Het valt mij op dat het gedrag van mensen sterk bepaald wordt door het klimaat waarin ze leven. Eerder was ik al in Scandinavië, en daar zijn de mensen eerder koel en gesloten. Hier is men open, uitbundig, spontaan en vol energie. In Zuid-Afrika was dit ook het geval. Het samenhorigheidsgevoel en de support zijn groot in laatstgenoemde landen. Deze mensen gunnen elkaar alles (waarschijnlijk omdat ze zelf zo weinig hebben), en dat vind ik een prachtige eigenschap.
Eén minuut voor mijn alarm af gaat word ik wakker. Als dat geen perfecte timing is! Deze keer heb ik diep geslapen, want ik word voor één keer niet gewekt door de moskee. Het is nog erg vroeg, amper 4.45 uur. Na mijn portie scrambled egg rep ik mij naar het zwembad. De zon komt bijna op, en nu kan ik de silhouetten van de palmbomen in beeld brengen. In combinatie met de eerste glimp daglicht geeft dit een mooie, subtiele smaragdgroene gloed aan de foto.
We krijgen een andere, grotere bus. Deze keer ga ik aan de andere kant zitten (omdat ik voordien altijd het gevoel had dat ik aan de verkeerde kant van de bus zat voor de mooiste vergezichten). Ook deze keer heb ik dat gevoel, maar ik blijf bij mijn leuze: 'schoenmaker, blijf bij je leest!'.
We vertrekken in het donker, en het is de eerste keer dat dit gebeurt (afgezien van mijn trip van de luchthaven naar het hotel bij aanvang van de reis). De wolken kleuren voorzichtig van felroze naar grijs. Aan de andere kant een brede streep vurig oranje, die langzaamaan oplost. We zien de weerspiegeling van de rijststengels in het water. In deze regio komen ook veel tabaksplantages voor.
Eerst en vooral maken we een stop van een vol uur bij de plaatselijke vissershaven. Het is zelden dat toeristen zoals wij zich hier durven vertonen, maar wij dus wél. Het is hier over de koppen lopen (nóg drukker dan de markt die we bezochten op het eiland Sumbawa), en wat een rumoer! Er is dan ook enorm veel te zien en er heerst een grote bedrijvigheid. Mannen komen continu met gevangen haaien aangelopen. Deze worden in een opslagruimte verzameld en opgemeten. Vermoedelijk om de prijs vast te leggen bij de verkoop. Haaien worden hier gevangen met een hengel, en dus niet met een net. De vinnen worden verhandeld naar China en Japan, terwijl het haaienvlees lokaal wordt verkocht en opgegeten. Het schijnt een delicatesse te zijn.
Vrouwen vervoeren zware, grote manden met vis op hun hoofd. Ook Komang toont dat ons dat hij een voorwerp op zijn hoofd kan dragen. Er passeren voortdurend brommers en auto's door de drukke menigte. Naast auto's en brommers rijden er ook veel karren met paarden rond.
De haven en het strand liggen bezaaid met kleurrijke vissersbootjes. Dit levert mooie plaatjes op. Aan de kraampjes wordt de vis gepresenteerd in grote, ronde, kleurrijke borden. Het zijn meestal alleen vrouwen die op de markt hun koopwaar verhandelen. Ik passeer ook even bij een vrouw met een grote handtas. Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat deze gemaakt is van afvalmateriaal. Ik vraag haar of ik er een foto van mag nemen.
Toch verloopt dit bezoekje aan de markt niet zonder slag of stoot, want een medereiziger glijdt onverhoopt uit over de glibberige weg en komt ten val. Zijn arm bloedt en moet verzorgd worden.
Even later stoppen we bij een ijsjesfabriek. Daar hebben we wel zin in! Vooraleer ik enthousiast de keuze van mijn favoriete smaken kenbaar wil maken ("Voor mij graag 2 bollen..."), krijgt dit bezoekje een wel heel zoute nasmaak. Hier maken we namelijk het hele proces van zoutwinning mee. Het grove zeezout wordt eerst opgewarmd, gefilterd. Vervolgens wordt het fijne verkregen zout in een soort reuzenhoorntje geschept. Dit fijne zout wordt gebruikt voor consumptie. De prijs is ondertussen hard opgeslagen, namelijk van 20 000 naar ruim
200 000 Roepia's per zak.
Ondertussen horen we al een tijdje vrolijke muziek in de verte. De muziek komt onze kant uit. Wanneer we aanstalten willen maken om te vertrekken, passeert er een bruiloftstoet van de moslims. Ze zijn allemaal piekfijn uitgedost, en stoppen tussendoor zodat we foto's kunnen maken. Ik leg het spektakel ook op film vast.
Nadien trekken we verder naar een weversdorpje. Daar worden we rondgeleid in het dorp, en krijgen uitleg van een plaatselijke gids. We kunnen het proces van het weven van nabij volgen. Zelfs een meisje van amper 11 jaar is al vol ernst bezig met het vervaardigen van deze prachtige doeken, weliswaar aan een kleiner weefgetouw en met een eenvoudiger patroon. Het is voor deze vrouwen een voltijdse job, aangezien ze er 8 uur per dag doorlopend mee bezig zijn.
Er lopen verder kippen, koeien, katten,... rond. Op een gegeven moment worden we gevolgd door 3 ondeugende jongetjes. Er is ook een winkel waar ze krissen* (*= messen), hoofddeksels, tasjes van textiel en origineel geweven sarongs verkopen. De sarongs zijn peperduur (ruim 1 000 000 Roepia!), dus je moet wel een goede reden hebben om ze te kopen.
We zitten nog niet zo lang in de bus tot we merken dat we iemand vergeten zijn! Eén van de (tweeling)zussen van het Nederlandse gezin was blijkbaar nog even naar het toilet. "Stop! We're missing a girl!" , zegt Komang in paniek. "Dit is echt de eerste keer in mijn leven dat ik dit meemaak. Normaal gezien tel ik altijd!" Hij neemt meteen zijn telefoon. Gelukkig wordt het meisje gauw gebracht met een brommer. De schrik zat er even goed in! Ik ben er zelf niet goed van...
Weldra komen we aan in Mataram, de hoofdstad van Lombok. Hier krijgen we de eer om te mogen koken en lunchen bij niemand minder dan de sultan. Bijzonder straf dat Komang dit voor ons heeft kunnen regelen!? Ik ben benieuwd.
We zien een huis dat in eerste instantie weinig weg heeft van een riant, groot vertrek met de nodige pracht en praal. Twee jongens komen ons beleefd een hand geven. "Dit zijn de zonen van de sultan.", informeert Komang. En waar is de sultan dan, vragen we ons af? Komang barst in lachen uit bij het zien van onze vragende gezichten. "Jullie zijn bij de sultan!" Hij moet zijn zin nog een keer herhalen, vooraleer we volledig mee zijn. Wat een leuke verrassing! We vergeven het hem om ons voor de gek te houden! "Dit doe ik niet met elke groep. Eerst even kijken welk vlees ik in de kuip heb." We mogen overal gaan kijken. Het meubilair is een soort eclectisch allegaartje. Er staat zelfs een duplicaat van een Manneken Pis.
Lombok is trouwens een koninkrijk, en het enige eiland waar geen sultan aan de macht is. We ontmoeten zijn mooie familie (buiten zijn dochter en vader, die momenteel op Bali verblijven), waaronder zijn vrouw Annie.
We mogen plaats nemen aan een lange tafel en worden verwend met heerlijkheden. Als aperitief zijn er pisang goreng en koffie. Als voorgerecht mijn lievelingsgerecht tomatensoep. Dit is een speciale, doch heerlijke versie. Komang somt alle ingrediënten op. Ik herinner mij alleen nog dat er een mengsel van garnalen en kruiden in verwerkt is. Daarna volgt een buffet met rijst, groenten, soyasaus, pindasaus (die ik laat voor wat het is), saté's en loempia's. Om af te sluiten eten we gele watermeloen.
We hebben hier beter gegeten dan in een sterrenrestaurant, en bedanken Komang en zijn familie voor de gastvrijheid. Komang zijn familie behoort tot de Hindoe. We zien dan ook enkele tempeltjes in zijn tuin staan. Hij geeft uitleg. De eerste tempel is gewijd aan Brahma om de goden te eren, de tweede tempel aan Vishnu, ter ere van Yin en yang, en de derde tempel is gewijd aan Shiva. Er staan ook enkele fruitbomen, waaronder een granaatappelboom. Tijdens covid hebben ze even een winkeltje gehad. Ze hebben ook een hond, Chocolat.
"Van waar heb je die leuke oorbellen?", vraagt één van de meisjes van onze groep aan één van de vrouwen des huizes. "Ik zal jullie op Bali wel meenemen naar een zilverfabriek. Ik vraag aan de chauffeur of we daar even kunnen passeren.", antwoordt Komang.
Het is tijd om afscheid te nemen van de familie én van onze chauffeur, die we uiteindelijk maar heel kort hebben gekend. Komang rijdt zelf (hij is werkelijk van alle markten thuis) en brengt ons met een kleinere bus naar de haven. Omdat zijn zoon ook die kant uit moet rijdt hij met ons mee. Het laatste stuk van de route gaat stevig omhoog en omlaag, alvorens we de overtocht nemen naar het mini-eilandje Gili Air.
Er liggen 3 populaire eilandjes ten westen van Lombok: Gili Meno (dit wordt aanzien als het rustigste eiland), Gili Trawangan (...ofwel Gili 'Tralala' zoals Komang het zo trefzeker zegt, als het meest uitbundige en lawaaierige eiland), en Gili Air (een mix van beide eilanden, dus ideaal voor ons).
Gili Air is het eerste eiland op de kaart. We nemen met z'n vieren de speedboot, en binnen de 20 minuten zijn we al ter plaatse. We hebben geluk, want ons hotel ligt pal aan de plaats waar we arriveren. We moeten wel onze schoenen uitdoen en door het water lopen, want er is geen kade of aanlegplaats. Het is nu 15 uur in de namiddag en heerlijk weer, perfect om nog een siësta te doen.
Gili Air is een klein paradijs. De mensen zijn hier overdreven vriendelijk (tien keer op een minuut goeiedag zeggen is best vermoeiend). Hier is géén gemotoriseerd verkeer (of toch wel, want horen we daar geen motor ronken?). Nu ja... bijna geen gemotoriseerd verkeer.
Dit is dé locatie bij uitstek om uit te rusten. In het hotel is muziek, en er is een mooie binnentuin met een zwembad dat meteen uitnodigt om er in te plonzen. Even later lig ik op mijn rug in het water, met boven mij niets dan wuivende palmbomen. Dit is vakantie! Ik geniet nog na op het terras van mijn kamer met een kop koffie. Boven het restaurantgedeelte van het hotel heb je een mooi uitzicht.
Naar het schijnt is de mushroom shake hier een aanrader.
Ik lees dat je op 1,5 uur heel het eiland kunt rondwandelen. Misschien een idee voor morgennamiddag, na de snorkelexcursie? Er loopt een smal wandelpad langs het strand dat doorloopt over het hele eiland, maar je moet voorzichtig zijn dat je niet omver gereden wordt door de vele cidomo's* (*= kar met paarden).
Op 5 minuten wandelafstand van ons hotel liggen enkele souvenierwinkels. Wanneer ik wil betalen met creditcard, blijkt dit niet te lukken. Ik besluit morgen geld af te halen aan de ATM en alsnog terug te keren met contant geld. In een ander winkeltje koop ik een blauw armbandje met schelpjes. Op deze manier ben ik blijkbaar ook een beetje assorti met de anderen van de groep.
Die avond eet ik in het restaurant van het hotel. Ik kies een tafeltje uit op het strand. Op de kaart staat Soto Ayam (wat zoveel betekent als kippensoep). Laten we dat maar eens proberen; Ik krijg er als bijgerecht witte rijst bij en een schaaltje met soyasaus en chilisaus (dit laatste schijnt hier overal standaard te zijn). Ik bestel een ananasjuice en als dessert de cake van de dag. Dit is een stuk chocoladecake met een bol vanille-ijs. Alles samen kost de maaltijd mij 7 euro. Ik hoef u al lang niet meer te vertellen hoe belachelijk laag dit bedrag is, en al zeker in contrast met ons peperdure België! Betalen met creditcard lukt zonder enig probleem.
Op het strand worden elke avond 2 films vertoond op een groot scherm. Er staan overal zeteltjes om in neer te ploffen. ...En plots zie je echt overal Nederlanders opduiken, maar evenzeer veel Duitsers en geen Belgen tot nog toe. Je merkt het ook aan de drukte in het hotel dat we weer stilaan 'de bewoonde wereld' naderen. Dit betekent tegelijk ook dat het einde van onze reis nadert.
bij de 'sultan' wacht ons een heerlijk viergangenmenu, deze tomatensoep is voortreffelijk!
ochtendstond heeft goud in de mond
dineren op het strand van Gili Air
Geen opmerkingen:
Een reactie posten