DEEL 2: Belgische bikkel

De ringtoon van mijn smartphone gaat over. Wakker worden, Nele! ...En ik ben er helemaal klaar voor! We verzamelen druppelsgewijs aan het ontbijt. Er is keuze tussen allerlei soorten broodjes, twee soorten natuuryoghurt, verse croissants, vier soorten ontbijtgranen, fruitsap en appelsap, gebakken en/of een gekookt ei, spek en worstjes, havermout, vis, groenten,... ...en dit alles zélfs afgestemd op de voorziene activiteit van de dag. Je kan de activiteiten hier namelijk onderverdelen in 'koude, rustige' activiteiten zoals ijsvissen en de huskytocht, maar ook 'warme, intensieve activiteiten' zoals langlaufen en sneeuwwandelen. Het spreekt voor zich dat we voor deze laatste categorie véél energie nodig zullen hebben. 

De honden staan ons al enthousiast op te wachten. Hun geblaf gaat door merg en been. We splitsen ons op in twee gelijke groepen. Ons groepje gaat eerst aan de slag met de iglo, terwijl de andere groep ondertussen de huskytocht gaat doen. We krijgen eerst uitgebreid de tijd om met de honden kennis te maken en hen te knuffelen. Tijd voor een eerste fotoshoot, en de flitsen vliegen dan ook in het rond! Vervolgens wordt onze aandacht gevraagd voor een deskundige uitleg over hoe wij de huskyslee moeten besturen. Ik begrijp uit de uitleg dat het vooral een kwestie is van evenwicht houden, en dat deze activiteit niet geheel zonder gevaar is. 

Nadien vertrekt de eerste groep, terwijl ons groepje Ruben volgt. We merken ter plaatse op dat er reeds twee iglo's staan. Deze zijn vorige week al gemaakt door onze voorgangers. Ruben geeft eerst een woordje uitleg. Een quinzhee was voor de Sami (= de oorspronkelijk nomadische bewoners die Noord-Europa bevolkten) bovenal een schuilplaats, een manier om beschutting te zoeken tegen de extreme koude. Sneeuw isoleert immers, en vandaar dat het binnen in de iglo ongeveer rond het vriespunt ligt. 

In het Hoge Noorden worden iglo's gemaakt van blokken ijs, maar wij maken hier onze variant met losse sneeuw (= een hol van sneeuw). In Finland wordt er zélfs onderscheid gemaakt tussen de vele verschillende soorten, ofwel lagen, sneeuw. Elke laag heeft immers een specifieke naam, zo heb ik vernomen.

Ruben zet ons op weg, maar wij moeten als groep bepalen waar en hoe we onze quinzhee bouwen. We krijgen alvast allemaal gereedschap: een schop. Hiermee maken we eerst een cirkel in de sneeuw om te bepalen hoe groot onze iglo moet worden. Vervolgens scheppen we sneeuw in de cirkel tot een sneeuwhoop die overal hoog en bol genoeg is. We kloppen er op het einde met onze schoppen op om alle lucht er uit te krijgen, zodat hij zeker stevig genoeg is. We steken overal in de iglo satéstokjes van ongeveer 30 cm, want we moeten de iglo morgen ook nog uithollen. De stokjes zijn een hulpmiddel om te bepalen tot waar we moeten graven. Nu laten we de iglo een nachtje met rust. Op dit moment is het té zacht weer om hem uit te hollen, waardoor het risico bestaat dat hij instort.

Als we klaar zijn (en dat gaat vlot), is het onze beurt voor de huskytocht. We reppen ons naar het andere meer aan de overkant én we zien de anderen al van ver aankomen. Het is een prachtig gezicht. We maken van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te nemen. 

Per twee krijgen we een slee, die wordt voorgetrokken door zes honden. In het begin geraken ze even verstrengeld in elkaar, maar dat probleem wordt meteen opgelost. Wij nemen de voorste slee. Voor ons rijdt een sneeuwscooter, uit veiligheidsoverwegingen en ook om te kijken of iedereen wel mee is. Ik besluit om eerst te rijden. 

Ongeveer in de helft van de rit stoppen we even, zodat we kunnen wisselen van plaats. Ik ga meteen met twee voeten op de rem staan (want als ik dat niet doe is dit het signaal voor de honden dat ze mogen vertrekken). We moeten even wachten tot iedereen zijn of haar positie heeft ingenomen... en hop, daar gaan we! "Mennä!!", roep ik de honden geregeld toe. 

Het is ondertussen lichtjes gaan sneeuwen, wat het winterse landschap in een extra sprookjesachtige gloed dompelt. Ik merk dat het rijden zelf verrassend vlot verloopt. Ik probeer het zojuist aangeleerde in de praktijk toe te passen (bijvoorbeeld: een beetje remmen als we de heuvel af gaan, mee van de slee gaan als het bergop gaat en de honden wat extra hulp nodig hebben). Af en toe kijk ik om of de anderen niet te dicht naderen. De achterste honden trekken het hardste, maar over het algemeen luisteren ze prima. Ze raken op geen enkel moment met elkaar in de knoop.

Met een specifiek armgebaar communiceren we met de andere groepjes. We moeten enkel vertragen of stoppen als de sneeuwscooter stopt, dus wij moeten niet speciaal afstand houden. 

Ik merk op dat onze honden af en toe een beetje aan de tamme kant zijn, dus stap ik van mijn slee om hen te motiveren. Ze hebben natuurlijk al de hele voormiddag hun best moeten doen...

Na enige tijd ga ik op de slee zitten. Mijn beurt om te genieten van het landschap en foto's en filmpjes te maken. Ik test meteen ook mijn omklapbare selfiescherm. Na afloop nemen we afscheid van de honden. Dat hebben ze goed gedaan. Mijn eerste échte activiteit in de sneeuw is nu een feit. Al één item om van mijn begeerde bucketlist af te strepen.

We bekomen even in het hoofdgebouw, onder het genot van een kop koffie (of thee voor de liefhebbers) én koekjes. De eerste ervaringen worden uitgewisseld. We zouden haast nog vergeten dat het vandaag de laatste dag van het jaar is. Ruben informeert ons dat we de overgang van oud op nieuw op gepaste wijze zullen vieren in de kota (= een soort Finse ronde blokhut), die gelegen is aan het meer.

Na het diner gaan we ons nog even opknappen. We spreken af in het gebouw dat vlak naast het hoofdgebouw gelegen is, voor het aperitief. Wanneer we voltallig zijn, komen even later onze reisleider Ruben en zijn collega Thomaz ons uitnodigen om mee te gaan naar de kota. We moeten wel even opletten, want de tegels binnen zijn spiegelglad. Gelukkig worden we vooraf gewaarschuwd. 

Rond een haardvuur staan allemaal bankjes in een cirkel. Achter deze bankjes staan tafels om onze jassen en spullen op te leggen. De twee sympathieke Britten zijn er ook bij. Ze komen naast mij zitten, en ik geraak met hen in gesprek. 

Algauw zitten we allemaal samen knus rond het haardvuur. We krijgen een kupilkabord en halen onze plastieken kuksa (= een Finse mok met één handvat) boven, die we cadeau hebben gekregen. We krijgen iets lekkers voorgeschoteld. Dat smaakt! 

Meteen daarna gaan we ons aan een typisch Finse traditie wagen met Nieuwjaar, namelijk het tingieten. Elk van ons krijgt een klein stukje tin in de vorm van een hoefijzer (het hoefijzer staat symbool voor geluk). Dit wordt gesmolten in een pannetje. Op het moment dat het tin smelt wordt het meteen in een emmer koud water gegooid. De uiteindelijke vorm die uit het water tevoorschijn komt vertelt de persoon iets over zijn of haar toekomst in het nieuwe jaar 2022. Spannend! Als het tin in stukjes breekt, dan zou je een jaar vol pech te wachten staan. Helaas voor hen was dit laatste wel bij sommigen het geval... 

Vervolgens wordt de tinnen vorm belicht tegen de muur, en uit de schaduw kan iedereen dan zijn of haar eigen interpretatie maken en de verbeelding de vrije loop laten. Heel erg leuk! 

Mijn vorm komt ongehavend uit de emmer. So far, so good. Het lijkt op een draaikolk, maar is eerder een gesloten vorm. 

Eén van beide Britten vindt dat de vorm op Nessie lijkt. Ik schrik hiervan, want dat is een rechtstreekse verwijzing naar Vanessa Verstappen. Ik vertel hen dat zij vorig jaar overleden is, en dat ze uitgerekend vandaag jarig is (en dat ik uiteraard aan haar denk!). "In dat geval is ze hier vast aanwezig." Ik bewaar het stukje tin goed, als een tastbare herinnering. 

Het duurt wel even voor iedereen aan de beurt is geweest, maar de activiteit is in elk geval nét gepast. We trekken naar buiten om de eerste minuten van 2022 feestelijk in te zetten. Ik ben het gewoon om Oudjaar alleen te vieren, maar dat is nu wel even anders. We krijgen allemaal een vuurwerkstokje en een glas champagne aangeboden. Dan kan het aftellen beginnen. Er werd ook écht vuurwerk afgestoken. Een zéér bijzondere, unieke overgang van oud naar nieuw... 

We gaan binnen gezellig nog wat nakaarten. Het nieuwe jaar is alvast op inspirerende en originele wijze ingezet! Vandaag was ik huskymenner, iglobouwer en tingieter in één dag, wow!! Dat kan ik maar mooi aanvullen op mijn CV ;) .

een quinzhee bouwen met een groepje van 8 mensen blijkt een fluitje van een cent

helemaal klaar voor onze huskytocht door de prachtige Finse natuur

...netjes synchroon (en wij rijden voorop)

kennismaking met de honden

een korte uitleg van hoe we de slee moeten besturen

                                       

de eerste groepsselfie is een feit

armgebaren zijn een manier om te communiceren (bijvoorbeeld wanneer de groep achter jou te dicht nadert)

ik voel mij warempel een echte huskymenner

de eerste groep komt aan

in de slee kan je je handen en camera onder het deken houden

selfie

het sprookjesachtige, feeërieke sneeuwlandschap

onze jonge reisleider Ruben, met op de achtergrond zijn collega Thomaz

gezellig oudjaar vieren in de kota

een Finse traditie met Nieuwjaar: een tinnen hoefijzer smelten

daar is wat te doen :)

Rara, wat brengt mij het nieuwe jaar? Stof tot nadenken...

een lekkere maaltijd wordt voorzien

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!

...Er wordt zelfs vuurwerk afgestoken!

DEEL 1: Suomi, in het spoor van de Sami

Beste lezers, 

Het (b)lijkt lang geleden dat ik de digitale pen nog eens heb gehanteerd. Wat is schrijven ook alweer? Zou het mij nog lukken? Laten we het gewoon proberen, want ik heb intussen stof genoeg om over te reflecteren!

Als ik het afgelopen 'corona'jaar 2021 zo overschouw (dit woord kwam volgens mij tot op heden nog niet voor in mijn vorige posts, dus dat zegt genoeg), dan zie ik dat dit jaar ongeveer een kopie is van 'corona'jaar 2020. Werken, eten, slapen, werken, eten, slapen,...zes (tot soms zelfs zeven) dagen lang aan één stuk door. De weken en maanden vlogen voorbij, als een grijsgedraaide langspeelplaat. 

Als een evenwichtskunstenaar balanceerde ik voortdurend op het slappe koord van mijn beide jobs om deze in evenwicht te houden. Twee drukke jaren waren het, waarin vrijwel geen plaats was voor verandering, verwondering, nieuwe invalshoeken of ervaringen. 

Enige stabiliteit vormt een uitstekende basis: een vaste routine, een vast loon,.... maar ik droomde er óók van om nog eens een écht avontuur te beleven (vooral sinds mijn beide reizen naar Zuid-Afrika (*zie zijbalk)). Het ligt in mijn natuur om af en toe van het gekende pad af te wijken (al wil ik mij hiermee voortaan zeker niet introduceren als een rebel). 

Ik had mijn rondreis naar Peru, die zou plaatsvinden in juli 2020, tot in de puntjes voorbereid ...tot de coronacrisis luid op de deur kwam bonzen. Een wake-up call, een mindfuck van jewelste. Mijn reis dreigde opnieuw uitgesteld te worden in coronajaar 2021, dus zocht ik begin dit jaar naar een alternatief binnen Europa. Het Hoge Noorden heeft mij altijd al aangesproken. Als er één Europees land op mijn lijstje staat, dan is dat Noorwegen of Finland. 

Ik vond de volgende reis terug op de website van de Nederlandse reisorganisatie Sawadee: https://www.sawadeereizen.be/groepsrondreizen/europa/finland/fwr-sneeuwsafari-nabij-de-poolcirkel/  Zij bieden een 8-daagse reis naar Fins Lapland, een sneeuwsafari nabij de poolcirkel. 

Ik vergeleek hun aanbod met o.a. dat van Koning Aap en Joker, maar vond dit reisvoorstel véél avontuurlijker (je overnacht onder andere in een echte Finse blokhut, trekt de wildernis in en bouwt samen met anderen een iglo waar je ook nog eens in mag overnachten). Ook de prijs was financieel een stuk aantrekkelijker. Ik herinner mij dat ik bij inschrijving één van de eerste deelnemers was. 

Het was dus niet echt voorzien (al stond Lapland zeker wel op mijn lijstje voor de toekomst), maar hier zou ik in elk geval een gans jaar naar kunnen uitkijken. Een highlight in mijn agenda. 

Omdat ik deels in het onderwijs sta, kán ik uiteraard enkel vakantie nemen tijdens de schoolvakanties. Het leek mij bovendien bijzonder om Nieuwjaar te vieren in een vreemd land. Maar natuurlijk was er ook nog corona die op de loer lag, en naarmate het einde van het jaar naderde nam die opnieuw aan kracht toe. 

Via de app van Sawadee kon ik vooraf al contact nemen met mijn medereizigers. Grappig dat het, op één koppel na, allemaal singles zijn! Ik blijk andermaal bij de jongste deelnemers van de groep te zijn. Deze reis was wel al ruim op voorhand volgeboekt. 

De eerste voorzichtige contacten werden gelegd. We zouden elkaar allemaal voor het eerst zien op de luchthaven van Schiphol. Spannend! 

Tot overmaat van ramp wijzigden de inreisregels voor Finland plotsklaps, een week voor de heenreis. Ik had het plan opgevat om een dagje eerder naar Amsterdam af te zakken om de stad te verkennen en enkele musea mee te pikken. Mooi niet dus, want de stad werd in een strenge lockdown gedompeld. Als klap op de vuurpijl moesten we ook nog eens een verplichte negatieve test voorleggen. Ik moest dus noodgedwongen heel mijn planning omgooien. Gelukkig lijd ik slechts enkele EURO's verlies voor mijn treintickets. Mijn hotelkosten worden 100% terugbetaald, dus dat is niet zo erg. Ik was wel enorm nerveus voor de confrontatie met mijn eerste neuswisser ooit. Straks zou ik op de valreep toch nog thuis moeten blijven,... maar de uitslag wees een negatief resultaat uit en dus mocht ik met een gerust hart vertrekken. 

Na ons kerstfeest had ik nog enkele vakantiedagen de tijd om op mijn gemak mijn koffer in te pakken. De heenvlucht vond immers midden in de week plaats, op een donderdagochtend. Mijn compressiezakken waren nu een welkome hulp met al die fleeces, jassen en skibroek. Mijn koffer woog 18,5 kilo. Ook mijn rugzak (handbagage) woog een stevige 8,5 kilo. Ik verplaatste hier en daar nog wat zaken van plaats, dus de extra inpakdagen waren zeker geen overbodige luxe. Gedurende deze dagen had ik eindelijk ook tijd om de instellingen van mijn nieuwe Canon Powershot 740 HS Camera te bestuderen en de parameters voor het noorderlicht correct in te stellen. 

Op woensdagmiddag 5 januari trok ik eerst met de trein van Herentals naar Antwerpen Centraal. Via de chat vernam ik eerderdat er nog één Belgische reisgenoot bij de deelnemers was. Aangezien ik mijn treinreis een dag eerder heb moeten cancelen, besloot ik dezelfde trein als hem te nemen. Hij wachtte mij op in Berchem station. Dit was een strategische zet, want we wisten dat de trein op dat uur overspoeld zou worden door Nederlandse reizigers (die hun land waren ontvlucht omwille van de heersende lockdown). En of we gelijk hadden! 

Mijn reisgenoot bleek een ervaren reiziger die de luchthaven van Amsterdam op zijn duimpje kende. Eenmaal ter plekke zochten we eerst slaapgelegenheid. Rond 4 uur in de ochtend, de volgende dag, begaven we ons rechtstreeks naar de check-in van (de aparte) hal 1. Ik vernam dat de luchtvaartmaatschappij Transavia een zusterbedrijf is van het grote KLM. 

....Het is opvallend rustig op de luchthaven. Bij de check-in geef ik per ongeluk mijn busabonnement in plaats van mijn identiteitskaart. Het meisje aan de balie moet er hartelijk om lachen! Zulke dingen gebeuren nu eenmaal als ik ietwat zenuwachtig ben. Verder wordt er niet eens naar mijn vaccinatiepaspoort gevraagd, maar wél naar mijn negatieve test. Ook de gezondheidsverklaring mag ik gerust achterwege laten. 

Wij begeven ons naar de gate, en onze medereizigers hebben kennelijk al kennis gemaakt met elkaar. Fijn! Ik herinner mij dat dit bij Koning Aap ook wel zo was, maar nu zijn we al met veel meer mensen. 

In het vliegtuig zijn niet alle plaatsen bezet. Naast mij zit niemand, en iedereen van onze groep zit verspreid. Ik zit vooraan op de vierde rij, aan het raam. Helaas heb ik er niet veel aan, want ik ben doodmoe en het is nog donker buiten omstreeks 6 uur. 

Ik ben erg nerveus voor mijn oren. Vooral tijdens het dalen krijg ik weer een drukkend gevoel in mijn hoofd, hoor ik verre stemmen op de achtergrond en doen mijn oren op een gegeven moment écht pijn (o.w.v. de onderdruk die ontstaat). Een tukkie doen is andermaal niet weggelegd voor mij. Eenmaal op gelijke hoogte gekomen is even wegzwijmelen het hoogste goed. 

Ter plekke aangekomen krijgen we de mededeling dat ze de landingsbaan nog vrij moeten maken, want het is op dit moment goed aan het sneeuwen. Met als gevolg dat ons vliegtuig vrolijk nog enkele rondjes boven de landingsbaan moet maken.

De kerstman (in de gedaante van een plastieken pop) staat ons al op te wachten op de luchthaven van Kuusamo. Vanuit deze kleine luchthaven vertrekken blijkbaar slechts twee vluchten, naar Kittilä en Helsinki. Nadat iedereen zijn of haar bagage heeft, gaan we richting exit. Daar staat onze reisleider Ruben ons op te wachten, en hij stelt zich voor: "Welkom! Ik ben Ruben en ik ben bioloog". Ik schrik ervan dat hij nog zo jong is. Dat had ik niet verwacht. Eén voor één gaat hij de namen op de lijst af. Tot onze grote opluchting zijn we voltallig. Onze reis kan beginnen! 

We vertrekken per minibus naar onze bestemming. Er is kennelijk voorzien dat iemand anders ons zou komen ophalen, maar die persoon was ziek gevallen. Jammer genoeg is er geen plaats meer voor onze reisbegeleider. Ik zit helemaal vooraan, en neem onderweg het landschap in me op. Het valt mij op dat het er net zo uitziet als de foto's uit de magazines. Sculpturale bomen. Taiga.

We zetten koers naar Hossa Kylmaluoma, onze verblijfplaats voor de hele week. Het is een groot domein, maar ligt vooral erg afgelegen. Er zijn geen winkels of eetgelegenheden in de buurt. Het natuurgebied is verder omgeven door tal van meren. Ik bedenk mij hoe anders het er moet uitzien in de zomer. Het is vandaag -4°, en dat is erg zacht. 

We verzamelen in het hoofdgebouw, en het eerste wat ik doe is verbinding zoeken met de wifi om ze thuis in te lichten dat we goed en wel zijn aangekomen op onze eindbestemming. Het hoofdgebouw heeft ook een kleine shop en restaurant, waar we elke dag zullen eten. We vernemen dat we de enige groep zijn, naast twee vriendelijke Britten en hun reisbegeleider Thomaz. We hoeven dus een week lang geen mondmasker te dragen, aangezien we uiteraard op onze locatie blijven. Wat een opluchting! 

Na de lunch (een heerlijke maaltijdsoep met wat salade om op krachten te komen) en wat praktische informatie over het verdere verloop van de reis, begeven we ons naar onze accommodatie. De meesten nemen een sleetje, wat handig is om de koffers door de sneeuw te vervoeren. Eén voor één nemen we een afslag. De huisjes liggen op loopafstand van elkaar, maar het onze is ruim 10 minuten stappen van het hoofdgebouw. 

We delen (bijna) allemaal een huisje per twee. Dit is voorzien van alle gemakken. Ik ben goed voorbereid, want ik heb zelfs minute soup, thee en honing meegenomen (hoewel deze laatste twee doorlopend te verkrijgen zijn in het hoofdgebouw). Die sauna moeten we zeker eens uitproberen! 

In onze cabin is ruimte voorzien voor 4 personen, maar we merken meteen dat er bijna geen opbergruimte is voor onze spullen of kledij. We besluiten het onderste bed van het stapelbed te gebruiken als slaapplek en het bovenste om onze kledij op uit te stallen (wat ik al handig gerangschikt had per setje voor elke activiteit). Er is ook een klein keukentje en uiteraard een haardvuur. Onze reisbegeleider Ruben (tevens ook een Belg) komt een korte uitleg geven over hoe alles werkt. Nu kan ons avontuur pas écht beginnen. 

In de namiddag hebben we vrij, maar die heb ik echt wel nodig om alles uit te pakken en mijzelf te installeren. Ik maak, zoals gebruikelijk, ook een video met een rondleiding van het huisje. Omdat het restaurant, door de geldende coronamaatregelen, reeds moet sluiten om 20 uur eten we altijd om 18 uur. Ik ben sowieso geen moeilijke eter, en lust alles. Het eten bestaat uit een buffet, maar van alles is er ruim voldoende. Er is water of koud bessensap om te drinken (of je kan aan de bar een drankje bestellen en moet dit dan noteren in het bijhorende boekje). Er wordt ook altijd een dessert voorzien. Alles is erg lekker, en ik doe mij aan alles tegoed. 

Na het avondmaal krijgen we een korte briefing voor morgen. We zullen ons opsplitsen in twee groepen. De ene groep gaat de huskytocht doen, terwijl de andere groep ondertussen de iglo gaat bouwen. Daarna wisselen de groepen. 

We spreken nog af met de ganse groep om een wandeling te maken in de omgeving. Er liggen enkele opties open. We kiezen ervoor om de weg af te leggen naar de hoofdbaan. Daar staat ook een groot bord met Kylmäluoma op. Ikzelf en twee andere meisjes blijven halverwege achter om enkele foto's te nemen. Ik ga van de weg af, en de sneeuw reikt effectief tot aan mijn knieën. Gelukkig hebben we ons hoofdlampje bij. Onmisbaar!

...En uiteraard is het morgen de laatste dag van het jaar. Ik kijk er naar uit, maar nu ben ik moe en is het tijd om dodo te doen. Om 21 uur liggen we in dromenland, en de wekker staat op 8 uur. Slaapwel!

*Vooraf had ik natuurlijk een bucketlist gemaakt. Hier volgt mijn lijstje:

-sneeuwballengevecht

-skiën of langlaufen

-onder de sterren slapen (...in een iglo?)

-rond een kampvuur zitten en marshmallows roosteren

-een sneeuwvlokje op je tong laten landen

-overnachten in een ijshotel (een iglo wordt ook goedgekeurd denk ik :))

-oud op nieuw in een ander land doorbrengen

-het noorderlicht zien

-in een iglo staan (of liggen)

-schaatsen op een bevroren meer

-een sneeuwengel maken

...En enkele van deze typische Finse souveniers hoop ik te scoren: 

-kuksa (= houten mok), jam, likeur (mint vodka), safety reflector, bessenlikeur, sami hat, (Fins mes), sormustin (= vingerhoed)

                                                  

we verkennen de omgeving, en de sneeuw reikt hier tot aan mijn knieën

ons vluchtschema, van Amsterdam naar Kuusamo

tijdens de landing is het hard aan het sneeuwen, en de landingsbaan moest eerst nog sneeuwvrij gemaakt worden

Kuusamo wordt ook wel gezien als de overgang van Noord-Finland naar Lapland (= een afzonderlijk gebied binnen Finland)

de eerste indrukken = wit, wit en nog eens wit

onze gezellige cabin

's middags wacht er een maaltijdsoep met een salade en koffie, thee en bessensap

desserttime, en dit bosbessentoetje was het beste van de week :)

een onderdeel van het ontbijtbuffet: dagelijks véél keuze en erg gevarieerd

een maaltijdsoep met groenten en stukken zalm, heerlijk!

een traditioneel Finse maaltijd: rendierstoofpotje, puree, augurk en (koude) veenbessen 

onze cabin

onze goed verlichte campingplaats

het hoofdgebouw/restaurant

de huisjes staan allemaal op loopafstand van elkaar

de kota, met daarachter het zuidelijk gelegen meer

uitzicht op één van de omliggende meren...

we passen allemaal precies rond de tafel

in de kota zitten we allemaal gezellig rond het haardvuur, maar let op voor de gladde tegels!

de omgeving verkennen...

***magic Lapland***