De ringtoon van mijn smartphone gaat over. Wakker worden, Nele! ...En ik ben er helemaal klaar voor! We verzamelen druppelsgewijs aan het ontbijt. Er is keuze tussen allerlei soorten broodjes, twee soorten natuuryoghurt, verse croissants, vier soorten ontbijtgranen, fruitsap en appelsap, gebakken en/of een gekookt ei, spek en worstjes, havermout, vis, groenten,... ...en dit alles zélfs afgestemd op de voorziene activiteit van de dag. Je kan de activiteiten hier namelijk onderverdelen in 'koude, rustige' activiteiten zoals ijsvissen en de huskytocht, maar ook 'warme, intensieve activiteiten' zoals langlaufen en sneeuwwandelen. Het spreekt voor zich dat we voor deze laatste categorie véél energie nodig zullen hebben.
De honden staan ons al enthousiast op te wachten. Hun geblaf gaat door merg en been. We splitsen ons op in twee gelijke groepen. Ons groepje gaat eerst aan de slag met de iglo, terwijl de andere groep ondertussen de huskytocht gaat doen. We krijgen eerst uitgebreid de tijd om met de honden kennis te maken en hen te knuffelen. Tijd voor een eerste fotoshoot, en de flitsen vliegen dan ook in het rond! Vervolgens wordt onze aandacht gevraagd voor een deskundige uitleg over hoe wij de huskyslee moeten besturen. Ik begrijp uit de uitleg dat het vooral een kwestie is van evenwicht houden, en dat deze activiteit niet geheel zonder gevaar is.
Nadien vertrekt de eerste groep, terwijl ons groepje Ruben volgt. We merken ter plaatse op dat er reeds twee iglo's staan. Deze zijn vorige week al gemaakt door onze voorgangers. Ruben geeft eerst een woordje uitleg. Een quinzhee was voor de Sami (= de oorspronkelijk nomadische bewoners die Noord-Europa bevolkten) bovenal een schuilplaats, een manier om beschutting te zoeken tegen de extreme koude. Sneeuw isoleert immers, en vandaar dat het binnen in de iglo ongeveer rond het vriespunt ligt.
In het Hoge Noorden worden iglo's gemaakt van blokken ijs, maar wij maken hier onze variant met losse sneeuw (= een hol van sneeuw). In Finland wordt er zélfs onderscheid gemaakt tussen de vele verschillende soorten, ofwel lagen, sneeuw. Elke laag heeft immers een specifieke naam, zo heb ik vernomen.
Ruben zet ons op weg, maar wij moeten als groep bepalen waar en hoe we onze quinzhee bouwen. We krijgen alvast allemaal gereedschap: een schop. Hiermee maken we eerst een cirkel in de sneeuw om te bepalen hoe groot onze iglo moet worden. Vervolgens scheppen we sneeuw in de cirkel tot een sneeuwhoop die overal hoog en bol genoeg is. We kloppen er op het einde met onze schoppen op om alle lucht er uit te krijgen, zodat hij zeker stevig genoeg is. We steken overal in de iglo satéstokjes van ongeveer 30 cm, want we moeten de iglo morgen ook nog uithollen. De stokjes zijn een hulpmiddel om te bepalen tot waar we moeten graven. Nu laten we de iglo een nachtje met rust. Op dit moment is het té zacht weer om hem uit te hollen, waardoor het risico bestaat dat hij instort.
Als we klaar zijn (en dat gaat vlot), is het onze beurt voor de huskytocht. We reppen ons naar het andere meer aan de overkant én we zien de anderen al van ver aankomen. Het is een prachtig gezicht. We maken van de gelegenheid gebruik om enkele foto's te nemen.
Per twee krijgen we een slee, die wordt voorgetrokken door zes honden. In het begin geraken ze even verstrengeld in elkaar, maar dat probleem wordt meteen opgelost. Wij nemen de voorste slee. Voor ons rijdt een sneeuwscooter, uit veiligheidsoverwegingen en ook om te kijken of iedereen wel mee is. Ik besluit om eerst te rijden.
Ongeveer in de helft van de rit stoppen we even, zodat we kunnen wisselen van plaats. Ik ga meteen met twee voeten op de rem staan (want als ik dat niet doe is dit het signaal voor de honden dat ze mogen vertrekken). We moeten even wachten tot iedereen zijn of haar positie heeft ingenomen... en hop, daar gaan we! "Mennä!!", roep ik de honden geregeld toe.
Het is ondertussen lichtjes gaan sneeuwen, wat het winterse landschap in een extra sprookjesachtige gloed dompelt. Ik merk dat het rijden zelf verrassend vlot verloopt. Ik probeer het zojuist aangeleerde in de praktijk toe te passen (bijvoorbeeld: een beetje remmen als we de heuvel af gaan, mee van de slee gaan als het bergop gaat en de honden wat extra hulp nodig hebben). Af en toe kijk ik om of de anderen niet te dicht naderen. De achterste honden trekken het hardste, maar over het algemeen luisteren ze prima. Ze raken op geen enkel moment met elkaar in de knoop.
Met een specifiek armgebaar communiceren we met de andere groepjes. We moeten enkel vertragen of stoppen als de sneeuwscooter stopt, dus wij moeten niet speciaal afstand houden.
Ik merk op dat onze honden af en toe een beetje aan de tamme kant zijn, dus stap ik van mijn slee om hen te motiveren. Ze hebben natuurlijk al de hele voormiddag hun best moeten doen...
Na enige tijd ga ik op de slee zitten. Mijn beurt om te genieten van het landschap en foto's en filmpjes te maken. Ik test meteen ook mijn omklapbare selfiescherm. Na afloop nemen we afscheid van de honden. Dat hebben ze goed gedaan. Mijn eerste échte activiteit in de sneeuw is nu een feit. Al één item om van mijn begeerde bucketlist af te strepen.
We bekomen even in het hoofdgebouw, onder het genot van een kop koffie (of thee voor de liefhebbers) én koekjes. De eerste ervaringen worden uitgewisseld. We zouden haast nog vergeten dat het vandaag de laatste dag van het jaar is. Ruben informeert ons dat we de overgang van oud op nieuw op gepaste wijze zullen vieren in de kota (= een soort Finse ronde blokhut), die gelegen is aan het meer.
Na het diner gaan we ons nog even opknappen. We spreken af in het gebouw dat vlak naast het hoofdgebouw gelegen is, voor het aperitief. Wanneer we voltallig zijn, komen even later onze reisleider Ruben en zijn collega Thomaz ons uitnodigen om mee te gaan naar de kota. We moeten wel even opletten, want de tegels binnen zijn spiegelglad. Gelukkig worden we vooraf gewaarschuwd.
Rond een haardvuur staan allemaal bankjes in een cirkel. Achter deze bankjes staan tafels om onze jassen en spullen op te leggen. De twee sympathieke Britten zijn er ook bij. Ze komen naast mij zitten, en ik geraak met hen in gesprek.
Algauw zitten we allemaal samen knus rond het haardvuur. We krijgen een kupilkabord en halen onze plastieken kuksa (= een Finse mok met één handvat) boven, die we cadeau hebben gekregen. We krijgen iets lekkers voorgeschoteld. Dat smaakt!
Meteen daarna gaan we ons aan een typisch Finse traditie wagen met Nieuwjaar, namelijk het tingieten. Elk van ons krijgt een klein stukje tin in de vorm van een hoefijzer (het hoefijzer staat symbool voor geluk). Dit wordt gesmolten in een pannetje. Op het moment dat het tin smelt wordt het meteen in een emmer koud water gegooid. De uiteindelijke vorm die uit het water tevoorschijn komt vertelt de persoon iets over zijn of haar toekomst in het nieuwe jaar 2022. Spannend! Als het tin in stukjes breekt, dan zou je een jaar vol pech te wachten staan. Helaas voor hen was dit laatste wel bij sommigen het geval...
Vervolgens wordt de tinnen vorm belicht tegen de muur, en uit de schaduw kan iedereen dan zijn of haar eigen interpretatie maken en de verbeelding de vrije loop laten. Heel erg leuk!
Mijn vorm komt ongehavend uit de emmer. So far, so good. Het lijkt op een draaikolk, maar is eerder een gesloten vorm.
Eén van beide Britten vindt dat de vorm op Nessie lijkt. Ik schrik hiervan, want dat is een rechtstreekse verwijzing naar Vanessa Verstappen. Ik vertel hen dat zij vorig jaar overleden is, en dat ze uitgerekend vandaag jarig is (en dat ik uiteraard aan haar denk!). "In dat geval is ze hier vast aanwezig." Ik bewaar het stukje tin goed, als een tastbare herinnering.
Het duurt wel even voor iedereen aan de beurt is geweest, maar de activiteit is in elk geval nét gepast. We trekken naar buiten om de eerste minuten van 2022 feestelijk in te zetten. Ik ben het gewoon om Oudjaar alleen te vieren, maar dat is nu wel even anders. We krijgen allemaal een vuurwerkstokje en een glas champagne aangeboden. Dan kan het aftellen beginnen. Er werd ook écht vuurwerk afgestoken. Een zéér bijzondere, unieke overgang van oud naar nieuw...
We gaan binnen gezellig nog wat nakaarten. Het nieuwe jaar is alvast op inspirerende en originele wijze ingezet! Vandaag was ik huskymenner, iglobouwer en tingieter in één dag, wow!! Dat kan ik maar mooi aanvullen op mijn CV ;) .
een quinzhee bouwen met een groepje van 8 mensen blijkt een fluitje van een centhelemaal klaar voor onze huskytocht door de prachtige Finse natuur ...netjes synchroon (en wij rijden voorop) kennismaking met de honden
een korte uitleg van hoe we de slee moeten besturen
de eerste groepsselfie is een feit
armgebaren zijn een manier om te communiceren (bijvoorbeeld wanneer de groep achter jou te dicht nadert)
ik voel mij warempel een echte huskymenner
in de slee kan je je handen en camera onder het deken houden
het sprookjesachtige, feeërieke sneeuwlandschap
onze jonge reisleider Ruben, met op de achtergrond zijn collega Thomaz
gezellig oudjaar vieren in de kota
een Finse traditie met Nieuwjaar: een tinnen hoefijzer smelten
Rara, wat brengt mij het nieuwe jaar? Stof tot nadenken...een lekkere maaltijd wordt voorzien Gelukkig Nieuwjaar allemaal!
...Er wordt zelfs vuurwerk afgestoken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten