Hoewel ik vooraf torenhoge verwachtingen had van heel het gebeuren, was de algemene kwaliteit van de tentoonstelling matig. Het begon al toen bleek dat één van de kamers zonder licht zat, en we ons in het schemerdonker een weg moesten banen.
Met de inrichting van de kamers op zich was niets mis: knusse kussentjes, lakroze stoeltjes en bankjes om op weg te dromen, kleurrijke muurschilderingen -de tentoonstelling heeft zijn naam niet gestolen-, en een muur vol papiergevouwen vliegertjes die je proberen in hogere sferen te brengen. Als kers op de taart was er ook een informatieve film te zien. Hierop werd van naaldje tot draadje getoond welke weg de illustrator moet afleggen, vooraleer zijn of haar boek in de winkelrekken terecht komt.
De werken daarentegen getuigden zeker en vast wel van vakmanschap en een aangeboren métier, maar wat er meestal ontbrak was verbeelding, passie, inlevingsvermogen, durf en vooral emotie. Weinig experiment ook, hoewel dit laatste absoluut geen must hoeft zijn.
Té veel uit het hoofd en té weinig vanuit het hart.
Al te vaak werden we geconfronteerd met suikerzoete pastels en doodgewerkte aquarels. Daar is op zich niets mis mee, maar een illustratie komt pas tot leven -en tot zijn recht-, wanneer je er de ziel, de visie en vooral het karakter van de maker in terugvindt.
Even een voorbeeld om dit kritische punt te verduidelijken: één van de prenten leek zo weggelopen uit een 'plantenboek'. Tot in de details braaf 'overgenomen', mooi binnen de lijntjes gekleurd, maar zonder enige toevoeging of interpretatie. In een poëziealbum zou dit ongetwijfeld tot zijn recht komen, maar verder heeft deze prent weinig tot niets te vertellen. Het is en blijft een ansicht. In principe kan iedereen zoiets creëren, en dat is natuurlijk jammer.
Ook de digitale inzendingen waren matig van kwaliteit. Soms te afgelijnd, soms te cliché (=Belle en het Beest avant la lettre, maar dat hadden we al eens gezien).
Een spin in een spinnenweb is een traditioneel beeld, tenzij de compositie of uitwerking de doorslag had gegeven. Nog twee andere beelden waren ronduit 'lelijk' te noemen (maar dat is slechts een kwestie van smaak natuurlijk). Het werk van de winnares ging wel, maar persoonlijk had ik andere favorieten.
Toch was het niet allemaal kommer en kwel. Er waren gelukkig ook een handvol echte 'pareltjes' te zien! Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan een collage van papiergevouwen vliegers, die bovendien prachtig in beeld gebracht waren, neushoorns die elke dag een andere kleur van hoorn kregen -bovendien een simpele en originele verhaallijn die de prachtige illustraties mooi ondersteunde-, en een boeiende tekening van een huis met een aantal sterk uitgewerkte kamers boordevol details.
Of wat te denken van een geschilderde nachtelijke scène waarbij centraal bovenaan op slechts één derde van het blad een lichtgevende stad wordt afgebeeld, met op het voorplan twee dieren die zich warmen aan een knetterend kampvuur? De roze handdoek en enkele figuurtjes op het zijplan geven nog een extra touch aan dit uiterst verfijnde, sfeervolle werkje (want roze komt verder helemaal niet voor in het kleurenpalet). Prachtig gewoon! Naar zoiets kan je blijven kijken...
Onderstaande foto's geven nog enkele andere sterke werken weer: de bovenste illustratie krijgt van mij de prijs van 'mooist uitgewerkte figuur', zonder dat die te gestileerd overkomt.
Kleur was er dus zeker en vast genoeg, om van regenboogkleuren nog maar te zwijgen. Tegenover een afgetekende grijze lucht buiten kon dit zeker tellen. Het ontbrak de meeste werken echter aan gevoel, diepgang en visie. Niet veel nieuws onder de zon, maar wel een aantal -voornamelijk Italiaanse- vermeldenswaardige namen.
En verder een sterk novembergevoel.
