DEEL 7: De laatste dag van mijn eerste levenshelft

 "...Advice for the young at heart, Soon we will be older, When we gonna make it work?...We got the whole wide world in our hands...We can do anything that we want, anything that we feel like doing..."

...Dit liedje van Tears For Fears spookt op dit moment door mijn hoofd, en ik word er een beetje weemoedig en nostalgisch van. Ik vier vandaag mijn 36ste verjaardag, en ik lees op een verjaardagskaart dat dit 'de laatste dag van mijn eerste levenshelft is'. Redelijk heftig én beangstigend. Het doet mij reflecteren op wat al geweest is en op wat (hopelijk) nog zal komen. 

Het begint al met het simpele feit dat ik tijdens de afgelopen reis naar Finland voor het eerst eens niet de benjamin van de groep blijk te zijn (reisleider Ruben is zelfs 9 jaar jonger dan ik). 

De reis naar Lapland heeft mij als persoon een enorme boost gegeven. Het was 'de zuurstof' die ik nodig had. Ik ben graag in het bos of in de natuur, maar evengoed in de bergen of aan het water. Het heeft mij doen inzien dat de natuur uiteindelijk de baas is (ook al zijn we vaak naïef om te denken dat het omgekeerd is). De Sami moeten echte krijgers zijn geweest, want ze moesten overleven in erg koude en barre omstandigheden. 

Ik zou deze reis zeker aanraden, maar een zekere flexibiliteit is toch wel vereist. Alle activiteiten zijn goed te doen voor iemand met een gemiddelde conditie. De aanpak van Sawadee is een beetje gelijkaardig aan die van Koning Aap. Je hoeft ook niet alle activiteiten te doen als je dat niet wilt of je er niet goed bij voelt.

Op een gegeven moment, toen we terugkwamen van de sneeuwschoenwandeling, zei Ruben plots: "En nu gaan we een minuut stilte houden uit respect voor de natuur." Dat stille moment heeft mij sterk aangegrepen, alsook toen we de avond ervoor in de duisternis aankwamen onder een heldere sterrenhemel. Ik voelde mij niet alleen onderdeel van een groep, maar ook van een groter geheel. Ik dacht toen: 'Fantastisch, daar doen we het voor!' Ik moet in dit leven af en toe het gevoel kunnen hebben dat ik leef. 

Ik heb gezien hoe een vuur wordt gemaakt én ik heb een volledige nacht in een iglo doorgebracht. Hier wekte ik bewondering mee op bij de groep. Dat ik erg volhardend kan zijn, is mij intussen bekend. :)

Sisu betekent óók veerkracht. In het dagelijks leven worden we soms geconfronteerd met tegenslagen. Doordat ik zelf zoveel mogelijk de confrontatie of uitdaging aanga, merk ik ook dat mijn zelfvertrouwen daardoor groeit. Ik hoop dat deze reis in zekere zin mijn creativiteit aanwakkert, want die staat al enige tijd op een laag pitje.

Tot slot was ik benieuwd naar Lapland in de donkerste maand van het jaar, maar al bij al viel dat nog mee. De zon staat heel laag, maar het is absoluut niet zo dat het 'constant' donker is.

Ik was best onder de indruk van hoe sterk onze groep zich toonde tijdens de sneeuwschoentocht. Er was niemand die klaagde, want iedereen had hetzelfde doel voor ogen. Ik was ook aangenaam verrast over onze reisleider Ruben, omdat hij (reeds) over de leiderskwaliteiten en de spirit beschikt om een groep te motiveren. Hij heeft óók de kwaliteiten om een goede leraar te zijn. Ik heb bewondering voor mensen die hun grenzen (letterlijk) verleggen, die volledig één zijn met de natuur en deze kennis willen overbrengen aan leken zoals wij. Met sommige reisgenoten was er een beter contact als met andere reisgenoten. Dat is normaal, en dat vind ik niet erg. Verder heb ik heel wat nieuwe (sportieve) vaardigheden geleerd, dus ik heb aardig wat zaken van mijn verlanglijstje kunnen afvinken. Missie geslaagd!

Sinds de coronacrisis besef ik nog maar eens dat een vast inkomen vandaag de dag kennelijk niet zo evident is. Zelf werk ik al vele jaren bij dezelfde werkgevers. Je mag mij dus inderdaad wel 'a keeper' noemen. Ik heb altijd hard gewerkt, ijverig gespaard en daar ben ik nú erg blij om! Het geeft mij gemoedsrust, en ik zal er dan ook alles aan doen om mijn oude dag zo goed als mogelijk te (blijven) verzekeren. Toch wil ik niet te hard vooruit lopen, want morgen kan ik plots een dodelijk ongeval krijgen en dan heb ik tenminste toch al iets beleefd.

Ik heb op dit moment géén partner, géén huis, géén auto, géén kinderen,... De idee dat je een leven lang hard werkt om bakstenen te betalen, stemt mij somber (al heb ik dan een flinke spaarboek, dan nog zijn de huizenprijzen in België torenhoog en totaal onrealistisch). Een auto hoeft niet, want ik doe al mijn (werk)verplaatsingen met de fiets. Maar ik omarm wél het leven. Ik ben enorm trots op wat ik allemaal al heb bereikt, en de projecten die ik heb gedaan zijn telkens ontstaan vanuit een bepaald engagement. 

De laatste jaren krijg ik vaker te horen dat ik straal, dus het kán niet anders dan dat dit vanuit mijn binnenste komt. Volgens de prognoses van mijn geboortehoroscoop wordt mijn tweede levenshelft de beste helft, dus ik kijk vol vertrouwen naar de toekomst! 

Vaak hoor ik zeggen: "Nele kan alles.", maar talent alleen is niet voldoende om in deze wereld überhaupt 'succes' te hebben. Toch geloof ik dat ik altijd wel goed terecht zal komen in dit leven (ik heb namelijk een patent op de reisplaneet Jupiter, dus dat komt zeker goed :)). 

Ik heb al mooie reizen kunnen maken (waarvan mijn eerste reis werkelijkheid kon worden dankzij een onverwachte, verre erfenis), en ik besef dat dit niet voor iedereen weggelegd is. In dat opzicht voel ik mij zéker bevoorrecht. 

Als ik mezelf één advies zou geven, dan zou het dit zijn: "Nele, een (al dan niet berekend) risico nemen is aanbevolen." Ik ben en blijf enthousiast, maar wellicht zal ik in de toekomst nóg meer mijn eigenzinnige pad bewandelen.

 

...Tegelijkertijd ben ik bezorgd over de toekomst: virussen die weelderig tieren, gletsjers op West-Antarctica die razendsnel smelten,... Veel mensen beseffen de ernst van de situatie (nog) niet. Mijn generatie staat voor enorm grote uitdagingen.

Voor mezelf persoonlijk hoop (en denk) ik dat het leven toch nog meer in petto heeft. Het zou maar eens kunnen dat ik een totale ommekeer maak, alsnog zelf iets onderneem/opstart als 'derde werkpijler' ("ja, dat kan je nog het allerbeste", ...als er eenmaal een beetje tijd voor vrij komt) of een sabbatjaar neem,... Een interessante studie of hobby zou ik enkel ondernemen voor mijn persoonlijke groei. Ik heb vrede genomen met veel zaken, en ik zal enkel nog voor iets of iemand gaan als ik het diep in mijn hart voel. 

Hoewel mijn vrije dagen schaars zijn, hoop ik dit jaar eindelijk de volledige Eisleck Trail te lopen (waarover ik al eerder schreef op deze blog). Ik kocht onlangs ook een kaart met daarop alle Grote Routepaden. 

Hopelijk zal ik in de toekomst nog enkele fijne, grote reizen mogen maken die mijn kijk op de wereld blijvend verbreden en verrijken. Ik blijf volop dromen!

Happy 2022 to you all !!!

ps: Onze gids Ruben heeft zijn eigen reisbureau opgericht met de zéér toepasselijke naam Sisutrek. Deze reis kan je dus vanaf heden ook bij hem boeken. U vindt alle informatie op de website: https://sisutrek.com/ 

Ik teken alvast present voor de eerstvolgende zomerreis! :)

DEEL 6: Knal tegen een boom!

Vandaag hebben we een vrije dag. Er staat een keuzeactiviteit op het programma. Bijna iedereen kiest voor de sneeuwscootertocht. Dit was de activiteit die ik vooraf ook wilde doen. 

Ik kan meteen aansluiten bij de eerste groep. We zijn in totaal met vijf personen voor drie scooters. Ruben legt uit dat onze gids van dienst, Kari, vorige week te laat was. "Dat zal hij nu niet meer riskeren...". Zijn woorden hebben blijkbaar indruk gemaakt, want vandaag is Kari ruim op tijd. Hoewel dit dé gelegenheid bij uitstek is om mijn skibril te testen, krijgen we echter een helm met vizier om ons te beschermen. Een sjaal hebben we niet nodig ("you don't need that"), maar wél een bivakmuts. Ook die krijgen we, indien we er zelf geen bij hebben. 

Allereerst krijgen we een grondige introductie. Hoe starten we de motor? Hoe remmen we? Blijkt dat er niet eens versnellingen aanwezig zijn. Evenwicht houden in de bochten is ook hier erg belangrijk. Indien er zich een probleem stelt, communiceren we met armgebaren. 

Al van bij aanvang heb ik beslist dat ik NIET zal rijden (hoewel ik wel degelijk beschik over een rijbewijs). Ik zet mij op de achterbank. Mijn teamgenote rijdt aanvankelijk erg voorzichtig. Het is even wennen in het begin. Achter ons krijgen we te horen dat we gerust wat harder mogen rijden. Een enkele keer komen we een bocht van 180° tegen. Er is ook een bepaalde strook waar Kari zelf aangeeft dat we vaart moeten minderen. Het loopt prima. Ik zet mijn vizier halfopen. 

Onderweg stoppen we even om van plaats te wisselen. Ik blijf achteraan zitten, en wissel even heel kort van scooter zodat mijn teamgenote ook de kans krijgt om achterop te zitten. Ongeveer halverwege bereiken we via een meer onze kota, waar we een korte pauze nemen. Kari maakt dadelijk vuur aan. Hij heeft thee en koffie bij zich, maar deze keer kies ik voor de thee.

Blijkbaar was Kari ons eerder gepasseerd tijdens onze sneeuwschoenwandeling. Hij vertelt ons meer over zijn land, en ook over de recente zomerstorm die lelijk huis gehouden heeft in deze buurt. 

Hij toont ons een mes en een houten kuksa die hij zelf vervaardigd heeft. Erg mooi! Naar het schijnt is de houten variant erg duur. 

We nemen dezelfde route terug. Wij rijden nu in tweede positie. Alles gaat goed, tot mijn teamgenote de controle verliest in een bocht van 180°. Zonder dat we er erg in hebben wijken we van de weg af en knallen tegen een boom aan. Godzijdank beschikt de scooter over een goede schokbumper! We komen er beiden ongedeerd, maar met de schrik vanaf. 

Even later komt Kari ons uit onze netelige positie bevrijden. Het duurde wel even vooraleer het opgevallen was. Hij rijdt de scooter terug de weg op, en we rijden verder. We doen het verder rustig aan, want we zijn er nu toch bijna. Het was een mooie rit, maar drie uur is echt wel lang genoeg voor mij. Na afloop krijgen we ook nog een visitekaartje. Kari is een goede instructeur, dus ben je ooit in de buurt van Kylmäluoma, dan kan je bij hem een scootertocht boeken: www.kj-experience.com. 

Wanneer we gaan lunchen is het wissel van de wacht, en is de volgende groep aan de beurt. Ik heb nog heel de namiddag de tijd om in te pakken. Ondertussen komt er iemand hout leveren, maar we zijn niet meer van plan om de kachel aan te steken. Na het inpakken ga ik terug naar het restaurant. De andere groep is net terug van hun tocht, en nu blijkt dat er toch een scooter omgekanteld is. Een ongeluk komt blijkbaar nooit alleen. Gelukkig zat ik zelf niet achter het stuur, want dan zou het allemaal nog veel erger afgelopen zijn!

's Avonds verzamelen we opnieuw in de kota bij het meer, voor ons laatste avondmaal. We krijgen een typisch Finse maaltijd voorgeschoteld: rendierstoofpotje, (overheerlijk smeuïge) puree en (ijskoude) veenbessen. Uiteraard is er ook bessensap, en als dessert is er een soort aardbeienyoghurt met opgeklopte slagroom. Erg lekker! 

Tot slot mogen we één voor een vertellen aan elkaar hoe we de week beleefd hebben, en wat we de beste en wat de minste activiteit vonden. Ik mag de spits afbijten. Voor mij zijn alle activiteiten geslaagd. De huskytocht vond ik heel erg tof, maar de echte hoogtepunten zaten voor mij in 'kleinere' momenten (onder meer tijdens de sneeuwschoenwandeling). Het ijsvissen viel wat tegen, maar waarschijnlijk komt dat omdat ik zelf niets gevangen heb. 

Het is leuk om naar elkaars verhalen te luisteren, want iedereen ervaart de reis heel anders of legt andere accenten. Ik vind het fantastisch om deze reis 'in kringverband' af te sluiten, bij wijze van evaluatiemoment. 

Uiteraard zetten we ook Ruben in de bloemetjes. Dankzij hem beleefden we een fijne week vol onvergetelijke ervaringen. 

De volgende ochtend nemen we afscheid van Ruben in het hoofdgebouw. Hij vergezelt ons tot buiten. De (luxe)bus staat al op ons te wachten. 

Op de luchthaven van Kuusamo is het erg rustig. De douane is erg kleinschalig. We hebben nog ruim de tijd om enkele inkopen te doen in de plaatselijke shop. 

We krijgen in het vliegtuig te horen dat we een tussenlanding maken in het noordelijker gelegen Kittilä, om daar nog enkele passagiers op te pikken. Dit is slecht nieuws voor mijn oren, want dat betekent twee keer stijgen én twee keer dalen. 

Ik krijg opnieuw een plaatsje aan het raam, en deze keer vlak naast de vleugel. Het is grotendeels helder weer vandaag. 

Het is middag. In Kittilä aangekomen zien we opnieuw de zon aan de horizon glooien. Alsof ze twijfelt of ze moet opkomen of ondergaan. Bijzonder! Als we zuidwaarts keren schijnt de zon pal in mijn ogen. Ik maak enkele mooie foto's. Eenmaal geland zitten deze keer mijn beide oren verstopt. Er zit vocht achter, waardoor ik alles gedurende enkele uren hoor alsof ik in een visbokaal zit. 

Wanneer iedereen zijn of haar koffer heeft, nemen we afscheid van elkaar. We hebben natuurlijk ons groepje op WhattsApp om contact te houden met elkaar. Hoe ik deze reis ervaren heb, lezen jullie in het volgende én laatste verslag (= deel 7).

voor de sneeuwscootertocht krijgen we ter bescherming een helm met vizier

                                       

 

aankomst in Kittilä

                                        

we keren alweer zuidwaarts, maar deze keer schijnt de zon pal in mijn gezicht

DEEL 5: Een sterk staaltje SISU!

Ik heb vandaag bijna de klok rond geslapen (een kleine 10 uur) en slaap nog vast wanneer de wekker gaat en mij ruw uit mijn dromen haalt. Vandaag ons grote avontuur: de sneeuwschoenwandeltocht. Sneeuwschoenen, wat zijn dat? Dat zijn grote raketten die je onder je schoenen bindt. 

Het doel is onze wildernishut Hukantupa. Daar zullen we één nacht doorbrengen. De tocht duurt ongeveer 10 km heen, en nog eens 10 km terug. Ik twijfel deze keer of ik het kledingadvies van Ruben opvolg. Ik kies toch voor mijn laarzen, want het gaat vandaag redelijk koud worden. Omdat ik relatief snel zweet, kies ik voor het tweelagensysteem: een thermo en een hardshell, en voor mijn benen een thermo en (ja, echt!?) een joggingbroek. 

Ik neem een 'stevig' ontbijt. De anderen schrikken ervan dat ik zó veel eet (temeer omdat ik zo tenger van gestalte ben). Ik heb nu eenmaal nooit moeten kijken naar een kilo meer of minder. :)

Het kost enige moeite om onze schoenen stevig vast te maken, want ze moeten perfect aansluiten op onze laarzen. Het is even wennen om zo te wandelen. Schalks imiteer ik een pinguïn. Onder de sneeuwschoenen zitten gelukkig wel haakjes, die verhinderen dat we naar achteren schuiven, zoals bij het langlaufen wél het geval is. De stokken zijn op maat van de schouder, en bovendien instelbaar.

Onze bagage voor deze nacht wordt op de sneeuwscooter geladen, zodat we niet te veel moeten meenemen in onze rugzak. Fris en monter gaan we van start. 

We zetten er stevig de pas in, en vrijwel meteen stijgen we een flink aantal hoogtemeters. Hoogteverschillen zullen we hier niet veel moeten overbruggen (althans niet diegene die ik al gewend ben geweest). Helemaal in het begin is er een stevige heuvel, en splitsen we ons eventjes op in twee groepen. Uiteraard kies ik voor de uitdaging: recht omhoog. Boven gekomen ontmoeten we de anderen, die het minder steile zijpad verkiezen. 

Onderweg stopt Ruben af en toe even om een verhaal of anekdote te vertellen. Het valt mij op dat hij hier helemaal in zijn element is. Hij houdt goed contact met iedereen en luistert prima naar onze noden. Hij toont zich hier een echte leider, en helpt waar nodig. 

We stoppen bij de wortels van een omgekapte boom, die daar al enige tijd ligt en fungeert als soort van oriëntatiepunt. In de boomwortels zitten kleine keien. Deze refereren naar de laatste ijstijd, toen het ijs nog vele kilometers hoger lag. Destijds was het wandelpad immers een rivier. 

Ik baal ervan dat ik geen fototoestel kan vasthouden, want daarvoor voelen mijn vingers té koud aan én mijn dubbele handschoenen zijn te krap en onhandig om aan en uit te doen. Het is droog weer, en er is zelfs een streepje blauw te zien tussen de wolken door. 

Af en toe stoppen we even om iets te drinken of te eten. Ik haal mijn thermos met zwarte thee uit mijn rugzak om een slokje te nemen. Vanmorgen hebben we ook twee sandwiches gemaakt voor onze lunch. 

We steken het eerste meer over. Het grote voordeel is dat het januari is, dus het ijs is momenteel nog zeer dik en stevig. In het midden van het meer gekomen wordt het wel even glibberig. De bruine 'slijk'sneeuw wordt mede veroorzaakt door de verse sneeuw die recent is gevallen. Het loopt niet gemakkelijk, en de sneeuw vriest meteen vast aan onze sneeuwschoenen. We kloppen bij elkaar voortdurend het ijs van de onderkant van de sneeuwschoenen met onze wandelstokken. Teamwork! 

Wie achteraan loopt is in zijn nadeel, omdat het pad al meerdere malen begaan is. Ik heb snel door dat het handiger is om een eigen, apart spoor te maken. Regelmatig komen we sporen tegen van dassen en bevers, niet toevallig aan de oevers van het meer. Ruben maakt ons hier onderweg graag attent op. Korhoenen komen hier ook veel voor. 

...Maar plots sputtert de motor. Mijn volgorde binnen de groep wijzigt voortdurend, maar ondertussen bevind ik mij ergens in het midden. 

Afgelopen zomer vond er een grote storm plaats, waardoor vele bomen omgewaaid zijn en de weg versperd hebben. Op een gegeven moment moeten we een heuvel steil omhoog. Een echt huzarenstukje. Het kost enige moeite, en hulp, voordat iedereen boven is geraakt. De vele sneeuw maakt het moeilijk, dus onze stokken komen hier heel goed van pas. 

Vervolgens raken we het spoor bijster. Gaan we nog wel de goede richting uit? Dit was toch het enige pad, de enige route? Hebben we dan niet goed opgelet? En waar is Ruben gebleven? 

We klimmen nog een stukje, maar zijn haast tot stilstand gekomen. De mensen vooraan, die reeds boven zijn gekomen, roepen ons toe dat het pad absoluut niet begaanbaar is. De mensen achteraan hebben ondertussen een ander pad ontdekt naar beneden, van de heuvel af. Dit pad ligt helaas ook bezaaid met restanten van de zomerstorm. Ruben zit even in dubio, en komt beide routes inspecteren. Hij verontschuldigd zich naar ons toe en geeft toe dat hij het ons niet makkelijk maakt. Dit kon hij niet voorzien. We verliezen veel kostbare tijd. 

We gaan terug vanwaar we gekomen zijn. We besluiten om ons deze keer van de steile heuvel af te laten glijden, en gaan op ons zitvlak zitten. Dat gaat goed! 

Ruben stelt voor dat we langs de oever van het meer gaan. Dat is de enige oplossing. Ondertussen krijg ik serieus last van mijn tenen en duimen. Mijn ledematen lijken wel bevroren, want ik heb er geen gevoel meer in. Lichte paniek. Gelukkig heeft Ruben nog voetwarmers bij zich, en even later hebben mijn voeten het heerlijk warm. Ik heb mijn laatste warmers immers gespaard voor morgen, tijdens de terugtocht. Ik ben blij dat ik mij verder niet te warm heb aangekleed, want het voelt prima zo. Goede kledingkeuze! Die achterstand haal ik zo weer in...

Onderweg stoppen we eerst even om een broodje van onze lunch te nuttigen, want we zullen veel later dan gepland op onze lunchplek aankomen. Het is belangrijk dat onze energievoorraad op peil blijft. 

Ruben belooft ons dat we nu het ergste achter de rug hebben. Tijd voor een welverdiende pauze in de kota (ik geloof dat er 'plaats van vissen' in de naam staat, want elke kota heeft een naam) én een toiletbezoek.

Ruben start meteen met een vuur te maken. Dát heb ik dus ook gezien en geleerd tijdens deze reis. We mogen onze sneeuwschoenen uitdoen, zetten ons rond het vuur en krijgen een heerlijk bord paddenstoelensoep voorgeschoteld. Onze kuksa wordt gevuld met warme thee of koffie. De soep is heerlijk, en ik vraag nog een beetje bij. Nu zijn we volledig opgeladen om de laatste 2 km aan te vatten. 

Ondertussen begint het al te schemeren. We halen onze hoofdlampjes tevoorschijn. Ik neem mijn waterfles uit mijn rugzak en merk dat het water intussen al half bevroren is, want mijn fles zit vol ijskristallen! 

Het wordt nu gauw donker. We moeten nog één meer oversteken en dan nog een stukje bos trotseren. Voor mij is het laatste stuk dat nu komt absoluut een hoogtepunt. We zetten er allemaal stevig de pas in, want we ruiken onze stal. Links van mij, in zuidelijke richting, merk ik een heldere ster op. Zou dat Jupiter zijn? Stiekem ben ik dankbaar dat we in het donker aankomen: enkel het gekraak van de sneeuw onder je, een oneindig weidse vlakte rondom je, een onmetelijke stilte én bovenal een heldere, uitgestrekte sterrenhemel boven je... Er zijn momenten die zullen bijblijven, en dít is er voor mij zo één! Ik focus me op Jupiter. Ruben roept ons al enthousiast toe vanuit de verte: "Ik denk dat ik een huis zie...". 

Aangekomen passeren we eerst buiten de toiletten (lees = een houten plank met een gat in) en de sauna. In het huisje zelf is geen elektriciteit. We doen buiten eerst onze sneeuwschoenen uit en zetten onze wandelstokken weg, alvorens binnen te gaan en onze laarzen in de inkomhal te zetten. 

Nadien worden de kamers en bedden verdeeld. Velen vergeten in al hun euforie dat er natuurlijk in elke kamer eerst nog een vuur aangemaakt moet worden. Eens het haardvuur brandt, warmt het geleidelijk op. Van -25° tot een behoorlijk aangename kamertemperatuur. 

Beneden zijn twee stapelbedden in de woonkamer en twee in een aparte kamer, en boven ook nog twee kamers met elk twee stapelbedden. Ik deel op de bovenverdieping een kamer. 

We zetten ons aan de lange tafel. Ruben heeft iets lekkers voorzien om op te warmen. Een soort hutsepot met rode biet en augurken. Als dessert is er een soort cake. 

Bedtijd! Andermaal is er noorderlicht te zien vannacht, maar dat laat ik deze keer aan mij voorbij gaan.

We krijgen een slaapzak én een deken, maar de temperatuur in de kamer is intussen zo aangenaam warm dat ik enkel gebruik maak van het deken. We spreken af dat wie 's nachts naar buiten moet om te plassen eerst de kachel even aanvult. Helaas zitten we opgescheept met een snurker, dus ook deze nacht is er van slapen vrijwel geen sprake voor mij. Rond half 2 ga ik even naar ons uitgedoofde vuurtje kijkje, en slaag ik erin om het aan de praat te krijgen. 

Even later hoor ik een reisgenoot de kamer verlaten voor een toiletbezoek. Ik besluit te wachten tot ze terug is, om haar af te lossen. Ik gooi nog een blok hout in de kachel. Nu zijn we alvast zoet tot morgenvroeg. Het is al tegen half 5 wanneer ik eindelijk indommel. Er is geen uur gezegd, en het is half 9 wanneer we wakker worden. Tijd genoeg echter voor een eenvoudig, smakelijk ontbijtje. Ruben zorgt heel goed voor ons. "Jullie hebben nu als groep sisu* getoond." (*een Fins begrip wat zoveel betekent als: 'De reservetank energie die we aanboren als we aan het eind van onze mentale en fysieke krachten denken te zijn.'). 

Iedereen heeft zich zeker overtroffen tijdens de wandeling gisteren. Als de nood het hoogst is, is Ruben nabij. :) Hij belooft dat de wandeling terug naar de camping een eitje wordt... en dat wordt het inderdaad. Onze sneeuwschoenen staan instap klaar op ons te wachten. Er worden vandaag geen hoogtemeters afgewerkt, buiten een kleine heuvel in het begin van de route. 

We wandelen weldra op een plateau (voor zover je daar van kan spreken in Finland), en genieten ten volle van de omgeving. We passeren ook enkele huisjes.

De terugtocht verloopt vlot, alleen staat er vandaag een ijzige wind. Al een geluk dat we vandaag niet moeten ijsvissen! Afhankelijk van hoe de wind staat, hebben we er nu en dan last van. Vooral als we een meer oversteken snijdt de wind verraderlijk in ons gezicht. Een bivakmuts dragen is dan ook inderdaad een must. Ruben spot zelfs wat ijs op mijn wangen en verwijdert het meteen. Sommigen hebben gratis witte mascara gekregen. Grappig om te zien! 

We naderen alweer onze tussentijdse lunchplaats (dezelfde als de vorige dag). We grillen worsten in het open vuur en eten er een stuk brood bij. Super gezellig! We stoppen nog even bij de oudste berk uit de omgeving, en volgen dan op ons gemak het langlaufspoor terug naar de camping. We zijn, voor de verandering, ruim op tijd terug. Het is nog maar half drie. Dit avontuur zullen we niet snel vergeten! 

Ook Kari is al aanwezig in het hoofdgebouw. Hij zal ons morgen begeleiden bij de sneeuwscootertocht. We delen allemaal een scooter per twee, en splitsen ons op in drie groepen. Wij vormen de ochtendploeg. De laatste groep van de dag rijdt volledig in het donker. 

Aangezien ik mijn geld bij mij heb, maak ik van de gelegenheid gebruik om souveniers te shoppen voor het thuisfront. Voor Ruben hebben we ook een kaartje voorzien. Ik vond de week héél geslaagd, dus ik gun hem alvast een flinke fooi. 

De rest van de namiddag zijn we vrij om te doen wat we willen. Sommigen opteren ervoor om nog even sleetje te gaan rijden, maar ik besef dat ik nog één kans heb om de sauna in ons huisje uit te proberen. Ik zet hem op het maximum en laat hem alvast een uurtje opwarmen, terwijl ik ondertussen mijn rugzak uitlaad en mij installeer. 

Ik neem een volle emmer water mee de sauna in, en start direct met de opgietsessie. Ik gebruik bijna de volle emmer, maar het wordt helaas niet zo warm dat ik ervan ga zweten. Later krijg ik te horen dat je gemakkelijk twee volle emmers moet gebruiken. Ach,... volgende keer beter! Ik geniet nog even van ons knusse huisje, gooi de laatste houtblokken in het vuur (jawel, we staan volledig in het rood!), en geniet van een appel en een minutesoepje. 

Morgen wacht onze laatste dag. Ik zal het knetterende haardvuur op de achtergrond missen, wanneer we al lang in ons knusse bed liggen. De kleine dingen des levens...

op weg naar onze overnachtingsplaats Hukantupa

we toonden een sterk staaltje sisu...

we passeerden met grote regelmaat een meer

uiteraard heeft onze reisleider een gedetailleerde wandelkaart

de oneindig uitgestrekte taiga

met sneeuwschoenen wandelen is even wennen...

ik had het niet te warm en niet te koud, enkel mijn handen en voeten hebben koude geleden

weidse landschappen...

een groepsfoto mocht niet ontbreken!

de laagstaande zon werpt een mooie oranje gloed over de bomen

ijssculpturen

de Finse wildernis

bij helder weer tonen zonsondergangen hun mooiste pasteltinten 

bij het oversteken van een meer is het handig dat iedereen een eigen spoor maakt

het is ruim 17 uur en pikkedonker wanneer we eindelijk aankomen bij het huisje, een hoogtepunt voor mij!

onze wildernishut Hukantupa

we maken ons klaar voor de terugtocht

onze lunchplek halverwege

worsten grillen aan een spiesje in het open vuur (helaas zijn het geen marshmallows, maar ik kan mijn bucketlist wél afstrepen)

DEEL 4: Ze bijten niet vandaag...

Een nieuwe dag is aangebroken, al heb ik een hard nachtje achter de rug. Desondanks voel ik mij merkwaardig fit. Zou het koude klimaat mijn hersenen een extra dopamineshot bezorgen? 

In de voormiddag gaan we ijsvissen. Lang geleden heb ik wel eens een hengel vastgehad (waaronder op de kermis, haha), maar toch klasseer ik deze activiteit als volledig nieuw voor mij. Ook de condities voor het ijsvissen zijn vandaag optimaal: het is droog weer, niet overdreven koud en er staat niet te veel wind. Stuk voor stuk gunstige omstandigheden.

In het hoofdgebouw hangt een poster met illustraties van al de vissen die hier kunnen voorkomen, en dat zijn er heel wat. Ruben duidt er een viertal aan en noemt ze bij naam. Naar het schijnt zit er heel wat vis in de meren, maar dat is natuurlijk nog geen garantie op een goede vangst. 

Voor deze activiteit moeten we ons extra warm aankleden omdat we veel stilstaan, dus heb ik ook mijn bivakmuts en overall aangedaan. Evenals mijn dunne en dikke handschoenen. 

We nemen een klapstoeltje mee, en daar hangt ook een tas aan voor 'onze vangst'. Ik verheug mij al op een heerlijke visschotel vanavond! Zelf ben ik een enorme visliefhebber en het moet gezegd: de vis die hier gevangen wordt (waaronder de wilde zalm) is op en top een natuurproduct. Ik proef duidelijk een verschil in smaak tussen de zalm én de bewerkte zalm zoals wij die in België verpakt in de winkel kopen. 

We begeven ons naar het meer, alwaar Ruben aan de demonstratie begint. Er begint mist op te komen.

Allereerst moeten we voor onszelf ergens een plekje bepalen. De meesten kiezen voor een plaats aan de rand van het meer, op enkele meters afstand van elkaar. Ik waag mijn kans, voor de verandering, iets verder weg van de oever. 

We maken ons plekje sneeuwvrij, zodat we een gat kunnen boren in het ijs. Aangezien er slechts twee schroefboren beschikbaar zijn, moeten we dus een beetje geduld oefenen. Het boren zelf duurt wel enkele minuten, omdat de dikte van het ijs ongeveer 40 cm dik is. Je hoort én voelt het als de boor door het ijs heen is. 

Vervolgens scheppen we het overtollige ijs uit het gat, om de doorgang zoveel mogelijk open te laten. Bij deze temperatuur (-15°C) vriest het gat onmiddellijk weer dicht, dus regelmatig scheppen is de boodschap. Ruben zorgt voor aas. Ik laat de draad van mijn hengel helemaal naar beneden gaan, tot ik voel dat de bodem is bereikt. Dan haal ik hem met vijf toerentallen iets naar boven. Ziezo, nu mag de vis bijten! 

Hier en daar hoor ik al enthousiaste geluiden. Meestal gaat het om piepkleine exemplaren, maar af en toe is er ook een iets grotere vis bij. Ik ben blij voor hen, maar zelf zit ik al een tijdje op hete kolen (én op een ijskoude stoel :)) Ik probeer mijn hengel zo weinig mogelijk te bewegen, om ze een halve meter onder mij niet te doen schrikken.

Na een tijdje controleer ik of mijn aas er nog aan hangt. Dat blijkt het geval te zijn, maar ondertussen is het bevroren. Even verderop hangt iemand zijn hengel in de knoop. Operatie Ruben, want die moet eerst even ontward worden. 

Ondertussen hebben de meesten al minstens één visje gevangen. Het record is zelfs zes vissen! Ruben besluit om nóg meer aas aan mijn hengel te hangen (vrijwel aan elk haakje één), in de hoop dat dit misschien zal helpen. De meesten zijn al teruggegaan, maar ik wil nog even volhouden. 

Het is kennelijk een kwestie van geluk hebben, maar ik vrees dat het toch niet voor vandaag zal zijn. Achteraf ben ik toch wel een beetje ontgoocheld. Ik had maar al te graag willen 'pronken' met mijn vangst, maar het heeft niet mogen zijn... Ze bijten niet vandaag. Ik heb een koffie nodig om mijn teleurstelling door te spoelen (al heb ik inmiddels toch thee leren drinken).

Na de lunch (die dagelijks bestaat uit een stevige maaltijdsoep, zoals ik die zelf thuis graag het liefste maak) worden we met de bus opgehaald om naar de dichtstbijzijnde rendierboerderij te gaan. Onze reisleider Ruben heeft nu (welverdiend!) een half dagje vrij gekregen. Helaas laat de chauffeur een klein halfuurtje op zich wachten. Er wordt ons verzekerd dat dit geen invloed heeft op het programma. Wanneer we eenmaal op de bus zitten moeten we onze mondkapjes weer opzetten. Het is een comfortabele bus, en de rit naar de rendierboerderij duurt een klein uurtje. Onderweg zijn we allemaal uitgeteld. Ik merk dat ik plots heel slaperig word en voel de naweeën van afgelopen nacht op mij doorwerken, maar dat geldt duidelijk niet voor mij alleen... 

Ter plekke zijn ze reeds op de hoogte van onze late komst. We gaan eerst een ritje maken op de rendierslee. Per twee mogen we op de slee om een klein rondje te maken. De uitbaatster legt uit dat rendieren erg koppig kunnen zijn, dus een plotse versnelling is niet uitgesloten. Het is ook mogelijk dat het rendier 'alleen' terugkomt zonder passagiers... We schrikken ons een aap wanneer we enkele tellen later een omgekantelde slee zien. Toevallig waren mijn reisgenoten hun eigen val aan het filmen. Hilarisch om dit filmpje na afloop terug te zien! Wij kiezen voor het rustige rendier, en bij ons verloopt de rit dan ook zonder enig probleem. 

De schemering treedt in, dus goede foto's nemen wordt moeilijk. We worden meegetroond naar een soort kota, waar een gezellig vuur voor ons brandt. We krijgen een diepgaande uitleg over het leven en werk op de rendierboerderij. We krijgen hierbij een lekkere rookworst voorgeschoteld, thee en een heerlijk koekje van eigen makelij. 

De rendieren lopen hier in de zomer vrij rond in de bossen, maar wanneer het herfst wordt en ze moeilijker eten vinden worden ze hier opgevangen. Vaak vinden ze de weg zelf al naar de poort, want ze onthouden dat. In de lente worden ze weer vrijgelaten. Ze worden ook gechipt, zodat ze gevolgd kunnen worden. Men gebruikt de rendieren niet alleen voor hun vlees, maar ook voor toerisme (rendiertochten,...). Er worden heel wat vragen gesteld. De uitleg is héél interessant. 

Daarna mogen we een kijkje gaan nemen bij de kleintjes, en we mogen hen ook voederen. Vanaf vier jaar is een rendier volwassen. 

De rendierboerderij: https://palosaarenporotila.fi/en/ heeft ook een bescheiden winkel. Er zijn onder andere rendiervellen en geweien te koop. De uitbaatster geeft hier ook nog wat duiding bij. Zo'n mannelijk gewei weegt als lood! Na wat wikken en wegen heb ik mijn souveniers gekozen, waaronder onder meer een magneet van Kuusamo. Als geschenk krijgen we allemaal ons 'Reindeer driving licence', met de belofte om vijf jaar later terug te komen (om ons certificaat te vernieuwen). 

Die dame mag al blij zijn dat ze mij niet aan het stuur van een wagen heeft bezig gezien, want hoewel ik (wonder boven wonder) mijn rijbewijs heb behaald, ging dat bepaald niet zonder slag of stoot. Maar ja, je bent een bikkel of je bent het niet hé!?

Ook vannacht zijn de kansen op noorderlicht groot. Om 20 uur liggen wij echter al onder zeil. Morgen wacht immers een zware dag(tocht) naar onze wildernishut Hukantupa.

warm ingeduffeld, dus inclusief een bivakmuts (die ik, omwille van condensatie, niet volledig over mijn neus trek) en natuurlijk een overall en laarzen

Ruben demonstreert, tijdens de activiteit van het ijsvissen

het meer is vandaag in mist gehuld, wat enkele mooie foto's oplevert

aan de slag!

foggy...

ijsvissen is een koude activiteit

af en toe met een lepel ijs scheppen om er voor te zorgen dat het gat niet dicht vriest

dat gat boren is een hele klus!

....maar de vis wil niet bijten vandaag, helaas pindakaas

een bezoek aan een plaatselijke rendierboerderij

dit rendier slaagde erin om zijn passagiers van zich af te schudden (gelukkig valt men altijd zacht in de sneeuw bij een mogelijke val)

een rendierritje duurt slechts een halve kilometer

in de boerderij is ook een kleine winkel gevestigd