Die avond vond namelijk in Utrecht een speciale, extra feestelijke 30ste editie plaats van 'de Nacht van de Poëzie'. Het evenement was een vuurdoop voor mij, dus ik wist niet wat ik er als verknocht poëzieliefhebber van moest verwachten. Nieuwsgierig was ik in alle geval. Ik zou er immers iemand ontmoeten wiens werk mij enorm verwondert, aanspreekt en inspireert...
Het ganzenbord opgesteld, de teerlingen geworpen... Mondjesmaat sloeg ik mij er doorheen: stap één ticket zien te bemachtigen voor 'de Nacht van de Poëzie', stap twee treinticket regelen, stap drie een slaapplaats versieren, stap vier onmogelijk veel plannetjes uitprinten om dwalingen te voorkomen (maar 't is een ganzenbord, dus we kunnen enkel vooruit of achteruit ;)), stap vijf een aangename verrassing (waarover later in dit verslag meer). De opluchting was groot toen dit alles geregeld was. Stapje voor stapje kwam ik dichter bij mijn bestemming...
Stations met de potentie in zich van een vlieghaven zoals die van Utrecht kun je maar beter vermijden, en bijna vreesde ik dat mijn zo lang verwachte rendez-vous in het water zou vallen. Uiteindelijk vonden wij -het gezelschap bestond ondertussen al uit vier mensen- toch een uitgang, en in zeven haasten begaf ik mij op goed geluk naar mijn eindebestemming; boekhandel de Sleghte. Ik liep en liep en liep onvermoeibaar verder door de drukke massa... En wat meer is: ik zocht en vond!! Mijn ontmoeting met Jo Govaerts!
Zoveel prangende vragen kregen eindelijk, eindelijk een antwoord. Uiteraard had ik nog véél meer vragen over van alles en nog wat, maar door al die spanning van het moment vergat ik ze gewoon te stellen. Ik prees mijzelf ongelooflijk gelukkig met deze ontmoeting.
Mijn bundeltjes werden zorgvuldig gesigneerd, en natuurlijk mocht een foto samen niet ontbreken! Er werden ook cadeautjes uitgewisseld. Bij het zoeken naar mijn B&B, na afloop van het gesprek, bleek dat geen van ons beide fatsoenlijk kon kaartlezen.
Na kort kennis gemaakt te hebben met Claudia, de kunstzinnige dame die mij onderdak kon bieden in haar bed and breakfast, begaf ik mij naar de stadsschouwburg, waar de Nacht zou plaatsvinden. Claudia had mij een plannetje bezorgd, met daarop de kortste weg aangeduid. Ik was goed voorbereid naar hier gekomen, dus ik wist wat er allemaal op het programma stond. Met ongeveer de helft van de dichters die kwamen optreden maakte ik vandaag voor het eerst kennis.
Bij het binnenkomen een gezellig geroezemoes. Voor iedereen was er een gratis Nachtbundel voorzien, met daarin werk van alle dichters die dit jaar kwamen optreden. Er hingen overal portretten van de dichters aan de muren. Knusse zetels en tafeltjes met daarop zoetigheid en exemplaren van de vorige edities, maakten het plaatje compleet.
De presentatie was in handen van Ingmar Heytze en Jeroen van Merwijk. Zij wisselden elkaar vlot af tijdens de aankondigingen. Het leek wel of de Nacht, met de avond die vorderde, zijn kousen inruilde voor een stevig paar loopschoenen. Zo te oordelen naar het tempo van de opeenvolgingen van de dichters.
Er kwamen telkens drie dichters aan bod, afgewisseld (of onderbroken) door een entre'act.
Persoonlijk vond ik die entre'acts stuk voor stuk van een ongewoon hoog niveau. Het begon al met een ijzersterke intro: de brassband van het Leger des Heils bracht enkele mooie muziekwerken ten gehoor. Met mijn geoefend oor en blaasinstrument in gedachten kon ik hen zelden (of nooit?) op een valse noot betrappen.
Het pianospel van Reinbert de Leeuw vond ik ronduit 'legendarisch'. Gewoonweg adembenemend mooi... In mijn geval betekende dit puur genieten en de ogen sluiten tot de nagalm van de laatste noot was weggestorven. De sprekende stilte in de zaal enkele seconden na afloop sprak echt boekdelen.
Eén van de overige entre'acts die mij zal bijblijven was een jonge gast die jongleerde met een soort metalen hoepel. Verfijnd, elegant, een visuele voltreffer. Een straffe tube lijm was niet nodig geweest om mij continu te verbinden met mijn stoel, en dit gedurende de hele avond.
Ook onder de dichters variatie troef: staaltjes van puur entertainmentgehalte (soms zelfs overacting) wisselden af met serene momenten tot iets daar tussenin wat je als 'grijze zone' zou kunnen omschrijven. Lieke Marsman, een debutante, mocht de spits afbijten. Jammer dat Rutger Kopland er niet bij was...
Dit jaar kwamen er voor het eerst ook drie dode dichters tot leven: Maria Vasalis, Jotie T'Hooft en Willem Wilmink. De spreekwoordelijke look-alike van Jotie T'Hooft vond ik -zowel in presentatie als in intonatie- zeer geslaagd, en het werk van Vasalis werd op een zeer serieuze, serene en ietwat droeve toon gebracht. Geloofwaardige presentaties die perfect de sfeer van het werk van de respectievelijke overledenen tot uitdrukking konden brengen.
Jo las zowel enkele gedichten uit het oude als het nieuwe werk voor. Zij had ook een aangename verrassing voor mij -en voor haar andere 'twee' mensen- toen zij aan de beurt kwam: na een korte introductie werden als opener twee van mijn beelden bij haar gedichten geprojecteerd. Dit was de eerste keer dat ik haar live enkele van mijn lievelingsgedichten hoorde voorlezen, en dat was dus een héél speciaal moment voor mij. Zij heeft een zacht en breekbaar stemgeluid, en ze spreekt haar woorden langzaam en helder uit. Vreemd voor mij om haar klemtonen te horen leggen op woorden die ik helemaal niet had verwacht. Een eenvoudig, subtiel en 'waardig' optreden!
Het was een lange dag, maar met oneindig veel indrukken en emoties die allemaal tegelijk op mij afkwamen... Het minste dat ik kon zeggen na afloop, is dat het tamelijk overweldigend was. Moe maar voldaan repte ik mij naar mijn slaapplaats, en viel als een blok in slaap.
De volgende ochtend tijdens het ontbijt had ik nog een fijn, interessant gesprek met uitbaatster Claudia. Zij is tevens ook een kunstenares. Ik had dit al eerder opgemerkt aan het interieur, en op mijn kamer hingen twee werken. Na mijn vraag bleek dat deze van haar hand waren.
Zij toonde mij heel wat prachtige, originele dingen over haar recente reis naar Japan (= eigenhandig handgeschept papier, een uitgave met mooie voorbeelden in over beschilderde keramiek en aardewerk, enkele foto's,...). Zij vertelde er ook heel wat zaken over; onder meer dat de bomen er eeuwig blijven leven uit respect voor de natuur...
Claudia had nog enkele bundeltjes van vorige edities van 'de Nacht' die ik mocht doornemen, samen met werk van een Zuid-Afrikaanse dichteres.
Na haar te bedanken voor de goede zorgen en het lekkere ontbijt, nam ik nog even de tijd om een schets te maken in de nabije omgeving. Verpletterd door de gebeurtenissen vertrok ik in de late namiddag huiswaarts, en stilaan kom ik zo ongeveer weer op mijn pootjes terecht...
een goede voorbereiding is het halve werk!
'Kahlo', een beeld van mij bij het gedicht, voorgedragen door Jo Govaerts
'Op een dag spuwde mijn moeder me uit...'
wie stout is krijgt lekkers, wie zoet is de Nacht
sfeerbeeld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten