De dame aan de grenspost spreekt mij vriendelijk toe: 'Hello beautiful!'.
'Mooie meid', 'beautiful', 'Miss België',... Ze strooien tegenwoordig allemaal met complimentjes. Het lijkt erop dat ik er met het ouder worden niet lelijker op word! Mijn dag is meteen goed.
Onderweg komen we heel wat bijzondere rotsformaties tegen, een ook een prachtig meer waar we even halt houden om foto's te nemen. De kinderen wuiven ons weer vriendelijk toe. In de winter ligt er hier sneeuw.
Onze accommodatie in Lesotho is 'Trading Post Guest House'. Een toplocatie! Het bevalt mij hier meteen, want het domein zelf is erg groot. Er is 'weerom' veel te zien en te ontdekken.
De kamers worden verdeeld, en blijkt dat ik één van de drie gelukkigen ben die in zo'n begeerde 'small rondavel' mag logeren (althans, zo zeggen ze op de receptie wanneer blijkt dat één van onze medereizigers toch een verdienstelijke poging doet om te wisselen maar helaas bot vangt).
Dit 'hutje' is echt wel op mijn lijf geschreven. Het pas volledig bij mijn persoonlijkheid. Dat beamen ook de anderen, en ze komen maar wat graag op visite in mijn nederige hut. De gordijntjes lijken wel weggelopen uit een poppenkast. Bovendien heb ik héél lieve buren in de 'big rondavel'. Ik roep meteen 'Grote smurf', want de ronde vorm doet mij onmiddellijk aan de huisjes uit 'De smurfen' denken.
Voor één keer moet ik eens niet ver wandelen naar de receptie en het restaurant. De krekels zingen hier hun mooiste lied voor mij. Ik zou gemakkelijk een patent op mijn hutje kunnen nemen als buitenverblijf, want hier kun je volop tot rust komen. Helaas laat het zwembad een beetje te wensen over. Een minpuntje.
We bestellen iets bij de bar en ik besluit nog gauw een schets te gaan maken in een gestolen uurtje. Ik geniet ten volle van het goede weer, de rust, de omgeving, de geluiden...
In het restaurant staat er die avond biefstuk op het menu. Het is de eerste keer dat onze gids met ons mee eet, en hij komt naast mij zitten. Toch durf ik hem nog altijd niet goed aan te spreken. Op één of andere manier heb ik soms schrik van hem, terwijl hij net heel zachtaardig van aard is. Misschien komt het door zijn 'grote' gestalte en het feit dat hij soms zo direct en enigszins streng overkomt? Hij wil absoluut het allerbeste voor ons, en ik ben hem daar echt héél dankbaar voor.
Ik zeg misschien weinig, maar vaak zweven er behoorlijk wat zinnen in mijn hoofd die nog hun definitieve vorm moeten vinden. Ik krijg vaak te horen: 'Je ziet er heel jong uit, maar in je praten ben je net heel matuur'. Ze noemen dat 'een oude geest in een jong lichaam'.
Onze groep is erg sportief en we hangen allemaal goed aan elkaar. Ik probeer als single met iedereen te praten en contact te leggen. Natuurlijk zijn er in een grote groep altijd wel mensen waarmee het iets minder klikt, maar dat lijkt mij logisch. Ik voel mij in elk geval goed opgenomen in de groep, en dat geeft mij een goed gevoel. Ik ben héél gelukkig op dit moment, en ook erg blij dat mijn oren voorlopig terug stabiel zijn. Ik hoop echt dat dit zo blijft, want ik heb uiteindelijk toch een onbezorgde vakantie gekregen!
Aangezien we hier meer dan 2000 meter hoog boven de zeespiegel zitten, zijn de avonden opvallend warm. Voor het slapengaan luister ik nog even naar de vele geluiden buiten, terwijl ik naar het het plafond lig te staren. Een vlechtwerk van takken dat mooi samenkomt in één centraal punt in het midden... en ik val weeral moeiteloos in slaap.
Woensdag 24 oktober is eveneens een mooie, zonovergoten dag. Ik realiseer mij plots dat we op dit ogenblik precies in de helft van onze reis zitten. Gisterennamiddag hebben we met de ganse groep nog een hele tijd overlegd welke activiteiten we vandaag zullen doen. Uiteindelijk wordt het (voor de meesten onder ons) dit programma: 'Village tour', 'Dinosaur footprint hike' en 'Horse riding'. Ik twijfel nog over dat laatste, maar ik kies uiteindelijk toch voor 'schetsen in deze prachtige omgeving'.
Na het ontbijt gaan we te voet naar het Romadorp. Er gaan enkele gidsen met ons mee. Eerst bezoeken we een huisje in het dorp, en mogen we proeven van versie spinazie (want dit verbouwen ze hier veel in hun tuintjes) en rijst. Vervolgens zetten we onze tocht voor in het dorp. Het valt mij op dat ze hier reuzengrote pluisbloemen hebben, in elk geval veel groter dan bij ons. We passeren onder andere de dorpsgek en een man die het dak van zijn rondavel aan het herstellen is. We wisselen enkele high fives uit met de kinderen.
Hierna gaan we eerst naar de kleuterschool. Bijna ongemerkt komt Andre ons vervoegen. De lokalen zijn prachtig ingericht en gedecoreerd. De muren zijn prachtig beschilderd in de meest vrolijke kleuren. Er is een bibliotheek aanwezig, een informaticalokaal en een handwerklokaal. Door de ramen kijk ik naar binnen in de klas. De kinderen zitten allemaal aan de kant, in lange rijen naast elkaar. De boomhut is ook speciaal. Hier kunnen de kinderen terecht om teksten en boodschappen neer te schrijven op de muren. Het werkt als een soort dagboek. Erg inspirerend allemaal... We stellen nog enkele vragen aan de verantwoordelijke.
Meteen hierna bezoeken we een basisschool. Het blijft ongelooflijk hoe de leerkrachten pakweg 50 kinderen in één klas kunnen opvangen. Ik merk meteen op dat het hier wel een stuk primitiever is dan de school waar ik vier jaar geleden heb lesgegeven. Wanneer we het klaslokaal binnenkomen gaat de bel: speeltijd! Het is meteen een drukte van jewelste wanneer alle kinderen naar buiten stormen.
Daarna bezoeken we nog een graanmolen en een mountainbikeparcours. De tocht duurt in totaal twee uur.
Na een korte pauze gaan we nog een uurtje wandelen, op zoek naar afdrukken van dinosaurussen... en we vinden ze! Het pad is eventjes steil omhoog, en we moeten oppassen dat we niet struikelen over de zandgrond. Gelukkig heb ik uitstekende wandelschoenen- én sandalen. Die laatste zijn hiermee ruimschoots getest en goedgekeurd. Gelukkig is Andre altijd in de buurt om ons, galant als hij is, een handje te helpen.
's Middags na de lunch gaan een zestal mensen van onze groep paardrijden. Het basothopaard is hét vervoermiddel bij uitstek in Lesotho. Ik nestel mij op mijn geliefkoosd plekje met mijn schetsgerief, en profiteer er tevens van om nog zoveel mogelijk zon mee te pikken. In België zal het nog koud en donker genoeg zijn deze winter!
Onze gids Andre gaat niet mee paardrijden. Hij doet 'een wasje', want op een gegeven moment zie ik hem passeren met zijn kleren door de reflectie van een raam.
Wanneer ik klaar ben met mijn schets heb ik nog tijd over. Ik kom enkele medereizigers en Andre tegen, en ze bekijken allemaal mijn tekening. Ik maak er gebruik van om mijn hutje te vereeuwigen. Ik geniet er weer van om met mijn kleurpotloden te toveren op het papier. Voor deze kleurpotloden heb ik zo lang gespaard, en inmiddels heb ik meer dan 200 verschillende kleuren verzameld.
Wanneer we de volgende ochtend vertrekken, word ik overvallen door een tikje weemoed. Wat zal ik het hier missen!! Het waren twee onvergetelijke dagen, en de herinneringen zitten voor altijd in mijn hart. En dat paardrijden? Ach, ooit komt dat er wel eens van. Er is voor alles een tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten