Plechtige proclamatie en eindejaarstentoonstelling tekenschool Vorselaar

Het tweede jaar op rij geef ik met veel enthousiasme les aan de tekenschool in Vorselaar. Het schooljaar is weer voorbij gevlogen, en dus werd het tijd om een balans op te maken. Dit alles in de vorm van een fraaie eindejaarstentoonstelling, gevolgd door een plechtige proclamatie waar elke leerling zijn of haar diploma in ontvangst mocht nemen. Verder was er de gelegenheid om gezellig bij te praten met een hapje en een drankje.

De tentoonstelling werd een week vroeger voorafgegaan door een promotiecampagne op de jaarlijkse jaarmarkt in het centrum van Vorselaar. Daar kregen mijn collega Melissa Geerts en ik de kans om alle voorbijgangers te bestoken met onze nieuwe en aantrekkelijke flyers. Speciale dank aan enkele vrijwilligers van gemeenteschool De Knipoog, die ons een helpende hand boden en voornamelijk mochten optreden als 'promogirls'.

Ondertussen konden mijn collega en ik de kinderen entertainen in 'ons kraam'. Met onze leerlingen van de tekenschool hadden wij ter voorbereiding enkele kaders van Spullenhulp versierd. Deze hebben wij ter plekke uitgestald, en de kinderen mochten bij ons in de tent tekeningen komen maken om in te lijsten.
Wat ons nog het meeste plezier heeft gedaan, is het feit dat ouders en leerlingen massaal een kijkje zijn komen nemen.
Uiteraard was dit dé gelegenheid om enkele werkjes van onze leerlingen te tonen aan het grote publiek, en om nieuwe kinderen alvast warm te maken om (eventueel in de toekomst) aan te sluiten bij ons tekenschooltje.

Tenslotte was er onze fantastische eindejaarstentoonstelling/proclamatie. Dit evenement vond plaats op zondag 23 juni 2013, zoals steeds in de grote refter van gemeenteschool De Knipoog.
Net zoals vorig jaar was de grote blikvanger onze selectie kleiwerkjes. Hiervoor hebben onze leerlingen zich laten inspireren door de gebouwen van de Spaanse kunstenaar en architect Antoni Gaudi. Speciaal hiervoor hadden wij een zonovergoten landschap gecreëerd, inclusief palmbomen. Op de top van de heuvel bevond zich de burcht. Rondom dit toch wel uitnodigende tafereel stonden alle tafeltjes kriskras verspreid.

Uiteraard was er ruimte voor een gloednieuw fotoalbum, evenals een digitale fotopresentatie (wij hadden ons immers voorgenomen om van bijna elke les foto's te nemen, en belofte maakt schuld!).

Voor elke opdracht maakten wij een selectie van de beste werkjes: dromenvangers, vakantietekeningen, juwelen, schilderijen, schetsboekjes enz... Van elk kind waren er uiteraard werkjes te zien. Al deze werken zijn gerealiseerd tijdens 18 lessen gedurende het schooljaar.

Na ons speechgedeelte was het tijd om de diploma's uit te reiken. Het diploma van dit jaar heb ik volledig zelf ontworpen. Normaal gezien was dit de taak van Herman, de oprichter van het tekenschooltje, maar die is begin dit jaar helaas overleden.
De leerlingen mochten weer één voor één naar voren komen, telkens met een 'big smile' op hun gezicht!
Wij hadden dit jaar drie afgestudeerden in onze klas. Deze leerlingen mogen wij helaas niet meer verwelkomen in onze tekenschool, maar wij wensen hen zeker het allerbeste toe in het middelbaar!

Nadien was het tijd voor een groepsfoto, maar helaas waren wij niet voltallig.
De leerlingen mochten hun tekenkaften en werkjes na afloop mee naar huis nemen.
Onze mascotte, het spaarvarken, bleek uiteindelijk zéér goed gespijsd. De opbrengst bedroeg maar liefst het vierdubbele van vorig jaar, wat maakt dat we -alles samen- een comfortabel budget over hebben om het nieuwe schooljaar royaal te kunnen starten. Hartelijk dank aan alle gulle sponsors!
Maar dat niet alleen, want naast bankbriefjes werden er ook geschreven briefjes gedropt. Dit is uiteraard veel waardevoller, want op deze manier hebben wij feedback verzameld om onze tekenschool nóg beter te maken.

Er werden gedurende deze twee activiteiten enorm veel foto's gemaakt, dus ik heb toch geprobeerd om een soort 'totaalbeeld' te creëren.

Wij hopen van harte dat we onze leerlingen volgend schooljaar opnieuw mogen verwelkomen. Onze bijdrage aan hun ontwikkeling is slechts een speldenkop groot, maar de quiz die wij hen (bij wijze van grote test!) tijdens de laatste les hebben voorgeschoteld -met vragen over alle lessen- bewijst dat zij zéér goed hebben opgelet en daadwerkelijk iets hebben opgestoken over ons totale aanbod.

Een dikke proficiat dus, en een prettige en deugddoende vakantie aan al onze leerlingen!

ons kraam op de jaarmarkt

de kaders, die onze leerlingen van de tekenschool vooraf hadden versierd, dienden om de tekeningen van de aanwezige kinderen in te lijsten

algemeen beeld van de opstelling van onze eindejaarstentoonstelling

lange tafel met héél wat moois

een gloednieuw fotoalbum met foto's van het afgelopen schooljaar

maskers, dromenvangers, schilderijen en juwelen

schetsboekjes met tekeningen, gemaakt tijdens een tentoonstellingsbezoek

maskers rond het thema 'Carnaval'

onze grote blikvanger: de tafel met kleiwerkjes!

onze mascotte, het spaarvarken, kon zijn geluk na afloop niet op. Zijn staart krulde dubbel van tevredenheid!

een opdracht rond primaire en secundaire kleuren

auto's leren tekenen

een oefening op cilinders: kleurrijke kopjes tekenen

hamburgers à volonté: smakelijk!

close-up van een kleiwerkje

sfeerbeelden...

allen van harte welkom in onze tekenschool!

één van onze leerlingen controleert haar kleiwerkje :)

ook mijn ex-collega was van de partij en kreeg een diploma

hoog bezoek aan deze tafel!

natuurlijk was er gelegenheid om te tekenen...

tijd voor een speechken

ook de schepen van Cultuur nam kort het woord

afgestudeerd aan onze tekenschool!

sommige leerlingen poseren gewillig voor de lens van onze fotograaf

...en we zijn er doorgeraakt

een groepsfoto mocht zeker niet ontbreken!

Diploma tekenschool Vorselaar: aliens aan boord!

Dit jaar kreeg ik de gelegenheid om het diploma te ontwerpen voor het tekenschooltje waar ik lesgeef (*voor verdere informatie kijk onder het label 'tekenschool Vorselaar' in de zijbalk, of bezoek de respectievelijke Facebookpagina).
De tekenschool is een initiatief van de Cultuurraad.

Dit diploma kreeg als jaarthema 'kunst - muziek', en dus moest de tekening in de lijn daarvan liggen. Ik kwam op het idee om mijn collega en mezelf als aliens voor te stellen. Verder heb ik ook enkele van onze leerlingen getekend, maar gelijkenissen zijn louter toeval.
Het concept luidt dat iedere leerling 'geslaagd' wordt verklaard, en dus krijgt iedereen een dikke tien. De naam van de leerling wordt vermeld in de 'spotlight', en de witte wolk biedt ruimte om onze naam te noteren, met eventueel een kort zinnetje erbij. Elke leerling heeft een diploma mogen ontvangen.

Nu verdwijnt ons ruimteschip weer even tussen de wolken, maar hou de hemel goed in het oog want binnen een dikke twee maanden zullen wij weer verschijnen. Mijn collega staat alvast op de uitkijk, op zoek naar nieuwe kunstenaars die ons willen vergezellen...

eigen ontwerp voor het diploma van de tekenschool Vorselaar

de promotieflyer, afgeleid van het diploma

Inzendingen KidsGids

Na geruime tijd heb ik nog eens deelgenomen aan een wedstrijd. Voor mijn deelname aan KidsGids heb ik echter besloten geen illustraties in te zenden, maar wel twee verhalen.

Fameus is op zoek naar 10 illustratoren en 10 schrijvers om samen een 'kinder-doe-boekje' samen te stellen over de stad Antwerpen. 

De bedoeling is om kennis te maken met deze stad via ludieke vragen, zoals bijvoorbeeld 'Wonen er boeren in den Boerentoren?'. 

Dit was tevens de wedstrijdvraag. Bij deze vragen hoort dan telkens een verhaal met een illustratie.Twee inzendingen werden gekozen door het publiek via een stemactie op Facebook, en al de overige inzendingen door een onafhankelijke jury van ouders, kinderen, leerkrachten,...

Ik zette mij op een avond aan het werk, en er vloeiden niet één maar zelfs twee verhalen uit mijn pen! Mijn beide inzendingen kan u hieronder lezen.

Wedstrijdvraag: Wonen er boeren in den Boerentoren?

*inzending één

Op een mooie dag kreeg meneertje Boerentoren een brief van zijn oudste zuster, de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Hoewel ze bijna buren zijn, want ze wonen slechts 123 meter van elkaar. Hij was nog aan het slapen op het moment dat de postbode arriveerde en hem de verzegelde brief bezorgde. 

Vroeger -we spreken over eeuwen terug- toen hij nog niet bestond en zijn zuster jong en knap was, bestonden er nog geen postbodes. De beroemde rivier van Antwerpen, de Schelde, blies toen zijn longen vol lucht en de hevige wind voerde de brievenstroom vanzelf in de richting van de stad.

De 97 meter lange Boerentoren rekte zich uit tot in de toppen van zijn tenen, en nam de brief in ontvangst. Hij stopte de postbode als beloning enkele euro’s toe. Euro’s had hij immers genoeg. Hij was misschien wel de rijkste meneer van heel Antwerpen! 

Mensen kwamen bij hem geld bewaren en weer afhalen. In plaats van bloed stroomde er dus geld in zijn lichaam. Dat geld stroomde van de eerste tot en met de zesentwintigste verdieping en weer terug. Een ononderbroken geldstroom.

“Wat heeft ze nu weer te melden?”, klaagde de Boerentoren. Van bij zijn geboorte was hij al jaloers op zijn zuster. Zij was zoveel mooier en groter dan hem. Zelfs tot in China toe stond zij bekend! Er zijn verhalen en liedjes over haar geschreven. Dat kon men van hem niet zeggen. 

Vroeger was hij enkel populair bij de boeren uit de streek. Die kwamen hem af en toe eens bezoeken. Toch deed hij op dit moment goede zaken in zijn bank. Hij was dan ook een zakenman in hart en nieren.

Traag las de Boerentoren de brief. De stad sliep nog, want het was vroeg in de ochtend. 

“Mmmm”, mompelde hij zo af en toe. “Mmm, mmm”. 

Wat stond er in die brief, denk jij? 

Meneertje Boerentoren trok een frons en dacht diep na. Hij keek even door de vele glazen ogen om zich heen in de richting van zijn zuster. Die was, zoals gewoonlijk op dit uur, haar ‘toilet’ aan het doen. Ze was zichzelf volop aan het bewonderen in de spiegel en schonk geen aandacht aan haar jongere broer. 

“Ziet ze daar staan,” dacht hij, “één brok elegantie”. 

Hij schudde zijn plompe hoofd.

Zijn bejaarde zuster schreef dat de stad momenteel in een diepe crisis zit, en of zij soms niet een beetje geld mocht lenen van hem. Met dit geldt kan men haar ‘restaureren’, een beetje opknappen, zodat ze er eeuwig mooi blijft uitzien. De mensen komen immers van over heel de wereld om haar te bewonderen. Zij is ‘de trots’ van Antwerpen.

Hier moest de Boerentoren toch eens over nadenken. Geld had hij genoeg, dat was geen enkel probleem. Hij nam het besluit om zijn ijdele zuster te helpen, en schreef haar een brief terug. In ruil vroeg hij wel dat de vele toeristen een ommetje zouden maken langs hem, zodat hij zeker niet vergeten wordt. Verder wil hij dolgraag een plaatsje bemachtigen bij de verkiezing van het beroemdste gebouw van Antwerpen. Wie weet lukt dit hem ooit nog wel.

*inzending twee

Tram 10 stopt bruusk. 

“Oké, we zijn er. Iedereen uitstappen!” De dikke vinger van meester Emiel wijst de hoogte in. 

“Dit is ie dan, onze Boerentoren. Het op één na hoogste gebouw van onze stad. Je kan hem al van ver zien.” 

Zesentwintig paar ogen staren nu tegelijk naar de hemel, evenveel als er verdiepingen zijn aan dit gebouw. 

Sam kijkt omhoog. Hij moet zijn ogen afschermen, zo adembenemend is het uitzicht. Om van achterover te vallen! “Wow”, stamelt hij. “Daar moeten heel veel boeren vast enkele jaren aan gewerkt hebben.” 

“Drie jaar lang”, antwoordt de meester.

Plots schrikt Sam op. 

“Meeeuuuuhhhh!!” Zijn vriend Abdul staat vlak achter hem. “Ik koe van joe!”, grapt hij met tuitende lippen. 

De meester bergt zijn stadsplan weer op. Sam kijkt aandachtig naar de vorm van het gebouw. Die doet hem denken aan een raketijsje. 

“Tsjongejonge, daarboven zit je vast tussen de wolken. Misschien kan je er zelfs de ruimte zien”, zegt Abdul. 

“Vandaar noemt men dit gebouw een wolkenkrabber”, vult de meester aan. 

Sam vraagt zich vooral af ‘hoe’ hoog het gebouw is, en hoeveel treden je moet doen om helemaal boven te geraken. Helaas kan hij maar tot honderd tellen. Het zullen er vast veel meer zijn! Alle boeren zijn echter verdwenen. Zouden ze misschien op vakantie zijn naar een ver, exotisch land?

“Kom”, zegt de meester, “we gaan naar binnen.” 

Geen koeien, kippen, schapen of varkens te bespeuren. Sam begrijpt er helemaal niets meer van...

Een rode knop wordt ingedrukt. Daar gaan we dan, op weg naar de hemel! De meester legt uit dat er vroeger op deze plaats veel gevochten werd. Later kwamen hier boeren hun centjes afgeven. 

“Nu noemt men deze toren de ‘KBC-bank’. Jullie kunnen vast al raden waar de ‘B’ voor staat.”

We zijn er gauw. De deuren van de lift schuiven al open. “Oooohhh! Wat een mooi uitzicht!!”, kirt Sam. 

Ginds kronkelt een rivier door het stedelijke landschap. Dat moet de Schelde zijn. Hij tuurt naar omhoog door het raam en trekt een pruillip. Jammer genoeg geen sterren te bespeuren.

De tram vertrekt alweer. 

Stop! Loopt daar nu geen boer met een riek in zijn hand? Het lijkt wel of hij knipoogt naar Sam. 

“Au?!”, roept Sam, en hij tast verbaasd in zijn broekzak. Hij vindt er een miniversie van de Boerentoren. Het kleine voorwerp past in de palm van zijn hand. Het topje van de toren schittert vrolijk in het zonlicht. Wanneer hij dichterbij kijkt, lijkt het wel of er piepkleine mannetjes door de ramen gluren. Vreemd?! Stiekem stopt hij het weg in de gleuf van zijn rugzak. Gelukkig heeft niemand iets gemerkt. Straks zal hij het een mooi plaatsje geven in zijn slaapkamer. Zo kan hij er nog uren naar kijken.

Sam heeft vast het mooiste souvenier van de stad Antwerpen, maar hij merkt niet dat zesentwintig paar ogen hem van achter de vele kleine raampjes van de Boerentoren aanschouwen. Zouden er dan toch... ??

Schrijfsels uit een vervlogen kindertijd...

Ruim 700 beschreven A5- velletjes uit mijn kindertijd... Dit torentje papier vond ik recent terug tijdens een grondige schoonmaakactie. Het gaat om 15 verschillende verhalen die ik schreef in de periode vanaf mijn achtste tot en met mijn elfde levensjaar (of zo ongeveer toch). Eentje is er zoek geraakt, zo blijkt uit de 'inventaris' die ik destijds heb opgemaakt.
Ik kan mij deze verhalen zelf niet meer herinneren, maar heb vooral héél veel gelachen en plezier beleefd tijdens het lezen van sommige passages. En al die spelfouten maakt het best wel schattig. Af en toe staan er ook kleine tekeningetjes bij, om het verhaal te illustreren.

Spontaner werk dan dit bestaat niet. Ik wist niet dat ik destijds zo'n onverbeterlijke fantast was! Amusement verzekerd als ik ze ga herlezen, na zovele jaren.Wie weet welke 'schatten' zal ik nog ontdekken?
Ik heb er lukraak enkele vellen uitgekozen (= per verhaal één spread) en ze zijn zeker leesbaar als je erop klikt.

Beste mensen, u maakt hier exlusief en voor het eerst kennis met het vroegste werk van Nele Van de Velde!