Bedankt alvast!
http://users.telenet.be/nelevandevelde
sitekaart
indexpagina site
zaterdag 27 december 2008
Site eindelijk online!
Kom gerust eens een kijkje nemen op mijn website! Enige tips en suggesties om de site beter en/of duidelijker te maken zijn zeer welkom! Vergeet ook niet de enquête in te vullen, zodat ik zeker ben dat de site overal werkt!
Bedankt alvast!
http://users.telenet.be/nelevandevelde
sitekaart
indexpagina site
Bedankt alvast!
http://users.telenet.be/nelevandevelde
sitekaart
indexpagina site
zondag 21 december 2008
Tekst uit de middelbaar-oude doos (2)
Een schrijfoefening voor Nederlands toen ik 16 jaar (?) oud was over 'het invoelen in en het beleven van een midlifecrisis' (fictief)
...Een alledaagse dag. Een dag zoals er zovele zijn in een mensenleven.
Momenteel zit ik in mijn zetel een sigaartje te roken. Mijn vrouw is inkopen gaan doen, de kinderen zijn buitenshuis. Ik lees rustig de krant, op zoek naar een nieuwe job. Maar wie wil er nu nog een vijftiger in dienst nemen? Kun je geloven dat ik jaloers ben op de jeugd! Ik word bijna hysterisch van al dat denken! Maar je kent dat...Er moet geld in het laadje komen. Een nieuwe stola voor mijn vrouw, een splinternieuwe wagen (voor mijn vrouw liefst van een duur merk!), een lading rekeningen vers van de pers...En dan heb ik het niet eens gehad over mijn studerende kinderen! Gelukkig heb ik nog iets achter de hand.
Vaak denk ik na over 'de zin van het leven'. De werkdagen waren soms een echte sleur. De concurrentie dringt zich op. Vandaar dat ik mijn ontslag indiende. Nu besef ik pas ten volle dat ik leef!!! Jarenlang heb ik gewerkt. Soms met veel ups en downs. Meermaals zag ik het niet meer zitten, maar steeds hervond ik de moed. Af en toe een extraatje van mijn baas of een kattebelletje van één van die leuke secretaresses...
Er waren dagen dat de wereld aan mij voorbij draaide, dat ik de zon niet eens zag opkomen. Ik heb misschien één ding geleerd: "Het leven is niet altijd wat je ervan verwacht." Tot nu toe heb ik nergens spijt van gehad.
Ik ga nu regelmatig een pint drinken met mijn vrienden en besluit elke avond met een glaasje wijn.
Mijn vrouw en ik zijn gisteren gaan winkelen om nieuwe spulletjes voor ons huis. De woonkamer moet opnieuw behangen worden, want mijn vrouw is die zachte perzikkleur moegezien; er moeten nieuwe overgordijnen komen; de dakgoot moet hersteld worden...
Ik durf nu meer genieten van het leven. Vroeger was ik veel meer gefocust op mijn carrière. Als ik in één opzicht drastisch veranderd ben, is het wel dat. Ik ben rustiger geworden. Een terrasje kan soms wonderen doen! Ik sta ook vaak stil bij de dingen des levens, bij de zin van het leven. Ik ben dan geneigd een balans op te maken van mijn leven. Wat is tot nu toe gelukt? Wat heb ik verwezenlijkt en wat nog niet?
Alle kansen die mij nu aangeboden worden zal ik met volle handen grijpen. Ik ben immers net vijftig lentes. Als ik nog wat wil bereiken in het leven, moet het nu gebeuren.
De laatste tijd heb ik mij nogal bezondigd in het eten. Minstens één keer per week ga ik joggen om mijn 'bierbuik' en het overtollige vet weg te werken. Niet zo simpel! Ik merk bij mezelf op dat ik niet langer die lenige rakker van twintig ben. Soms voel ik mij er ongelukkig onder. Mijn weegschaal durf ik niet meer onder ogen komen, sinds ik de laatste keer -met veel ongeloof- moet vaststellen welk cijfer er op tevoorschijn kwam. Ik ben veel ijdeler geworden en sta veel meer voor de spiegel dan vroeger.
Afschuwelijk! Vanmorgen merkte ik op dat er weer een grijs haartje is bijgekomen. Als er één signaal is dat aangeeft dat je OUD begint te worden, is het dat wel. Het irriteert mij. Ik zou kunnen inboeten aan aantrekkingskracht! Tegelijk doet het mij nog meer stilstaan bij de dingen.
Het is stil in huis. Doodstil. Het 'bruisende' lawaai van vroeger is niet meer. Af en toe, in één van die stiltes, hoor ik de geluiden van de kinderen nog nasidderen in mijn oren.
De sigarenrook kringelt onzichtbaar in de stille ruimte. De rookwolken vormen de vele vraagtekens die ik mij geregeld stel. De vraagtekens van het leven, waarop ik geen antwoord krijg.
De moed zinkt mij in de schoenen als ik de advertenties bekijk. Voldoe ik nog wel aan deze verwachtingen? Ik voel mij een nietsnut, een gedeprimeerde bejaarde. hoe vreselijk ook, ik voel mij "niets".
...Om depressief van te worden.
De vakantieplannen zijn reeds gemaakt. Een weekje Griekenland zal ons bestaan kleuren. Culturele aangelegenheden staan op het programma. Er is nog zoveel te zien, nog zoveel te beleven in deze wereld. Een mensenleven is veel te klein om zoveel moois te aanschouwen. Als er één zware fout is die God gemaakt heeft, is het deze wel.
De bankrekening staat weer in het rood. De laatste tijd veel geld gespendeerd aan lekker eten, goede wijn, luxe...men kan beter nu profiteren. De kinderen zijn immers het huis uit.
De dagen glijden eentonig voorbij. Het is vreselijk te moeten vaststellen dat de helft van je leven achter de rug is. Alsof er een alarmknop in je hoofd zit geprogrammeerd die nu 'geactiveerd' wordt. Ik heb zelfs een lijstje samengesteld met alle dingen die ik nog graag zou verwezenlijken. Ik sta nu op een cruciaal punt in mijn leven. Alles is plots één raadsel.
...Ik weet de geschikte advertentie er niet uit te pikken! De krant staat er nochtans vol van. En dan maar klagen dat er zoveel werklozen zijn! Aan geen enkele advertentie voldoe ik. Ik meen nochtans te denken dat ik meer ervaring en levenswijsheid heb dan tien van die jongelui. Maar wie ben ik om dat te beweren!? Een passieve idioot ben ik, té oud om te werken! Niet goed genoeg meer. Kon ik ze maar van het tegendeel bewijzen. Het hoogtepunt in mijn carrière moet nog komen!!!
De sigarenrook verdwijnt onmerkbaar in de stilte van de woonkamer. Alsof hij er niet was. De vraagtekens zijn verdwenen in het niets.
Zo zou het moeten zijn.
Ik blijf achter in een muffe kamer, doof mijn sigaar, zet een plaat op van Elvis en denk mijn hersens nogmaals kapot op de perzikkleur van het behangpapier.
Ten einde raad zet ik de televisie aan.
Dezelfde problemen.
Ik nestel mij in mijn zetel en steek een nieuwe sigaar.
...Een van de zovele dagen in mijn leven die 'rusteloos' aan mij voorbijglijdt.
...Een alledaagse dag. Een dag zoals er zovele zijn in een mensenleven.
Momenteel zit ik in mijn zetel een sigaartje te roken. Mijn vrouw is inkopen gaan doen, de kinderen zijn buitenshuis. Ik lees rustig de krant, op zoek naar een nieuwe job. Maar wie wil er nu nog een vijftiger in dienst nemen? Kun je geloven dat ik jaloers ben op de jeugd! Ik word bijna hysterisch van al dat denken! Maar je kent dat...Er moet geld in het laadje komen. Een nieuwe stola voor mijn vrouw, een splinternieuwe wagen (voor mijn vrouw liefst van een duur merk!), een lading rekeningen vers van de pers...En dan heb ik het niet eens gehad over mijn studerende kinderen! Gelukkig heb ik nog iets achter de hand.
Vaak denk ik na over 'de zin van het leven'. De werkdagen waren soms een echte sleur. De concurrentie dringt zich op. Vandaar dat ik mijn ontslag indiende. Nu besef ik pas ten volle dat ik leef!!! Jarenlang heb ik gewerkt. Soms met veel ups en downs. Meermaals zag ik het niet meer zitten, maar steeds hervond ik de moed. Af en toe een extraatje van mijn baas of een kattebelletje van één van die leuke secretaresses...
Er waren dagen dat de wereld aan mij voorbij draaide, dat ik de zon niet eens zag opkomen. Ik heb misschien één ding geleerd: "Het leven is niet altijd wat je ervan verwacht." Tot nu toe heb ik nergens spijt van gehad.
Ik ga nu regelmatig een pint drinken met mijn vrienden en besluit elke avond met een glaasje wijn.
Mijn vrouw en ik zijn gisteren gaan winkelen om nieuwe spulletjes voor ons huis. De woonkamer moet opnieuw behangen worden, want mijn vrouw is die zachte perzikkleur moegezien; er moeten nieuwe overgordijnen komen; de dakgoot moet hersteld worden...
Ik durf nu meer genieten van het leven. Vroeger was ik veel meer gefocust op mijn carrière. Als ik in één opzicht drastisch veranderd ben, is het wel dat. Ik ben rustiger geworden. Een terrasje kan soms wonderen doen! Ik sta ook vaak stil bij de dingen des levens, bij de zin van het leven. Ik ben dan geneigd een balans op te maken van mijn leven. Wat is tot nu toe gelukt? Wat heb ik verwezenlijkt en wat nog niet?
Alle kansen die mij nu aangeboden worden zal ik met volle handen grijpen. Ik ben immers net vijftig lentes. Als ik nog wat wil bereiken in het leven, moet het nu gebeuren.
De laatste tijd heb ik mij nogal bezondigd in het eten. Minstens één keer per week ga ik joggen om mijn 'bierbuik' en het overtollige vet weg te werken. Niet zo simpel! Ik merk bij mezelf op dat ik niet langer die lenige rakker van twintig ben. Soms voel ik mij er ongelukkig onder. Mijn weegschaal durf ik niet meer onder ogen komen, sinds ik de laatste keer -met veel ongeloof- moet vaststellen welk cijfer er op tevoorschijn kwam. Ik ben veel ijdeler geworden en sta veel meer voor de spiegel dan vroeger.
Afschuwelijk! Vanmorgen merkte ik op dat er weer een grijs haartje is bijgekomen. Als er één signaal is dat aangeeft dat je OUD begint te worden, is het dat wel. Het irriteert mij. Ik zou kunnen inboeten aan aantrekkingskracht! Tegelijk doet het mij nog meer stilstaan bij de dingen.
Het is stil in huis. Doodstil. Het 'bruisende' lawaai van vroeger is niet meer. Af en toe, in één van die stiltes, hoor ik de geluiden van de kinderen nog nasidderen in mijn oren.
De sigarenrook kringelt onzichtbaar in de stille ruimte. De rookwolken vormen de vele vraagtekens die ik mij geregeld stel. De vraagtekens van het leven, waarop ik geen antwoord krijg.
De moed zinkt mij in de schoenen als ik de advertenties bekijk. Voldoe ik nog wel aan deze verwachtingen? Ik voel mij een nietsnut, een gedeprimeerde bejaarde. hoe vreselijk ook, ik voel mij "niets".
...Om depressief van te worden.
De vakantieplannen zijn reeds gemaakt. Een weekje Griekenland zal ons bestaan kleuren. Culturele aangelegenheden staan op het programma. Er is nog zoveel te zien, nog zoveel te beleven in deze wereld. Een mensenleven is veel te klein om zoveel moois te aanschouwen. Als er één zware fout is die God gemaakt heeft, is het deze wel.
De bankrekening staat weer in het rood. De laatste tijd veel geld gespendeerd aan lekker eten, goede wijn, luxe...men kan beter nu profiteren. De kinderen zijn immers het huis uit.
De dagen glijden eentonig voorbij. Het is vreselijk te moeten vaststellen dat de helft van je leven achter de rug is. Alsof er een alarmknop in je hoofd zit geprogrammeerd die nu 'geactiveerd' wordt. Ik heb zelfs een lijstje samengesteld met alle dingen die ik nog graag zou verwezenlijken. Ik sta nu op een cruciaal punt in mijn leven. Alles is plots één raadsel.
...Ik weet de geschikte advertentie er niet uit te pikken! De krant staat er nochtans vol van. En dan maar klagen dat er zoveel werklozen zijn! Aan geen enkele advertentie voldoe ik. Ik meen nochtans te denken dat ik meer ervaring en levenswijsheid heb dan tien van die jongelui. Maar wie ben ik om dat te beweren!? Een passieve idioot ben ik, té oud om te werken! Niet goed genoeg meer. Kon ik ze maar van het tegendeel bewijzen. Het hoogtepunt in mijn carrière moet nog komen!!!
De sigarenrook verdwijnt onmerkbaar in de stilte van de woonkamer. Alsof hij er niet was. De vraagtekens zijn verdwenen in het niets.
Zo zou het moeten zijn.
Ik blijf achter in een muffe kamer, doof mijn sigaar, zet een plaat op van Elvis en denk mijn hersens nogmaals kapot op de perzikkleur van het behangpapier.
Ten einde raad zet ik de televisie aan.
Dezelfde problemen.
Ik nestel mij in mijn zetel en steek een nieuwe sigaar.
...Een van de zovele dagen in mijn leven die 'rusteloos' aan mij voorbijglijdt.
Tekst uit de middelbaar-oude doos (1)
Een schrijfoefening van mij voor Engels toen ik ongeveer 17 jaar oud was.
"Writing: 'My (school)diary'" (fictief)
the first of september 2003
What a bad weather! With different feelings I have looked forward to this day. First of all I'm glad to see my classmates again, after this long time away from school. It's also very strange because it seems like I'm returning from a long, floating journey and from now on I'm back on firm ground. This was just a small spacetrip to a different world!!
This morning I woke up very early. The same scene as in former days. The director of my own movie: to stand up, to make my toilet, to brush my teeth, to dress, to have breakfast, to prepare lunch-bread with choco-(I'm pretty conservative on this area. Maybe it could mean that I have to take more risks in my life?)...Then it's time to go to school.
When I'm walking to the bus stop, I greet this beautiful new day that God has created for us. I see the rising sun on the horizon, the wakening of (the) nature and the dusky clouds on the sky; a brand new day is coming up!
In the bus I'm looking through the window: rainy clouds come along. And, even then, my eyes still see rainbows in it. When I set foot ashore, life begins as it usually does. I see my classmates again (also a new one; a girl from Equador named Steffi). A couple of minutes later I meet my new teacher and classroom. The start has made! Our train travels up forwards across the new schoolyear. We're all sky raiders! Probably it'll be a trip full of surprises!!!
the first of july 2004
When I'm writing this down it feels like I still don't realize the year has finished. Every year the same song. At the end you always do regret it's over.
I wish I had a kind of button right in my head so I could push it if necessary. Our...It would be much better if I were master of the time, so I could stop it when I have to say "good-bye". The parting comes certainnly on a moment you don't expect it will come. In my eyes it's very painful and treacherous!
Most of all it was a nice year to go out to! It's a terrific feeling my results were rather good. I'm very proud of it. Our schooltrain has (luckily) not crashed. We've had a wonderful time. I think the secondary schoolyears are one of the most wonderful, inspiring and interesting periods in your life. I've enjoyed myself a lot during these six years. Although the parting struck as a bomb on my emotional temper, I've locked up many good memory's in my heart.
Good-bye school, I'll never forget you! You'll always take a special place in my heart. I'm leaving the gravitation and take my reconnaissance flight to a wide unrecognizable planet; my new destination in adultland.
"Writing: 'My (school)diary'" (fictief)
the first of september 2003
What a bad weather! With different feelings I have looked forward to this day. First of all I'm glad to see my classmates again, after this long time away from school. It's also very strange because it seems like I'm returning from a long, floating journey and from now on I'm back on firm ground. This was just a small spacetrip to a different world!!
This morning I woke up very early. The same scene as in former days. The director of my own movie: to stand up, to make my toilet, to brush my teeth, to dress, to have breakfast, to prepare lunch-bread with choco-(I'm pretty conservative on this area. Maybe it could mean that I have to take more risks in my life?)...Then it's time to go to school.
When I'm walking to the bus stop, I greet this beautiful new day that God has created for us. I see the rising sun on the horizon, the wakening of (the) nature and the dusky clouds on the sky; a brand new day is coming up!
In the bus I'm looking through the window: rainy clouds come along. And, even then, my eyes still see rainbows in it. When I set foot ashore, life begins as it usually does. I see my classmates again (also a new one; a girl from Equador named Steffi). A couple of minutes later I meet my new teacher and classroom. The start has made! Our train travels up forwards across the new schoolyear. We're all sky raiders! Probably it'll be a trip full of surprises!!!
the first of july 2004
When I'm writing this down it feels like I still don't realize the year has finished. Every year the same song. At the end you always do regret it's over.
I wish I had a kind of button right in my head so I could push it if necessary. Our...It would be much better if I were master of the time, so I could stop it when I have to say "good-bye". The parting comes certainnly on a moment you don't expect it will come. In my eyes it's very painful and treacherous!
Most of all it was a nice year to go out to! It's a terrific feeling my results were rather good. I'm very proud of it. Our schooltrain has (luckily) not crashed. We've had a wonderful time. I think the secondary schoolyears are one of the most wonderful, inspiring and interesting periods in your life. I've enjoyed myself a lot during these six years. Although the parting struck as a bomb on my emotional temper, I've locked up many good memory's in my heart.
Good-bye school, I'll never forget you! You'll always take a special place in my heart. I'm leaving the gravitation and take my reconnaissance flight to a wide unrecognizable planet; my new destination in adultland.
zaterdag 13 december 2008
Boekenmania
Mijn recentste aanwinst op de boekenbeurs is dit prachtige boek "Play Pen" van Martin Salisbury. Echt een must-have voor alle illustratoren! Het boek is onderverdeeld in drie categorieën, waaronder een onderdeel het illustreren van non-fictie bevat. Er worden ook illustratoren besproken van andere continenten, wat het een boeiend cultureel geheel maakt. Ook qua vormgeving en lay-out een erg mooi en leuk boek.
Een aanrader dus!
Een aanrader dus!
Abonneren op:
Posts (Atom)