Bij de grenspost ondervinden we aan den lijve wat onze gids bedoelt met 'maak je zo snel mogelijk uit te voeten'. Terwijl wij nog mooi in de rij staan te wachten, wordt Andre lastig gevallen door een dame die er op aandringt een vragenlijst in te vullen. Onze gids weet uit ervaring meteen welk vlees hij in de kuip heeft en probeert haar af te wimpelen. Uiteindelijk geeft hij toe aan haar smeekbede, maar je kan hier dus inderdaad veel tijd verspillen als je niet uitkijkt.
In de bus deelt Andre ons mee dat de walvisboottocht in Sint Lucia morgenvroeg niet zal doorgaan wegens het slechte weer. Ik had deze excursie sowieso niet geboekt, maar geopteerd (of beter gezegd: gegokt) voor de walvisexcursie in Hermanus. Hij biedt als geschikt alternatief aan om morgenochtend opnieuw een jeepsafari te doen in Hluhluwe. Ik opteer liever voor een ochtend 'schetsen'.
We gaan in de namiddag onze jeepsafari (4 x 4) doen in het Hluhluwe reservaat. Dit park houdt het bestaan van de witte neushoorn in stand, en heeft duidelijk een heel ander karakter en vegetatie dan Kruger. Het is heel groen, dus wild spotten wordt ineens een pak moeilijker. De omgeving is heuvelachtig. We zitten hier immers vlakbij onze volgende bestemming, Sint Lucia, en de warme Indische Oceaan, dus veel tropische planten. Er is dan ook meer regenval in deze streek. Hier worden bijvoorbeeld veel citrusvruchten en bananen geteeld.
Vooraleer we aankomen in het park stoppen we nog even onderweg om inkopen te doen. Aangekomen moeten we nog even wachten op onze jeep, en dan kan de excursie beginnen. Mijn tweede 'officiële' safari op de teller, en dat tijdens mijn 32ste levensjaar. De safari verloopt altijd als volgt: we krijgen een ranger en bij elk nieuw dier dat we spotten stopt de ranger en geeft bijkomende uitleg. Wij kunnen dan rustig foto's nemen en vragen stellen. Onderweg komt het voor dat iemand ergens iets gezien heeft, dus de rangers communiceren continu met elkaar.
We spotten onder andere een kudde buffels, olifanten, witte neushoorns (helaas, geen zwarte gezien), antilopes, wrattenzwijnen,... zelfs een leeuw op slechts enkele meters van ons vandaan! Het hoogtepunt voor mij is een neushoorn die zijn modderbad neemt, vlak naast onze jeep. Leuk om te zien...
Na de excursie rijden we verder naar ons hotel in Hluhluwe, iets verderop: 'Zulu Nyala Heritage'. De ontvangst is overal even vriendelijk. Vaak staan ze ons al op te wachten met een welkomstdrankje. De kamers worden verdeeld en wij kleven een sticker met het kamernummer op onze koffer. Zo weet de portier perfect waar hij (of zij, jawel!) onze koffer moet afleveren. Soms liggen de accommodaties op wel 10 minuten te voet vanaf de receptie, want ze maken er blijkbaar een sport van om mij zo ver mogelijk te plaatsen.
Deze accommodatie is letterlijk een doolhof vol kleine paadjes die kriskras door elkaar lopen, en wel een dozijn ronde punten onderweg. Welke afslag moet ik hier in godsnaam nemen? Je moet al van nature over een heel goede coördinatie beschikken om hier je weg te kunnen vinden.
We slapen opnieuw in chalets. Een dame leidt mij voor. Ik schrik mij te pletter want dit lijkt wel een klein paleis ...en dat voor mij alleen?! Ik voel mij een dwergje. Het plafond is zó hoog, en je komt eerst binnen door een ruime living met alles op en aan. Ik moet er stiekem wel om lachen: ik krijg altijd een living + keuken en heb geen tijd of zin om er gebruik van te maken. Daarna volgt de slaapkamer, en in de douche kan je makkelijk met een hele voetbalploeg terecht (+ reserves included). Aan de muur hangen grote, indrukwekkende fotoportretten van Zulu's. Er hangen ook portretten van wilde dieren. Deze ruimte oogt imposant en koninklijk.... en ik voel mij een koningin (zonder koning).
Wanneer ik mij 's avonds naar het restaurant wil begeven vind ik, aldus, de weg niet. Ik vraag aan een medewerkster die voorbij komt om mij te begeleiden. Onderweg probeer ik mij de weg zo goed als mogelijk in te prenten.
Er zijn twee grote ronde tafels gereserveerd op naam van Andre. Ik doe mij tegoed aan alles wat het buffet te bieden heeft: soep, vlees, vis, salade,... Als dessert tref je ook hier een soort cake met daarover een vloeibare pudding. Na het diner vind ik in het pikkedonker vlotjes mijn weg terug. Niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf! Moe maar voldaan kruip ik in bed. Morgen kan ik wel iets langer uitslapen dan de anderen. Hoewel, langer? Ik ben het immers gewend om vroeg op te staan.
's Ochtends doe ik de gordijnen open en... barslecht weer vandaag! Er vallen dikke druppels. De accommodatie hier in Hluhluwe bevalt mij, omdat de tuin zo weelderig is. Er valt heel wat te ontdekken en er zijn heel wat toffe plekjes te vinden om te schetsen... maar het zal helaas niet voor vandaag zijn. Een tegenvaller!
De groep is in de vroege ochtend op excursie en de bus komt mij om 10 uur oppikken, dus besluit ik eerst te ontbijten om 8 uur en dan alsnog binnen in mijn chalet een schets te maken. Ik heb mijn schetsgerief immers niet voor niets meegebracht. De momenten dat ik er één kan maken zijn eerder gering, dus profiteer ik van dit moment.
Aangekomen in de ontbijtzaal raak ik aan de praat met een Canadese. Ze nodigt mij uit bij haar en haar dochter aan tafel te komen zitten, en ik ga graag in op haar aanbod. We babbelen wat, en ik kom te weten dat hun reis in Zuid-Afrika er bijna op zit. Na het ontbijt rest mij nog een klein uurtje voor mijn tekening. Eerst maak ik ter plekke nog enkele minuten dankbaar gebruik van de aanwezige wifi om het thuisfront mijn dagelijkse update te bezorgen.
In mijn chalet kies ik het uitzicht voor de voordeur (= een groot raam). Ik ben nog maar net klaar of ik zie Andre opduiken (tsja, we ondervinden dat hij 'altijd' wel ergens opduikt als een duiveltje uit een doosje :)). Wat nu, een half uur te vroeg? Geen paniek! De bus komt mij oppikken en hij komt mijn koffer alvast ophalen. Ik ga meteen met hem mee, want ik ben klaar. Onderweg stelt hij mij enkele vragen. Hij informeert naar mijn plannen in Kaapstad (aangezien ik daar al geweest ben en de anderen nog niet), en wil mij graag een handje helpen met het contacteren van mijn school. Ik heb namelijk een Europese simkaart en bellen wordt hier dus een kostelijke zaak. Aangezien er nog tijd is vooraleer we vertrekken drink ik nog gauw een koffie en check mijn whatsapp.
Ik voel mij een echte 'VIP' in de bus. Andre grapt tegen de buschauffeur (ik kan zijn naam niet spellen): 'Wat denk je ervan, één gast vanaf nu!' Plaats genoeg, in elk geval. Ik kijk er echt naar uit om de anderen terug te zien. Maar eerlijk? Ik was toch liever niet in hun plaats geweest met dit slechte weer. Helemaal doorweekt komen ze aan, en ik krijg medelijden met hen. Ik ben stiekem toch wel blij dat ik mijn voormiddag op deze manier heb ingevuld.
We rijden door naar ons hotel in Sint Lucia: 'Sint Lucia Ecolodge'. Ik krijg de kamer 'Ocean View 1'. Dat klinkt alweer veelbelovend, in vergelijking met de meeste anderen ... maar helaas zie ik 'net' niet die begeerde oceaan vanaf mijn balkonnetje. Het hotel en de kamer waren verder dik oké. De lunch vindt plaats in een gezellig restaurantje op slechts twee straten van ons hotel: 'Barraca'. Er hangen allemaal vissen en ruimtelijke creaties, gemaakt van draad en parels. Dit brengt mij op ideeën voor de tekenschool. Ik bestel een toast met ham en tomaat én een milkshake.
In de namiddag hebben we onze bootcruise in Sint Lucia, die gelukkig wel doorgang vindt. Deze bootcruise vindt ook plaats in slecht weer, en dat is echt niet leuk. Foto's nemen is niet gemakkelijk met dit slechte weer. Mijn handen verkleumen door de koude. Gelukkig zien we heel wat nijlpaarden (maar geen krokodillen), en ook een prachtige regenboog (de tweede al vandaag). Het 'Greater iSimangoliso Wetland Park' staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en staat bovendien in de top 10 van mooiste plekken 'ter wereld'. Niet niks!
Tijdens het avondmaal (uiteraard een pasta met vis en een glas witte wijn) in een gezellig maar druk restaurant, 'Ocean Sizzler', zegt Andre plots tegen de anderen over mij: 'This girl is very quite, but she's screening us out till the bottom!' Touché! Ik doorgrond de dingen en mensen nu eenmaal graag, en ben inderdaad wel een geboren observator.
Het hoogtepunt moest nog komen, en dit beeld zal nog lang op mijn netvlies gebrand staan! We rijden 's avonds met z'n allen terug met de bus naar het hotel, tot we plots twee hippo's (een moeder en haar kleintje) zien grazen in een tuin. Die mensen zitten gewoon roerloos buiten op hun terras toe te kijken op dit spektakel. Dagelijkse kost hier. Overdag zitten de hippo's veilig in het water, maar 's avonds komen ze aan land om gras te eten. Het is dus niet zo verwonderlijk dat je hier af en toe eentje tegenkomt in één of andere tuin. Andre had ons eerder al gewaarschuwd, dus een geluk dat we niet te voet terug zijn gegaan!
De volgende ochtend begint de 'lange' tocht naar de Drakensbergen, met de nodige tussenstops. Hier zul je geen nijlpaarden treffen, maar wel (alweer) giftige slangen en luipaarden. Het weer zal gelukkig een heel stuk beter worden, en dat geldt ook voor de daaropvolgende dagen. We staan er goed voor, en dat mag ook wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten