Goed nieuws: de komende maanden zal het terug iets actiever worden op deze blog. Zo af en toe trakteer ik u ook eens op een uitsmijter, zoals deze hier. Telkens waren er posts die groen licht kregen -of die letterlijk zeurden om aandacht zodat ik er tandpijn van kreeg- waardoor andere voorgoed in de wachtrij dreigden te belanden (of op de zwarte lijst, zo je wil).
Deze post verwijst naar mijn jeugdjaren. Zoals zovelen heb ik de muziekschool doorlopen. Na een jaar muziekschool gevolgd te hebben, mochten wij een instrument kiezen. Ik koos uiteindelijk voor het koperblaasinstrument bugel, en belandde aldus vanaf mijn tiende in de plaatselijke fanfare. Daar ging een heel nieuwe wereld voor mij open, die twaalf jaar heeft geduurd.
Zelf bewaar ik mooie herinneringen aan die periode. Het waren vrij intense jaren, en heel wat weekends en vrije dagen stonden in het teken van muziek, concerten of evenementen allerlei en activiteiten die vanuit de fanfare zelf georganiseerd werden.
Wij kregen de kans om in oneindig veel zalen/gelegenheden te mogen optreden in gans België, en wij hebben aan heel wat wedstrijden deelgenomen; nationaal maar ook internationaal. Elk concert of elke competitie was weer een hele belevenis, met als één van de absolute hoogtepunten het tweejaarlijks 'Europees Muziekfestival voor de Jeugd' te Neerpelt. Ook een kippenvelmoment was het laureatenconcert, toen ik solo mocht spelen mét achtergrondorkest voor een bomvolle Sint-Waldetrudiskerk te Herentals. Dit jaarlijkse evenement -dat telkens in november plaatsvindt- is enkel weggelegd voor de beste afgestudeerden van gans de muziekacademie. De laureaten krijgen voor die gelegenheid een speciale stadsmedaille.
Verder waren er de vele optredens met geweldige zangeressen als Margriet Hermans, Truus Druyts en Barbara Dex. Deze vonden plaats tijdens de jaarlijkse winterconcerten, georganiseerd door onze fanfare. En zoveel meer...
Gedurende die twaalf jaar hebben wij oneindig veel stukken voor onze neus zien passeren, maar er is één werk dat mij altijd zal bijblijven en dat is 'A Malvern Suite'. Kieskeurig als ik ben, moet dat de originele versie uit 1984 van de componist Philip Sparke zijn.
Ik heb altijd al een lichte voorkeur gehad voor suites, vanwege de herhalingen in het stuk die telkens weer anders zijn. Daarnaast verwijzen (de titels van) mijn favoriete stukken doorgaans naar een specifieke plaats, land of locatie. Sparke schreef Malvern na zijn verblijf in Worcester en Hereford.
Het muziekstuk bestaat uit drie delen: het statige 'Worcester Cathedral', het serene 'The Wye at Hereford' en het uitbundige 'Gloucester Market'. Het is bovendien speciaal geschreven voor Brassband.
Tweemaal viel mij de eer te beurt het te mogen meespelen. De eerste keer was als volslagen groentje in de plaatselijke Brassband van Tielen (waar ik ook enkele jaren heb gespeeld). Enkele jaren later was ik door het dolle heen toen bleek dat wij deze compositie met onze fanfare zouden gaan spelen! Maar dat was nog niet alles, want ik kreeg er ook een pracht van een solo in toegewezen (= de cornetsolo in het rustige gedeelte 'The Wye at Hereford'). Ik was daar uiteraard héél erg gelukkig mee. Alles staat nu netjes op video voor later.
Recent heb ik nog een versie gevonden die u hieronder kunt beluisteren. De componist heeft ook een site (voor de muziek- en koperblazers onder ons): http://www.philipsparke.com.
Momenteel ben ik een speelster 'op rust', omdat mijn weekends nu met andere leuke zaken gevuld zijn. Misschien begin ik er véél later opnieuw mee, wanneer ik mijn stukje van de wereld heb gezien, en er hopelijk terug enige rust en zekerheid in mijn leven zullen komen...
Al bij al is het zeker nooit slecht om eindelijk ook eens vanaf de andere kant van de zaal toe te mogen kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten