Dit is het soort proza waar ik een serieuze boon voor heb: dromerige en verstilde beeldtaal, ietwat melancholisch en nostalgisch, maar met erg veel aandacht voor de inwendige psyche van de personages. Een vleugje mysterie draagt zeker bij tot het leescomfort.
'Philippes middagen' is de opvolger van zijn debuut 'Lipari', waarvoor hij in 2007 de Selexyz debuutprijs won. Inmiddels heeft hij al meer proza op zijn palmares staan. Hij schrijft verder ook kortverhalen en kritische artikelen voor tijdschriften, voornamelijk over beeldende kunst.
Op zijn website lezen we dat hij ook beeldend kunstenaar is. Robbert Welagen studeerde namelijk aan de kunstacademie en is, naast schrijver, ook nog eens kunsthistoricus. Een relatief zeldzame combinatie.
Er zijn ook een hele hoop recensies en interviews te vinden. Dit alles kan je ontdekken op http://www.robbertwelagen.nl.
Eén van de cruciale thema's uit het boek is 'verlies', en hoe daar mee om te gaan. Sterk vind ik de manier waarop de auteur de vele ruimtes beschrijft (= het cliché van een vervallen villa met daarentegen een goed onderhouden tuin); in ruimere termen 'de omgeving'. Het gevoel van leegheid dat hij kan oproepen met slechts enkele zinnen is een gave. Er wordt zeer veel gerefereerd naar het verleden, wat noodzakelijk is om de huidige gemoedstoestand van het hoofdpersonage beter te leren begrijpen.
In één van zijn interviews -opgezocht nadat ik dit boek had gelezen- geeft Robbert prijs dat er in zijn verhalen subtiele verwijzingen zijn naar kunstwerken. Een tweede lezing is dus geboden voor mij, maar eerst nog even het andere werk doorlichten van deze uiterst interessante schrijver.
U weze echter gewaarschuwd, want dit is kennelijk geen massaliteratuur maar eerder voer voor 'literaire fijnproevers'. Vandaar wellicht dat ik nog nooit een boek van Harry Potter heb gelezen... ;)
Het is zoals hij zelf zegt in één van zijn interviews: "De sfeer is belangrijker dan het verhaal."
