gastblogger Emma Liekens: 'De intro extra verte planeet.'

Ter gelegenheid van mijn 30ste verjaardag introduceer ik op mijn blog een nieuwe, maandelijkse rubriek.
Doorheen de jaren heb ik immers de eer gehad te mogen kennismaken met allerlei (al dan niet gekende) interessante persoonlijkheden die mijn leven danig hebben verrijkt met hun opvattingen: boeiende kunstenaars en schrijvers in allerlei mogelijke disciplines.
Ik kwam aldus op het idee om hen uit te nodigen een gastblog voor mij te schrijven. Het zijn tenslotte allemaal mensen die ik bewonder, en op deze manier kan u ook met hen kennismaken. Een aantal van hen zijn ondertussen vrienden geworden voor het leven.

In de spotlights voor de maand februari: Emma Liekens. Ik leerde Emma kennen op de tekenacademie van Herentals, alwaar ik de laatste drie jaren van mijn middelbare schoolcarrière les heb gevolgd. Toen al viel zij mij meteen op, hoe frêle ze ook was/is.
Heden ten dage roem ik haar om haar grote originaliteit, sterke schrijfkwaliteiten (waarvan getuige haar blog, zie bijhorende link in dit verslag) én haar doorzettingsvermogen en verbetenheid.
Zij is erin geslaagd haar eigen communicatiebureau op te richten: Think Tomorrow. Voeg daar nog een portie goede smaak bij, de nodige humor, een eigen visie en je hebt een méér dan geslaagde, pittige 'Emma-cocktail'. En, niet onbelangrijk om te vermelden, zij is tevens van het markante, gezegende geboortejaar 1986.

Vol vurig enthousiasme kroop Emma voor mij in haar pen, en het resultaat van haar epistel kan u HIER lezen.
...En hiermee is de aftrap officieel gegeven!

ps.: Helpt u Emma misschien verder met haar zegeltjes?

De intro extra verte planeet.

Januari 2016. Ik krijg de vraag van Nele of ik als gastblogger een artikel wil schrijven op haar blog. En of ik dat wil!

Bij het aftrappen van 2016 nam ik mezelf voor om weer actief te bloggen. Emmablogt (http://emmablogt.be) lag al geruime tijd stil door verbouwingen (met de bijhorende ellende) en drukte als zelfstandige. Mijn eerste blogpost van het nieuwe jaar schenk ik dan ook maar al te graag aan Nele.

Ik heb even moeten nadenken over het onderwerp, of noem het eerder “bezinken”, wat ik dan ook het liefst letterlijk in mijn bad doe. Gek genoeg kreeg ik mijn AH(A) – erlebnis aan de kassa van de Nederlandse supermarktketen Albert Heijn (of AH).

Net zoals vele creatievelingen kan ik me moeilijk in het hokje introvert of extravert duwen. Op sommige momenten ben ik introvert waarbij ik me letterlijk en figuurlijk terugtrek. Wanneer ik in een omgeving ben waarin ik me comfortabel voel (thuis of tussen mijn collega’s) kan ik net heel open en extravert zijn. Het is niet zwart óf wit. Het is ook niet grijs. Het is eerder een dambord waarbij de pionnen af en toe van vak wisselen.

In grote groepen of bij onbekenden zinkt mijn zelfvertrouwen in de schoenen. Dan sta ik liever onopvallend aan de zijlijn. Onbekende mensen aanspreken blijft een hele uitdaging en als zelfstandige helaas niet onvermijdelijk.

In 2015 sloot ik me aan bij SOFIA (http://www.uhasselt.be/sofia), een netwerk- en vormingsprogramma voor vrouwelijke ondernemers. Daar stond ik dan, aangekomen in een zaal waar ik niemand kende. Een kleine stap voor anderen, een gigantische uitdaging voor mezelf (om het in astronautentermen te omschrijven). Gelukkig land ik steeds veilig in het SOFIA-netwerk en heb ik nog geen seconde spijt gehad van mijn lidmaatschap.

Maar goed, wat heeft Albert Heijn daar nu mee te maken? Wel, sinds oktober 2015 sparen mijn vriend en ik via een zegelactie voor nieuwe keukenmessen en een messenblok. Helaas, zoals bij vele marketingacties, werd het al snel duidelijk dat we zegels tekort kwamen. Om extra zegels te verwerven begonnen we aan voorgaande passanten, die aan de kassierster aangaven hun zegeltjes niet te willen, te vragen of wij hun zegeltjes mochten hebben. 

Je hoort het al. Een kleine stap voor anderen, een uitdaging voor mezelf. De reacties van andere supermarktbezoekers blijkt overigens steeds anders. Je hebt enorm vriendelijke mensen die me al glimlachend en spontaan meteen hun zegels toestoppen. Je hebt anderen die een norse knik geven aan de kassierster dat zij me de zegels mag overhandigen. En je hebt er die (slik), ook al gaven ze aan de kassierster aan hun zegels niet te willen, ze nog liever in de vuilnisbak gooien dan aan anderen te geven. Ook al worden zelfs met deze kleine oefening serieuze stappen voorwaarts gezet. Ik blijf onzeker. Een piekeraar.

Enkele jaren geleden leerde ik toevallig de illustraties van Gemma Correll kennen. Naast het feit dat ik énorme fan ben van haar tekenstijl, herken ik me ook vaak in haar thema’s. Om deze eerste blogpost van 2016 af te sluiten deel ik nog graag enkele werken van mijn favoriete illustratrice (op Nele na dan). Bij elke eerste aanspreking denk ik dankzij Gemma steeds “ik ben niet alleen op de intro extra verte planeet”. 

Boekenuurtje

De laatste tijd ben ik weer volop aan het lezen geslagen (alsof ik dat vroeger niet deed). Ondanks mijn drukke agenda en bezigheden, probeer ik er zoveel mogelijk tijd voor te maken.
Zoals mijn trouwe lezers wel zullen weten, las ik op deze blog zo nu en dan 'een hoekje in voor een boekje'. Sedert de opstart van deze blog is dit zowat een constant gegeven. Ik bundel deze tips dan onder de tags 'boeken' en 'literatuur'. Onder beide labels kan u ze, netjes op een rij, consulteren.

Ik houd zelf al enkele jaren een boekje bij. Hierin noteer ik bijvoorbeeld de boeken die ik in de toekomst nog graag zou willen lezen, maar ook de boeken die ik goed genoeg vind om zelf aan te kopen.
In mijn agenda schrijf ik op gepaste tijde een herinneringsnota, om mij een boek naar keuze aan te schaffen. Ik werd hard, dus gun ik mijzelf zo'n extraatje.
Het gebeurt dat ik een boek meteen koop zonder het vooraf gelezen te hebben. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de romans van mijn lievelingsauteur Robbert Welagen. Tot nog toe heeft hij mij nog nooit teleurgesteld. Sterker nog: ik reserveer zijn boeken zelfs al nog voor ze verschenen zijn!
De beste boekentips haal ik door te surfen op het internet of door regelmatig blogs van schrijvers te bezoeken, maar ook uit tijdschriften zoals bijvoorbeeld Flow en Humo. Deze publiceren regelmatig boekenlijstjes.

Eén van mijn stiekeme ambities is om recensent te mogen worden. Mijn lievelingsgenres zijn biografieën, psychologische romans en briefromans, maar het gaat verder dan dat. Af en toe lees ik ook graag een poëziebundel. Tegenwoordig lees ik graag boeken die handelen over de achtergrond van bepaalde kunstenaars en/of kunstwerken.
Zo vind ik 'In ogenschouw' van Julian Barnes een heel mooi boek in deze categorie. Boeken als 'Waren de goden kosmonauten' van Erich von Däniken vind ik ook erg boeiend. Zijn boeken zijn bovendien veelvuldig geïllustreerd met prachtige afbeeldingen. Dit soort boeken inspireren mij dan weer om de documentaires te bekijken, zoals 'Chariots of the Gods'.
Er zijn ontelbaar veel voorbeelden van boeken in verschillende genres op te noemen. De laatste tijd maak ik mijn lijstjes vrij impulsief, puur op buikgevoel. Ik merk dat ik, met de jaren, een erg kritische lezer aan het worden ben. Het gebeurt regelmatig dat ik een boek als 'slecht' beoordeel na amper een paar bladzijden gelezen te hebben. Deze boeken worden meteen terzijde gelegd. Vergissen is menselijk... Het gebeurt dat ik een bepaald boek als goed beoordeel, en dat ik een ander boek van dezelfde auteur ronduit slecht vind.

Gelukkig is dit niet het geval bij Robbert Welagen. Ook zijn laatste nieuwe roman 'In goede handen' voldeed weer ruimschoots aan mijn verwachtingen. Inmiddels heb ik al zijn boeken verzameld. Ik speel zelfs met het idee om een klein gedeelte van zijn oeuvre te verbeelden in een graphic novel. Het verbaast mij trouwens dat zijn werk nog niet verfilmd is, want zijn verhalen zijn erg beeldend geschreven. Er hoeft, wat mij betreft, trouwens geen 'actie' te zijn in het verhaal om kwaliteit te leveren.
'In goede handen' draait om de grote keuzes in het leven. Het hoofdpersonage is een freelance illustrator die al vier jaar gelukkig samen is met zijn vriendin. Hij twijfelt of hij, al dan niet, vader wil worden. Tot hij op een gegeven ogenblik zijn dubbelganger ontmoet. Dit personage heeft wel een gezinsleven, en is in zijn ogen geslaagd in het leven.
Er zijn ontelbaar veel recensies over dit boek op het internet te vinden, maar deze vond ik goed verwoord: http://recensieweb.nl/recensie/oog-in-oog-met-jezelf/.
Wat mij nog steeds frappeert in de boeken van Robbert Welagen, is de anekdotische manier van schrijven. Hij kan griezelig gedetailleerd de feiten weergeven, en weet ook een bepaalde spanning op te roepen. Dat bedoelen de recensenten wellicht met de vele 'lagen' die doorschemeren in elk van zijn verhalen.
Welagen zou vast ook een meester zijn in het detectievegenre. In al zijn boeken is vrijwel altijd sprake van een link naar het verleden. Erg opvallend is dat zijn hoofdpersonages steeds mannen of jongens zijn. Ik zou Welagen wel eens willen lezen in de gedaante van een vrouwelijk hoofdpersonage. Alles aan zijn boeken bevalt mij: thematiek, stijl van schrijven, taalgebruik, setting, filosofie,... Zijn boeken zijn bovendien doorspekt van wijsheden. Af en toe staan er straffe oneliners tussen. Scherp de potloden, zou ik zeggen.

Verder kan ik ook 'Zomerhuis, later' van Judith Hermann sterk aanbevelen. Het boek is oorspronkelijk geschreven in het Duits, en dateert uit 1998. Hierin staan negen kortverhalen, en ik heb ze alle negen met genoegen gelezen. Deze recensie dekt mijn inziens de lading wel: http://www.volkskrant.nl/boeken/weemoed-om-iets-dat-misschien-nooit-komt~a650107/. Meer van dit, dus zal ik mij in de toekomst verdiepen in haar oeuvre. Blijkbaar is de verhalenbundel 'Niets dan geesten' een aanrader.
Tot slot is 'De truffelminnaar' van Gustaf Sobin eveneens een voltreffer, wat mij betreft. Dit is het genre van de psychologische roman, dus een terrein dat mij ten zeerste interesseert. Het verhaal gaat over een dode geliefde, die weer tot leven komt door de hallucinerende geest van haar minnaar. Het zijn de truffels die hij eet, die deze visioenen opleveren. Een pareltje, en het leest aangenaam. Op de volgende link vindt u een recensie van dit boek: http://www.publishersweekly.com/978-0-393-04832-2.
Hoewel alle drie dunne boekjes, zijn ze het lezen waard. Echt waar, geloof mij maar!

En alsof dat nog niet genoeg is, trakteer ik u voor het nieuwe jaar op mijn meest actuele lijstje:

-'Zout op mijn huid' - Benoîte Groult
-'De geschiedenis van imaginaire landen en plaatsen' - Umberto Eco
-'Hard hart' - Ish Ait Hamou
-'Scheepsjournaal: een boek van verre reizen' - Cees Nooteboom
-'Nachttrein naar Lissabon' - Pascal Mercier
-'De stilte van het licht - schoonheid en onbehagen in de kunst' - Joost Zwagerman
-'Baltische zielen' - Jan Brokken
-'Onderworpen' - Michel Houellebecq

...Hopelijk bent u er wat mee!