We rijden naar ons hotel: The Capetonian (en dat zijn wij nu ook allemaal), een metershoog hotel midden in het drukke stadscentrum. Het is helemaal wat ik ervan verwacht had. Mijn kamer bevindt zich op de vierde verdieping, op een hoek. Niet gunstig gelegen, want mijn kamer bevindt zich vlak naast de keuken en er is veel lawaai. Hier zullen we drie nachten verblijven. Ik doe een poging bij de receptie om een taxi te regelen voor morgenvroeg. Ik moet nog wachten tot vanavond op een antwoord, want de verantwoordelijke is momenteel niet aanwezig.
's Avonds gaan de meesten onder ons naar het Waterfront. Elk uur vertrekt er slechts één shuttle voor maximum 8 personen. Eén van de koppels besluit de stad in te gaan, en ik ga na enige twijfel toch met hen mee. Ik maak kennis met een nieuwe app: Here we go. Deze app werkt gratis en ook offline. Je kan eender welke plattegrond downloaden. Superhandig!
We gaan naar een bijzonder restaurant: The Africa Cafe. De serveersters zijn gekleed in mooie, kleurrijke kledij. Ze komen zelfs aan tafel mijn gezicht schminken. Het diner bestaat uit verschillende gangen. Bij elke gang worden er potjes op tafel gezet met daarin allerlei 'proevertjes'. Dit concept is nieuw voor mij. Het is een heel leuke ervaring, in goed gezelschap. We worden getrakteerd op zang en dans.
Wanneer we die avond terug in het hotel arriveren krijg ik slecht nieuws. De taxi's blijken 'te duur' te zijn. De receptionist weet mij te vertellen dat de prijzen de afgelopen 4 jaar enorm gestegen zijn. Hij adviseert mij om een Uber te gebruiken. Ik was wel zo slim op deze app vooraf al te installeren op mijn telefoon. Het is echter te laat om er eentje te bellen, want ze arriveren meestal binnen enkele minuten als je ze belt.
De volgende ochtend ga ik mijn school in Athlone bezoeken, een arme buitenwijk van Kaapstad. *Sunnyside Primary School is de school waar ik 4 jaar geleden vrijwilligerswerk heb gedaan (*deze verslagen kan je ook terug vinden onder het label 'Zuid-Afrika' in de zijbalk).
De komende 2 dagen zal ik dus alleen moeten doorbrengen, aangezien ik alle excursies al heb gedaan. Onze groep vertrekt om 07.30 uur op excursie naar alle hoogtepunten die te vinden zijn in de provincie Westkaap. Ik weet uit ervaring dat dit een zéér vermoeiende dag voor hen zal worden, en wens hen succes. Ik zie velen van hen nog even bij het ontbijt, want ik word pas tussen 8 en 9 uur in de school verwacht. De afstand is ongeveer een half uur rijden.
Ik besluit Uber te gebruiken, maar mijn app werkt niet naar behoren en kan geen verbinding maken. Ook bij de receptie van het hotel kunnen ze mij niet verder helpen. Na ruim een half uur klungelen geef ik het op en begeef mij naar het Waterfront. De eerste de beste metertaxi houd ik aan. Ik heb immers geen tijd te verliezen. De rit kost mij ruim 340 Rand. Dat is, naar Afrikaanse maatstaven, een dure rit. Nu ja, ik was gewaarschuwd. Ik denk enkele seconden na en herinner mij de zwarte 'minibusjes' die mijn compagnon Nicole en ik vroeger wel eens namen. Hiermee kan ik de rit terug ruimschoots compenseren, dus wimpel ik de taxichauffeur beleefd af. Ik vertrouw erop dat het personeel van de school mij wel een 'snelle' lift naar de hoofdbaan kan regelen.
De directeur en de mensen van de directie zijn nog steeds dezelfde, en ze ontvangen mij erg hartelijk. Ik voel mij meteen welkom. Ik vraag meteen of ze nog een pet met het logo van de school hebben, want deze ben ik op de luchthaven kwijt gespeeld. Geen probleem! Ze brengen mij naar de leraarskamer, want het is speeltijd. Ik verneem dat mijn leerkracht destijds, mss. Benjamin, zopas moeder is geworden van een dochter. Ik krijg haar zelfs even aan de lijn!
Mijn klas van toen is inmiddels opgesplitst. Eén van de leerkrachten brengt mij naar het klaslokaal. Ik geef de aanwezige leerkracht beleefd een hand, kijk rond en herken meteen enkele gezichten. Ze weten niet meteen wie ik ben, tot één van de meisjes mij plots toch herkent. Ik slaag er zelfs in om enkele namen op gezichten te plakken! Het lijkt wel of de kinderen na al die jaren uiterlijk niets veranderd zijn. Ze zijn enkel gegroeid. Ze hebben mij 1,5 uur lang vlotjes bestookt met vragen. Dan gaat de bel voor de middagpauze. Iemand van het personeel wil mij graag naar de hoofdbaan voeren. In tussentijd wandel ik nog even rond en nuttig mijn lunchpakket van het hotel. Ik twijfel nog even om bij mijn gastgezin langs te gaan, maar dan moet ik nog 30 minuten te voet wandelen in een onveilige buurt. Dat is het niet waard.
Er komt al meteen een minibus aan, en de herinneringen komen terug. Ik betaal amper 10 Rand voor een enkeltje Kaapstad. Mijn verlies is goed gemaakt. De rest van de namiddag breng ik in mijn hotelkamer door, want er vallen nog enkele zaken te regelen voor morgen.
's Avonds gaan we naar het Waterfront: Caffe Balducci. Ik bestel er mijn andere lievelingsdessert, tiramisu, en het is één van de beste die ik ooit gegeten heb.... En de grootste salade ooit. Neen, honger hebben we hier niet geleden!
...Vandaag ontbijt ik later dan de anderen. Zij gaan deze voormiddag de Tafelberg bezoeken, maar ik ga iets anders doen. Het is alweer een goede, zonnige dag vandaag.
Ik ben van plan om opnieuw naar het Waterfront te gaan. Er staan drie mannen bij hun taxi's. Deze keer géén metertaxi's meer voor mij! Aan één van hen geef ik mijn eindbestemming en vraag zelf naar het tarief. Gelukkig heb ik mijn research grondig gedaan en weet ik wat er gevraagd mag worden. Hij biedt mij het aannemelijke bedrag van 190 Rand en dus ga ik akkoord. De drie mannen kennen elkaar, dus ik heb al vlug door dat concurreren hier geen zin heeft. Al bij al is het een goede prijs. We rijden omhoog naar Signal Hill, en de parking is helemaal op het einde. Het is inmiddels 5 na 10, en ik heb een afspraak om 10 uur.
Ter plekke vind ik meteen mijn contactpersoon. Hij weet mij te vertellen dat we nog even moeten wachten, omdat de windrichting nog niet optimaal is voor mijn geplande paragliding. De wind kan elk ogenblik keren, en dus moet ik nog even geduld oefenen. Ik maak eerst een film van de omgeving, wuif onzichtbaar naar de anderen die nu op de Tafelberg zijn en nestel mij tenslotte onder de schaduw van een boom. De hemel is staalblauw en de zon schijnt naar hartenlust. Er zijn heel wat dagjestoeristen, en ze vertellen mij allemaal dat ze niet durven vliegen. Vier jaar geleden was ik hier ook aan het kijken, net als zij. Even later zie ik dat enkele parachutisten zich klaar maken om te vliegen. Eén voor één gaan ze de lucht in, al is het misschien nog ietsje te vroeg. Geduld loont. Straks is het mijn beurt.
Omstreeks 12 uur is het dan eindelijk zover. Mijn instructeur komt mij melden dat het team onderweg is. Spannend! Een koppel Ieren wenst mij veel plezier.
Ik moet eerst een papier ondertekenen, want deze sport is uiteraard niet zonder risico. De piloten hebben een licentie en pakken ervaring. Ik voel mij in goede handen, en ervaar op geen enkel moment angst.
Ik stel enkele vragen aan mijn piloot. Zo kom ik onder meer te weten dat hij gemiddeld 3 à 4 keer per dag vliegt op een dag en dat er ongeveer 11 goede dagen in een maand zijn om te kunnen vliegen. Dat is minder dan de helft... dus ik ben een gelukzak vandaag! "Today is a good one". Ik had ook geen andere keuze, het was erop of eronder.
Ik word vastgemaakt en krijg instructies. Ruim twee uur later, om 12.15 uur, ga ik de lucht in. Naast mij staat nog een Russisch meisje. Zij heeft een vlucht gereserveerd om 12 uur. Ik krijg een stick in mijn handen. Deze stick filmt heel de vlucht en neemt continu foto's.
Halverwege neemt de piloot over om nog enkele mooie shots te nemen vanuit verschillende hoeken. Ik moet hard lopen en daar gaan we dan... meteen van de eerste poging. Het voelt een beetje als een rollercoaster die niet overkop gaat. Ik zie het beroemde Cape Town Stadium liggen, dat als een witte donut onder ons ligt.... En de plaatsen er rondom waar ik gewandeld heb. We vliegen hoger en hoger. We vliegen ook nog even over het water, vooraleer we landen op Seapoint.
De rit duurt in totaal bijna 6 minuten, een goed gemiddelde. Het mocht zelfs nog ietsje langer duren van mij. Ik kom uit mijn stoel en strek mijn benen uit voor de landing. De teamverantwoordelijke snelt op mij en af en vraagt naar mijn ervaring. Fantastisch! Alles samen kost deze unieke ervaring mij 100 EURO (inclusief foto's en video). De man die het geld ontvangt regelt in een vingerknip een Uber voor mij.
Ik ben nog ruim op tijd terug in het hotel, dus ga ik de stad in zoals voorzien. Ik koop iets te eten in een winkeltje in de drukke Adderley Street en nuttig mijn lunch op een bankje in de Company's Garden. Daarna trek ik naar het Isiko South Africa Museum. Er zijn enkele levensgrote, opgezette dieren te zien. Hier is ook een aflevering van de Vlaamse televisieserie de Mol opgenomen, bedenk ik mij. Tegen half vier ga ik terug naar het hotel. Ik bel meteen Andre aan de receptie, om te zeggen dat ik goed en wel terecht ben.
Door een klein misverstand neem ik die avond als enige de late shuttle van 19 uur naar het Waterfront voor ons 'laatste avondmaal'. We bedanken Andre met een kaart en een flinke gezamenlijke fooi. Meer dan verdiend! Halverwege het diner geef ik hem mijn persoonlijke kaart, want hij zit schuin tegenover mij. Onze chauffeur is er helaas niet bij, want er zijn stukken aan onze bus. Ik werp nog een laatste blik uit het raam, naar de vele sfeervolle lichtjes buiten.
's Ochtends bij het ontbijt tref ik Andre opnieuw. Hij komt mij meteen tegemoet en bedankt mij voor het kaartje. Zo dadelijk vertrekken we naar het Waterfront om te shoppen. Hier kan ik mijn laatste contanten opmaken, want souveniers heb ik nog niet gekocht. De prijzen hier zijn bijna dezelfde als in België.
Ik koop al mijn cadeaus in Out Of Africa. Voor mijzelf koop ik een grote, geborduurde zak. De kassierster aanvaardt geen briefje van 100 Rand omdat er kennelijk een vlek op staat, dus moet ik alsnog 100 Rand betalen met Creditcard. Later raak ik het briefje toch nog kwijt in een andere winkel. Missie geslaagd!
Ik wandel nog wat door de gangen, maar rond 13 uur ben ik het beu en begeef ik mij naar de uitgang. Ik wacht op de anderen. Even later bewegen we ons naar de bus, klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Eén iemand heeft een trommel gekocht, maar zoiets geraakt helaas niet in mijn propvolle koffer.
Andre begeleidt ons op de luchthaven meteen naar de juiste check-inn. We omhelzen hem nog een laatste keer. Onze vakantie zit erop. Het was een fantastische reis, en ik heb er ten volle van 'kunnen' genieten. Daar ben ik heel erg dankbaar en blij om, want het had heel anders kunnen lopen als er niet een NKO-arts was geweest die kordaat heeft opgetreden en mij beter heeft gemaakt! Zuid-Afrika, misschien zie ik je toch nog ooit weer? ...Maar het zal niet voor meteen zijn, want er staan nóg bestemmingen op mijn lijstje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten