"Ik wil beelden maken die nog niet gezien zijn, en volstrekt mijn eigen stempel drukken als graficus en illustrator."


zaterdag 28 april 2012

De magie van het Gele Huisje

Het leek wel de grot van Ali Baba toen ik er binnenstapte... Zelden zoveel pracht gezien als in het zogenaamde Gele Huisje van auteur en redacteur Jan Dewitte. Hij had in totaal veertig rovers uitgenodigd voor een topnamiddag bij hem thuis (waarvan enkelen geheel onterecht hun kat lieten zien). Ik moest er menig kilometer voor pendelen, maar het was véél meer dan de moeite waard.

Langs buiten zag het er een banaal rijhuis uit. Het viel enkel op door de lichtgele kleur van de muren. Eenmaal binnengekomen werd ik overvallen door een enorme pracht. Allerlei kostbare, smaakvolle voorwerpen en curiosa waren op diverse plekken in de woonkamer uitgestald. Er was ook een bibliotheek aanwezig. Ik liet mijn ogen even over de vele ruggen glijden (ik merkte vooral veel Engelse en Angelsaksische literatuur op, met Beowulf in het bijzonder op een centrale plek), en ontdekte enkele minuscule schatten op open plekken in de boekenrekken.
Elke plek van deze kamer had bezieling, en was met veel liefde ingericht. Alles klopte, tot in de kleinste details, en was op elkaar afgestemd. Jan heeft een fascinatie voor olifanten, en dat was overal duidelijk merkbaar. Olifanten in alle soorten, materialen en formaten. Ik vroeg mij in stilte af hoeveel tijd je wel niet nodig moet hebben om deze verzamelwoede zó geraffineerd te etaleren. Ik wilde deze zaken ook wel graag in mijn bezit hebben!

Er waren prachtige, originele houtsnedes bij, met bijhorend boekje (bijvoorbeeld het samenwerkingsproject 'Cherub', *zie de foto hieronder). Daar heb ik een grote zwak voor. De maker hiervan was die dag ook aanwezig, en met hem heb ik kort kennisgemaakt.
Ik dacht aan een paar mensen die er weliswaar niet bij waren, maar net als ik een tijdlang ademloos zouden toekijken. Wat had ik op dat moment graag gewild dat zij erbij waren!
In de hal was er een kassa ingericht. Een leuke anekdote.
Zoveel moois in zo'n kleine ruimte, dat is niet meer menselijk. En dan moest het nog allemaal beginnen!

Jan heeft zopas een driejarig project achter de rug met een beloftevolle illustrator: Freya Vlerick. De titel van het boek dat hij met haar heeft gemaakt heet 'Rare Snuiters'. Er zijn inmiddels wereldwijd vertalingen van in de maak. Het is een inclusief boek voor een breed publiek, maar in het bijzonder voor slechtziende en blinde kinderen. Voor dit verdienstelijke project kregen zij als enige Vlamingen een internationale bekroning: de 'White Raven Special Mention'!! Ze mochten zelfs persoonlijk een exemplaar overhandigen aan koningin Paola. On-ge-loof-lijk vind ik dat (maar ik ben uiteraard niet veel gewoon ;)).
Jan leidde ons rond en toonde ook de originele dummy van het boek. De pagina's en cover bleken enorm te verschillen van de uiteindelijke publicatie. Daarnaast bestaat ook een exclusief voelboek met zelfgemaakte dieren. Ik kende het boek Rare Snuiters al, maar nu kon ik ook enkele aanzetten en originele illustraties bewonderen.

Na een korte kennismaking begaven we ons naar de Sir John's Hall. Het schuurtje achter zijn huis heeft Jan eigenhandig omgetoverd tot een minitheater met stoeltjes, spots en niet te vergeten de rode gordijnen. Het vertrek ademde een geheel eigen sfeer uit, maar dit kun je enkel ervaren als je er zelf aanwezig bent.
Er was die dag overigens hoog bezoek. De openingsgasten waren niemand minder dan de Engelse dichter Marcus Cumberlege (*Marcus ontving in 1967 de Eric Gregory Award als meest veelbelovende Britse dichter onder de dertig jaar), in combinatie met de -speciaal uit Parijs overkomende -briljante blues-gitarist Mick Ravassat. Marcus las gedichten voor uit zijn bundel 'Reflections in water' en Mick zorgde voor de muzikale intermezzo's. Wat een hoogstaande kwaliteit was dat! Mick speelde met zoveel gevoel en emotie... Weerom dacht ik aan dezelfde (smaakvolle) mensen die dit eenvoudig optreden ook wel zouden weten te waarderen.

Nadien was er een korte pauze voorzien, en het kon warempel nog spectaculairder! Ik mocht een kijkje gaan nemen in een prachtige kamer, waar een reusachtig, zelfgemaakt circus stond opgesteld. Deze was minstens even groot en mooi dan diegenen die te zien zijn in het Speelgoedmuseum van Mechelen. Alles was handgemaakt, met allerlei gevonden materialen. Je krijgt als toeschouwer zelfs de gelegenheid om je in de circustent zelf te wanen. Machtig mooi allemaal!

In het Gele Huisje was ook een vitrinekast aanwezig -het zogenaamde Elefantarium- met waardevolle kiezen, botten, fossielen en zelfs haar van mammoeten en andere prehistorische olifanten. Jan zou een uitstekende leraar zijn, want hij praatte honderduit over zijn passie. Zijn enthousiasme sloeg over op de toeschouwers, die volop vragen begonnen te stellen.

Na de pauze gingen we terug naar Sir John's Hall, waar het decor was neergezet voor de slotvoorstelling Beowulf (*Het vroegste voorbeeld van een episch gedicht in het Oud-Engels). In vroeger eeuwen werd het veel in Scandinavische en Engelse Halls verteld rond het vuur. Acteur Martin Burke bracht ons een herwerkte monoloog, met originele fragmenten en muziek uit die tijd. Van bovenuit zorgde Jan voor de belichting.

Dit was voor mij echt een namiddag van een zeldzaam gehalte. De indrukken van het Gele Huisje zullen mij bijblijven... Ik heb van Jan de toestemming gekregen om enkele foto's te mogen nemen, zodat alle mensen ter wereld met goede smaak toch een indruk kunnen krijgen van wat er te zien was.



Deelname afficheprijs Folon 2012

Ik besloot mij eerder dit jaar in te schrijven voor de tweede editie van de  Afficheprijs van de Stichting Folon/Fondation Folon. Het feit dat ik eerder al een prijs in de wacht heb gesleept, stimuleerde mij om verder op zoek te gaan naar potentiële wedstrijden. Ik dacht: waarom eens geen affichewedstrijd proberen? Dit is nooit echt mijn ding geweest. Ik ken mensen die geboren zijn voor het medium affiche. Je kunt het of je kunt het niet, en ik heb het nooit onder de knie gekregen. Toch wilde ik voor mijzelf eens bekijken wat de mogelijkheden hiervan zouden kunnen zijn, en bijgevolg mijn grenzen verleggen.

Het thema van de wedstrijd was 'Wallonië voor lekkerbekken/La Wallonie des Saveurs'. Het onderwerp 'picknick' kwam als eerste bij mij op. Hier ben ik dan op doorgegaan. Ik zocht naar een manier en een techniek waarvan ik zeker wist dat niemand anders deze zou toepassen. De hoofdzaak is om u proberen te onderscheiden van de concurrentie. Geen enkel jurylid heeft er bijvoorbeeld baat bij om tien keer hetzelfde onderwerp in tien keer dezelfde techniek onder de neus gewreven te krijgen. Plasticine vond ik hiervoor een originele optie.
De affiche moest een bont en kleurrijk spektakel worden. Hiervoor deed ik vooraf research naar enkele typische -al dan niet gastronomische- zaken die onze zuiderburen zoal kenmerken (= bijvoorbeeld: Macarons, Hervekaas, de Luikse wafel,...). Ik noteerde de belangrijkste zaken. Van deze selectie maakte ik een soort cupcakes, die ik nadien elk afzonderlijk fotografeerde met een zéér slecht toestel. Idem voor de picknickmand. De hanenkop is natuurlijk een sprekend en herkenbaar element.

Enkele weken geleden kreeg ik het verdict dat ik helaas niet bij de veertig uitverkorenen was, een voorwaarde om mee te kunnen dingen naar de titel en ereplaatsen. Waarschijnlijk is mijn affiche té letterlijk, té (veel) verwijzend, té druk, té vergezocht, té cliché, té kakofonisch en té té té.... bevonden.
Al bij al heb ik er veel plezier aan beleefd! Het kind in mij leefde zich naar hartenlust uit met de plasticine. Volgende uitspraak van mijn zus kon de tegenvaller een beetje verzachten: "Spijtig dat je ze niet kan opeten, want ze zien er wel heel smakelijk uit.".
En laten we vooral niet vergeten: deelnemen is belangrijker dan winnen!

Je vindt meer informatie op de site: http://www.fondationfolon.be.

Wie weet zal ik ooit in staat zijn om van mijn opdrachten te kunnen leven!! Kortom: ik ga ervoor en zet gewoon door. Elke extra opdracht die mij wordt aangereikt beschouw ik als een surplus en scherpt mijn vaardigheden verder aan. Bovendien is het een compliment als men een illustrator vraagt voor zijn of haar 'eigenheid'. Dat is wellicht het allermooiste aan heel het verhaal.
Ik heb lange tijd moeten zwoegen, heb heel Vlaanderen doorkruist met de nodige valse starts... Nu geraak ik stilaan uit de moeizame startblokken, en kan het alleen maar beter worden. Het is geen fabeltje: tijd brengt raad!
Even geen tijd meer om aan wedstrijden deel te nemen, maar we halen de schade wel in...

inzending Afficheprijs Folon 2012

zondag 15 april 2012

Rozane

Ik ben een grote fan van de muziek van Wim De Craene. Het nummer Rozan(n)e is één van mijn lievelingsnummers. Wist je trouwens dat er een documentaire bestaat over dit liedje? Deze was te horen op Radio 1.