Labuan Bajo heeft ook een eigen luchthaven (waar wij enkele dagen geleden nog een tussenstop hebben gemaakt). Toch oefent deze haven een zekere charme uit op mij. Het is indrukwekkend om vanop een afstand de haven te mogen aanschouwen. Ik ben direct verkocht.
Ons hotel, Komodo Boutique Hotel, ligt erg afgelegen. We arriveren er rond kwart voor 5. In de inkomhal hangt een gedetailleerde kaart van de hele Komodo-archipel. We bekijken even welke route wij hebben gevaren.
De kamers zijn mooi en ruim, met uitzicht op een mooie binnentuin (en met een fontein die op dit moment helaas niet werkt). Ik hang mijn kleren te drogen, maar dat lukt niet bijster goed door de hoge luchtvochtigheid. Ik ben alweer een visitekaartje rijker voor mijn verzameling.
Ik begin met het traditionele in- en uitpakken van mijn koffer. Dat vergt toch enige organisatie, maar ik word er beter in naarmate de dagen vorderen. Omdat we van hotel naar hotel trekken, leven we in principe uit onze koffer. Als we ergens twee dagen verblijven haal ik er af en toe wel wat kleren uit. Ik leg altijd meteen alles klaar voor de activiteit van de volgende dag. Dat geeft een zekere gemoedsrust. Meestal eten we om 18.30 uur, en ten laatste rond 20.30 uur zijn we alweer terug op de kamer. Die rust hebben we zeker nodig, omdat we de volgende ochtend vaak heel vroeg moeten opstaan.
Intussen heb ik al kennisgemaakt met behoorlijk wat Indonesische gerechten en heb ik al véél van mijn bucketlist kunnen afstrepen. Ik realiseer mij dat onze reis nu halfweg is. Tot nu toe verloopt alles op wieltjes.
Er hangt een grote spiegel in de kamer. Ik bekijk mijzelf en ben verbaasd over hoe bruin mijn benen op korte tijd geworden zijn. De lijnen van mijn bikinibroek staan scherp afgelijnd.
Omdat we zo ver van het centrum zitten, stelt Komang voor om allemaal met de bus naar daar te rijden. We spreken concreet af waar en wanneer we terug opgepikt zullen worden.
Labuan Bajo staat bekend voor zijn uitstekende seafood. Aan de haven liggen talrijke eetstalletjes. Een upgrade van ons geliefde Oostende. Je kan er iets bestellen en vervolgens plaats nemen aan de lange houten tafels achteraan. Ze komen je bestelling ter plekke brengen. Het geweldige uitzicht op de haven, bij valavond, krijg je er gratis bovenop.
Als fervente visliefhebber kan ik mijn hart hier ophalen! Na enkele mooie, sfeervolle foto's van de haven bij zonsondergang is het nu de beurt aan de kraampjes. De vissen worden netjes gepresenteerd aan het publiek in bakken vol met ijs, gesorteerd volgens soort en van groot naar klein. Sommige exemplaren tonen ons hun tong of tanden. Ze hebben een hele lange reis afgelegd...
Er is keuze in overvloed: inktvissen, kreeft, krabbetjes, kleine en grote venusschelpen, garnalen, reuzenlangoustines, enz... De vissen hebben de gekste patronen en de meest exotische kleuren die ik ooit gezien heb. En wat een kolossen! Erg boeiend allemaal.
Op deze markt vind je tonnen inspiratie. Wat jammer dat ik deze foto's niet eerder kon tonen aan mijn leerlingen, toen ik hen eerder dit jaar de opdracht gaf voor het tekenen van vissen met ecoline en vetkrijt. De inspiratie ligt hier overigens overal voor het oprapen, dus ik probeer zo goed als mogelijk alles te documenteren.
We bestellen een rode vis voor ons met drie (ikzelf en het Belgische koppel). Ook hier is het live cooking. Een jonge kok maakt de vis klaar voor ons op een grillrooster. Onze vis is eerst nog niet helemaal gaar vanbinnen, dus we vragen om hem terug mee te nemen. Daarna is hij perfect gebakken. De vis valt mooi van het vel, is zéér goed gekruid en smelt gewoon weg op de tong. Ik weet nu wel zeker: de lekkerste vis gedurende de reis heb ik hier gegeten! Hij wordt tot het laatste graadje opgepeuzeld (inclusief de kop, met uitzondering van de ogen). Ik had gedacht dat hij vol graten zou zitten, maar niets is minder waar. Ik maak een foto van 'een voor én een na'.
Ook hier woedt een ware concurrentiestrijd. De survival of the fittest. Er komen ook met regelmaat verkopers langs. Ze bieden sarongs aan in alle kleuren en maten. Een dame, achter ons aan tafel, koopt er één maar daar gaat een duchtige onderhandeling aan vooraf. Er komen ook muzikanten voorbij. Zo gaat dat hier... De vissershaven leeft en bruist. Ik leer ook dat je landschapsfoto's zoveel mogelijk ofwel héél vroeg ofwel laat op de dag neemt, omdat de kleuren dan vaak op hun mooist zijn.
We hebben nog wat tijd, dus we maken nog een wandeling. We stappen een poepchique hotel binnen. Dit hotel is enkel weggelegd voor de allerrijksten (een beetje zoals het Hilton hotel bij ons, maar dan nóg indrukwekkender). We realiseren ons dat ook wij dit als westerlingen kunnen veroorloven, want het blijven tenslotte Indonesische prijzen. Het doet wat met een mens om, weliswaar in eenvoudige kledij, hier te mogen rondlopen. Het hotel heeft een mooie, brede boulevard. De kamers kijken allemaal uit op de haven. Een mens kan het slechter treffen!
Tegen 20.30 uur staan we op het punt waar we hebben afgesproken. Er is enige twijfel, maar gelukkig heb ik mijn app nog ter bevestiging.
De volgende morgen word ik toch weer gewekt door het 'lyrische' gezang dat opstijgt uit de moskee (ze zijn hier al wat talrijker aanwezig). Om half 8 vertrekken we met de bus naar de ferry* (*= een grote, overzeese boot) die ons naar het volgende eiland Sumbawa zal brengen. We brengen vrijwel een ganse dag op de boot door. Bij het ontbijt ben ik dan ook zo slim om een banaan in mijn rugzak te steken. Een tactiek die ik wel vaker toepas in hotels, bijvoorbeeld als ik ganse dagen ga wandelen in de Ardennen.
We nemen niet alleen afscheid van het ronduit prachtige eiland Flores, maar ook van onze trouwe chauffeur Kobus en bijrijder Erin. Zij wonen allebei in Labuan Bajo, dus hun taak zit erop. En wat hebben ze het goed gedaan!
Het wordt spannend want ik heb nog nooit op zo'n grote boot gezeten, dus ik weet niet wat ik ervan moet verwachten. In de grote ruimte onderin wordt alle bagage en vrachtverkeer verzameld. In de ruimte erboven is een grote zaal met allemaal stoelen naast elkaar, zoals in een vliegtuig. Er staan achteraan zelfs bedden om te slapen. Vooraan in het midden hangt een groot scherm waar non-stop muziekvideo's op worden vertoond. Muziek in bollywood stijl, maar af en toe ook afgewisseld met westerse songs. Boven op het dek gaan we niet zitten, omdat de zon te hevig brandt.
Het enige verschil is dat je zelf je plaats mag kiezen. Ik kies dan ook een plaats aan de kant, naast het raam. Er blijkt géén glas in de ramen te zitten. Ik heb mijn verrekijker bij. We lunchen op de boot. Komang voorziet brood met choco en kaas. In het winkeltje achterin kan je versnaperingen en dranken bekomen. Toch duurt het nog 1,5 uur vooraleer we eindelijk kunnen vertrekken. Is het nog voor vandaag? Indonesian times?
Ik kijk om mij heen. Hoewel er steeds meer volk bij komt, zijn wij weer de enige westerlingen aan boord. Vooraan zitten nog enkele Australiërs. De boot zit amper halfvol. We worden plots opgeschrikt door een omroepstem. Ik krijg bijna een hartaanval! Eindelijk varen we af. De overtocht lijkt wel een eeuwigheid te duren. Onderweg niets anders als water. De boottocht duurt bijna 9 uur in totaal.
Ik dood de tijd met kruiswoordpuzzels en woordspelletjes invullen (yes, nu kan ik die eindelijk eens bovenhalen), en het aanvullen van mijn biografie. En uiteraard met het schrijven in mijn dagboek. Waar het de eerste week slechts enkele vluchtige, schamele nota's betrof lukt het nu steeds beter om volzinnen en uitgebreidere verslagen te maken. Ik reflecteer op de afgelopen dagen, en dan moet ik vaststellen dat we al een erg gevarieerde reis achter de rug hebben waarin veel te ontdekken viel. Maar er komen nog enkele eilanden. Daar kijk ik naar uit.
De avond valt als we in de haven van Bajo Pulau aankomen. Er staat een klein wit busje op ons te wachten. We ontmoeten onze nieuwe buschauffeur. Er is maar juist plaats genoeg voor ons met 9. Dat is even wennen.
Nu volgt nog een korte busrit naar het plaatsje Bima, waar ons hotel gelegen is. We maken een laatste stop bij een warung voor ons avondmaal. We zitten allemaal broederlijk en zusterlijk naast elkaar aan een lange tafel, dus ik maak al grappend de vergelijking met het schilderij 'Het laatste avondmaal' van Leonardo da Vinci. Waar zat Judas ook alweer? We krijgen de keuze tussen bami en nasi. Het is allemaal erg georganiseerd, want we krijgen allemaal ons eten binnen het kwartier. Ik opteer voor bami, en deze wordt opgediend met 2 omeletten.
We rijden meteen verder naar ons hotel, Lambitu hotel, pal in het centrum van Bima. Het is een statig hotel met hoge plafonds, zware houten meubelen, lederen fauteuils en enkele verdiepingen. De kamer is verrassend ruim. Er staat een ijskast, dus hier maak ik gebruik van om mijn flesjes water en half gesmolten crèmes een nachtje in te bewaren. Slim, al zeg ik het zelf. Morgen wacht een al even lange dag: ruim 10 uur rijden naar Sumbawa Besar. De zwaarste rit tot nog toe, maar daarna is de strijd gestreden. Gelukkig vertrekken we pas om 8 uur. Joepie, dat betekent uitslapen voor ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten