juf met appelsiensap en snoepjes. De mama van de jarige zelf had cupcakes gemaakt voor iedereen, en er was zelfs ééntje voor mij voorzien.
De jarige zelf mocht een feesthoed opzetten en acht kaarsjes uitblazen, terwijl er een ingestudeerd verjaardagslied werd gezongen. Dit moment heb ik gelukkig op video vastgelegd.

Zo is de week rustig verlopen, maar soms toch met de nodige spanningen in ons gastgezin...
Woensdagnamiddag zijn wij met een groepje van vijf naar het Waterfront in de stad gereden.
Morgen gaan Nicole en ik naar de stad voor twee 'City Walking Tours', om zo meer te weten te komen over de stad en enkele voorname bezienswaardigheden te ontdekken.
Aansluitend brengen wij ook een bezoek aan één van de grootste en beroemdste markten in Kaapstad, Green Market Square, om enkele leuke soeveniers op de kop te kunnen tikken.
Zaterdag hoop ik een bezoek te brengen aan enkele belangrijke musea in de stad.

In het gastgezin is er stilaan een 'leegloop' aan de gang. Nicole en ik zijn de laatste gasten van dit seizoen, en dat valt niet zo in goede aarde. Dit weekend vertrekken er namelijk drie meisjes, en dat betekent dat Nicole en ik alleen zullen overblijven. Wij maken ons zorgen, omdat dit een heleboel zaken bemoeilijkt. Hopen maar dat er snel een oplossing uit de bus komt...

de kinderen tekenen tijdens 'mijn les' over dieren

een leerling toont trots haar 'olifant'

tijdens de uren oefenen de leerlingen ook educatieve spelletjes

zelfs een leuke stempelset!

zo wordt er ook lesgegeven...

...om te bewijzen dat Nederlands en Zuid-Afrikaans toch verdacht veel op elkaar lijken

de 'kunstenaar' van de klas

de jarige van de dag mocht heerlijke cupcakes uitdelen, mjamie !!! :)

tussendoor tijd genoeg om een vlotte potloodtekening te maken van één van de andere vrijwilligers in ons gasgezin

Tafelberg Twice!

Ons eerste vrije weekend is op een ontspannen manier verlopen, en er heerste dan ook een echte vakantiesfeer.
Zaterdag zijn Nicole en ik naar het strand gereden. Eerst met de minibus naar de stad en daarna verder met de My Citybus naar het strand. We hebben het plaatsje Clifton uitgekozen, nabij Camps Bay, aan de Westkust. Deze is omgeven door de koude Atlantische Oceaan, dus het is bepaald geen lachertje om hierin te gaan zwemmen. Toch zijn hier heel veel surfers actief. In de restaurants zie je er uitsluitend blanke mensen, omdat het kennelijk te duur is voor de zwarten. Het is een echte toeristenplaats, en zowel de stad als de Tafelberg liggen er op een boogscheut vandaan. De uitzichten zijn er prachtig. Het was een heerlijk dagje uit aan het water, en ik kwam er nog bekenden tegen ook (= de Russische meisjes :))!
Nicole is reisagente van beroep, dus ze is echt een kei in het organiseren van activiteiten. Dat is een leuke extra troef!

Zondagochtend reeds om vijf uur uit te veren (!), want vandaag stond er een zware klim op het programma: 'de Tafelberg', de trots van Kaapstad! Deze activiteit stond nummer één op mijn prioriteitenlijstje. Alle omstandigheden leenden er zich toe: een stralend blauwe hemel zonder ook maar één wolkje (de Tafelberg is meermaals versluierd, en dat is geen goed teken!), en bovendien geen wind. Een warme dag ook, met
temperaturen die zelfs de kaap van de 30 haalden.
Wij hadden nog meer geluk: de zoon de huizes, Irfaan, was jarenlang een begenadigde berggids. Voor een mooie prijs wilde hij ons begeleiden tijdens deze zware klim, vervoerskosten incluis.
Er zijn ruim driehonderd verschillende paden naar de top, maar wij hebben het zwaarste en snelste pad uitgekozen: recht omhoog in amper twee uur (door)wandelen.
Nog voor zonsopgang begonnen wij aan onze klim, omstreeks zes uur, en nog voor de middag hadden wij de klim naar boven én weer terug naar beneden gedaan! Onze conditie werd dus danig op de proef gesteld. Het was soms klauteren en uitkijken geblazen, maar de uitzichten onderweg waren mooie beloningen.
De top is ruim 1500 meter boven de zeespiegel. Boven gekomen konden we even uitblazen, en haalde ik mijn schetsboek even boven. Ik hoop nog enkele tekeningen te maken.
Toen wij terug naar ons gastgezin reden en een korte tussenstop hadden, waren er op dat moment paraglyders (= parachutisten) aan het werk. Boeiend om dat van dichtbij te mogen meemaken. Misschien dat ik dat ooit ook eens ga proberen.

In het gastgezin zijn Nicole en ikzelf inmiddels verhuisd naar de bovenverdieping, waar de andere vrijwilligers slapen. Er zijn twee vrijwilligers vertrokken. Aangezien wij met zes dames op één kamer slapen is er weinig plaats, maar daar nemen wij vrede mee.
Nu zal het wellicht iets langer duren tot mijn volgende bericht, maar jullie lezen het wel. Na dit goedgevulde weekend volgt een rustige week. Ik zal dan ook meer informatie geven over de werking van de school.

Na een dag als vandaag voel ik mij tevreden en gelukkig. Het was lang geleden dat ik nog zo fysiek heb afgezien, laat staan een bergtocht heb gemaakt. Dat belooft morgenvroeg voor de spieren!
De landschappen zijn hier soms zo adembenemend, vooral de manier waarop de schaduwen en het zonlicht met de rotsen spelen.
Langzaam komen dus al mijn wensen in vervulling...

uitzicht vanop de top van de Tafelberg

uitzicht op de badplaats Clifton, like a postcard :))

bloemen

rept u allen voor de vloedgolf!, de golven zwieren metershoog aan land en dat maakt van dit strand een waar 'surfparadijs'

een schattige kleine jongen met zijn surfplank(je)

de bomen tegenover ons huis, het landschap voor zonsopgang

aan de voet van de Tafelberg, gepakt en gezakt om aan de zware klim te beginnen

het wandelpad, dat bestaat uit rotsblokken

diertje gespot

uitzicht boven op de Tafelberg

wie goed kijkt, herkent het Cape Town Stadium

op de achtergrond het kleine broertje van de Tafelberg: Lion's Head, je kan ook met de kabelbaan naar boven en/of beneden

paraglyding!

De eerste dagen...

Ik start mijn verslag met goed nieuws! Ondertussen heb ik een adapter weten te bemachtigen, dus dat betekent dat ik jullie vanaf nu regelmatig op de hoogte kan brengen van mijn nieuwe avonturen.

Mijn eerste dagen op Sunnyside Primary School zijn tot nog toe uitstekend verlopen. Grade 2 telt maar liefst 41 kinderen, en die komen uit verschillende lagen van de bevolking. Mrs. Benjamin is 'teacher', en zo word ik ook genoemd. Af en toe zelfs 'nele'. Op sommige dagen komt er een extra assistente helpen, en dat is zeker nodig!
De leerlingen in deze school dragen allemaal een uniform, behalve op vrijdag. Tijdens deze dag mogen ze hun gewone kleren dragen, en geven ze s' ochtends geld om burgers te kopen. Dit geld dient om materiaal te kopen voor de school.

Mijn rol bestaat erin om de teacher te assisteren. Dat betekent dat ik de leerlingen mee individueel begeleid waar nodig, vooral de kinderen met een leerachterstand. De klasgroep is dan ook opgedeeld in groepen met drie niveaus.
Hier geven de kinderen regelmatig knuffels en snoepjes. Voor hen is dat een teken van respect. Zij starten de dag altijd met een ochtendgebed. Vervolgens groeten zij elkaar en de 'teacher'. Daarna tellen ze (tijdens de rekenlessen) klassikaal luidop tot 200.

De laatste tijd zijn we voortdurend in confrontatie gekomen met het begrip 'African Time'. Wanneer je bijvoorbeeld iets vraagt aan iemand, weet je nooit zeker of het wel zal worden uitgevoerd. s' Ochtends staan de kinderen in de rij, maar het is nooit zeker of de leerkracht opdaagt, of wanneer hij of zij opdaagt. Al heb ik niet te klagen met Mrs. Benjamin. Ik krijg genoeg vrijheid om persoonlijke initiatieven uit te voeren. Tot nog toe was ik vooral haar helpende hand. Terwijl zij één groep onder haar hoede nam, begeleidde ik de andere, en vice versa.

Woensdag stond er wiskunde op het programma, cijfers aftrekken en delen. De teacher schrijft sommen op het bord, en de leerlingen moeten deze overschrijven en oplossen. Zij hebben elk een cijferblad, maar soms legde ik het ook uit aan de hand van een taart,...
Intussen leest Mrs. Benjamin voor aan een andere groep in de leeshoek, meestal in het Engels maar soms ook in het Zuid-Afrikaans.

Na de pauze legde ik elk groepje uit hoe ze stap voor stap een kubus (= 3D- beeld) kunnen vouwen. Ik stelde hen allerlei vragen, aan de hand van didactisch materiaal. De 'sterke' kinderen helpen soms de zwakke. Doordat de klasgroep zo groot is, is er nauwelijks ruimte om de zwakkeren te begeleiden. Ook niet na de schooluren. Nicole en ik zijn op dit moment de enige vrijwilligers, want het schooljaar loopt op zijn einde. Onze hulp wordt dan ook heel erg op prijs gesteld. Dit werk geeft ons ontzettend veel voldoening, en de kinderen helpen ons Engels te verbeteren.

Tijdens de pauzes (= twee blokken van telkens twintig minuten), krijgen wij de kans om in de leraarskamer een tas koffie te gaan drinken.
In overleg met Mrs. Benjamin mag ik volgende week ook een aantal eigen lessen uitwerken: maandag een les over dieren, woensdag een les over aardrijkskunde en vrijdag (uiteraard!) een les over kunst. Ik heb boeiende boeken en veel inspiratie, dus dat komt zeker goed.
Op woensdag 5 november starten de eindtesten, een dikke maand voor de 'grote vakantie' in Zuid-Afrika begint.
Een volgende keer zal ik kort wat vertellen over het schoolsysteem en de infrastructuur van de school.

Elke donderdag hebben de kinderen een uurtje sport, op het veld naast de school. Zij doen dan eerst stretchoefeningen, en vervolgens doen ze wedstrijdje zaklopen, met de bal werpen,...
Nadien hebben ze taaloefeningen, ze schrijven de zinnen over in hun boek en moeten (bijvoorbeeld) het adjectief in de zin onderstrepen. Soms is er ook tijd voor 'een boekje in een hoekje', en dan lezen ze voor uit hun boekjes.
s' Namiddags zijn we met de minibus naar de stad gereden, een aparte ervaring. Wij bezochten het Waterfront, een soort shoppingcenter. Nadien reden we met de taxi terug naar huis.

Het leven in Kaapstad is goedkoop. Om een idee te geven: een brood bij ons kost maar liefst vier keer meer (!), een taxi voor twee personen kost 14 EURO heen en terug (voor een uur rijden).

Tijdens onze wandeling naar school worden wij meestal begeleid door Mrs. Gool. Overal waar we komen worden we gewaarschuwd voor criminaliteit, en her en der in de straten staat security op wacht. Het geeft ons een onaangenaam gevoel, maar zolang we de veiligheidsvoorschriften opvolgen kan er niets gebeuren.

Vandaag vertelde ik de klas over België en toonde ik hen een fotoalbum van de tekenschool waar ik les geef. Ze waren erg onder de indruk. Vervolgens las ik hen een zelfgeschreven en geïllustreerd verhaaltje voor, en hebben wij dat besproken in verschillende groepen. Gelukkig heb ik (geslaagd) videomateriaal!

In ons huis logeren elf vrijwilligers, en we zien elkaar tijdens het avondmaal, waarbij meestal rijst geserveerd wordt. Soms staan er ook vis en pasta op het menu. Voorlopig slapen Nicole en ik op het gelijkvloers, tot en met dit weekend. Dan verhuizen we naar de kamers op de eerste verdieping, bij de andere vrijwilligers. Ik zal onze kamer missen, want ze is erg comfortabel. Er staat zelfs een computer op het dressoir.

Het weekend komt eraan en we hebben uitgebreid plannen gesmeed, maar daarover vernemen jullie later meer. Intussen laat ik jullie meegenieten van enkele foto's.

 Sunnyside Primary School - Grade 2: een kennismakingsles over België

 Sunnyside Primary School - Grade 2

ze hebben zelfs een computerklas!

een struisvogelei

een muurschildering in de gang

het 'gele' huis van mr. en mrs. Gool (vooraanzicht)

de papegaai des huizes: 'Star'

Kaapstad: hoofdstuk twee

Hier volgt dan het volgende 'hoofdstuk' van mijn verhaal in Zuid-Afrika. Een nieuwe WIFIverbinding en een geleende adaptor zorgen ervoor dat ik met jullie kan communiceren en mijn verhaal kwijt kan. Ondertussen zijn er weer heel wat nieuwe zaken gepasseerd. De driedaagse spookt nog steeds door mijn hoofd, want ik heb ondertussen zoveel fijne, nieuwe mensen van diverse nationaliteiten leren kennen...

Maandagmorgen werden wij en nog enkele andere vrijwilligers opgepikt door de mensen van de organisatie. Ik moest afscheid nemen van de twee grappige, Russische meisjes, maar wie weet spreken wij nog eens af gedurende de komende weken.
Ditmaal geen walvissen of andere dieren maar tot mijn verbazing wel twee Vlamingen gespot, en nog wel een jongen van Hasselt en een meisje van Zandhoven. Met twee minibussen reden we naar een centrale plaats in Kaapstad, alwaar wij een hele hoop praktische informatie kregen over ons project en de tours.

De mensen van SASTS hebben ons zeer goed verwelkomd en opgevangen. Na een lichte lunch in Cape Town City maakten wij een korte wandeling door de stad. De tijd tikte weg, en de ontmoeting met ons gastgezin naderde. Het huis was precies zoals ik het gevonden had op het internet: een groot, geel gebouw op de hoek van de straat. Ik ben terecht gekomen bij mr. en mrs. Gool, die ons meteen kwamen verwelkomen. En met 'ons' bedoel ik Nicole, een aardig Zwitsers meisje van eveneens 28 jaar oud. Samen delen wij (voorlopig) een kamer op het gelijkvloers. Zij verblijft, net als ik, vier weken in het gastgezin maar reist dan nog een maand door Zuid-Afrika. Het huis heeft zelfs een 'verdoken' zwembad binnenin. Verder is er er een lounge met TV op de eerste verdieping, waar wij terecht kunnen voor een babbel met de andere vrijwilligers.
Naast ons zijn er op dit moment nog negen andere vrijwilligers aanwezig in dit 'mini-hostel'. Zeven van hen zijn Duitsers (je hoort hier letterlijk overal Duits rondom je oren), één van hen een Oostenrijker en dan nog een Italiaanse. s' Avonds zien wij elkaar bij het avondeten, dat om 18 uur wordt opgediend en vooral bestaat uit rijst met curry, en van groeten een soort dressing, bonen... Het smaakt zéér lekker. Het eten wordt in grote schalen opgediend, en wij (de vrijwilligers) zitten met z'n allen rond één lange tafel. 's Ochtends zijn er ontbijtgranen met melk, wit en bruin brood, confituren, boter. Wij maken dan ook onze lunch voor 's middags klaar.

De andere vrijwilligers zijn al vroeg uit de veren en hebben andere projecten, dus Nicole en ik gaan, onder begeleiding van mrs. Gool, te voet naar de school. Dat is zo'n twintig minuten stappen.
Het weer is hier uitstekend gedurende deze periode van het jaar. s' Ochtends vroeg is het vrij koud, maar de zon breekt al snel door en dan halen we al gauw maxima van 25 à 26 graden, af en toe zelfs nog iets meer. Ook voor de komende dagen voorspellen ze zeer goed weer.

Nicole en ik hopen onderling met verschillende vrijwilligers af te spreken, zodat we leuke activiteiten kunnen plannen. Wij werken in de school van 8 uur t.e.m. 13 uur, dus die flexibele uren geven ons de mogelijkheid om ook activiteiten te plannen op doordeweekse dagen.
De school waar we opereren heet 'Sunnyside Primary School'. Nicole geeft les in grade 1 (= eerste leerjaar), en ik geef les in grade 2 (= tweede leerjaar). Later zal ik nog foto's nemen en video's posten.
Mijn klas telt ruim 41 leerlingen, dus dat is erg hectisch. De leerkracht deelt de klas dan ook in groepen. Het is de bedoeling dat ik in elke groep even ga helpen. De kinderen knuffelen graag, en ze stellen ook heel wat vragen. Ik kreeg ook even de kans om te 'opereren' in grade 7 (= zesde leerjaar). In die klas zitten veel minder leerlingen, en het is overzichtelijker.
De meesten van hen hebben (enkel) een potlood, dus stelde ik voor om hen stap voor stap een portret te leren tekenen. Voor alle leerlingen was dit een heel nieuw gegeven, maar hun resultaten waren aardig gelukt en tof om te zien. Eén leerling toonde mij een map met allemaal tekeningen, uitgewerkt in potlood.
Ze spreken mij hier allemaal aan met 'miss', wat zoveel betekent als 'juffrouw'. Toen ik één van hen vroeg om België te tonen, wisten ze dat niet, maar alle jongens konden wel vlekkeloos de namen van onze 'Rode Duivels' opsommen. Nu ja, Zuid-Afrika wordt dan ook het voetballand bij uitstek genoemd.
De leerlingen stelden mij heel wat vragen, en het was een plezier om ze te beantwoorden. Ik heb mijzelf wel drie keer moeten voorstellen, maar dat vond ik niet erg. De taal die in de school gedoceerd wordt is Engels, en daarnaast Zuid-Afrikaans. De kleine kinderen toonden mij enkele boeken. Ik heb ze ook geholpen bij het schrijven en rekenen. De leerkracht neemt sommige groepen apart en leest hen dan voor uit één van de boekjes. Het is best leuk, maar wel erg druk. Je moet beroep doen op je eigen vindingrijkheid, want er ontbreekt een zekere structuur, vooral in de jongere klassen.
Elke leerling vroeg om een tekening van mij in hun boek, want ze hebben natuurlijk nog nooit een 'kunstenares' zien tekenen!

Benieuwd wat de volgende dagen zullen brengen, maar dat horen jullie later want ik moet mijn adapter terug afstaan.

wijn proeven in Stellenbosch: 'the two Russian girls' die altijd te laat waren!

 Cape Agulhas

 pinguïnkolonie in Betty's Bay

maskers op een plaatselijke markt in Houts Bay

een fantastisch uitzicht na een helse tocht, vanop de top van de Cape Of Good Hope

Eindelijk boven water!

'Eindelijk boven water', dat is de slagzin waar ik vandaag mee ga beginnen. Momenteel zit ik even te bekomen in een plaatselijke hostel in Cape Town City zelf. Ik stel het wel, en blaak zelfs van gezondheid. Het weer rond dit jaargetijde is prima en alles staat hier in bloei, met temperaturen van rond de 25 graden én een stralend blauwe hemel. Vermoedelijk zullen jullie mij bij thuiskomst niet meer kennen en kom ik als een 'Afrikaantje' weer terug naar huis.

Het was een ontzettend vermoeiende vlucht geweest. Ik moest twee maal overstappen, éénmaal via Londen en nog een keertje via Johannesburg. Ik was dan ook erg blij toen er iemand van SASTS (= de organisatie ter plekke) mij kwam oppikken aan de luchthaven. Ik werd meteen naar het backpackershotel gebracht, waar ik even tot rust kon komen. Na een verkwikkende douche, en wat gegeten en gebabbeld te hebben met de andere backpackers, besloot ik om vroeg te gaan slapen. Gelukkig is de tijdzone hier dezelfde als in België, dus last van een spreekwoordelijke jetlag had ik niet.

Gewapend met een pak nieuwe informatie en een berg foto's, opnames en secondefilmpjes begin ik mijn avontuur hier in Kaapstad.
Amper drie dagen achter de rug, en al ontzettend veel dingen beleefd en gezien dankzij de 'Western Cape Tour', een gegidste route die ons voerde langs de wijnlanden via de kustroute naar Kaapstad zelf.

De volgende morgen na mijn aankomst, heel vroeg, werden ikzelf en Ana (een Noors meisje) opgepikt door een minibus, om aan onze 'minireis' te beginnen. Uiteindelijk waren we met negen dames, en allemaal twintigers. Ulrich was onze chauffeur en bracht ons van de ene plek naar de andere. In onze groep zaten uitzonderlijk verschillende nationaliteiten: één Amerikaanse, twee Russische, (slechts!) drie Duitse, één Zwitserse en het Noorse meisje. Van elk wat wils dus, en dat bevorderde de onderlinge communicatie.
De vuistregel was dat we Engels praatten met elkaar, maar stiekem leerde ik wel in het Russisch tot tien tellen en pikte door goed te luisteren ook van andere talen wat op. Het leuke is dat je met elkaar van gedachten kunt verwisselen over de gebruiken in het land van herkomst. Zo heb ik een nacht met de twee Russische meisjes verzusterd, en heb ik daardoor heel wat foto's kunnen bekijken uit hun thuisland.

Wij hebben gedurende onze driedaagse onnoemelijk veel 'hotspots' gezien, en het ene was nog spectaculairder dan het andere. De gids heeft ons onderweg over de plaatsen die we passeerden heel wat nuttige informatie en historische feiten verteld.
Een opsomming van slechts 'enkele' activiteiten (en het bezoek aan sommige dorpjes of het gezellige pootjebaden aan het strand niet inbegrepen): wijn proeven in combinatie met kaas en chocolade in twee plaatselijke wijnboerderijen in Stellenbosch, walvissen spotten (en gezien!) in het kuststadje Hermanus (alwaar we de eerste nacht hebben geslapen), pinguïns spotten, een bezoek aan Kaap Agulhas, een boottocht in Houtbaai alwaar we zeehonden gingen spotten, struisvogels voederen en (voor mij het absolute hoogtepunt!) een indrukwekkende wandeltocht naar Kaap de Goede Hoop/Cape Point, het meest Zuidelijke punt van Zuid-Afrika waar de warme Indische oceaan samenkomt met de koude Atlantische Oceaan. De tocht naar boven was gewoonweg 'FANTASTISCH'. Het was er koud, en met momenten was de wind zo hevig dat ik bijna 'van mijn sokken' werd geblazen. De foto's (die op komst zijn) zullen ongetwijfeld ALLES vertellen.Vooral de panoramische uitzichten zullen mij voor altijd bijblijven... Ik heb er ENORM van genoten, want zoiets maak je maar zelden in je leven mee.

Al zo veel nieuwe mensen leren kennen, en eigenlijk moet alles nog beginnen. Morgen volgt er een oriëntatiedag met onder andere een stadsbezoek, en nadien maak ik kennis met mijn hostfamilie. Ik kijk er naar uit! Dinsdag start ik met mijn schoolproject, en in de namiddagen en weekends ben ik vrij. Tijd genoeg dus om de bijzonderheden en schatten van Kaapstad te verkennen en ontdekken.

Ik heb zoveel indrukken, maar het is helaas al laat en ik ga het hier bij moeten laten. Ik hoop bij mijn familie regelmatig te kunnen posten. Weldra dus meer nieuws. Slaapwel!

*Weetje: in Zuid-Afrika zijn er elf officiële talen, en het Zuid-Afrikaans is erg vergelijkbaar met het Nederlands. Het is een soort verbasterd West-Vlaams. Leuk om die conversaties te volgen! Er komt ook bijzonder veel 'ie' voor in de woordenschat.

Nog één nachtje slapen...

Nog één nachtje slapen en mijn grote avontuur gaat beginnen! Al driemaal een hele paklijst afgewerkt, en nu moet ik nog steeds 'elimineren'.
 
Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk amper de tijd gehad om even tot rust te komen of te reflecteren. Ik kan de berichten die ik dit jaar op mijn blog heb gepubliceerd op één hand tellen, maar daar gaat dus vanaf nu verandering in komen. Blij dat ik mijn schrijftalent van weleer even kan oprakelen, al ben ik het intussen wel verleerd...

Er zullen ongetwijfeld weer een pak nieuwe ervaringen op mij staan te wachten, en ik ben vastbesloten om er het allerbeste van te maken. Uiteraard zullen er obstakels verschijnen op mijn pad, ondanks alle voorbereidingen. Dit is mijn eerste, verre reis en in feite ben ik erg onervaren.
Er zijn zoveel goede redenen om iets te willen en kunnen doen, maar af en toe is er eens nood aan een 'zijstapje'. Door buiten mijn eigen comfortzone te treden hoop ik mijzelf beter te leren kennen.
Het is enorm spannend en de zenuwen spelen nu wel erg op.

Alvast een wenslijst opgesteld met dingen die ik erg graag zou willen doen:

-filmavondje in het 'Labia Theater'
-stadswandelingen/routes Kaapstad langs bekende monumenten
-een markt in Kaapstad
-Long Street Baths
-wandelroute Tafelberg
-bezoek 'Pan African Market'
-Cape Town Stadium Tour
-een dagje musea bezoeken
-bezoek 'Aquarium 2 Oceans'
-wedstrijd 'cricket' of 'rugby'
-shoppen in 'Waterfront'
-Canopy Tours
-een bezoek aan Kirstenbosch Botanical Gardens + wandelroute
-een dagje 'Houtbaai' (boottocht naar 'Seal of Duiker Island', marktje en/of bezoek aan 'World of Birds')
-begeleide wandeltocht in de omgeving

Na mijn aankomst ga ik eerst mee op een driedaagse rondreis, dus vermoedelijk zal ik jullie pas nadien kunnen bereiken. Ik doe mijn best. Tot gauw!

Winnares lotjestrekking!

Naar aanleiding van mijn aankomende reis naar Zuid-Afrika kwam ik op het idee om een kleine tombola te organiseren. De inzet was een ingelijste kleurenprint 'Natte Poot', een werkje uit mijn oeuvre dat erg populair is.
Een onschuldige hand toverde lotje '51' tevoorschijn. Daaruit blijkt dat Carine Bakelants de gelukkige winnares van mijn kunstwerk is!
VAN HARTE PROFICIAT aan de nieuwe eigenares!!

Ik wilde een 'bescheiden actie' organiseren, omdat ik uiteindelijk slechts een maand naar ginder ga, en met de uiteindelijke opbrengst (= een afgerond totaalbedrag van 120 EURO) zal ik ter plekke (knutsel en/of leer)materiaal aanschaffen voor de klas van 7- en 8-jarigen waar ik tewerkgesteld zal worden.
In overleg met mijn projectmentor ter plekke zullen wij bekijken waar er nog extra nood aan is. Uiteraard zal ik voor de kinderen na afloop ook een leuk cadeautje kopen!

In het bijzonder wilde ik de collega's en het personeel van Rust- en Verzorgingstehuis Sint-Anna te Herentals (alwaar ik bijna al mijn lotjes aan de man heb gebracht :)) bedanken: dienst 'Vogelzang' en ''t Pleintje' voor de méér dan enthousiaste sponsoring en aankoop van buttons en/of lotjes, het ergo- en animatieteam en natuurlijk mijn collega's van de maaltijdbegeleiding!
Aan allen die mijzelf en/of mijn project gesteund hebben: DANKUWEL!!!

De komende weken zullen er meerdere reisverslagen verschijnen op deze blog, al kan ik op voorhand nog niet voorspellen wanneer en op welke dagen. Wordt ongetwijfeld vervolgd...
'Al wie mij lief is, volge mij!'

'Joepie! We hebben een winnaar!!'

...En hierin zit haar prijs verstopt!