Doorheen de jaren heb ik immers de eer gehad te mogen kennismaken met
allerlei (al dan niet gekende) interessante persoonlijkheden die mijn
leven danig hebben verrijkt met hun opvattingen: boeiende kunstenaars en
schrijvers in allerlei mogelijke disciplines.
Ik kwam aldus op het idee om hen uit te nodigen een gastblog voor mij te schrijven. Het zijn tenslotte allemaal mensen die ik bewonder, en op deze manier kan u ook met hen kennismaken. Een aantal van hen zijn ondertussen vrienden geworden voor het leven.
Ik kwam aldus op het idee om hen uit te nodigen een gastblog voor mij te schrijven. Het zijn tenslotte allemaal mensen die ik bewonder, en op deze manier kan u ook met hen kennismaken. Een aantal van hen zijn ondertussen vrienden geworden voor het leven.
Mijn eregaste voor de maand maart is illustrator Keanne Van de Kreeke.
Hoe kom ik bij haar terecht? Welnu, dat verhaal berust op een ongelooflijk toeval. Enkele jaren geleden kwam ik tijdens een partijtje zappen terecht op het televisieprogramma 'Het mooiste meisje van de klas', destijds gepresenteerd door Staf Coppens. Ik bleef kijken, omdat ik zag dat het over een illustrator ging. Niet zoveel later kreeg ik op het gastenboek van mijn website een fijn berichtje van een zekere 'Keanne uit Finland', en toen (na enkele minuten) ging er bij mij een lampje branden. Sinds het televisieprogramma was ik reeds een fan van haar werk geworden. Zo zie je maar, de wereld is écht wel klein!
Keanne was meteen bereid voor mij in haar pen te kruipen, al voelt zij 'taal' als medium nog steeds onzeker aan. Als u haar blog doorleest, merkt u dat zij naast haar creatieve bezigheden ook sterk bezig is met workshops voor kinderen én bejaarden.
Ik roem haar vooral om haar onderzoekende geest en haar speelse en fantasierijke collagestijl, maar ook om de ideeën die ze moeiteloos weet om te zetten in concrete projecten. ALLES is bezield in haar werk, en dat vind ik erg belangrijk bij een kunstenaar. Het is bovendien niet evident om naar een ander land te emigreren, en het Fins lijkt mij nu niet meteen de meest 'makkelijke' taal om aan te leren.
...Maar genoeg hierover! Laten we vooral genieten van deze tekst, waarin Keanne ons iets over haar ervaringen onthult omtrent de verschillende manieren van tekenen, en reflecteert over de wisselwerking tussen taal en beeld.
Neem ZEKER een bezoekje op de volgende websites:
Een comfy bank of een stoel met 3 poten.
Nele vroeg me vorige week of ik haar
gastblogger wilde zijn, natuurlijk wel!
Maar gemakkelijker gezegd dan gedaan,
toveren met woorden is nu eenmaal niet mijn ding. Het is voor mij vaak een
kleine nachtmerrie, zo openbaar, zwart op wit. Bij elk woord borrelen de
mogelijke beperkingen en misschien interpreteert de lezer mijn woorden wel
helemaal anders dan ik het bedoelde.
Maar als je tekst hardop leest dan wordt
het al iets meer: een beleving, een klank net als muziek, gekleurd door de
persoon erachter. Gezongen is het nog beter!
Ik houd wel van taal, maar dan vooral in
zijn gelaagdheid: de extra dimensies, de innerlijke communicatie en de
mogelijkheid tot speelsheid.
Bovenal houd ik van de tinten die woorden
uitdrukken, de klanken, de vormen de kleuren, en zie ik “taal” als
communicatiemiddel in de universele zin.
Zo gaat dat denk ik ook een beetje als ik
teken.
De eerste lijnen voelen meestal veel te
leeg, als lijnen die verdwaald zijn en eerder een idee vormen dan een beeld.
Ik ben niet iemand die in enkele
strepen/vlakken een raak beeld neer zet. Meestal is het een zoekproces dat pas
echt begint te leven als het kleur krijgt. Ik geniet ervan materiaal onderling
te laten wroeten.
Een paar weken geleden woonde ik een
weekend-workshop bij in Helsinki, samen met 12 andere gekende en minder gekende
illustratoren.
Daar werd ik heel bewust geconfronteerd
met mijn eigen creatief proces en ondervond ik ook dat niet iedereen dit op
dezelfde manier doorloopt. Wat mij het meest verbaasde was hoe we, ongeacht
zeer verschillende specialisaties en achtergronden (illustratie tijdschriften,
kinderboeken, covers, striptekenen, lesmateriaal, vrije illustratie…)
uiteindelijk met zoveel dezelfde vragen en struikelblokken zaten. Maar ook dat
we allemaal verschillende manieren hadden om deze te hanteren.
Eén illustrator vatte het begin van het
weekend zo mooi samen met de juiste vraag: "How should I draw?”.
Na de eerste oefening, 60 tekeningen in
60 min, waren de meesten van ons de kluts kwijt: ontworteld uit onze veilige
werkomgeving en gekende manier van werken. We waren opeens flink door elkaar
geschud, de een al wat meer als de ander.
"How should I draw?” klonk het in onze
hoofden.
De volgende dag werden we nog maar eens
geconfronteerd met onze drang naar controle. Het ging om expressie, niet op
papier, maar in/met ons lichaam.
Ook kregen we opdrachten die ons als het
ware ongecontroleerd deden tekenen, met andere woorden het was niet zo zeer mogelijk je
sterkste kanten te tonen en de mindere te verdoezelen. Je werd blootgelegd op
je zwakkere plekken en dat overliepen we dan ook nog eens gezamenlijk.
Oef…goed…"How should I draw"….
Op de laatste dag werd ons gevraagd een soort samenvatting te maken, een soort geschetst kortverhaal verbonden aan het voorbije weekend. Ik besefte dat mijn hersenen de nacht ervoor al hadden zitten werken, om al mijn kunnen en niet kunnen een plaats te geven, en om het tot een verhaal te maken binnen dat proces.
Op de laatste dag werd ons gevraagd een soort samenvatting te maken, een soort geschetst kortverhaal verbonden aan het voorbije weekend. Ik besefte dat mijn hersenen de nacht ervoor al hadden zitten werken, om al mijn kunnen en niet kunnen een plaats te geven, en om het tot een verhaal te maken binnen dat proces.
Tot mijn verbazing was dat dus niet zo
moeilijk, het was een gekend proces!
Het verhaal had zich als het ware al
gevormd tussen de vraag “How should I
draw?” en het antwoord “The way I know how to”.
Het resultaat was iets waar iets meer in
zat, iets nieuws en toch gekend, een mogelijk proces voor de toekomst...
Enerzijds is het leven een
aaneenschakeling van "how should we”s?”,
Dat maakt dat we uit onze comfortzone
komen, in de spiegel durven kijken en ons zelf durven in vraag te stellen. Ik
denk altijd: “hier is het dat we iets bijleren".
Anderzijds is er het proces van
terugkeren naar die veilige plek die we al kennen: "the way I know and
where it feels nice and cosy".
De plek waar ik "ik" ben, en
"ik" teken zoals het goed voelt.
illustratie van Keanne
