Pieter Embrechts kreeg dit jaar de eer te beurt om het geheel aan elkaar te praten volgens de (inmiddels vertrouwde) formule: hij koos een vijftal gasten uit die elk op hun manier een link hebben met de Nederlandse taal. Dit gebeurde al musicerend, al voordragend, al tekenend, al zingend én swingend.
De taal stond ook deze avond centraal (met een zorgvuldig uitgekozen scala aan songteksten en gedichten). Méér nog dan de vorige jaren lag de nadruk vooral op het 'muzikale' aspect.
Vooraleer de voorstelling begon, werden we in de foyer getrakteerd op enkele kortverhalen, geschreven door auteur Andy Fierens. Deze werden ons ten gehore gebracht door vier sprekende mensdieren.
De zaal zelf zat vol, wat het succes van dit evenement nogmaals onderstreepte. Ditmaal zat ik bijna helemaal vanboven, waardoor ik een mooi overzicht op de zaal had vanuit mijn plekje in het midden.
Het viel mij op - en dat gold niet alleen voor deze avond - dat er veel jongeren en tieners aanwezig waren. Zij ruilden blijkbaar hun avondje fuiven even in om een vleugje cultuur te komen opsnuiven, en dat vond ik wel tof. Of ze kwamen natuurlijk allemaal voor de charmante en uiterst grappige gastheer/curator Pieter Embrechts!
In deze derde editie kwamen toch weer enkele nieuwe ingrediënten aan bod, zoals de verslaggeving van een illustratrice en het invoegen van leuke filmpjes.
Het was wellicht de meest dynamische voorstelling tot nog toe, want zelfs het publiek werd op actieve wijze betrokken bij het gebeuren.
Er zat enorm veel afwisseling in: mensen kwamen op en verdwenen weer (soms als een dief in de nacht) van het podium.
Pieter kondigde tussentijds zijn gasten aan, of begon soms actief met zijn muzikale gasten mee te zingen en te musiceren. Hij speelde zijn rol van gastheer met verve, en was een perfecte gids. Af en toe een komische twist deed wonderen om de aandacht van het publiek scherp te houden.
Met de algemene kwaliteit zat het echt zeer goed. Ik had de indruk dat het niveau nog een tikje hoger lag dan bij de voorbije twee edities. Dat merkte ik trouwens ook aan de reacties van het publiek. Ik voelde dat over alles goed nagedacht was: de teksten, de keuze van de gasten, de verschillende optredens,...
De voorstelling begon met het tonen van een kort filmpje op een groot scherm. Een man (later vernemen we van Pieter dat hij uit een psychiatrische instelling kwam) speelde een stukje op zijn klarinet. Dan verscheen Pieter zelf op het podium en werd het filmpje herhaald, maar dan samen met zijn zangstem en gitaar. Ik kende hem enkel als acteur van de serie 'De Rodenburgs', maar hier ontdekte ik dat hij ook niet onaardig zingt.
Na een korte verwelkoming en voorstelling zong hij een eigen nummer met zijn gitaar. Op de achtergrond werd simultaan een filmpje getoond, met daarin een vrouw uit diezelfde instelling. Het ging over een vrouw die weigerde volwassen te worden, en zich daardoor afzette tegen de maatschappij. Zot zijn doet geen zeer.
In het eerste gedeelte werden de gasten één voor één voorgesteld aan het publiek. Het muzikale duo 'De Anale Fase' mocht de spits afbijten, met een tweestemmig spel aan de piano. Nadien speelden zij nog een twee- of drietal nummers. De vrouwelijke helft van het duo speelde regelmatig cornet. Het was een afwisseling tussen zang en muziek.
Stiekem kwam illustratrice Sabien Clement het gezelschap vervoegen. Zij nam plaats achter een tafeltje en maakte een tekening bij een aantal van de nummers. Hiervoor gebruikte zij haar typische en favoriete materialen: balpen en kleurkrijtjes. Van haar hand is ook het ontwerp van de affiche (*zie onderaan). Dit alles kon gevolgd worden op groot scherm.
Sabien is inmiddels tot een doorgedreven stilering gekomen in haar tekenwerk, en heeft een geoefende en ervaren hand.
Ik heb zelf één keer live, en plein publique, getekend en kan u verzekeren: dat is best moeilijk. Zeker als je onvoorbereid bent en de teksten niet op voorhand kent. De timing van de tekeningen was in ieder geval perfect. Er stond ook geen lijn teveel, en zoals een meisje uit het publiek na afloop vertelde: "Zij kan nog een veiling organiseren van haar tekeningen!".
Mijn favoriete moment was vlak voor de pauze, toen het de beurt was aan de Nederlandse zangeres Eefje De Visser. Zij heeft echt een zéér speciaal, uniek stemgeluid. Het niveau van één of andere talentenjacht zou zij moeiteloos overschrijden. Vooral het nummer in combinatie met het tekenwerk van Sabien vond ik weergaloos. Het ging over een vrouw die opstond uit de zee, een heel poëtisch nummer.
Omdat ik het tekenen zo gespannen aan het volgen was, had ik helaas minder aandacht voor de teksten.
Voor mij was dit het hoogtepunt van de avond.
Verder was er de meest humoristische gast van de avond: dichter Jilali Bennani. Hij zorgde voor een flinke dosis slam poetry. Een sterk optreden! Je moet het maar doen om een minutenlange woordenvloed zonder dralen, blikken of zelfs maar blozen op het publiek los te laten. Bovendien was er een fijne interactie merkbaar met het publiek. Voor mij was het echt heerlijk om naar te luisteren. Hij maakt er overigens een gewoonte van om bij elk optreden een foto te nemen van de zaal.
Dan was er nog Tom Pintens, die ook enkele songs van eigen hand bracht. Hij is als zanger bekend van onder andere het nummer: 'In Charleroi'. Dit nummer bracht hij trouwens ook deze avond, in het gezelschap van zijn gitaar én met de voltallige medewerking van Pieter Embrechts en De Anale Fase.
Tijdens de tweede helft werd er gepeild naar de inspiratiebronnen van de 'eregasten', waaronder die van Pieter zelf. Waar halen zij de mosterd vandaan voor hun eigen creaties? In sommige gevallen werd er verwezen naar schrijvers en veelal muzikanten. Enkel Tom Pintens beantwoordde deze vraag volledig blanco.
De Anale Fase is altijd erg geïnspireerd geweest door het schattige Disneyfiguurtje Winnie the pooh. Zij lazen hiervan twee fragmenten voor uit een boekje. Jaja, prima materiaal voor een song in Do Groot, hun favoriete toonaard. Is iedereen mee, of eerder in mineur door dit nieuwtje?
Jilali Bennani schotelde ons enkele voorbeelden voor uit zijn eigen genre. Eefje De Visser bracht op een gevoelige manier een persoonlijke benadering van een song van haar grote, muzikale idool Blondie.
Er was echter nog een speciale eindact! Voor het laatste nummer werden alle eregasten, samen met Pieter, op het podium verzameld. Zij zongen allemaal samen het refrein, en dat was leuk. Er werd op los geïmproviseerd... Het applaus van het publiek was oorverdovend. Bij het bisnummer werd het publiek verzocht mee te zingen en zelfs recht te staan en mee te shaken. De zaal ging uit zijn dak! Zo te horen aan de aantal decibels leek deze editie de meest geslaagde.
Omstreeks elf uur keerden we allen tevreden huiswaarts. Dit ticket was zijn geld dubbel en dwars waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten