Na zo'n dagje vol cultuur kom ik steeds boordevol inspiratie weer huiswaarts. Niet alleen een boost voor mijzelf en mijn eigen artistieke ontwikkeling, maar evenzeer inspiratie voor mijn leerlingen.
Meestal ga ik één keer per jaar op uitstap naar Brussel. Daar bezocht ik eerst het museum voor Kostuum en Kant. Daar loopt momenteel een modetentoonstelling van de Belgische kunstenaar Jean-Paul Lespagnard. Hij is afkomstig van Luik, en geldt op dit moment als één van de meest invloedrijke modeontwerpers. Hij exposeert regelmatig in Parijs.
De titel van de tentoonstelling luidt: 'Reflection'. Het begint al bij de titel, die bij aanvang mooi weerspiegeld wordt. Je komt vervolgens terecht in donkere ruimtes. Alle objecten, paspoppen en kostuums, inspiratiebronnen,... zijn uitgestald achter glazen vitrines waardoor er overal reflecties zijn. Deze opstelling en het concept doen mij een beetje denken aan een tentoonstelling van Walter Van Beirendonck, die ik enkele jaren geleden bezocht in Parijs, helemaal in het duister gehuld. Op de achtergrond klinkt instrumentale muziek.
Het geheel doet een beetje 'eclectisch' aan, al die verschillende invloeden: buitenlandse, exotische invloeden van de reizen die hij al heeft gemaakt, maar ook binnenlandse invloeden zoals Manneken Pis, Gilles de Binche,.. Hij heeft blijkbaar een grote voorliefde voor pailletten en broderie en reliëfeffecten. Zijn ontwerpen worden omschreven als 'bizar' en 'grappig' (hoewel hij naar eigen zeggen dit laatste aspect zelf niet bewust zo bedoelt). Een voorbeeld van dit laatste: de worstenhoed. De 'worst' is een terugkerend thema in zijn werk.
De collectie oogt erg verzorgd, en de objecten en kostuums versterken elkaar door de diverse combinaties. Er is af en toe gebruik gemaakt van ronde vergrootglazen in de glazen muren, met als doel om de details van de stoffen beter te kunnen bekijken.
In 2011, na zijn studies design, startte hij zijn eigen label. Eén van zijn grootste invloeden is de kunstenaar Wim Delvoye. Ook de beruchte 'kreeftentelefoon' van de Spaanse kunstenaar Salvador Dali en de kreeft van Jeff Koons zijn terugkerende motieven in zijn collecties. Hij verwerkt ze in ontelbare variaties, zoals op sjaals , kledij,... Een klassiek stilleven zoals een ruiker bloemen kan hem evenzeer inspireren. Jan Fabre is ook een inspiratiebron.
Hij laat zich verder ook door alledaagse taferelen inspireren: een patroon uit een tijdschrift, basketbal, carnavalsmedailles, glas-in-loodramen, Chinees porselein, boeken met stereogrammen,...
Lespagnard is een creatieve duizendpoot. Hij is eigenzinnig, maar de collecties tonen evenzeer een kunstenaar die commerciële, meer toegankelijke kledij kan maken die perfect in de winkelrekken van H&M zou passen. Verder maakt hij ook prachtige kostuums voor theater en dans. Het 'silhouet' heeft dan niet alleen louter een 'draagbare' functie, maar wordt 'monumentaal' en 'vormelijk' waardoor het verhalend en beeldend tegelijk wordt.
Er zijn verder ook korte filmpjes te zien waarin dit duidelijk wordt gemaakt.
Wat ik leuk vond, was het feit dat er van elk silhouet een afbeelding was die je kon afscheuren van een blok papier, met wat extra uitleg erbij. Leuk om achteraf nog te kunnen gebruiken als referentie, documentatie of als voorbeeld om te tonen.
Na afloop van deze tentoonstelling zakte ik af naar Sint-Jans-Molenbeek om er het werk te bewonderen van grafica Danièle Aron. Zij maakt kleine maar fijne gravures, voornamelijk van portretten, maar ook planten en af en toe dieren.
Haar werk doet mij spontaan reflecteren over mijn eigen werk, omdat dezelfde thema's aan bod komen: het narratieve, verbeeldende.
Zo heb ik ooit een portret getekend waaruit een boom groeide. Zo'n serie heeft zij ook gemaakt. Af en toe kleurt zij haar etsen in, maar ik vind persoonlijk dat ze dan aan kracht inboeten. Een kunstenaar zoals zij werkt vooral grafisch, en dus vind ik kleur in dat geval vaak overbodig (hoewel het af en toe wel werkt).
Ik hou verder ook van haar composities, en ben fan van haar 'plantenreeks met hoofden'. Wellicht zal ik van deze kunstenares ooit nog een werkje kopen, want ik voel alvast een sterke verwantschap.
Tot slot ben ik nog een kijkje gaan nemen op de expositie 'Photo Friction' in het Cultuurcentrum van Mechelen. Deze tentoonstelling toont werk van 15 fotografen die op een totaal andere manier met hun vak bezig zijn.
De rode draad doorheen de tentoonstelling: de fotografie als een verbeeldingsvol of verhalend genre. Kortom: een geënsceneerde fotografie.
Vooral de werkjes van Katrien De Blauwer spreken mij aan. Zij gebruikt de collagetechniek, en door bepaalde delen te verknippen (bijvoorbeeld: een afbeelding van een meisje met haar handen open die 'het water optilt' (een stukje afbeelding van water) krijg je boeiend beeldmateriaal. Simpel, maar effectief. Het doet mij zin krijgen om zelf ook weer collage te gaan maken.
De reeks 'piramides en palmbomen' van Bruno V. Roels vind ik ook interessant. Door te experimenteren met over- en onderbelichting krijg je automatisch een vervorming van de werkelijkheid.
De fotoreeks van Koen Broos is erg geheimzinnig. In zijn 'wazige' beelden zie je oneindig veel dingen. Wat mij ook raakt is het subtiele kleurenpalet.
Lieven Segers valt op door zijn installaties met knipsels van 'nieuw samengestelde' gezichten. Alle gezichten zijn op een zwarte achtergrond gekleefd.
De fotoreeks van Tine Guns vind ik mooi: een subtiel spel van takken en schaduw op een ruwe muur. Dit doet mij een beetje denken aan één van de beelden van mijn afstudeerproject.
Wat ik geleerd heb uit deze tentoonstelling? Dat elke kunstenaar op een andere manier naar de wereld kijkt en deze interpreteert op een verrassende, uniek wijze.
Meer lezen?
-over Jean-Paul Lespagnard: https://www.elle.be/nl/17012-elle-visite-op-bezoek-bij-jean-paul-lespagnard.html
-over Danièle Aron: http://www.danielearon.net
Geen opmerkingen:
Een reactie posten