De tijd vliegt voorbij als het goed gaat! Morgen moet ik afscheid nemen van Zuid-Afrika, en sluit ik een FANTASTISCH hoogtepunt in mijn leven af!!
Vandaag moest ik afscheid nemen van mijn klas en van de school, en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Integendeel zelfs, ik ben een beetje van mijn melk geblazen.
Ik zal de leerlingen erg missen, en realiseer mij nu dat ik het erg getroffen heb met mijn leerkracht. De examenperiode is vandaag definitief afgelopen voor de lagere graden.
Dinsdag was er weer een leerling jarig. Voor elke leerling was er een grote doos vol zoetigheden én een prachtig versierde cupcake. Alles samen twee grote vuilniszakken vol snoepgoed! De mensen zijn hier arm, maar geven ontzettend veel. Zoiets zie je niet veel bij ons in België, waar een traktatie meestal bestaat uit een 'eenvoudig snoepje'.
Een verjaardag wordt hier kennelijk uitgebreid gevierd met handgeklap, gezang en een
cupcake met kaarsjes voor het feestvarken.
Er is echter ook een donkere kant! Kinderen die gestraft worden, moeten buiten vaak uren- (of zelfs dagen) lang met hun hoofd tegen de muur gaan staan. Zij hebben vooral nood aan discipline en een duidelijke structuur.
De leerlingen hadden op woensdag geen test en hebben geschilderd. Hier geen kant-en-klare verftubes, want de basiskleuren moet je zelf maken met gekleurd poeder en water. Goed voor de armspieren dus.
Gedurende de maanden oktober en november moesten de leerlingen
cornflakesdozen meebrengen.
De opdracht bestond eruit om deze te beplakken met krantenpapier en vervolgens te schilderen en decoreren. De klas werd hiervoor in kleinere groepen verdeeld, want uiteraard kon niet iedereen op hetzelfde moment starten. De andere groepen kregen ondertussen een leeropdracht van
Mrs. Benjamin. Ik vond het erg leuk om deze opdracht mee te mogen begeleiden, en heb mij vooral geconcentreerd op het correct leren hanteren van lijmtubes, penselen en verfgebruik.
Donderdag zijn
Nicole en ik met de minibus naar de stad gereden voor een ganse dag. Dit was immers de laatste keer voor mij.
s' Ochtends hadden wij afgesproken met
Irène, want zij verblijft in de stad en had geen school.
Wij zijn heerlijk gaan uitzweten in de
Long Street Baths. Dit bestaat uit enerzijds een ouderwets, overdekt zwembad met daarnaast de faciliteiten van een typische, traditionele Turkse sauna met stoombaden.
Bij aankomst kregen wij ons eigen omkleedhokje mét een bed om te relaxen. Je kan er kiezen voor een sessie van vier uur of minder, maar voor ons was een uurtje meer dan voldoende. Het ideale moment om wat bij te kletsen.
Voor mij was het de tweede maal, en het is bovendien gezond voor lichaam én geest. Je komt weer buiten als herboren. Dit stond op mijn verlanglijstje, en het was een aangename ervaring. Overigens waren wij de enige gasten die dag. Naar traditie zijn er afzonderlijke momenten voor mannen en vrouwen.
Uiteindelijk kregen wij anderhalf uur. Geen luxe hier, dus het enige dat spijtig genoeg ontbrak was een
jacuzzi.
Omstreeks elf uur ging ik in de stad op jacht naar de laatste
souveniers. In de
Long Street (= de hoofdstraat) en op de markten vind je vaak leuke handgemaakte zaken zoals houtsnijwerk, muziekinstrumenten (zoals trommels in alle soorten en maten), maskers, juwelen,...
Kralenwerk en
macramé kom je hier veelvuldig tegen. Veel van deze zaken komen uit West-Afrika. Zuid-Afrika is economisch gezien een erg aantrekkelijk land.
Aanvankelijk wilden wij gaan lunchen in restaurant
'Mama Africa', een overbekend restaurant in de stad waar je onder andere krokodil en struisvogel krijgt voorgeschoteld.
Enkele straten verder hadden wij geluk, want daar vindt elke donderdagmiddag de
'Earth Fair Food Market' plaats. Een ingekorte versie van de
Neighbourgoods Market. Ik had eerder al over deze markt gelezen, en besefte dat wij wederom met ons gat in de boter waren gevallen. De geuren alleen al brengen je even in een andere wereld. Ik kon het niet nalaten om enkele zoetigheden te kopen.
Verontwaardigd waren wij toen er uit het niets een jongen van een jaar of veertien op ons afkwam en zomaar enkele resten van
Papayaschillen uit onze handen griste. Hij knielde en begon te eten voor onze neus.
Nicole bood hem beschaamd haar boterhammen van die ochtend aan, die hij hongerig verorberde. Ja, ook dit is Afrika! Mensen achtervolgen je en blijven smeken om geld of eten...
Met onze
MyCITI-Card reden wij in de namiddag naar
Camps bay, een populaire kustplaats. Ook hier tref je vooral blanken, omdat het een dure buurt is.
In de plaatselijke
Pick 'n Pay (= een supermarkt) kochten wij iets lekkers en nestelden ons op een plekje aan het strand. Een Afrikaan probeerde
Nicole meermaals een zonnebril aan te smeren, maar ving helaas bot.
De verkopers hier kennen zo hun 'truken van de foor', en ze kunnen (helaas) heel geslepen zijn in het aan boord leggen van conversaties.
Zuid-Afrika mag dan in veel opzichten een prachtig land zijn, het behoort wel (terecht!) tot de tien onveiligste plekken ter wereld. Nergens ter wereld vind je zo'n culturele diversiteit als hier.
Wij hielden onder ons gedrieën nog een lang gesprek over de apartheid, het onderscheid tussen blank en zwart, religie en geloof... Hier slagen de mensen erin om samen te leven, ondanks alle verschillen.
Zuid-Afrika is een land met een revolutionaire geschiedenis en cultuur. Arm en rijk leven hier vlak naast elkaar, en het contrast tussen beide is frappant. In de ene straat zie je halve paleizen, terwijl ze je op de hoek van diezelfde straat omver schieten.
Vooral de verkeerschaos is hier enorm. Men rijdt er op los, en verkeerslichten worden meer dan eens genegeerd door de roekeloze bestuurders.
Vandaag was mijn laatste dag op school, en ik had enkele afscheidsgeschenken voorzien. Voor
Mrs. Benjamin en de assistente had ik ook een apart geschenk.
Bij het binnenkomen werd ik overladen met persoonlijke werkjes en tekeningen van de leerlingen. Sommigen hebben erg originele dingen gemaakt, zoals een kleine handtas uit papier met een boodschap erin. Hier was ik toch even door gepakt. Ik zal alles thuis lezen en zorgvuldig bewaren.
Op het bord had
Mrs. Benjamin een lieve boodschap geschreven voor mij, met daarnaast de namen van enkele leerlingen.
s' Ochtends deden de leerlingen hun allerlaatste test: Zuid-Afrikaans mondeling. Iedereen had een tekstje van ongeveer een halve bladzijde voorbereid, en dit moesten ze om beurten voor de klas voordragen. Dit was mijn kans om nog een paar filmpjes te maken, om thuis te laten horen dat de taal erg verwant is met het Nederlands.
Na afloop kwam ik op het idee om mijzelf voor te stellen aan de leerlingen, in het Nederlands én op vraag ook in het Frans. Ze vonden het fascinerend om mij te horen vertellen in andere talen, en de klas ging even uit zijn dak. Dit hadden ze nog nooit eerder gehoord! Het was ook een goede gelegenheid (vond ik) om hen vragen te laten stellen over België. Eén leerling vroeg bijvoorbeeld hoeveel koeien er in België zijn.
Terwijl de meerderheid van de klas, als beloning voor hun goede test, naar een film mochten kijken gingen de anderen aan de slag met het lijmen en beschilderen van de resterende dozen.
Na de pauze gingen wij naar het grote sportveld naast de school. Daar leerden de leerlingen en juf mij enkele typische groepsspelletjes aan. Het was ontzettend leuk, en ik voelde mij enorm gewaardeerd. Vooral toen wij op het einde nogmaals in een kring moesten staan en alle leerlingen tegelijk mijn naam riepen, mij een goede vlucht toewensten enz... Geweldig!!
Toen was het tijd voor een groepsfoto met de (volledige!) klas. Ook hiervoor nam
Mrs. Benjamin uitgebreid de tijd. Zij nam zeker een twintigtal leuke foto's.
Vervolgens gingen wij terug naar de klas. Elke leerling kreeg een persoonlijk geschenk van mij, al was het spellen van de namen soms een helse karwei!
Al het gekochte schoolmateriaal (een grote zak vol) heb ik aan
Mrs. Benjamin gegeven. Voor de klasgroep (=
Grade 2) had ik ook nog een geschenk met een begeleidende brief. Deze brief gaat
mrs. Benjamin (op mijn verzoek) maandag voorlezen.
Zij vertelde mij dat er nog een verrassing op komst is, maar dit zal ik pas ontvangen wanneer ik weer in België ben. Zijzelf en heel de klas hebben hiervoor geld ingezameld. Ik ben benieuwd wat dat wel niet mag zijn?!
Mrs. Benjamin had drank, chips en zoetigheden voorzien, maar veel tijd voor een
afscheidsparty was er niet, want daar ging de bel. Nog een laatste afscheidsknuffel en dan werden
Nicole en ik in de
staffroom verwacht waar alle leerkrachten present waren.
De onderdirecteur,
Mr. Mayer, bedankte ons voor onze inzet en gaf ons elk een geschenk in naam van de school. Na afscheid genomen te hebben van iedereen en de directie, was de tijd aangebroken om weer naar het gastgezin te gaan.
Mijn project is in ieder geval SUPER meegevallen. Ik had ook een fantastische leerkracht, die bovendien openstond voor al mijn ideeën en deze een plaats gaf. Zij is net als ik dynamisch en jong, dus dat schept een band. Hopelijk kunnen wij ook hierna contact blijven houden. Het enige minpuntje was de examenperiode, maar zoiets kan je natuurlijk niet voorzien.
Ik heb mooie, blijvende herinneringen aan mijn project. Mocht ik herbeginnen, dan zou ik hier opnieuw voor kiezen!
Tijd nu om de koffers te pakken, met een goed gevuld hoofd vol nieuwe indrukken en mooie herinneringen rijker. Alles begint pas achteraf, wanneer ik al deze indrukken, nota's, tekeningen, schrijfsels,
souveniers, foto's, filmpjes,... in een inhoud kan gieten. Nog veel werk voor de boeg, maar eerst veilig thuis geraken.
om ter mooist dozen beschilderen
Sunnyside Primary School in de vroege ochtend
zo ziet een verjaardagstraktatie er ongeveer uit in een basisschool in Zuid-Afrika!
een leuke groepsfoto met de hele klas (niemand ontbreekt!)
overladen met persoonlijk gemaakte geschenkjes, teksten en tekeningen van de leerlingen = duurzame herinneringen
