Een nieuw eiland ontdekken staat gelijk aan nieuwe indrukken. Sumbawa is in elk geval een pak minder heuvelachtig als Flores. Het vormt samen met Lombok de provincie West Nusa Tenggara. Van alle eilanden is Sumbawa er het ergste aan toe wat betreft vervuiling en afvallozing.
Normaal gezien stoppen we onderweg een aantal keren met de bus, maar nu rijden we een goede 5 uur non-stop door, en dat is best lang. Uiteindelijk stoppen we aan een verlaten stuk strand om de benen te strekken, én om te lunchen. Dat wordt hoog tijd, want ik moet dringend plassen! Toiletten zijn er niet voorhanden, dus doen we het discreet achter de struiken.
In Sumbawa wordt ook veel aan zoutwinning gedaan. Dit gebeurt enkel in het droge seizoen, dus we komen op het goede moment. Onderweg zien we een man zout bijeen harken in lange, smalle greppels gevuld met zeewater. Dit water verdampt, en wat overblijft is het zout.
We bekijken het proces van naderbij. Overal aan de kant liggen grote hopen zout. Dit zout wordt later in zakken van ongeveer 50 kilo gestoken en verhandeld. Ze worden onder andere geëxporteerd naar Java. Het is zwaar werk voor de mensen die hier wonen.
In de verte stijgt een groep witte vogels op. Die vind je veel op dit eiland. We nemen ook een kijkje bij de kleine molen. Deze zorgt voor een eb- en vloedsysteem. Wanneer we terug in de bus willen stappen, blijkt dat er hardnekkige klotten aarde onder en aan de randen van onze schoenen kleven.
In de stad heerst een drukte van jewelste. Er schijnt iets belangrijks op til te zijn. Overal lopen grote groepen mensen. Ook de chauffeur weet niet meteen wat er aan de hand is. Sumbawa Besar is het centrum van de islam, en blijkbaar vieren de moslims uitgerekend vandaag hun nieuwe jaar. Mannen en vrouwen lopen apart in rijen. Sommigen houden vlaggetjes in de lucht. Leuk dat we dit ook eens kunnen meemaken. Volgens een medereiziger, die ondertussen al 7 keer in Indonesië is geweest (en ondertussen de taal een beetje kan), zag je dit soort stoeten vroeger vrijwel nooit. Dit verklaart ook waarom alle scholen toe zijn op een weekdag. De kinderen maken uiteraard ook deel uit van het feestgebeuren.
Onderweg zien we ook enkele plaatsen waar garnalen en sjalotten worden verbouwd. Mensen zijn druk in de weer op de velden om rijst te verbouwen. Je merkt aan alles dat Sumbawa een arm eiland is, en dat er bijgevolg weinig toerisme is. Wellicht komt hier in de toekomst nog verandering in.
Het is een lange busrit naar de hoofdstad Sumbawa Besar, maar goed te doen voor mijn oren dus ik klaag niet. In tegenstelling tot Flores zijn we maar heel kort op dit eiland.
Onze reisleider legt uit dat we morgen (voor de eerste keer deze reis) een hele dag vrij hebben om uit te rusten. We gaan naar een heel mooie plek mét een privéstrand. Onze overnachtingsplek voor de komende 2 dagen is het hotel Kencana Beach Inn. We komen aan rond 15 uur, en worden meteen verwelkomd met een drankje. Ik ben sterk onder de indruk van de omgeving.
Voor het eerst sinds lange tijd overvalt mij het échte vakantiegevoel. Doordat dit gevoel zo zeldzaam is in mijn leven, voelt het des te sterker. Wij schijnen ook de enige westerse gasten te zijn.
Het is hier erg rustig. Er zijn zelfs maar een handvol locals. Zoals wij kunnen genieten van een dagje aan onze Belgische kust, zo geldt dit voor deze mensen. Wij hebben waarachtig twee dagen lang een strand voor ons alleen! Ik voel mij zó goed op deze locatie, dat ik er gemakkelijk nog een paar dagen extra aan kan breien. Ik hoor een medereiziger terecht zeggen: "Dit is het aards paradijs."
Dit hotel ligt erg afgelegen, aan de Floreszee. Dit betekent dat we in het hotel zullen moeten eten. Ik installeer mij in mijn bungalow op palen, nummertje 8. De inrichting is erg basic, want de bungalow is volledig opgetrokken uit hout. We hebben allemaal uitzicht op de zee.
Ik bestel een bananenshake aan de bar en verken de omgeving. De vogeltjes fluiten dat het een lieve lust is. Er zijn 18 bungalows in totaal. Er is een mooi zwembad met in de tuin een metalen olifant, giraf en schildpad op ware grootte. Deze laatste fungeert als toilet. Ik ontdek een verscholen wit huisje en een minivijver, compleet met waterlelies. De omgeving leent zich ertoe om zelf ook eens voor de lens te gaan staan. Let the shoot begin! ;)
Samen met medereisgenote Christine maak ik een strandwandeling. Ik maak tussendoor prachtige kiekjes van de plaatselijke bevolking. Je kan hier ook snorkelen. We gaan tussen de rotsen koortsachtig op zoek naar potentiële schelpen voor onze verzameling. Er is een spelonk die een mooi uitzicht biedt op het mangrovewoud op de achtergrond. De spelonk doet me denken aan een mini Grand Canyon. Deze locatie staat beslist in mijn persoonlijke top 3! Hier kan je relaxen en helemaal tot rust komen. Dat doet me deugd. Een pérfect rustpunt na een vermoeiende week.
Die avond eten we in het restaurant van het hotel. Ik bestel vis met groenten en frietjes, maar de maaltijd slaat echt nergens op. De vis is taai en kurkdroog. De groenten smaken flauw. Enkel de frietjes kunnen er nog mee door. Blijkbaar schijnt dat bij iedereen het geval te zijn. Ik heb hier tot nu toe het slechtste gegeten. De gesprekken aan tafel, daarentegen, zijn bijzonder interessant. Doordat we met 3 leraren aan tafel zitten, hebben we het bijna de hele avond over (de rol van) het onderwijs. Het gesprek gaat zelfs even de filosofische toer op. Het ideale moment om enkele foto's te tonen op mijn smartphone, onder andere van ons afgelopen libellenproject* (*lees elders op deze blog een artikel voor meer informatie). De anderen zijn oprecht sterk onder de indruk van de beelden die ik hen toon.
Gelukkig wordt alles goed gemaakt door een magisch kampvuur aan het strand. Gisteren gingen we onderweg boodschappen doen, en één van de meisjes van onze groep kwam op het idee om marshmallows te roosteren. Dus nemen we onze stoelen en zetten ons gezellig aan het kampvuur op het strand. Komang reageert verbaasd, want hij weet niet wat marshmallows zijn en test er vol enthousiasme eentje uit. Ik krijg spontaan flasbacks naar mijn vakantie in Lapland, waar we regelmatig aan het vuur gekluisterd zaten. De marshmallows smaken heerlijk. Het is pikdonker. Ik hoor enkel het gekrioel van de krekels, het smeulen van het vuur en de deining van de golven. In de verte zien we het licht van een vissersboot, en er is zelfs een vallende ster. Een prachtige ervaring!
Wanneer we terug naar onze huisjes gaan, blijf ik zeker nog tot 21.30 uur nagenieten op mijn terras. Ik sluit mijn ogen enkele minuten, en probeer met al mijn zintuigen deze ervaring in mij op te nemen.
Mijn wasgoed heb ik hier ook maar ingeleverd, met nog een volle week te gaan. Komang zit in de bar aan de andere kant van het zwembad, speciaal ingericht voor de locals. We hebben hem heel de dag en avond niet gezien. Ook voor hem is dit een rustmoment, dus hij geniet eveneens met volle teugen. Het is hem gegund.
Morgen brengt hij ons, of diegenen die willen, vrijblijvend mee naar een plaatselijke markt en het oude sultanpaleis. Het doet mij plezier dat onze kleine groep zo goed met elkaar overeenkomt. Iedereen houdt rekening met elkaars voorkeuren.
We slapen die ochtend tot 7.30 uur. Samen met het Belgische koppel sta ik klaar om mee naar de markt te gaan. Als ontbijt zijn er pannenkoeken, papaya (ik dacht eerst dat het meloen was) en geroosterd brood. Om half 9 trekken we eerst naar de lokale markt. Deze is echt overweldigend. Wat een drukte! Hier lopen wij pas echt in de kijker. Ik voel mij met momenten net een filmster. Iedereen wil met ons op de foto. Af en toe is men zelfs iets té opdringerig, en de mannen die met ons op de foto willen zijn soms iets té enthousiast. De mensen zijn heel spontaan en gewillig. De kleuren en geuren van de markt maken een sterke indruk op mij. We moeten alleen opletten dat we elkaar niet uit het oog verliezen in deze drukte.
Ze verkopen hier niet alleen groenten en fruit, maar bijvoorbeeld ook didactisch materiaal voor scholen (zoals bijvoorbeeld een poster met exotische vruchten, letters,...)
We blijven ongeveer een half uurtje op deze fotogenieke plek. Nadien trekken we naar het oude sultanpaleis, dat volledig opgetrokken is uit hout. Het paleis wordt ondersteund door maar liefst 99 houten pilaren. Vooraleer we naar binnen gaan, moeten we onze sandalen uit doen. Eén iemand van ons moet het aanwezigheidsregister tekenen. Daaruit blijkt dat er de afgelopen maand slechts een viertal mensen geweest zijn, waaronder één Europeaan.
Je voelt het hout kraken en kijkt overal door de spleten. Er is ook een zolder, waar je enkele uitzichtpunten hebt. Er hangen enkele prachtige kostuums en er is ook een troonzaal. De tuin rondom is mooi aangelegd. Na afloop stoppen we nog even bij een winkel voor een gele watermeloen. De gele watermeloenen smaken beter dan de rode.
Komang stopt onderweg nog even bij een plaatselijk huis om iets te vragen. We vragen of we mee mogen. Dat vormt geen enkel probleem. Ter plekke vragen ze of we niet bij hen willen blijven eten. Dat aanbod slaan we niet af, al is het misschien nog nét iets te vroeg voor de lunch. In een mum van tijd staan er allerlei heerlijkheden op tafel: rijst, een redelijk pikante currysoep met stukken vlees, aubergines, pepers, pindanootjes, groentjes,... Vooral de varkenssaté's zijn om duimen en vingers bij af te likken. De lokale keuken is een voltreffer! Door onze bijdrage steunen we bovendien de lokale bevolking, die dit hard nodig heeft.
Deze mensen zijn Hindoeïstisch, dus er staan overal op het domein kleine tempeltjes met offergaven. Ik neem enkele foto's van de bloemen en planten, zodat ik deze na afloop thuis kan identificeren.
Rond de middag komen we toe in ons hotel. De anderen zijn nog aan het snorkelen. In de namiddag maak ik eerst een schets van de omgeving. De kleuren van het water veranderen voortdurend. Ik merk op dat ik vol (muggen)beten sta op mijn onderbenen. Het zorgt voor een vervelende jeuk. Na afloop ga ik nog een tijdje aan de rand van het zwembad zitten, met mijn voeten in het water. Dat werkt verkoelend. Ik krijg er een kokosnoot bovenop en geniet ten volle.
Als aperitief verdelen we de fles arak (met uitzondering van de meisjes van het Nederlandse gezin, die nog niet meerderjarig zijn). De arak wordt aangelengd met citroensap of limoensap. Na de slechte ervaring van gisteren bestel ik toch maar een spaghetti napolitana. Deze smaakt best goed. Iedereen heeft lekker gegeten. Na afloop vernemen we dat er de avond voordien een andere kok actief was. Dat verklaart veel!
De hemel kleurt roze bij valavond. Ik zal deze plek zeker missen, dus ik neem nog even alles goed in mij op. In mijn huisje elimineer ik de laatste schelpen voor mijn verzameling. Het voelt bijzonder om vrijwel de enige blanke te zijn, op een Australiër na dan. Hij komt even goeiedag zeggen aan onze tafel en vertelt over zijn trip door Indonesië tot nog toe. ...Over het feit dat het zo uitzonderlijk slecht weer was op Bali, en dat het daar dagenlang heeft geregend. De eerste tekenen van een veranderend klimaat laten zich duidelijk wereldwijd voelen...
een offertempeltje
mooie muurschilderingen
je bent een kunstenaar of je bent het niet: een schets van de omgeving mocht niet ontbreken (Kencana Beach Inn hotel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten