Had ik kunnen vermoeden dat dit scenario zich korte tijd later ook hier bij ons zou afspelen, en zelfs nog in veel sterkere mate met al die strenge máár noodzakelijke controles?
Ik heb ginder zelf in een moslimgezin verbleven, maar dit was voor mij nooit een bezwaar geweest. Integendeel; ik was nieuwsgierig naar het leven van mijn gastfamilie. Ik paste mij zoveel mogelijk aan, zonder daarbij mijn eigen waarden te verloochenen.
In de school waar ik lesgaf (in een township) zaten allemaal kinderen van verschillende afkomst. Velen waren een mengeling van Aziatische en Afrikaanse origine. Je moet weten dat Zuid-Afrika, zo blijkt uit wat mijn gastvrouw ons vertelde, vluchtelingen uit verscheidene Noord-Afrikaanse landen opvangt. Wat mij vooral is bijgebleven, is het feit dat al die verschillende culturen moeiteloos met elkaar kunnen samenleven. Nergens ter wereld vind je zo'n culturele diversiteit als in Zuid-Afrika.
Ik vind het nog altijd zeer spijtig dat oorlogen veroorzaakt worden door in essentie louter een geloofskwestie. Het lijkt bijna lachwekkend te noemen, maar het is helaas waar. Als je je een beetje aanpast langs beide kanten (water bij de wijn doen), dan komt het allemaal goed.
Uiteindelijk heb ik uit die buitenlandse ervaring geleerd dat we universeel allemaal mensen zijn, en dat er andere thema's spelen dan enkel MAAR geloof. Als men mij bijvoorbeeld lever voorschotelt als dat in die cultuur de gewoonte is (ik mag dat niet, al ben ik verder geen moeilijke eter), dan zal ik daar toch uit beleefdheid van eten. Ik mopper of klaag niet als ik vijf weken aan één stuk rijst moet eten (als is het wel eens fijn om na die vijf weken eens aardappelen te eten, dat geef ik ruiterlijk toe :)). Spreekt een moslima mij aan, dan zal ik daar vriendelijk op antwoorden. Ik bedoel maar; wij zijn allemaal mensen...
Gelukkig kunnen wij ons optrekken aan al het goede dat deze wereld te bieden heeft. Zo was ik erg blij dat ik de duotentoonstelling heb gezien van Tom Schoonooghe en Vanessa Verstappen.
Van Tom Schoonooghe heb ik ooit ergens op deze blog een boek besproken. Vanessa was mijn studiegenote op Sint Lucas Antwerpen, en zij is mij na al die jaren nog steeds erg dierbaar.
Jaren geleden was er van haar een overzichtstentoonstelling te zien in Passa Porta, Brussel. Deze heb ik tot mijn grote spijt gemist, dus vandaar dat ik deze herkansing met beide handen heb aangegrepen. Het was allemaal kantje boord (ik moest die bewuste zondag zelfs ook nog lesgeven), maar ik ben er uiteindelijk geraakt.
Vanessa toonde er enkele originele houtsneden uit haar drie verschenen boeken met auteur Dimitri Leue. Deze laatste was tevens aanleiding tot het realiseren van de tentoonstelling.
Ik heb mijn tijd genomen om alles uitvoerig te kunnen bekijken. Ik probeerde antwoorden te vinden op enkele grafische vraagstukken, maar ben er maar ten dele in geslaagd.
Haar 'meesterschap' treft mij nog altijd zó sterk. Toen ik het boek 'Fink of het uniform van de liefde' (gebaseerd op een theaterstuk van Dimitri Leue) doorbladerde, overviel mij een sterke emotie die ik niet kon verklaren. Iets van weemoed, maar ook ontroering en zoveel meer...
Zij heeft dit boek gemaakt tijdens onze jaren op Sint Lucas. Hier staan echt zo'n sterke beelden in... Alles is met zo'n ONGELOOFLIJK talent voor zorg, geduld en liefde gemaakt, op de juiste dragers.
Sommige mensen hebben talent voor één iets in het bijzonder, maar Vanessa is op één of andere wijze 'de overtreffende trap'. Zij combineert alles feilloos. Ik geloof dat ik dit niet eerder meemaakte, en dat ik het ook nooit meer zal meemaken. Ik prijs mijzelf gelukkig dat wij destijds studiegenoten waren op Sint Lucas. Een groot gedeelte van haar kunnen is en blijft mijns inziens nog onzichtbaar...
Ere wie ere toekomt, en dit getuigen ook de gewonnen prijzen (waaronder het 'Zilveren penseel' = een literatuurprijs die wordt uitgereikt aan het best geïllustreerde kinderboek van het afgelopen jaar).
Het ga je goed Vanessa; ik WAS je fan, ik BEN je fan en ik zal ALTIJD je fan blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten